21.12.20       Morning Assame Murli        Om Shanti      BapDada       Madhuban


“মৰমৰ সন্তানসকল – তোমালোক এতিয়া পবিত্ৰসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ পবিত্ৰ (হ’লিয়েষ্ট অফ্ দ্যা হ’লি) পিতাৰ কোলালৈ আহিছা (সন্তান হৈছা), তোমালোক মনেৰেও পবিত্ৰ হ’ব লাগে”

প্ৰশ্ন:
পবিত্ৰসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ পবিত্ৰসন্তানসকলৰ নিচা আৰু চিন কি হ’ব?

উত্তৰ:
তেওঁলোকৰ নিচা থাকিব যে আমি পবিত্ৰসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ পবিত্ৰপিতাৰ কোলালৈ আহিছোঁ। আমি আটাইতকৈ পবিত্ৰ দেৱী-দেৱতা হওঁগৈ, তেওঁলোকৰ মনতো কোনো বেয়া খেয়াল উদয় হ’ব নোৱাৰে। তেওঁলোক সুগন্ধি ফুল হয়, তেওঁলোকৰ দ্বাৰা কোনো ওলোটা কৰ্ম হ’ব নোৱাৰে। তেওঁলোক অন্তৰ্মুখী হৈ নিজক পৰীক্ষা কৰে যে মোৰ পৰা সকলোৱে সুবাস পায়নে? মোৰ চক্ষু কাৰোবাৰ প্ৰতি আকৰ্ষিততো নহয়?

গীত:
মৰনা তেৰী গলী মে…..… (তোমাৰ গলিতেই যেন মৰোঁ………)

