18.09.20 Morning Assame Murli Om Shanti BapDada Madhuban
"মৰমৰ সন্তানসকল –
তোমালোক বিশ্বত শান্তি স্থাপন কৰাৰ নিমিত্ত হোৱা, সেইকাৰণে তোমালোক কেতিয়াও অশান্ত
হ'ব নালাগে”
প্ৰশ্ন:
পিতাই কোনসকল
সন্তানক আজ্ঞাকাৰী সন্তান বুলি কয়?
উত্তৰ:
পিতাৰ যিটো মুখ্য আজ্ঞা আছে যে সন্তানসকল, অমৃতবেলা (ৰাতিপুৱা) উঠি পিতাক স্মৰণ কৰা,
এই মুখ্য আজ্ঞাক (যিসকল সন্তানে) পালন কৰে, পুৱাই পুৱাই স্নান আদি কৰি সতেজ (ফ্ৰেচ)
হৈ নিৰ্ধাৰিত সময়ত স্মৃতিৰ যাত্ৰাত থাকে, বাবাই তেওঁলোকক সুসন্তান অথবা আজ্ঞাকাৰী
বুলি কয়, তেওঁলোকেই গৈ ৰজা হ'বগৈ। কুসন্তানসকলেতো ঝাৰু মাৰিবগৈ।
ওঁম্শান্তি।
ইয়াৰ অৰ্থতো
সন্তানসকলক বুজোৱা হৈছে। ওঁম্ অৰ্থাৎ মই আত্মা হওঁ। এনেকৈ সকলোৱে কয় যে জীৱ আত্মা
নিশ্চয় আছে আৰু সকলো আত্মাৰ পিতা এজন। শৰীৰৰ পিতা বেলেগ বেলেগ হয়। এয়াও সন্তানসকলৰ
বুদ্ধিত আছে, হদৰ পিতাৰ পৰা হদৰ আৰু বেহদৰ পিতাৰ পৰা বেহদৰ (অসীমৰ) উত্তৰাধিকাৰ পোৱা
যায়। এতিয়া এই সময়ত মনুষ্যই বিচাৰিছে বিশ্বত শান্তি হওঁক। যদি চিত্ৰৰ ওপৰত বুজোৱা
হয় তেন্তে শান্তিৰ কাৰণে কলিযুগৰ অন্ত আৰু সত্যযুগৰ আদিৰ সংগমলৈ লৈ আনিব লাগে। এয়া
হৈছে সত্যযুগ নতুন সৃষ্টি, তাত এক ধৰ্ম থাকে তেতিয়া পবিত্ৰতা-শান্তি-সুখ থাকে। তাক
কোৱাই হয় স্বৰ্গ (হেভেন)। এয়াতো সকলোৱে মানিব। নতুন সৃষ্টিত সুখ আছে, দুখ থাকিব
নোৱাৰে। যিকোনো লোককে বুজোৱা বৰ সহজ। শান্তি আৰু অশান্তিৰ কথা ইয়াত বিশ্বতহে হয়।
সেয়াতো হৈছেই নিৰ্বাণধাম, য'ত শান্তি-অশান্তিৰ প্ৰশ্নই উঠিব নোৱাৰে। সন্তানসকলে
যেতিয়া ভাষণ দিয়ে তেতিয়া পোন প্ৰথমে বিশ্ব শান্তিৰ প্ৰস্তাৱহে ৰাখিব লাগে। মনুষ্যই
শান্তিৰ কাৰণে বহুত প্ৰয়াস কৰে, তেওঁলোকে পুৰস্কাৰো লাভ কৰি থাকে। বাস্তৱত ইয়াত
দৌৰা-দৌৰি (লৰা-ঢপৰা) কৰাৰ কথা নাই। পিতাই কয় মাত্ৰ নিজৰ স্বধৰ্মত বৰ্তি থাকিলে
তেতিয়া বিকৰ্ম বিনাশ হৈ যাব। স্বধৰ্মত বৰ্তি থাকিলে তেতিয়া শান্তি হৈ যাব। তোমালোক
