09.12.20       Morning Assame Murli        Om Shanti      BapDada       Madhuban


“মৰমৰ সন্তানসকল – যি সংকল্প ঈশ্বৰীয় সেৱার্থে চলে, তাক শুদ্ধ সংকল্প বা নিৰসংকল্প বুলিয়ে কোৱা হ’ব, ব্যর্থ নহয়”

প্ৰশ্ন:
বিকর্মৰ পৰা হাত সাৰিবৰ বাবে কোনটো কর্তব্য পালন কৰিও অনাসক্ত হৈ থাকিব লাগে?

উত্তৰ:
মিত্ৰ-সম্বন্ধীয়সকলৰ সেৱা (ছার্ভিচ) লাগিলে কৰা কিন্তু অলৌকিক ঈশ্বৰীয় দৃষ্টি ৰাখি কৰা, তেওঁলোকৰ প্ৰতি মোহৰ ৰগ অহা অনুচিত৷ যদি কোনো বিকাৰী সম্বন্ধৰ সংকল্পও চলে তেন্তে সেয়া বিকর্ম হৈ যায়৷ সেইবাবে অনাসক্ত হৈ কর্তব্য পালন কৰা৷ যিমান পাৰা দেহী-অভিমানী হৈ থকাৰ পুৰুষার্থ কৰা৷

ওঁম্শান্তি।
আজি তোমালোক সন্তানসকলক সংকল্প, বিকল্প, নিৰসংকল্প অথবা কর্ম, অকর্ম আৰু বিকর্মৰ ওপৰত বুজোৱা হ’ব৷ যেতিয়ালৈকে তোমালোক ইয়াত আছা তেতিয়ালৈকে তোমালোকৰ সংকল্প নিশ্চয় চলিব৷ সংকল্প ধাৰণ নকৰাকৈ কোনো মনুষ্য এটি ক্ষণো থাকিব নোৱাৰে৷ এতিয়া এই সংকল্প ইয়াতো চলিব, সত্যযুগতো চলিব আৰু অজ্ঞান কালতো চলে কিন্তু জ্ঞানত আহিলে সংকল্প, সংকল্প নহয়, কিয়নো তোমালোক পৰমাত্মাৰ সেৱার্থে নিমিত্ত হৈছা গতিকে যজ্ঞৰ অর্থে যি সংকল্প চলে সেয়া সংকল্প নহয় সেয়া নিৰসংকল্পই হয়৷ বাকী যি অদৰকাৰী সংকল্প চলে অর্থাৎ কলিযুগী সংসাৰ আৰু কলিযুগী মিত্ৰ-সম্বন্ধীয়ৰ প্ৰতি চলে তাক বিকল্প বুলি কোৱা হয় যাৰ দ্বাৰা বিকর্ম হয় আৰু বিকর্মৰ পৰা দুখ প্ৰাপ্ত হয়৷ বাকী যি যজ্ঞৰ প্ৰতি অথবা ঈশ্বৰীয় সেৱাৰ প্ৰতি সংকল্প চলে সেয়া নিৰসংকল্প হৈ গ’ল৷ শুদ্ধ সংকল্প সেৱাৰ প্ৰতি হয়তো চলে৷ চোৱা, বাবা ইয়াত বহি আছে তোমালাক সন্তানসকলৰ তত্ত্বাৱধান লোৱাৰ অর্থে৷ তেওঁৰ সেৱা কৰাৰ অর্থে মা-পিতাৰ সংকল্প নিশ্চয় চলে৷ কিন্তু এই সংকল্প, সংকল্প নহয় ইয়াৰ দ্বাৰা বিকর্ম নহয় কিন্তু যদি কাৰোবাৰ বিকাৰী সম্বন্ধৰ প্ৰতি সংকল্প চলে তেন্তে তেওঁৰ বিকর্ম অৱশ্যে হয়৷