ওঁম্শান্তি।
সন্তানসকলে গীতটি শুনিলা আকৌ ইয়াৰ অৰ্থও ভিতৰত বিচাৰ সাগৰ মন্থন কৰি উলিয়াব লাগে। এনেকৈ কোনে ক’লে যে তোমাৰ গলিতেই যেন মৰোঁ? আত্মাই ক’লে কিয়নো আত্মা হৈছে পতিত। পাৱন বুলিতো অন্তিমতহে কোৱা হ'ব বা পাৱন বুলি তেতিয়া ক’ব যেতিয়া শৰীৰো পাৱন পাব। এতিয়াতো পুৰুষাৰ্থী হয়। এইটোও জানা – পিতাৰ ওচৰত আহি মৰিবলগীয়া হয়। এজন পিতাক ত্যাগ কৰি অন্যক আকোৱালি লোৱা মানে এজনৰ ওচৰত মৰি আনজনৰ ওচৰত জীৱন যাপন কৰা। লৌকিক পিতাৰো সন্তানে শৰীৰ ত্যাগ কৰিলে তেতিয়া অন্য পিতাৰ ওচৰত গৈ জন্ম ল‌’ব নহ‌য় জানো। এয়াও তেনেকুৱাই। মৰি আকৌ পবিত্ৰসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ পবিত্ৰজনৰ কোলালৈ তোমালোক যোৱা। পবিত্ৰসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ পবিত্ৰকোন বাৰু? (পিতা) আৰু পবিত্ৰ কোন? (সন্ন্যাসী), হয়, এই সন্ন্যাসী আদিক পবিত্ৰ বুলি কোৱা হ’ব। তোমালোকৰ আৰু সন্ন্যাসীসকলৰ মাজত পাৰ্থক্য আছে। তেওঁলোক পবিত্ৰ হয় কিন্তু জন্মতো পতিতৰ পৰাই লয় নহয় জানো। তোমালোক পবিত্ৰসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ পবিত্ৰহৈ যোৱা। তোমালোকক গঢ়ি তোলোঁতাজন হৈছে পবিত্ৰসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ পবিত্ৰপিতা। তেওঁলোক ঘৰ-সংসাৰ ত্যাগ কৰি পবিত্ৰ হয়। আত্মা পবিত্ৰ হয় নহয় জানো। তোমালোক স্বৰ্গত দেৱী-দেৱতা হোৱা সেয়েহে তোমালোক পবিত্ৰসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ পবিত্ৰহোৱা। তোমালোকৰ এই সন্ন্যাস হৈছে বেহদৰ। তেওঁলোকৰ হৈছে হদৰ। তেওঁলোক পবিত্ৰ হয়, তোমালোক পবিত্ৰসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ পবিত্ৰ হোৱা। বুদ্ধিয়েও কয় – আমিতো নতুন সৃষ্টিলৈ যাওঁ। সেই সন্ন্যাসীসকল আহেই ৰজো অৱস্থাত। পাৰ্থক্য হৈ গ'ল নহয় জানো। ক’ত ৰজো, ক'ত সতোপ্ৰধান। তোমালোক পবিত্ৰসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ পবিত্ৰজনৰ দ্বাৰা আটাইতকৈ পবিত্ৰ হোৱা। তেওঁ জ্ঞানৰ সাগৰো হয়, প্ৰেমৰ সাগৰো হয়। ইংৰাজীত “অচেন অফ্‌ ন’লেজ”, “অচেন অফ্‌ ল’ভ” বুলি কয়। তোমালোকক কিমান যে উচ্চ কৰি গঢ়ি তোলে। এনেহেন উচ্চতকৈও উচ্চ আটাইতকৈ পবিত্ৰজনক আহ্বান কৰে যে আহি পতিতসকলক পাৱন কৰি তোলা। পতিত সৃষ্টিলৈ আহি আমাক পবিত্ৰসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ পবিত্ৰকৰি গঢ়ি তোলা। গতিকে সন্তানসকলৰ ইমান নিচা থাকিব লাগে যে আমাক কোনে পঢ়ায়! আমি কি হ’মগৈ? দৈৱীগুণো ধাৰণ কৰিব লাগে। সন্তানসকলে লিখে - বাবা মায়াই আমাৰ আগত বহুত ধুমুহা আনে। আমাক মনেৰে শুদ্ধ হ’বলৈ নিদিয়ে, কিয়নো এনেকুৱা বেয়া খেয়াল আহে যিহেতু আমি পবিত্ৰসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ পবিত্ৰহ’ব লাগে? পিতাই কয় - এতিয়া তোমালোক একেবাৰে অপৱিত্ৰসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ অপৱিত্ৰহৈ আছা। বহুত জন্মৰ অন্তত এতিয়া পিতাই পুনৰ তোমালোকক তীব্ৰতাৰে পঢ়ায়। গতিকে সন্তানসকলৰ বুদ্ধিত এইটো নিচা থাকিব লাগে - আমি কি হৈ আছোঁ। এই লক্ষ্মী-নাৰায়ণক এনেদৰে কোনে গঢ়ি তুলিলে? ভাৰত স্বৰ্গ আছিল নহয় জানো। এই সময়ত ভাৰত তমোপ্ৰধান ভ্ৰষ্টাচাৰী। পুনৰ ইয়াক আমি পবিত্ৰসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ পবিত্ৰকৰি গঢ়ি তোলোঁ। গঢ়ি তোলোতাতো নিশ্চয় লাগিব নহ‌য় জানো। নিজৰ ভিতৰতো এইটো নিচা জাগিব লাগে যে আমি দেৱতা হ’ব লাগে। তাৰ বাবে গুণো তেনেকুৱা হোৱা উচিত। একেবাৰে তলৰ পৰা ওপৰলৈ উঠি আছা। চিৰিৰ চিত্ৰতো “উত্থান আৰু পতন” বুলি লিখা আছে নহয় জানো। যিসকল অধঃপতিত হৈ গৈছে তেওঁলোকে কেনেকৈ নিজক পবিত্ৰসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ পবিত্ৰবুলি ক’ব পাৰিব। পবিত্ৰসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ পবিত্ৰপিতাহে আহি সন্তানসকলক পবিত্ৰ কৰি গঢ়ি তোলে। তোমালোক ইয়ালৈ আহিছাই বিশ্বৰ মালিক পবিত্ৰসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ পবিত্ৰহ’বলৈ, তেন্তে কিমান নিচা থাকিব লাগে। বাবাই আমাক কিমান উচ্চ কৰি গঢ়ি তুলিবলৈ আহিছে। মন-বাণী-কৰ্মৰে পবিত্ৰ হ’ব লাগে। সুগন্ধি ফুল হ’ব লাগে। সত্যযুগক কোৱাই হয় - ফুলৰ বাগিচা। কোনো দুৰ্গন্ধ যাতে নাথাকে। দেহ-অভিমানক দুৰ্গন্ধ বুলি কোৱা হয়। কাকো প্ৰতি যাতে কু-দৃষ্টি নাযায়। এনেকুৱা ওলোটা কাম কৰিব নালাগে যাৰ বাবে অন্তৰ দহি থাকে আৰু হিচাপ সৃষ্টি হৈ যায়। তোমালোকে 21 জন্মৰ বাবে ধন জমা কৰা। তোমালোক সন্তানসকলে জানা যে আমি সম্পত্তিৱান হৈ আছোঁ। নিজক অৰ্থাৎ আত্মাক চাব লাগে যে মই দৈৱীগুণেৰে ভৰপূৰ হৈছোঁনে? যেনেকৈ বাবাই কয় তেনেকৈ মই পুৰুষাৰ্থ কৰোঁনে। তোমালোকৰ লক্ষ্য-উদ্দেশ্যতো চোৱা কেনেকুৱা। ক'ত সন্ন্যাসী, ক'ত তোমালোক!