হোৱাই সৰ্বদা শান্ত পিতাৰ সন্তান। এই উত্তৰাধিকাৰ তেওঁৰ পৰা পোৱা যায়। তাক কোনো
ধৰণৰ মোক্ষ বুলি কোৱা নহ’ব। মোক্ষতো ভগৱানেও পাব নোৱাৰে। ভগৱানো ভূমিকাত নিশ্চয়
আহিব লাগে। কয় – কল্পই কল্পই, কল্পৰ সংগমযুগত (মই) আহোঁ। গতিকে ভগৱানেও মোক্ষ লাভ
নকৰে তেন্তে সন্তানে আকৌ মোক্ষ কেনেকৈ পাব পাৰিব। এই কথাবোৰৰ বিষয়ে গোটেই দিন বিচাৰ
সাগৰ মন্থন কৰিব লাগে। পিতাইতো তোমালোক সন্তানসকলকহে বুজায়। তোমালোক সন্তানসকলৰ
বুজোৱাৰ অভ্যাস বেছি আছে। শিৱবাবাই যেতিয়া বুজায় তেতিয়া তোমালোক সকলো ব্ৰাহ্মণেহে
বুজি পোৱা। তোমালোকে বিচাৰ সাগৰ মন্থন কৰিব লাগে। সেৱাত তোমালোক সন্তানসকল আছা।
তোমালোকেতো বহুত বুজাবলগীয়া হয়। দিনে ৰাতিয়ে সেৱাত থাকা। সংগ্ৰহালয়লৈ (মিউজিয়ামলৈ)
গোটেই দিনটোত আহিয়েই থাকিব। ৰাতি 10-11 বজালৈকো কেতিয়াবা আহে। ৰাতিপুৱা 4 বজাৰ পৰাও
ক'ৰবাত ক'ৰবাত সেৱা কৰিবলৈ লাগি যায়। ইয়াততো ঘৰ আছে, যেতিয়াই ইচ্ছা তেতিয়াই বহিব
পাৰে। সেৱাকেন্দ্ৰবোৰততো বাহিৰৰ পৰা দূৰ-দূৰণিৰ পৰা আহে সেয়েহে সময় নিৰ্ধাৰিত কৰি
থ'বলগীয়া হয়। ইয়াততো যিকোনো সময়ত সন্তানসকল উঠিব পাৰে। কিন্তু এনেকুৱা সময়ততো পঢ়িব
নালাগে যে সন্তানসকল উঠিব আৰু টোপনিয়াই থাকিব সেইকাৰণে ৰাতিপুৱাৰ (অমৃতবেলাৰ) সময়
নিৰ্ধাৰিত কৰা হৈছে। যাতে স্নান আদি কৰি সতেজ (ফ্ৰেচ) হৈ আহে, তথাপিও যদি সময়ত নাহে
তেতিয়া তেওঁলোকক আজ্ঞাকাৰী বুলি ক'ব নোৱাৰি। লৌকিক পিতাৰো সুসন্তান আৰু কুসন্তান
থাকে নহয়। বেহদৰ পিতাৰো থাকে। সুসন্তান গৈ ৰজা হ'বগৈ, কুসন্তানে গৈ ঝাৰু মাৰিবগৈ।
সকলোতো গম পোৱা যায় নহয়।
কৃষ্ণ জন্মাষ্টমীৰ ওপৰতো বুজাইছে। কৃষ্ণৰ জন্ম যেতিয়া হয় তেতিয়াতো স্বৰ্গ হয়। এখনেই
ৰাজ্য হয়। বিশ্বত শান্তি হয়। স্বৰ্গত বহুত কম মনুষ্য হ'ব। সেইখন হৈছেই নতুন সৃষ্টি।
তাত অশান্তি হ'ব নোৱাৰে। শান্তি তেতিয়া হয় যেতিয়া এক ধৰ্ম হয়। যিটো ধৰ্ম পিতাই
প্ৰতিষ্ঠা কৰে। পাচত যেতিয়া আন আন ধৰ্ম আহে তেতিয়া অশান্তি হয়। তাত হৈছেই শান্তি,