বাবাই তোমালোক সন্তানসকলক কয় যে মিত্ৰ-সম্বন্ধীয়সকলৰ সেৱা লাগিলে কৰা কিন্তু অলৌকিক ঈশ্বৰীয় দৃষ্টিৰে৷ তাত মোহৰ ৰগ অহা অনুচিত৷ অনাসক্ত হৈ নিজৰ কর্তব্য পালন কৰা উচিত৷ কিন্তু যিসকল ইয়াত থাকি কর্ম সম্বন্ধত থাকি সেয়া খণ্ডন কৰিব নোৱাৰে তেতিয়াও তেওঁলোকে পৰমাত্মাক এৰিব নালাগে৷ হাতত ধৰি থাকিলে তেতিয়া কিবা নহয় কিবা পদ প্ৰাপ্ত কৰিব৷ এতিয়া এয়াতো প্ৰত্যেকে নিজক জানে যে মোৰ কোনটো বিকাৰ আছে৷ যদি কাৰোবাৰ এটাও বিকাৰ আছে তেন্তে তেওঁ দেহ-অভিমানী নিশ্চয় হ’ল, যাৰ বিকাৰ নাই তেওঁ হ’ল দেহী-অভিমানী৷ কাৰোবাৰ যদি কিবা বিকাৰ আছে তেন্তে তেওঁ নিশ্চয় শাস্তি ভোগ কৰিব আৰু যিসকল বিকাৰ ৰহিত, তেওঁলোক শাস্তিৰ পৰা মুক্ত হৈ যাব৷ যেনেদৰে চোৱা কিছুমান সন্তান আছে, যাৰ কাম, ক্ৰোধ, লোভ, মোহ একোৱে নাই তেওঁলোকে বহুত ভালদৰে সেৱা কৰিব পাৰে৷ এতিয়া তেওঁলোকৰ বহুত জ্ঞান বিজ্ঞানময় অৱস্থা৷ তেনেকুৱাসকলকতো তোমালোক সকলোৱে ভোট দিবা৷ এতিয়া এয়াতো যেনেকৈ মই জানো তেনেকৈ তোমালোক সন্তানসকলেও জানা, ভালক সকলোৱে ভাল বুলি ক’ব৷ যাৰ কিবা ক্ৰটি থাকিব তেওঁক সকলোৱে তেনেদৰেই ভোট দিব৷ এতিয়া এইটো নিশ্চয় হ’ব লাগে যাৰ কিবা বিকাৰ আছে তেওঁ সেৱা কৰিব নোৱাৰে৷ যিজন বিকাৰ ৰহিত তেওঁ সেৱা কৰি আনকো নিজৰ সমান কৰি তুলিব পাৰিব সেইবাবে বিকাৰৰ ওপৰত সম্পূর্ণ জয়ী হোৱা উচিত, বিকল্পৰ (নেতিবাচক সংকল্পৰ) ওপৰত সম্পূর্ণ জয়ী হোৱা উচিত৷ ঈশ্বৰৰ অর্থে কৰা সংকল্পক নিৰসংকল্প বুলি ধৰা হ’ব৷

প্ৰকৃততে নিৰসংকল্প অৱস্থা তাকেই কোৱা হয় যেতিয়া সংকল্প নচলেই, দুখ-সুখৰ পৰা উপৰাম হৈ যায়, সেয়াতো অন্তত যেতিয়া তোমালোকে হিচাপ-নিকাচ নিষ্পত্তি কৰি গুচি যোৱা, তাত দুখ-সুখৰ পৰা উপৰাম অৱস্থাত, তেতিয়া কোনো সংকল্প নচলে৷ সেই সময়ত কর্ম অকর্ম দুয়োটাৰ পৰা উপৰাম অকর্মী অৱস্থাত থাকা৷

