19.09.20 Morning Assame Murli Om Shanti BapDada Madhuban
"মৰমৰ সন্তানসকল –
সত্য পাণ্ডা আহিছে তোমালোকক সঁচা-সঁচি যাত্ৰা শিকাবলৈ, তোমালোকৰ যাত্ৰাত মুখ্য হ’ল
পবিত্ৰতা, স্মৰণ কৰা আৰু পবিত্ৰ হোৱা”
প্ৰশ্ন:
তোমালোক
বাৰ্তাবাহক (মেচেঞ্জাৰ) বা পয়গম্বৰৰ সন্তানসকলে কোনটো এটা কথাৰ বাহিৰে অন্য কোনো
কথাত তৰ্ক (আৰ্গ্যু) কৰিব নালাগে।
উত্তৰ:
তোমালোক বাৰ্তাবাহকৰ সন্তানসকলে সকলোকে এইটো বাৰ্তা (মেচেজ) দিয়া যে নিজক আত্মা বুলি
বুজা আৰু পিতাক স্মৰণ কৰা তেতিয়া এই যোগ অগ্নিৰ দ্বাৰা তোমালোকৰ বিকৰ্ম বিনাশ হ’ব।
এইটোৱে চিন্তনত ৰাখা, বাকী অন্য কথাত গৈ কোনো লাভ নাই। তোমালোকে কেৱল সকলোকে পিতাৰ
পৰিচয় দিব লাগে, যাৰ দ্বাৰা তেওঁলোক আস্তিক হয়। যেতিয়া ৰচয়িতা পিতাক বুজি পাব তেতিয়া
ৰচনাক বুজাতো সহজ হৈ যাব।
গীত:
হামাৰ তীৰ্থ
ন্যাৰা হে …… (আমাৰ তীৰ্থ অনন্য……)
ওঁম্শান্তি।
অতি মৰমৰ
আত্মিক সন্তানসকলে জানে যে আমি সঁচা তীৰ্থবাসী হওঁ। সঁচা পাণ্ডা আৰু আমি যিসকল
তেওঁৰ সন্তান হওঁ তেওঁলোকো সঁচা তীৰ্থলৈ গৈ আছে। এয়া হৈছে মিছা খণ্ড অথবা পতিত খণ্ড।
এতিয়া সঁচা খণ্ড বা পবিত্ৰ খণ্ডলৈ গৈ আছোঁ। মনুষ্যই যাত্ৰা কৰিবলৈ যায় নহয়। কোনো
কোনো বিশেষ যাত্ৰা ওলায়, য’লৈ যিকোনো লোকে যিকোনো সময়তে যাব পাৰে। এয়াও যাত্ৰা,
ইয়ালৈ তেতিয়া যাবলগীয়া হয় যেতিয়া সত্য পাণ্ডা নিজে আহে। তেওঁ আহে কল্প কল্পৰ সংগমত।
ইয়াত ঠাণ্ডা বা গৰমৰ কথা নাই। ঠেকা-খুণ্ডা খোৱাৰো কথা নাই। এয়াতো হ’ল স্মৃতিৰ যাত্ৰা।
সেই যাত্ৰাত সন্ন্যাসীও যায়। সঁচা-সঁচি যাত্ৰা কৰোঁতা যিসকল থাকে তেওঁলোক পবিত্ৰ হৈ
থাকে। তোমালোকৰ সকলোৱে যাত্ৰাত আছা। তোমালোক হৈছা ব্ৰাহ্মণ। সঁচা-সঁচি
ব্ৰহ্মাকুমাৰ-কুমাৰী কোন হয়? যি কেতিয়াও বিকাৰত নাযায়। পুৰুষাৰ্থীতো নিশ্চয় হয়। মনত
সংকল্প আহিবও পাৰে, মুখ্য হৈছে বিকাৰৰ কথা। কোনোৱে সোধে নিৰ্বিকাৰী ব্ৰাহ্মণ
আপোনালোকৰ ওচৰত কিমান আছে? ক’বা, এইটো সোধাৰ প্ৰয়োজন নাই। এই কথাবোৰেৰে আপোনাৰ কি
পেট ভৰিব। আপুনিও যাত্ৰী হওক। যাত্ৰা কৰোঁতা কিমান আছে, এইটো সুধি একো লাভ নাই।