16 কলা সম্পূৰ্ণ হয় নহয় জানো। চন্দ্ৰমাও যেতিয়া সম্পূৰ্ণ হয় তেতিয়া কিমান শোভনীয় হয়,
তাক পূৰ্ণিমা (ফুলমুন) বুলি কোৱা হয়। ত্ৰেতাত তিনি চতুৰ্থাংশ বুলি কোৱা হ'ব, খণ্ডিত
হৈ গ'ল নহয়। দুই কলা কম হৈ গ'ল। সম্পূৰ্ণ শান্তি সত্যযুগত হয়। 25 শতাংশ পুৰণি সৃষ্টি
হ'লে তেতিয়া কিবা নহয় কিবা বাক-বিতণ্ডা হ'ব। দুই কলা কম হোৱাৰ কাৰণে শোভা কম হৈ গ'ল।
স্বৰ্গত একেবাৰে শান্তি, নৰকত একেবাৰে অশান্তি। এয়াই সময় যেতিয়া মনুষ্যই বিশ্বত
শান্তি বিচাৰে, ইয়াৰ আগতে এই আৱাজ নাছিল যে বিশ্বত শান্তি হওঁক। এতিয়া আৱাজ ওলাইছে
কিয়নো এতিয়া বিশ্বত অশান্তি হৈ আছে। আত্মাই বিচাৰে যে বিশ্বত শান্তি হ'ব লাগে।
মনুষ্যতো দেহ-অভিমানত থকাৰ কাৰণে কেৱল কৈ থাকে- বিশ্বত শান্তি হওঁক। 84 জন্ম এতিয়া
পূৰা হ'ল। এয়া পিতাইহে আহি বুজায়। পিতাকেই স্মৰণ কৰে। তেওঁ কেতিয়াবা কিবা ৰূপত আহি
স্বৰ্গৰ স্থাপনা কৰিব, তেওঁৰ নামেই হৈছে স্বৰ্গীয় ঈশ্বৰ পিতা (হেভেনলি গড্ ফাডাৰ)।
এইটো কোনেও নাজানে - স্বৰ্গ কেনেকৈ ৰচনা (স্থাপন) হয়। শ্ৰীকৃষ্ণইতো ৰচনা কৰিব নোৱাৰে।
তেওঁক কোৱা হয় দেৱতা। মনুষ্যই দেৱতাসকলক নমন কৰে। তেওঁলোকৰ দৈৱীগুণ আছে সেইকাৰণে
দেৱতা বুলি কোৱা হয়। ভাল গুণ থকাসকলক কোৱা হয় নহয় যে এওঁ যেন দেৱতা হয়। হাই-কাজিয়া
কৰাসকলক ক'ব এওঁলোক যেন অসুৰ হয়। সন্তানসকলে জানে আমি বেহদৰ পিতাৰ সন্মুখত বহি আছোঁ।
তেন্তে সন্তানসকলৰ চলন কিমান ভাল হ'ব লাগে। অজ্ঞান কালতো বাবাই (ব্ৰহ্মাবাবাই)
দেখিছে 6-7টা পৰিয়াল একেলগে থাকে, একেবাৰে ক্ষীৰখণ্ড হৈ (মিলা-প্ৰীতিৰে) চলে।
কিছুমানৰ ঘৰততো মাত্ৰ দুজন থাকে তেতিয়াও হাই-কাজিয়া কৰি থাকে। তোমালোকতো হ'লা
ঈশ্বৰীয় সন্তান। বহুত বহুত ক্ষীৰখণ্ড হৈ (মিলা প্ৰীতিৰে) থাকিব লাগে। সত্যযুগত
ক্ষীৰখণ্ড হৈ (মিলা প্ৰীতিৰে) থাকে, ইয়াত ক্ষীৰখণ্ড হ'বলৈ তোমালোকে শিকা গতিকে বহুত
মৰম-চেনেহেৰে থাকিব লাগে। পিতাই কয় - অন্তৰত বিচাৰ কৰা মই কোনো বিকৰ্মতো কৰা নাই?