ইয়াত তোমালোকৰ সংকল্প নিশ্চয় চলিব কিয়নো তোমালোকে গোটেই বিশ্বক শুদ্ধ কৰাৰ অর্থে নিমিত্ত হৈছা সেয়েহে তাৰ বাবে তোমালোকৰ শুদ্ধ সংকল্প নিশ্চয় চলিব৷ সত্যযুগত শুদ্ধ সংকল্প চলা বাবে সংকল্প, সংকল্প নহয়, কর্ম কৰিও কর্মবন্ধন সৃষ্টি নহয়৷ বুজিলা৷ এতিয়া কর্ম, অকর্ম আৰু বিকর্মৰ গতিকতো পৰমাত্মাইহে বুজাব পাৰে৷ তেৱেঁই বিকর্মৰ পৰা পৰিত্ৰাণ কৰোঁতা যিয়ে এই সংগমত তোমালাকক পঢ়াই আছে সেইবাবে সন্তানসকলে নিজৰ ওপৰত বহুত সাৱধান হোৱা৷ নিজৰ হিচাপ-নিকাচকো চাই থাকা৷ তোমালোক ইয়ালৈ হিচাপ-নিকাচ নিষ্পত্তি কৰিবলৈ আহিছা৷ এনেকুৱাতো নহয় ইয়ালৈ আহিও হিচাপ-নিকাচ সৃষ্টি কৰি থাকিবা তেতিয়া শাস্তি ভোগ কৰিব লাগিব৷ এই গর্ভ কাৰাগাৰৰ (জেইলৰ) শাস্তি কোনো কম নহয়৷ সেইবাবে বহুত পুৰুষার্থ কৰিব লাগে৷ এইটো লক্ষ্য বহুত উচ্চ সেইবাবে সাৱধানেৰে চলা উচিত৷ বিকল্পৰ ওপৰত নিশ্চয় বিজয়ী হোৱা উচিত৷ এতিয়া তোমালোক কিমানলৈ বিকল্পৰ ওপৰত বিজয়ী হৈছা, কিমানলৈ এই নিৰসংকল্প অর্থাৎ দুখ-সুখৰ পৰা উপৰাম অৱস্থাত থাকা, এয়া তোমালোকে নিজকে জানি থাকা৷ যিয়ে নিজক বুজিব নোৱাৰে তেওঁলোকে মম্মা, বাবাক সুধিব পাৰে কিয়নো তোমালোকতো তেওঁলোকৰ উত্তৰাধিকাৰী হোৱা, তেতিয়া তেওঁলোকে ক’ব পাৰে৷

নিৰসংকল্প অৱস্থাত থাকিলে তোমালোকে কেৱল নিজৰেই নহয় যিকোনো বিকাৰীৰ বিকৰ্মক প্ৰতিৰোধ কৰিব পাৰা, কোনো কামাসক্ত পুৰুষ তোমোলোকৰ সন্মুখত আহিলে, তেতিয়া তেওঁৰ বিকাৰী সংকল্প নচলিব৷ যেনেকৈ কোনোবা দেৱতাসকলৰ ওচৰলৈ গ’লে তেতিয়া দেৱতাসকলৰ সন্মুখত তেওঁ শান্ত হৈ যায়, তেনেকৈ তোমালোকো গুপ্ত ৰূপত দেৱতা হোৱা৷ তোমালোকৰ আগতো কাৰো বিকাৰী সংকল্প চলিব নোৱাৰে, কিন্তু এনেকুৱা বহুত কামাসক্ত পুৰুষ আছে যাৰ কিবা সংকল্প যদি চলে তেতিয়াও আক্ৰমণ কৰিব নোৱাৰিব, যদিহে তোমালোক যোগযুক্ত হৈ থিয় হৈ থাকা তেতিয়াহে৷

সন্তানসকল চোৱা, তোমালোক ইয়ালৈ আহিছা পৰমাত্মাক বিকাৰৰ আহুতি দিবলৈ কিন্তু কোনো কোনোৱে এতিয়াও নিয়মানুসৰি আহুতি দিয়া নাই৷ তেওঁলোকৰ যোগ পৰমপিতাৰ লগত যুক্ত হোৱা নাই৷ গোটেই দিন বুদ্ধিযোগ ইফালে সিফালে গৈ থাকে অর্থাৎ দেহী-অভিমানী হোৱা নাই৷ দেহ-অভিমানী হোৱা বাবে কাৰোবাৰ স্বভাৱত প্ৰভাৱিত হৈ যায়, যাৰ কাৰণে পৰমাত্মাৰ সৈতে প্ৰীতি ৰক্ষা কৰিব নোৱাৰে অর্থাৎ পৰমাত্মাৰ অর্থে সেৱা কৰাৰ অধিকাৰী হ’ব নোৱাৰে৷ সেয়েহে যিসকলে পৰমাত্মাৰ পৰা সেৱা লৈ পুনৰ সেৱা কৰি আছে অর্থাৎ পতিতক পাৱন কৰি আছে তেৱেঁই মোৰ সঁচা দৃঢ় সন্তান৷ তেওঁ বহুত উচ্চ পদ লাভ কৰে৷