ব্ৰাহ্মণতো কোনোবা সঁচাও আছে, কোনো মিছাও আছে। আজি সঁচা, কাইলৈ মিছা হৈ পৰে। বিকাৰত
গ’ল তেতিয়া ব্ৰাহ্মণ হৈ নাথাকিল। আকৌ যি শূদ্ৰ আছিল শূদ্ৰ হৈয়ে গ’ল। আজি প্ৰতিজ্ঞা
কৰি কাইলৈ বিকাৰত অধঃপতিত হৈ অসুৰ হৈ যায়। এতিয়া এই কথাবোৰ কিমানলৈকে বহি বুজাবা।
ইয়াৰে পেটতো নভৰিব নতুবা মুখো মিঠা নহ’ব। ইয়াত আমি পিতাক স্মৰণ কৰোঁ আৰু পিতাৰ
ৰচনাৰ আদি-মধ্য-অন্তক জানোঁ। বাকী অন্য কথাত একো নাই। ক’বা, ইয়াত পিতাক স্মৰণ কৰিবলৈ
শিকোৱা হয় আৰু পবিত্ৰতা হ’ল মুখ্য। যি আজি পবিত্ৰ হৈ আকৌ অপবিত্ৰ হৈ যায়, তেন্তে
তেওঁ ব্ৰাহ্মণ হৈয়ে নাথাকিল। সেই হিচাপ কিমানলৈকে বহি তোমালোকক শুনাম। এনেকৈতো বহুত
অধঃপতিত হয় মায়াৰ ধুমুহাত, সেইকাৰণে ব্ৰাহ্মণৰ মালা তৈয়াৰ কৰিব নোৱাৰি। আমিতো
পয়গম্বৰৰ সন্তান সম্বাদ দিওঁ, বাৰ্তাবাহকৰ সন্তান বাৰ্তা দিওঁ। নিজক আত্মা বুলি বুজা
আৰু পিতাক স্মৰণ কৰা তেতিয়া এই যোগ অগ্নিৰে বিকৰ্ম বিনাশ হ’ব। এইটো চিন্তা ৰাখা।
বাকী প্ৰশ্নতো মনুষ্যই অনেক সুধিব। একমাত্ৰ পিতাৰ বাহিৰে আৰু অন্য কোনো কথাত গ’লে
একো লাভেই নাই। ইয়াততো এইটো জানিব লাগে যে নাস্তিকৰ পৰা আস্তিক, অনাথৰ পৰা সনাথ
কেনেকৈ হ’ব পাৰি, যাতে প্ৰভুৰ (নাথৰ) পৰা উত্তৰাধিকাৰ পাব পাৰি - এইটো সোধা। বাকীতো
সকলো পুৰুষাৰ্থী হয়। বিকাৰৰ কথাতেই বহুত অকৃতকাৰ্য হয়। বহুত দিনৰ মুৰত স্ত্ৰীক
দেখিলে তেতিয়া কথাই নুসুধিবা। কিছুমানৰ মদ্যপান কৰাৰ অভ্যাস থাকে, তীৰ্থলৈ গ’লে যাৰ
মদ্যপান কৰাৰ অথবা বিড়ি হোঁপাৰ অভ্যাস আছে তেওঁলোক তাৰ অবিহনে থাকিব নোৱাৰে।
লুকুৱাইও পান কৰে। কিনো কৰিব পাৰে। বহুত আছে যিয়ে সঁচা কথা নকয়। লুকুৱাই থয়।
বাবাই সন্তানসকলক যুক্তি শুনায় যে কেনেকৈ যুক্তিৰে উত্তৰ দিব লাগে। এজন পিতাৰে
পৰিচয় দিব লাগে যাৰ পৰা মনুষ্য আস্তিক হ’ব। প্ৰথমে যেতিয়ালৈকে পিতাক জনা নাই
তেতিয়ালৈকে কোনো প্ৰশ্ন সোধাতো অবান্তৰ। এনেকুৱা বহুত আহে, বুজি একোৱে নাপায়। মাত্ৰ
শুনি থাকে, লাভ একো নহয়। বাবালৈ লিখে হাজাৰ দুই হাজাৰ আহিল তাৰ মাজত দুই-এজন বুজিবলৈ