তোমালোক সন্তানসকলৰ নিচা থাকিব লাগে যে আমি কাৰ কোলালৈ আহিছোঁ! আমাক কি কৰি গঢ়ি তোলে? অন্তৰ্মুখী হৈ চাব লাগে - আমি কিমানলৈকে যোগ্য হৈ হৈছোঁ? আমি কিমান ফুলৰ দৰে হোৱা উচিত, যাতে সকলোৱে জ্ঞানৰ সুবাস পায়? তোমালোকে বহুতকে সুবাস দিয়া নহয় জানো। নিজৰ সমান কৰি গঢ়ি তোলা। প্ৰথমেতো নিচা থাকিব লাগে – আমাক পঢ়াওঁতাজন কোন! সেই সকলোবোৰ হৈছে ভক্তি মাৰ্গৰ গুৰু। একমাত্ৰ পৰমপিতা পৰমাত্মাৰ বাহিৰে জ্ঞান মাৰ্গত কোনো গুৰু থাকিব নোৱাৰে। বাকী হৈছে ভক্তি মাৰ্গৰ। ভক্তি থাকেই কলিযুগত। ৰাৱণৰ প্ৰৱেশ হয়। এইটোও জগতত কোনেও গম নাপায়। এতিয়া তোমালোকে জানা, সত্যযুগত আমি 16 কলা সম্পূৰ্ণ আছিলোঁ, তাৰপাছত এদিনো যদি অতিবাহিত হয় তেন্তে তাক জানো পূৰ্ণিমা বুলি ক’ব। এয়াও এনেকুৱা। ধীৰে ধীৰে ওকনিৰ নিচিনাকৈ চক্ৰ ঘূৰি থাকে। এতিয়া তোমালোক পূৰা 16 কলা সম্পূৰ্ণ হ’ব লাগে, সেয়াও আধাকল্পৰ বাবে। পুনৰ কলা কম হৈ যায়, তোমালোকৰ বুদ্ধিত এই জ্ঞান আছে গতিকে তোমালোক সন্তানসকলৰ কিমান নিচা থাকিব লাগে। বহুতৰে বুদ্ধিত এইটো উদয়ে নহয় যে আমাক পঢ়াওঁতাজন কোন? জ্ঞানৰ সাগৰ। সন্তানসকলকতো কয় - ‘নমস্কাৰ সন্তানসকল'। তোমালোক ব্ৰহ্মাণ্ডৰো মালিক হোৱা, তাত সকলোৱে থাকা পুনৰ বিশ্বৰ মালিকো তোমালোক হোৱা। তোমালোকৰ উৎসাহ বঢ়াবৰ বাবে পিতাই কয় - তোমালোক মোতকৈ উচ্চ হোৱা। মই বিশ্বৰ মালিক নহওঁ, নিজতকৈও তোমালোকক উচ্চ মহিমামণ্ডিত তোলোঁ। পিতাৰ সন্তানে উচ্চলৈ আৰোহণ কৰে তেতিয়া পিতাই বুজিব নহয় যে এওঁলোকে পঢ়ি ইমান উচ্চ পদ পাইছে। পিতায়ো কয় - মই তোমালোকক পঢ়াওঁ। এতিয়া নিজৰ পদ যিমানে গঢ়ি তুলিব বিচৰা, পুৰুষাৰ্থ কৰা। পিতাই আমাক পঢ়ায় - প্ৰথমেতো নিচা বাঢ়িব লাগে। পিতাইতো যেতিয়াই তেতিয়াই আহি কথা-বতৰা পাতে। তেওঁতো যেন এওঁৰ ভিতৰত আছেই। তোমালোক সন্তানসকল তেওঁৰেই হোৱা নহয় জানো। এই ৰথো তেওঁৰেই নহয় জানো। গতিকে এনেকুৱা পবিত্ৰসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ পবিত্ৰপিতাৰ আগমন হৈছে, তোমালোকক পাৱন কৰি তোলে। এতিয়া তোমালোকে পুনৰ আনকো পাৱন কৰি তোলা। মই এতিয়া অৱসৰ লৈছোঁ। যিহেতু তোমালোক পবিত্ৰসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ পবিত্ৰহোৱা গতিকে ইয়ালৈ কোনো পতিত আহিব নোৱাৰে। এয়া হৈছে পবিত্ৰসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ পবিত্ৰগীৰ্জা (চাৰ্চ)। সেই গীৰ্জালৈতো বিকাৰী সকলো যায়, সকলো পতিত অপৱিত্ৰ হয়। এইটোতো বহুত ডাঙৰ পবিত্ৰ গীৰ্জা হয়। ইয়াত কোনো পতিতে পদাৰ্পণো কৰিব নোৱাৰে। কিন্তু এতিয়া (তেনেকুৱা) কৰিব নোৱাৰে। যেতিয়া সন্তানসকলো এনেকুৱা হৈ যাব তেতিয়া এনেকুৱা