এতিয়া পৰমাত্মা স্বয়ং আহি তোমালোকৰ পিতা হৈছে৷ সেই পিতাক সাধাৰণ ৰূপত নাজানি কোনো প্ৰকাৰৰ সংকল্প উত্পন্ন কৰা মানে বিনাশ প্ৰাপ্তি হোৱা। এতিয়া সেই সময় আহিব যেতিয়া 108 জ্ঞান গংগাই সম্পূর্ণ অৱস্থা প্ৰাপ্ত কৰিব৷ বাকী যিসকলে নপঢ়িব তেওঁলোকেতো নিজকে ধ্বংস কৰিব৷

এয়া নিশ্চয় জানিবা যে যিয়ে ঈশ্বৰীয় যজ্ঞত লুকাই কাম কৰে তেওঁক অন্তৰ্যামী বাবাই চাই থাকে, তেওঁ আকৌ নিজৰ সাকাৰ স্বৰূপ বাবাক সাৱধান কৰোৱাৰ অর্থে প্ৰেৰিত কৰায়৷ সেয়েহে কোনো কথা লুকুৱাব নালাগে৷ যদিও ভুল হয় কিন্তু সেয়া কৈ দিলেহে আগলৈ হাত সাৰিব পাৰিবা, সেইবাবে সন্তানসকল সাৱধান হৈ থাকিবা৷

সন্তানসকলে প্ৰথমতে নিজক বুজিব লাগে যে মই কোন হওঁ, মই কি (হোৱাট আই এম)৷ “মই” বুলি শৰীৰক কোৱা নহয়, ‘মই’ বুলি কোৱা হয় আত্মাক৷ মই আত্মা ক’ৰপৰা আহিছোঁ? কাৰ সন্তান হওঁ? আত্মাই যেতিয়া এইটো গম পাই যাব যে মই আত্মা পৰমপিতা পৰমাত্মাৰ সন্তান হওঁ তেতিয়া নিজৰ পিতাক স্মৰণ কৰিলে আনন্দিত হৈ যাব৷ সন্তানসকল তেতিয়া আনন্দিত হয় যেতিয়া পিতাৰ বৃত্তিক (অকুপেশ্বনক) জানে৷ যেতিয়ালৈকে সৰু হৈ থাকে, পিতাৰ বৃত্তিক নাজানে তেতিয়ালৈকে ইমান আনন্দিত হৈ নাথাকে৷ যেতিয়া ডাঙৰ হৈ যায়, পিতাৰ বৃত্তিৰ বিষয়ে গম পাই যায় তেতিয়া সেই নিচা, সেই আনন্দ বাঢ়ি যায়৷ গতিকে প্ৰথমে তেওঁৰ বৃত্তিক জানিব লাগে যে আমাৰ বাবা কোন? তেওঁ ক’ত থাকে? যদি কয় যে আত্মা তেওঁৰ মাজত বিলীন (মার্জ) হৈ যাব তেনেহ’লেতো আত্মা বিনাশী হৈ গ’ল তেতিয়া আনন্দ কাৰ থাকিব৷