আহি থাকে। অমুক অমুক ডাঙৰ (গণ্যমান্য) ব্যক্তি আহি থাকে, মই বুজি পাওঁ, তেওঁ যি
পৰিচয় পাব লাগিছিল সেয়া পোৱা নাই। পূৰা পৰিচয় পালে তেতিয়া বুজিব এওঁলোকেতো ঠিক কথা
কয়, আমাৰ; আত্মাসকলৰ পিতা পৰমপিতা পৰমাত্মা, তেওঁ পঢ়ায়। তেওঁ কয় যে নিজক আত্মা বুলি
বুজি মোক স্মৰণ কৰা। এই অন্তিম জন্ম পবিত্ৰ হোৱা। যিসকল পবিত্ৰ হৈ নাথাকে তেওঁলোক
ব্ৰাহ্মণ নহয়, শূদ্ৰ। যুদ্ধক্ষেত্ৰ হয়। বৃক্ষ বাঢ়ি থাকিব আৰু ধুমুহাও আহিব। বহুত
পাত সৰি থাকিব। কোনে বহি হিচাপ কৰিব যে সঁচা ব্ৰাহ্মণ কোন? সঁচা সেইজনেই যি কেতিয়াও
শূদ্ৰ নহয়। অলপো দৃষ্টি নাযায়। অন্তত কৰ্মাতীত অৱস্থা হয়। লক্ষ্য বৰ উচ্চ। মনলৈও
যাতে নাহে, সেইটো অৱস্থা অন্তত হ’বগৈ। এই সময়ত এজনৰো এইটো অৱস্থা হোৱা নাই। এই সময়ত
সকলো পুৰুষাৰ্থী। তল-ওপৰ হৈ থাকে। মুখ্য হৈছে এই দুচকুৰ কথা। মই আত্মা হওঁ, এই
শৰীৰেৰে ভূমিকা পালন কৰোঁ- এইটো দৃঢ় অভ্যাস হ’ব লাগে। যেতিয়ালৈকে ৰাৱণ ৰাজ্য আছে,
তেতিয়ালৈকে যুদ্ধ চলি থাকিব। অন্তত গৈ কৰ্মাতীত অৱস্থা হ’ব। আগলৈ তোমালোকৰ অনুভৱ
হ’ব, বুজি গৈ থাকিবা। এতিয়াতো বৃক্ষ বহুত সৰু, ধুমুহা আহে, পাত সৰি পৰে। যি কেঁচা
তেওঁ সৰি পৰে। প্ৰত্যেকেই নিজকে সুধিব লাগে - মোৰ অৱস্থা কিমান ভাল? বাকী যি প্ৰশ্ন
সুধি থাকে সেইবোৰ কথাত বেচিকৈ যাব নালাগে। ক’বা, আমি পিতাৰ শ্ৰীমতত চলি আছোঁ। সেই
বেহদৰ পিতা আহি বেহদৰ সুখ দিয়ে অথবা নতুন সৃষ্টি স্থাপন কৰে। তাত সুখেই হয়। য’ত
মনুষ্য বাস কৰে তাকেই সৃষ্টি বুলি কোৱা হয়। নিৰাকাৰী জগতত আত্মাসকল আছে নহয় জানো।
এইটো কাৰো বুদ্ধিত নাই যে আত্মা কেনেকুৱা বিন্দু হয়। এইটোও প্ৰথমে কোনো নতুনক বুজাব
নালাগে। পোন প্ৰথমেতো বুজাব লাগে- বেহদৰ পিতাই বেহদৰ উত্তৰাধিকাৰ দিয়ে। ভাৰত পাৱন
আছিল, এতিয়া পতিত। কলিযুগৰ পাচত আকৌ সত্যযুগ আহিব। বি.কে.ৰ বাহিৰে অন্য কোনেও বুজাব
নোৱাৰে। এয়া হ’ল নতুন ৰচনা। পিতাই পঢ়াই আছে- এই বুজনি বুদ্ধিত ৰাখিব লাগে। কোনো
জটিল কথা নহয়, কিন্তু মায়াই পাহৰাই দিয়ে, বিকৰ্ম কৰাই দিয়ে। আধাকল্পৰ পৰা বিকৰ্ম