নিয়ম ওলাব। ইয়াত ভিতৰলৈ কোনো আহিব নোৱাৰে। সোধে নহয় যে আমি আহি সভাত বহিমনে? বাবাই কয় - বিষয়া আদিৰ লগত কাম থাকিলে তেওঁলোকক বহুৱাবলগীয়া হয়। যেতিয়া তোমালোকৰ নাম প্ৰসিদ্ধ হৈ যাব তেতিয়া তোমালোকে কাৰো প্ৰতি ভ্ৰূক্ষেপ কৰিবলগীয়া নহ’ব। এতিয়া কৰিবলগীয়া হয়, পবিত্ৰসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ পবিত্ৰজনোনতশিৰ হৈ থাকে। এতিয়া আপত্তি কৰিব নোৱাৰি। প্ৰভাৱ বিস্তাৰ হ’লে তেতিয়া লোকসকলৰ শত্ৰুতাও কম হৈ যাব। তোমালোকেও বুজাবা যে আমাক ব্ৰাহ্মণসকলক ৰাজযোগ শিকাওঁতাজন হৈছে পবিত্ৰসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ পবিত্ৰপিতা। সন্ন্যাসীসকলক পবিত্ৰসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ পবিত্ৰবুলি ক’ব জানো। তেওঁলোক আহেই ৰজোগুণত। তেওঁলোক বিশ্বৰ মালিক হ’ব পাৰে জানো? এতিয়া তোমালোক পুৰুষাৰ্থী। কেতিয়াবাতো বহুত ভাল চাল-চলন হয়, কেতিয়াবাতো আকৌ এনেকুৱা চলন হৈ যায় যে নাম বদনাম কৰি দিয়ে। বহুত সেৱাকেন্দ্ৰত এনেকুৱাও আহে যিয়ে একোৱেই চিনি নাপায়। তোমালোকে নিজকো পাহৰি যোৱা যে আমি কি হওঁগৈ। পিতায়ো চলনৰ পৰা বুজি পায় - এওঁ কি হ’বগৈ? ভাগ্যত উচ্চ পদ থাকিলে চলন বহুত মাৰ্জিত হ’ব। কেৱল স্মৃতিত থাকিব লাগে যে আমাক পঢ়াওঁতাজন কোন তেতিয়া অপাৰ আনন্দ থাকিব। আমি ঈশ্বৰ পিতাৰ বিদ্যাৰ্থী হওঁ তেন্তে কিমান সন্মান দিব লাগে। এতিয়াও শিকি আছোঁ। পিতাইতো বুজি পায় যে এতিয়া সময় লাগিব। প্ৰত্যেকটো কথাত ক্ৰমানুসৰিতো হয়েই। ঘৰো প্ৰথমতে সতোপ্ৰধান হয় তাৰপাছত সতো-ৰজো-তমো হয়। এতিয়া তোমালোক সতোপ্ৰধান, 16 কলা সম্পূৰ্ণ হ’বলৈ গৈ আছা। গৃহ নিৰ্মাণ হৈ গৈ থাকে। তোমালোক সকলোৱে মিলি স্বৰ্গৰ গৃঢ় নিৰ্মাণ কৰি আছা। ইয়াৰ বাবেও তোমালোক বহুত আনন্দিত হোৱা উচিত। ভাৰত যি আটাইতকৈ অপৱিত্ৰসকলৰ ভিতৰতো অপৱিত্ৰ হৈ গৈছে, সেই ভাৰতক আমি পবিত্ৰসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ পবিত্ৰকৰি তোলোঁ, গতিকে নিজৰ ক্ষেত্ৰত কিমান সাৱধানতা অৱলম্বন কৰিব লাগে। আমাৰ দৃষ্টি এনেকুৱা হ’ব নালাগে যাৰ বাবে আমাৰ পদেই ভ্ৰষ্ট হৈ যায়। এনেকুৱা নহয় যে বাবালৈ লিখিলে বাবাই কি ক’ব। নহয়, এতিয়াতো সকলোৱে পুৰুষাৰ্থ কৰি আছে। তেওঁলোককো জানো এতিয়া পবিত্ৰসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ পবিত্ৰবুলি কোৱা হ’ব। যেতিয়া হৈ যাব তেতিয়াতো আকৌ এই শৰীৰো নাথাকিব। তোমালোকো পবিত্ৰসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ পবিত্ৰহোৱা। বাকী তাত পদমৰ্যাদা আছে। তাৰ বাবে পুৰুষাৰ্থ কৰিব লাগে আৰু কৰাব লাগে। বাবাই মূল কথাতো (পইন্ট) বহুত দি