তোমালোকৰ ওচৰত যিসকল নতুন জিজ্ঞাসু আহে তেওঁলোকক সোধা উচিত যে তোমালোকে ইয়াত কি পঢ়া? ইয়াৰ দ্বাৰা কি পদমৰ্যাদা (ষ্টেটাচ) পোৱা যায়? সেই কলেজততো পঢ়োঁতাসকলে কয় যে আমি ডাক্তৰ হৈ আছোঁ, ইঞ্জিনীয়াৰ হৈ আছোঁ… তেন্তে তেওঁলোকক বিশ্বাস কৰিবা নহয় যে এওঁলোকে যথাযথ পঢ়ি আছে৷ ইয়াতো বিদ্যার্থীসকলে কয় যে এয়া দুখৰ জগত যাক নৰক, হেল অথবা আসুৰি জগত (ডেভিল ৱর্ল্ড) বুলি কোৱা হয়৷ তাৰ বিপৰীতে হৈছে ‘হেভেন’ অথবা দৈৱী বিশ্ব (ডেইটী ৱর্ল্ড), যাক স্বর্গ বুলি কোৱা হয়৷ এয়াতো সকলোৱে জানে, বুজিবও পাৰে যে এয়া সেই স্বর্গ নহয়, এয়া নৰক অথবা দুখৰ জগত, পাপ আত্মাসকলৰ জগত সেইবাবেতো তেওঁক আহ্বান কৰে যে আমাক পুণ্যৰ জগতলৈ লৈ ব’লা৷ গতিকে এই সন্তানসকল যিসকলে পঢ়ি আছে তেওঁলোকে জানে যে আমাক বাবাই সেই পুণ্যৰ জগতলৈ লৈ গৈ আছে৷ সেয়েহে যিসকল নতুন বিদ্যার্থী আহে তেওঁলোকে সন্তানসকলক সোধা উচিত, সন্তানসকলৰ দ্বাৰা পঢ়া উচিত৷ তেওঁলোকে নিজৰ শিক্ষক অথবা পিতাৰ বৃত্তিৰ বিষয়ে ক’ব পাৰে৷ পিতাই জানো নিজৰ প্ৰশংসা নিজে বহি কৰিব, শিক্ষকে নিজৰ মহিমা নিজে শুনাব জানো! সেয়াতো বিদ্যার্থীয়ে শুনাব যে এইজন শিক্ষক এনেকুৱা, সেইবাবে কয় – বিদ্যার্থীয়ে শিক্ষকক প্ৰত্যক্ষ কৰায় (ষ্টুডেণ্ট শ্ব’জ্‌ মাষ্টাৰ)৷ তোমালোক সন্তানসকলে যি ইমান পাঠ্যক্ৰম (কোর্চ) পঢ়ি আহিছা, তোমালোকৰ কাম হ’ল নতুনসকলক বুজোৱা৷ বাকী শিক্ষকে যিয়ে বি.এ., এম.এ. পঢ়াই আছে তেওঁলোকে বহি নতুন বিদ্যার্থীক এ.বি.চি. শিকাব জানো! কিছুমান বিদ্যার্থী ভাল বুদ্ধিমান হয়, তেওঁলোকে আনকো পঢ়ায়৷ তাৰ ভিতৰত মাতা গুৰুতো প্ৰসিদ্ধ৷ এয়া হ’ল দৈৱী ধর্মৰ প্ৰথম মাতা, যাক জগদম্বা বুলি কয়৷ মাতাৰ বহুত মহিমা আছে৷ বেংগলত কালী, দূর্গা, সৰস্বতী আৰু লক্ষ্মী এই চাৰিগৰাকী দেৱীৰ বহুত পূজা কৰে৷ এতিয়া এই চাৰিগৰাকীৰ বৃত্তিকতো জনা উচিত৷ যেনেকৈ লক্ষ্মী, তেওঁতো হৈছে ধনৰ দেৱী (গডেচেচ অফ্ ৱেল্‌থ)৷ তেওঁতো ইয়াতেই ৰাজত্ব কৰি গৈছে৷ বাকী কালী, দূর্গা আদি এয়াতো সকলো এওঁৰে নাম ৰখা হৈছে৷ যদি চাৰিগৰাকী মাতা হয় তেন্তে তেওঁলোকৰ চাৰিজন পতিও থকা উচিত৷ এতিয়া লক্ষ্মীৰ পতি নাৰায়ণতো প্ৰসিদ্ধ হয়৷ কালীৰ পতি কোন? (শংকৰ) কিন্তু শংকৰকতো পাৰ্ৱতীৰ পতি বুলি কয়৷ পার্বতী কোনো কালী নহয়৷ বহুত আছে যিসকলে কালীক পূজা কৰে৷ মাতাক স্মৰণ কৰে কিন্তু পিতাৰ বিষয়ে নাজানে৷ কালীৰতো হয় পতি থকা উচিত নহ’লে পিতা থকা উচিত কিন্তু সেয়া কোনেও নাজানে৷