কাকো দুখতো দিয়া নাই? এনেকৈ বহি কোনেও নিজৰ বিচাৰ নকৰে। এইটো বৰ বুজিবলগীয়া কথা।
তোমালোক সন্তানসকল হ'লা বিশ্বত শান্তি স্থাপন কৰোঁতা। যদি ঘৰতেই অশান্তিৰ সৃষ্টি
কৰোঁতা হয় তেন্তে শান্তি আকৌ কেনেকৈ প্ৰতিষ্ঠা কৰিব। লৌকিক পিতাৰ সন্তানে যদি
অশান্তিৰ সৃষ্টি কৰে তেতিয়া ক'ব এইটো মৰা হ'লেই ভাল আছিল। কোনো ধৰণৰ অভ্যাস হৈ গ'লে
তেতিয়া (সেয়া) স্থায়ী হৈ যায়। এইটো জ্ঞান নাথাকে যে আমিতো বেহদৰ পিতাৰ সন্তান হওঁ,
আমিতো বিশ্বত শান্তি স্থাপন কৰিব লাগে। শিৱবাবাৰ সন্তান হোৱা, যদি অশান্ত হোৱা
তেন্তে শিৱবাবাৰ ওচৰলৈ আহা। তেওঁতো হীৰা হয়, তেওঁ তৎক্ষণাৎ তোমালোকক যুক্তি শুনাব -
এনেকৈ শান্তি হ'ব পাৰে। শান্তিৰ ব্যৱস্থা কৰিব। এনেকুৱা বহুত আছে চলন দৈৱী পৰিয়ালৰ
নিচিনা নহয়। এতিয়া তোমালোক সাজু হৈছা গুল গুল (ফুলৰ; পবিত্ৰ) সৃষ্টিলৈ (স্বৰ্গলৈ)
যাবলৈ। এইখন হৈছেই লেতেৰা সৃষ্টি বেশ্যালয়, ইয়ালৈতো ঘৃণা ওপজে। বিশ্বত শান্তি হ'ব
নতুন সৃষ্টিতহে। সংগমত হ'ব নোৱাৰে। ইয়াত শান্ত হোৱাৰ পুৰুষাৰ্থ কৰে। পূৰা পুৰুষাৰ্থ
যদি নকৰে তেন্তে আকৌ শাস্তি খাব লাগিব। মোৰ (পিতাৰ) সৈতেতো ধৰ্মৰাজ আছে নহয়। যেতিয়া
হিচাপ-নিকাচ নিষ্পত্তি হোৱাৰ সময় আহিব তেতিয়া খুব মাৰ খাব। কৰ্মৰ ভোগ নিশ্চয় আছে।
বেমাৰ হয়, সেয়াও কৰ্মভোগ হয় নহয় জানো। পিতাৰ ওপৰততো কোনো নাই। বুজায় – সন্তানসকল,
গুল গুল (পবিত্ৰ) হোৱা তেতিয়া উচ্চ পদ পাবা। নহ'লে একো লাভ নাই। ভগৱান পিতা যাক
আধাকল্প স্মৰণ কৰিলে, তেওঁৰ পৰা উত্তৰাধিকাৰ নল’লে তেন্তে সন্তান কি কামৰ। কিন্তু
নাটক (ড্ৰামা) অনুসৰি এয়াও নিশ্চয় হ'ব লাগে। গতিকে বুজাবলৈ যুক্তি বহুত আছে। বিশ্বত
শান্তিতো সত্যযুগত আছিল, য'ত এই লক্ষ্মী-নাৰায়ণৰ ৰাজত্ব আছিল। যুদ্ধও নিশ্চয় লাগিব
কাৰণ অশান্তি আছে নহয় জানো। কৃষ্ণ আকৌ আহিব সত্যযুগত। কোৱা হয় - কলিযুগত দেৱতাসকলৰ