থাকে। কোনোবা আহিলে পাৰ্থক্য দেখুৱাই দিয়া। ক’ত এওঁলোক পবিত্ৰসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ পবিত্ৰ, ক’ত তেওঁলোক পবিত্ৰসকল। এই লক্ষ্মী-নাৰায়ণৰতো জন্মই সত্যযুগত হয়। তেওঁলোক আহেই পাছত, কিমান পাৰ্থক্য। সন্তানসকলে বুজি পায় – শিৱবাবাই আমাক এনেদৰে গঢ়ি আছে। তেওঁ কয় – মামেকম্‌ (মনেৰে কেৱল মোক) স্মৰণ কৰা। নিজক অশৰীৰী আত্মা বুলি বুজা। উচ্চতকৈও উচ্চ শিৱবাবাই পঢ়াই উচ্চতকৈও উচ্চ কৰি গঢ়ি তোলে, আমি ব্ৰহ্মাৰ দ্বাৰা এয়া পঢ়োঁ। ব্ৰহ্মাই বিষ্ণু হয়গৈ। এয়াও তোমালোকে জানা। মনুষ্যইতো একোৱেই বুজি নাপায়। এতিয়া গোটেই সৃষ্টিত ৰাৱণৰ ৰাজ্য। তোমালোকে ৰামৰাজ্য স্থাপন কৰি আছা, যাৰ বিষয়ে তোমালোকে জানা। নাটক অনুসৰি আমি স্বৰ্গ স্থাপন কৰাৰ যোগ্য হৈ আছোঁ। এতিয়া বাবাই যোগ্য কৰি গঢ়ি আছে। পিতাৰ বাহিৰে কোনেও শান্তিধাম, সুখধামলৈ লৈ যাব নোৱাৰে। মনে সজা কথা কৈ থাকে অমুকো স্বৰ্গলৈ গ’ল, মুক্তিধামলৈ গ’ল। পিতাই কয় - এই বিকাৰী, পতিত আত্মাসকল শান্তিধামলৈ কেনেকৈ যাব। তোমালোকে ক’ব পাৰা তেতিয়াহে বুজিব এওঁলোকৰ কিমান নিচা আছে। এনেকৈ বিচাৰ সাগৰ মন্থন কৰা, কেনেকৈ বুজোৱা যায়। চলোঁতে-ফুৰোঁতে অন্তৰত উদয় হ’ব লাগে। ধৈৰ্যও ধৰিব লাগে, আমিও যাতে যোগ্য হৈ যাওঁ। ভাৰতবাসীয়েই সম্পূৰ্ণ যোগ্য আৰু সম্পূৰ্ণ অযোগ্য হৈ পৰে। অন্য কোনো নহয়। এতিয়া পিতাই তোমালোকক যোগ্য কৰি আছে। জ্ঞান বহুত আনন্দদায়ক হয়। অন্তৰ বহুত আনন্দিত হৈ থাকে - আমি এই ভাৰতক পবিত্ৰসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ পবিত্ৰকৰি গঢ়ি তুলিম। চলন বহুত মাৰ্জিত হ’ব লাগে। খোৱা-বোৱা, চলনৰ পৰা গম পোৱা যায়। শিৱবাবাই তোমালোকক কিমান উচ্চ কৰি গঢ়ি তোলে। তেওঁৰ সন্তান হৈছা গতিকে নাম প্ৰসিদ্ধ কৰিব লাগে। চলন এনেকুৱা হ’ব লাগে যাতে বুজি পায় এওঁতো পবিত্ৰসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ পবিত্ৰজনৰ সন্তান হয়। লাহে লাহে তোমালোক হৈ যাবা গৈ। মহিমা হৈ গৈ থাকিব। তেতিয়া সকলো নিয়ম কানুন ওলাব, যে কোনো পতিত ভিতৰলৈ আহিব নোৱাৰিব। বাবাই বুজিব পাৰে, এতিয়া সময়ৰ প্ৰয়োজন। সন্তানসকলে বহুত পুৰুষাৰ্থ কৰিব লাগে। নিজৰ ৰাজধানীও তৈয়াৰ হৈ যাওঁক। তেতিয়া নিয়ম কানুন কৰাত কোনো আপত্তি নাই। তেতিয়াতো ইয়াৰ পৰা তলৰ আবুৰোডলৈকে শাৰী (লাইন) হৈ যাব। এতিয়া তোমালোক আগবাঢ়ি যোৱা। বাবাই তোমালোকৰ ভাগ্য বৃদ্ধি কৰি গৈ থাকে। পদম ভাগ্যশালী বুলিও নিয়ম অনুসৰিয়ে কয় নহয় জানো। চৰণত পদম (পদুম ফুল) দেখুৱায় নহয়। এই সকলোবোৰ তোমালোক সন্তানসকলৰ মহিমা। তথাপিও পিতাই কয় - ‘মনমনাভৱ’পিতাক স্মৰণ কৰা। ভাল বাৰু!