কৰাৰ অভ্যাস হৈ আছে। সেই সকলো আসুৰিক অভ্যাস নাইকিয়া কৰিব লাগে। বাবাই নিজেই কয়-
সকলো পুৰুষাৰ্থী। কৰ্মাতীত অৱস্থা পাবলৈ বহুত সময় লাগে। ব্ৰাহ্মণ কেতিয়াও বিকাৰত
নাযায়। যুদ্ধ ক্ষেত্ৰত আগবাঢ়ি গৈ গৈ হাৰি যায়। এই প্ৰশ্নবোৰৰ পৰা একো লাভ নহয়।
প্ৰথমে নিজৰ পিতাক স্মৰণ কৰা। আমাক শিৱবাবাই কল্পৰ আগৰ নিচিনাকৈ আজ্ঞা দিছে যে নিজক
আত্মা বুলি বুজি মোক স্মৰণ কৰা। এয়া সেয়াই যুদ্ধ হয়। পিতা এজনেই, কৃষ্ণক পিতা বুলি
কোৱা নহয়। কৃষ্ণৰ নাম দি দিছে। ভুলৰ শুধৰণি কৰোঁতাজন হৈছে পিতা, সেইকাৰণেতো তেওঁক
সত্য (ট্ৰুথ্) বুলি কোৱা হয়। এই সময়ত তোমালোক সন্তানসকলেহে গোটেই সৃষ্টিৰ ৰহস্যক
জানা। সত্যযুগত হ’ল দৈৱী সম্প্ৰদায় (ৰাজবংশ) (ডেইটি ডায়নেষ্টি। ৰাৱণ ৰাজ্যত আকৌ
আসুৰিক সম্প্ৰদায়। সংগমযুগ স্পষ্টকৈ দেখুৱাব লাগে, এয়া হ’ল পুৰুষোত্তম সংগমযুগ।
সেইফালে আছে দেৱতাসকল, এইফালে আছে অসুৰ। বাকী তেওঁলোকৰ কোনো যুদ্ধ হোৱা নাই। যুদ্ধ
তোমালোক ব্ৰাহ্মণসকলৰ বিকাৰৰ সৈতে, ইয়াকো যুদ্ধ বুলি কোৱা নহয়। সকলোতকৈ ডাঙৰ হ’ল
কাম বিকাৰ, ই মহাশত্ৰু। ইয়াৰ ওপৰত বিজয়ী হ’লেই তোমালোক জগতজিৎ হ’বা। এই বিষৰ কাৰণেই
অবলাসকলে মাৰ খায়। অনেক প্ৰকাৰৰ বিঘিনি আহে। মূল কথা হৈছে পবিত্ৰতাৰ। পুৰুষাৰ্থ
কৰোঁতে কৰোঁতে, ধুমুহা আহোঁতে অহোঁতে তোমালোকৰ বিজয় হৈ যাব। মায়া ভাগৰি পৰিব।
মল্লযুদ্ধত যি পালোৱান থাকে, তেওঁ তৎক্ষণাৎ আক্ৰমণৰ মুখামুখি হৈ যায়। তেওঁলোকৰ
ধাণ্ডাই হৈছে ভালদৰে যুঁজি বিজয়ী হোৱা। পালোৱানৰ বহুত নাম হয়। পুৰস্কাৰ পায়।
তোমালোকৰতো এয়া হ’ল গুপ্ত কথা।
তোমালোকে জানা আমি আত্মাসকল পবিত্ৰ আছিলোঁ। এতিয়া অপবিত্ৰ হ’লোঁ পুনৰ পবিত্ৰ হ’ব
লাগে। এইটোৱে বাৰ্তা সকলোকে দিব লাগে আৰু কোনোবাই প্ৰশ্ন সুধিলে, তোমালোকে সেই
কথাবোৰত যাবই নালাগে। তোমালোকৰ হৈছেই আত্মিক ধাণ্ডা। আমাক; আত্মাসকলক পিতাই জ্ঞানেৰে
ভৰপূৰ কৰিছিল, পাচত প্ৰালব্ধ পালোঁ, জ্ঞান শেষ হৈ গ’ল। এতিয়া পুনৰ বাবাই জ্ঞানেৰে
ভৰপূৰ কৰি আছে। বাকী নিচাত থাকা, ক’বা পিতাৰ বাৰ্তা দিওঁ যে পিতাক স্মৰণ কৰা তেতিয়া