ছায়া পৰিব নোৱাৰে। এই কথাবোৰ তোমালোক সন্তানসকলেহে এতিয়া শুনি আছা। তোমালোকে জানা
যে শিৱবাবাই আমাক পঢ়ায়। ধাৰণ কৰিব লাগে, গোটেই জীৱনতো লাগি যায়। কয় নহয়- গোটেই
জীৱনতো বুজালো তথাপিও বুজি নাপায়।
বেহদৰ পিতাই কয়- পোন-প্ৰথমে মুখ্য বস্তুতো (কথাটো) বুজোৱা- জ্ঞান বেলেগ বস্তু আৰু
ভক্তি বেলেগ বস্তু। আধাকল্প হ'ল দিন, আধাকল্প হ'ল ৰাতি। শাস্ত্ৰবোৰত কল্পৰ আয়ুসেই
ওলোটাকৈ লিখি দিছে। গতিকে আধা আধাও হ’ব নোৱাৰে। তোমালোকৰ ভিতৰত কোনোৱে যদি শাস্ত্ৰ
আদি পঢ়া নাই তেন্তে ভালেই। পঢ়া হ'লে তেতিয়া সংশয় উৎপন্ন হ'ব, প্ৰশ্ন সুধি থাকিব।
বাস্তৱত যেতিয়া বানপ্ৰস্থ অৱস্থা হয় তেতিয়া ভগৱানক স্মৰণ কৰে। কোনোবা নহয় কোনোবাৰ
মতত। তেতিয়া যিদৰে গুৰুৱে শিকাব। ভক্তিও শিকায়। এনেকুৱা কোনো নাই যাক ভক্তি নিশিকায়।
তেওঁলোকৰ ভক্তিৰ শক্তি আছে সেইবাবেতো ইমান অনুগামী (শিষ্য) হয়গৈ। অনুগামীসকলক (শিষ্যসকলক)
ভক্ত পূজাৰী বুলি কোৱা হ'ব। ইয়াত সকলো পূজাৰী। তাত কোনো পূজাৰী নহয়। ভগৱান কেতিয়াও
পূজাৰী নহয়। অনেক তথ্য (পইণ্টচ্) বুজোৱা হয়, ধীৰে ধীৰে তোমালোক সন্তানসকলৰো
বুজোৱাৰ শক্তি আহি গৈ থাকিব।
এতিয়া তোমালোকে কোৱা কৃষ্ণ আহি আছে। সত্যযুগত নিশ্চয় কৃষ্ণ থাকিব। নহ’লে বিশ্বৰ
বুৰঞ্জী-ভূগোলৰ পুনৰাবৃত্তি কেনেকৈ হ’ব। কেৱল এজনেই কৃষ্ণতো নহ’ব, যথা ৰজা-ৰাণী তথা
প্ৰজা নহ’ব জানো। এয়াও বোধ শক্তিৰ কথা। তোমালোক সন্তানসকলে বুজি পোৱা যে আমিতো
পিতাৰ সন্তান। পিতা উত্তৰাধিকাৰ দিবলৈ আহিছে। স্বৰ্গলৈতো সকলোৱে নাহে। ত্ৰেতাতো সকলো
আহিব নোৱাৰে। বৃক্ষ লাহে লাহে বৃদ্ধি হৈ গৈ থাকে। মনুষ্য সৃষ্টি ৰূপী বৃক্ষ। তাত
হ’ল আত্মাসকলৰ বৃক্ষ। ইয়াত ব্ৰহ্মাৰ দ্বাৰা স্থাপনা, আকৌ শঙ্কৰৰ দ্বাৰা বিনাশ আকৌ
পালনা…… এই কথাও নিয়ম প্ৰমাণ ক’ব লাগে। সন্তানসকলৰ বুদ্ধিত এইটো নিচা আছে, এই