অতি মৰমৰ, কল্পৰ পাচত পুনৰাই লগ পোৱা সন্তানসকলৰ প্ৰতি মাতা-পিতা বাপদাদাৰ স্নেহপূৰ্ণ স্মৰণ আৰু সুপ্ৰভাত। আত্মিক পিতাৰ আত্মিক সন্তানসকলক নমস্কাৰ।

ধাৰণাৰবাবেমুখ্যসাৰ:-
(1) এনেকুৱা কোনো কাম কৰিব নালাগে যাৰ বাবে অন্তৰ দহি থাকে। সম্পূৰ্ণ সুগন্ধি ফুল হ’ব লাগে। দেহ-অভিমানৰ দুর্গন্ধ আঁতৰাই দিব লাগে।

(2) চলন বহুত মাৰ্জিত কৰি ৰাখিব লাগে। পবিত্ৰসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ পবিত্ৰহোৱাৰ পুৰুষাৰ্থ কৰিব লাগে। দৃষ্টি এনেকুৱা হ’ব নালাগে যাৰ বাবে পদ ভ্ৰষ্ট হৈ যায়।

বৰদান:
প্ৰতিটো সম্পদক কাৰ্যত খটুৱাই পদমৰ উপাৰ্জন জমা কৰোঁতা পদমাপদম ভাগ্যশালী হোৱা

প্ৰতিটো চেকেণ্ডত পদমৰ উপাৰ্জন জমা কৰাৰ বৰদান নাটকত (ড্ৰামাত) সংগমৰ সময়ে প্ৰাপ্ত কৰিছে। এনেকুৱা বৰদানক নিজৰ প্ৰতি জমা কৰা আৰু অন্যৰ প্ৰতি দান কৰা, সেইদৰে সংকল্প ৰূপী সম্পদক, জ্ঞানৰ সম্পদক, স্থূল ধনৰূপী সম্পদক কাৰ্যত খটুৱাই পদমৰ উপাৰ্জন জমা কৰা কিয়নো এই সময়ত স্থূল ধনো ঈশ্বৰৰ অৰ্থে সমৰ্পণ কৰিলে এক নয়া পইচা এক ৰত্নৰ সমান মূল্যৰ হৈ যায় - গতিকে এই সকলো সম্পদক নিজৰ প্ৰতি বা সেৱাৰ প্ৰতি কামত খটুওৱা তেতিয়া পদমাপদম ভাগ্যশালী হৈ যাবা।

স্লোগান:
য'ত অন্তৰৰ স্নেহ আছে ত’ত সকলোৰে সহযোগ সহজে প্ৰাপ্ত হৈ যায়।