তোমালোকে বুজাব লাগে যে সৃষ্টি এই এখনেই, যি কোনো সময়ত দুখৰ সৃষ্টি অথবা নৰক হৈ যায় সেয়াই পুনৰ সত্যযুগত ‘বহিস্ত’ অথবা স্বর্গ হৈ যায়৷ লক্ষ্মী-নাৰায়ণো এইখন সৃষ্টিতে সত্যযুগৰ সময়ত ৰাজত্ব কৰিছিল৷ বাকী সূক্ষ্মততো কোনো বৈকুণ্ঠ নাই য’ত সূক্ষ্ম লক্ষ্মী-নাৰায়ণ থাকে৷ তেওঁলোকৰ চিত্ৰ ইয়াতেই আছে সেয়েহে নিশ্চয় ইয়াতেই ৰাজত্ব কৰি গৈছে৷ গোটেই খেল এই সাকাৰী জগতত (কৰপ’ৰিয়েল ৱর্ল্ডত) চলে৷ বুৰঞ্জী-ভূগোল (হিষ্ট্ৰী-জিঅ’গ্ৰাফী) এই সাকাৰী জগতৰ হয়৷ সূক্ষ্মবতনৰ কোনো বুৰঞ্জী-ভূগোল নাথাকে৷ কিন্তু সকলো কথা বাদ দি তোমালোকে নতুন জিজ্ঞাসুক প্ৰথমে ‘অল্‌ফ’ৰ (পিতাৰ) বিষয়ে শিকাব লাগে তাৰপাছত ‘বে’ৰ (বাদশ্বাহীৰ) বিষয়ে বুজাব লাগে৷ ‘অল্‌ফ’ হৈছে ভগৱান (গড), তেওঁ হৈছে পৰম আত্মা (ছুপ্ৰিম চ’ল)৷ যেতিয়ালৈকে এইটো সম্পূর্ণকৈ নুবুজে তেতিয়ালৈকে পৰমপিতাৰ প্ৰতি সেই স্নেহ (ল’ভ) নাজাগে, সেই আনন্দ নাহে কিয়নো প্ৰথমে যেতিয়া পিতাক জানিব তেতিয়া তেওঁৰ বৃত্তিকো জানি আনন্দিত হ’ব৷ সেয়েহে এই প্ৰথম কথাটি বুজিলেহে আনন্দিত হ’ব৷ ঈশ্বৰতো (গডতো) সৰ্বদা সুখী (এভাৰহেপী), আনন্দ স্বৰূপ৷ আমি তেওঁৰ সন্তান তেন্তে কিয়নো সেই আনন্দ থাকিব নালাগে! সেই উল্লাস কিয় নাথাকে৷ মই ভগৱানৰ সন্তান (আই এম চন অফ্‌ গড্‌), মই সৰ্বদাসুখী মাষ্টাৰ ভগৱান (আই এম এভাৰহেপী মাষ্টাৰ গড্‌)৷ সেই আনন্দ নাথাকিলে তেন্তে সিদ্ধ হয় যে নিজক সন্তান বুলি নুবুজে৷ ভগৱান সৰ্বদাসুখী কিন্তু মই সুখী নহয় (গড ইজ এভাৰহেপী বাট আই এম নট হেপী) কিয়নো পিতাক নাজানে৷ কথাতো সহজ হয়৷