সৃষ্টিৰ চক্ৰ কেনেকৈ ঘূৰে। ৰচনা কেনেকৈ হয়। এতিয়া নতুন সৰু ৰচনা নহয় জানো। এয়া
বাজোলীৰ নিচিনা। প্ৰথমে শূদ্ৰ অনেক, আকৌ পিতা আহি ৰচনা ৰচে- ব্ৰহ্মাৰ দ্বাৰা
ব্ৰাহ্মণসকলৰ। ব্ৰাহ্মণ হৈ গ’ল টিকনি (আটাইতকৈ উচ্চ)। টিকনি আৰু ভৰি একেলগ হয়।
প্ৰথমে ব্ৰাহ্মণ লাগে। ব্ৰাহ্মণসকলৰ যুগ বহুত সৰু। তাৰপাচত হৈছে দেৱতাসকল। এই বৰ্ণ
থকা চিত্ৰখনো কামত অহা। এই চিত্ৰ বুজাবলৈ বহুত সহজ। বিভিন্ন মনুষ্যৰ বিভিন্ন ৰূপ।
বুজাবলৈ কিমান ভাল লাগে। ব্ৰাহ্মণ যেতিয়া থাকে তেতিয়া সকলো ধৰ্ম থাকে। শূদ্ৰৰ পৰা
ব্ৰাহ্মণৰ পুলি ৰোপণ হয়। মনুষ্যইতো বৃক্ষৰ পুলি ৰোপণ কৰে। পিতায়ো পুলি ৰোপণ কৰে যাতে
বিশ্বত শান্তি হয়। ভাল বাৰু!
অতি মৰমৰ, কল্পৰ পাচত পুনৰাই লগ পোৱা সন্তানসকলৰ প্ৰতি মাতা-পিতা বাপদাদাৰ
স্নেহপূৰ্ণ স্মৰণ আৰু সুপ্ৰভাত। আত্মিক পিতাৰ আত্মিক সন্তানসকলক নমস্কাৰ।
ধাৰণাৰবাবেমুখ্যসাৰ:-
(1) সদায় স্মৃতিত ৰাখিব লাগে যে আমি ঈশ্বৰীয় সন্তান। আমি ক্ষীৰ-খণ্ড হৈ (মিলা-প্ৰীতিৰে)
থাকিব লাগে। কাকোৱেই দুখ দিব নালাগে।
(2) ভিতৰত নিজৰ বিচাৰ কৰিব লাগে যে মোৰ দ্বাৰা কোনো বিকৰ্মতো নহয়। অশান্ত হোৱা বা
অশান্তি বিয়পোৱাৰ অভ্যাসতো নাই?
বৰদান:
“এজন পিতা
দ্বিতীয় কোনো নাই” এইটো স্মৃতিৰে বন্ধনমুক্ত, যোগযুক্ত হোৱা
এতিয়া ঘৰলৈ যোৱাৰ সময়
সেইকাৰণে বন্ধনমুক্ত আৰু যোগযুক্ত হোৱা। বন্ধনমুক্ত অৰ্থাৎ ঢিলা পোছাক, টান নহয়।
আদেশ পালা আৰু চেকেণ্ডত গ’লা। এনেকুৱা বন্ধনমুক্ত, যোগযুক্ত স্থিতিৰ বৰদান প্ৰাপ্ত
কৰিবলৈ সদায় এই প্ৰতিশ্ৰুতি যাতে স্মৃতিত থাকে যে “এজন পিতা দ্বিতীয় কোনো নাই” কিয়নো
ঘৰলৈ যাবলৈ বা সত্যযুগী ৰাজ্যত আহিবলৈ এই পুৰণা শৰীৰক এৰিব লাগিব। গতিকে পৰীক্ষা কৰা
এনেকুৱা সদাপ্ৰস্তুত হৈছা নে এতিয়াও কিবা ৰচিৰে বান্ধ খাই আছা? এই পুৰণা চোলা টানতো
নহয়?
স্লোগান:
ব্যৰ্থ সংকল্প ৰূপী অতিৰিক্ত ভোজন নকৰিবা তেতিয়া শকত হোৱা বেমাৰৰ পৰা বাচি যাবা।