কল্যাণ হ’ব। তোমালোকৰ ধাণ্ডাই হৈছে আত্মিক। প্ৰথম কথা হ’ল পিতাক জনাতো। পিতাহে
জ্ঞানৰ সাগৰ। তেওঁ কোনো কিতাপ (শাস্ত্ৰ) পঢ়ি শুনাই জানো। সেই লোকসকল যিসকলে দৰ্শনৰ
ডক্টৰেট ডিগ্ৰী লয় (“ডক্টৰ অফ্ ফিল’চফী” হয়), তেওঁলোকে কিতাপ পঢ়ে। ভগৱানতো জ্ঞানেৰে
পৰিপূৰ্ণ হয়। তেওঁৰ সৃষ্টিৰ আদি-মধ্য-অন্তৰ জ্ঞান আছে। তেওঁ কিবা পঢ়িছে জানো? তেওঁতো
সকলো বেদ-শাস্ত্ৰ আদি জানে। পিতাই কয় - মোৰ ভূমিকা হৈছে তোমালোকক জ্ঞান বুজোৱা।
জ্ঞান আৰু ভক্তিৰ পাৰ্থক্য আৰু কোনেও শুনাব নোৱাৰে। এয়া হ’ল জ্ঞানৰ পঢ়া। ভক্তিক
জ্ঞান বুলি নকয়। সকলোৰে সৎগতি দাতা এজনেই পিতা। বিশ্বৰ বুৰঞ্জী নিশ্চয় পুনৰাবৃত্তি
হ’ব। পুৰণি সৃষ্টিৰ পাচত পুনৰ নতুন সৃষ্টি নিশ্চয় আহিব। তোমালোক সন্তানসকলে জানা
বাবাই আমাক পুনৰ পঢ়ায়। পিতাই কয় - মোক স্মৰণ কৰা, ইয়াৰ ওপৰতে পূৰা জোৰ দিব লাগে।
বাবাই জানে বহুত ভাল ভাল নামজ্বলা সন্তানো এই স্মৃতিৰ যাত্ৰাত দুৰ্বল আৰু যিসকল
নামজ্বলা নহয়, বন্ধনত থকা মাতা আছে, দুখীয়া আছে তেওঁলোক স্মৃতিৰ যাত্ৰাত বহুত থাকে।
প্ৰত্যেকেই নিজৰ অন্তৰক সোধা - মই পিতাক কিমান সময় স্মৰণ কৰোঁ? বাবাই কয় –
সন্তানসকল, যিমান দূৰ সম্ভৱ মোক স্মৰণ কৰা। ভিতৰি বহুত হৰ্ষিত হৈ থাকা। ভগৱানে পঢ়ায়
তেন্তে কিমান আনন্দিত হ’ব লাগে। পিতাই কয় - তোমালোক পবিত্ৰ আত্মা আছিলা আকৌ শৰীৰ
ধাৰণ কৰি ভূমিকা পালন কৰি কৰি পতিত হৈ গ’লা। এতিয়া পুনৰ পবিত্ৰ হ’ব লাগে। আকৌ সেয়াই
দৈৱী ভূমিকা পালন কৰিব লাগে। তোমালোক দৈৱী ধৰ্মৰ নোহোৱা জানো। তোমালোকেই 84ৰ চক্ৰ
পৰিক্ৰমা লগালা। সকলো সূৰ্যবংশীয়েও জানো 84 জন্ম লয়। পিচত আহি থাকে নহয়। নহ’লেতো
তৎক্ষণাৎ সকলো আহি যাব। ৰাতিপুৱাই উঠি বুদ্ধিৰে কোনো কাম কৰা (বিচাৰ সাগৰ মন্থন কৰা)
তেতিয়া বুজিব পাৰিবা। সন্তাসকলেহে বিচাৰ সাগৰ মন্থন কৰিব লাগে। শিৱবাবাইতো নকৰে।
তেওঁতো কয় নাটক অনুসৰি যি শুনাওঁ, এনেকৈয়ে বুজিবা যে কল্পৰ পূৰ্বে যি বুজাইছিলোঁ,
সেয়াই বুজালোঁ। মন্থন তোমালোকে কৰা। তোমালোকেই বুজাব লাগে, জ্ঞান দিব লাগে। এই