কিছুমানৰ এই জ্ঞান শুনাৰ সলনি শান্তি ভাল লাগে কিয়নো বহুত আছে যিসকলে জ্ঞান ধাৰণো কৰিব নোৱাৰে৷ ইমান সময় ক’ত৷ বচ্‌ এই ‘অল্‌ফ’ক জানিও যদি শান্তিত (চাইলেন্সত) থাকে তেন্তে সেয়াও ভাল৷ যেনেকৈ সন্ন্যাসীসকলেও পাহাৰৰ গুহালৈ গৈ পৰমাত্মাৰ স্মৃতিত বহে৷ তেনেকৈ পৰমপিতা পৰমাত্মা, সেই সর্বোচ্চ শক্তি (ছুপ্ৰিম লাইট)ৰ স্মৃতিত থাকিলে সেয়াও ভাল৷ তেওঁৰ স্মৃতিৰে সন্ন্যাসীও নির্বিকাৰী হ’ব পাৰে৷ কিন্তু ঘৰত বহিতো স্মৰণ কৰিব নোৱাৰে৷ তাততো সতি-সন্ততিৰ প্ৰতি মোহ জাগি থাকিব, সেইবাবেতো সন্ন্যাস কৰে৷ পবিত্ৰ (হ’লী) হৈ যায় গতিকে তাত আনন্দতো আছে নহয় জানো৷ সন্ন্যাসী সকলোতকৈ ভাল৷ আদি দেৱো সন্ন্যাসী হৈছে নহয়৷ এয়া সন্মুখত তেওঁৰ (আদি দেৱৰ) মন্দিৰ থিয় হৈ আছে, য’ত তপস্যা কৰি আছে৷ গীতাতো কয় – দেহৰ সকলো ধর্মৰ সন্ন্যাস কৰা৷ তেওঁলোক সন্ন্যাস কৰি গ’লে মহাত্মা হৈ যায়৷ গৃহস্থীক মহাত্মা বুলি কোৱাতো নীতিবহিৰ্ভূত৷ তোমোলোককতো পৰমাত্মা আহি সন্ন্যাস কৰাইছে৷ সন্ন্যাস কৰেই সুখৰ বাবে৷ মহাত্মা কেতিয়াও দুখী নহয়৷ ৰজাসকলেও সন্ন্যাস কৰে তেতিয়া মুকুট আদি পেলাই দিয়ে৷ যেনেকৈ গোপীচন্দই সন্ন্যাস কৰিলে, তেন্তে নিশ্চয় ইয়াত সুখ আছে৷ ভাল বাৰু!

অতি মৰমৰ, কল্পৰ পাচত পুনৰাই লগ পোৱা সন্তানসকলৰ প্ৰতি মাতা-পিতা বাপদাদাৰ স্নেহপূৰ্ণ স্মৰণ আৰু সুপ্ৰভাত। আত্মিক পিতাৰ আত্মিক সন্তানসকলক নমস্কাৰ।

ধাৰণাৰবাবেমুখ্যসাৰ:-
(1) লুকুৱাই কোনো ওলোটা কর্ম কৰিব নালাগে৷ বাপদাদাৰ পৰা কোনো কথা লুকুৱাব নালাগে৷ বহুত বহুত সাৱধান হৈ থাকিব লাগে৷

(2) বিদ্যাৰ্থীয়ে শিক্ষকক প্ৰত্যক্ষ কৰায় (ষ্টুডেণ্ট চ’জ্‌ মাষ্টাৰ), যি পঢ়িছা সেয়া আনকো পঢ়াব লাগে৷ সৰ্বদা সুখী ভগৱানৰ সন্তান হওঁ, এইটো স্মৃতিৰে অপাৰ আনন্দত থাকিব লাগে৷

বৰদান:
প্ৰত্যেক আত্মাক উৎকৰ্ষ সাধন কৰাৰ ভাৱনাৰে সন্মান (ৰিগার্ড) দিওঁতা শুভচিন্তক হোৱা

প্ৰত্যেক আত্মাৰ প্ৰতি শ্ৰেষ্ঠ ভাৱনা অর্থাৎ উৎকৰ্ষ সাধন কৰাৰ বা আগবঢ়াই নিয়াৰ ভাৱনা ৰখা অর্থাৎ শুভ চিন্তক হোৱা৷ নিজৰ শুভ বৃত্তিৰে, শুভ চিন্তক স্থিতিৰে আনৰ অৱগুণকো পৰিৱর্তন কৰা, কাৰোবাৰ দুর্বলতা বা অৱগুণক নিজৰ দুর্বলতা বুলি ভাবি বর্ণনা কৰাৰ সলনি বা বিয়পোৱাৰ সলনি সামৰি লোৱা আৰু পৰিৱর্তন কৰা – এয়া হ’ল সন্মান দিয়া৷ ডাঙৰ কথাক সৰু কৰা, নিৰাশজনক শক্তিশালী কৰি তোলা, তেওঁৰ সংগৰ ৰঙত নহা, সদায় তেওঁকো উৎসাহ-উদ্দীপনাত অনা - এয়া হ’ল সন্মান দিয়া৷ এনেকৈ সন্মান দিওঁতাজনেই শুভচিন্তক হয়৷

স্লোগান:
ত্যাগৰ ভাগ্য সমাপ্ত কৰোঁতা হৈছে পুৰণা স্বভাৱ-সংস্কাৰ, সেইবাবে ইয়াকো ত্যাগ কৰা৷