ব্ৰহ্মায়ো মন্থন কৰে। বি.কে. সকলে মন্থন কৰিব লাগে, শিৱবাবাই নহয়। মূল কথা হ’ল কাৰো
সৈতে বেছিকৈ কথা পাতিব নালাগে। শাস্ত্ৰবিদসকলে নিজৰ ভিতৰত বহুত তৰ্ক-বিতৰ্ক কৰে,
তোমালোকে তৰ্ক-বিতৰ্ক কৰিব নালাগে। তোমালোকে কেৱল বাৰ্তা দিব লাগে। প্ৰথমে কেৱল এটা
মুখ্য কথাৰ ওপৰত বুজোৱা আৰু লিখোৱা। পোন-প্ৰথমে এইটো লিখিব দিয়া যে এয়া কোনে পঢ়ায়।
এইটো কথা তোমালোকে শেষলৈ লৈ যোৱা সেইকাৰণে সংশয় হৈ থাকে। নিশ্চয় বুদ্ধিৰ নোহোৱা
কাৰণে বুজি নাপায়। মাত্ৰ কৈ দিয়ে কথাতো ঠিকেই। সৰ্ব প্ৰথম মুখ্য কথাই হৈছে এইটো।
ৰচয়িতা পিতাক বুজা তাৰপাচত ৰচনাৰ ৰহস্য বুজিবা। মুখ্য কথা হৈছে গীতাৰ ভগৱান কোন?
এইটো কথাত তোমালোকৰ বিজয়ো হ’ব। পোন-প্ৰথমে কোনটো ধৰ্ম প্ৰতিষ্ঠা হৈছিল? পুৰণি
সৃষ্টিক নতুন সৃষ্টি কোনে কৰি তোলে। পিতাইহে আত্মাসকলক নতুন জ্ঞান শুনায়, যাৰ দ্বাৰা
নতুন সৃষ্টি স্থাপন হয়। তোমালোকে পিতা আৰু ৰচনাৰ পৰিচয় পাইছা। পোন-প্ৰথমেতো
‘অল্ফ্’ ৰ ওপৰত দৃঢ় কৰোৱা তেতিয়া ‘বে’ বাদশ্বাহী আছেই। পিতাৰ পৰাহে উত্তৰাধিকাৰ
পোৱা যায়। পিতাক জানিলে আৰু উত্তৰাধিকাৰৰ (সম্পত্তিৰ) অধিকাৰী হ’ল। সন্তানে জন্ম লয়,
মাক-পিতাকক দেখিলে আৰু বচ দৃঢ় হৈ যাব। মাক-পিতাকৰ বাহিৰে কাৰো ওচৰলৈ নাযাবই কাৰণ
মাকৰ পৰা গাখীৰ পায়। এয়াও জ্ঞান ৰূপী গাখীৰ পোৱা। মাতা-পিতা আছে নহয় জানো। এয়া অতি
সূক্ষ্ম কথা, সোনকালে কোনেও বুজিব নোৱাৰে। ভাল বাৰু!
অতি মৰমৰ, কল্পৰ পাচত পুনৰাই লগ পোৱা সন্তানসকলৰ প্ৰতি মাতা-পিতা বাপদাদাৰ
স্নেহপূৰ্ণ স্মৰণ আৰু সুপ্ৰভাত। আত্মিক পিতাৰ আত্মিক সন্তানসকলক নমস্কাৰ।
ধাৰণাৰবাবেমুখ্যসাৰ:-
(1) সঁচা পবিত্ৰ ব্ৰাহ্মণ হ’ব লাগে, কেতিয়াও মনতো যাতে শূদ্ৰ (পতিত) হোৱাৰ খেয়াল
নাহে, লেখমানো দৃষ্টি নাযায়, এনেকুৱা অৱস্থা গঢ়ি তুলিব লাগে।
(2) পিতাই যি পঢ়াই আছে, সেই বুজনি বুদ্ধিত ৰাখিব লাগে। বিকৰ্ম কৰাৰ যি আসুৰিক
অভ্যাস আছে সেয়া নাইকিয়া কৰিব লাগে। পুৰুষাৰ্থ কৰি কৰি পবিত্ৰতাৰ উচ্চ লক্ষ্যত
উপনীত হ’ব লাগে।
বৰদান:
প্ৰবৃত্তিত
থাকি পৰ-বৃত্তিত থাকোঁতা নিৰন্তৰ যোগী হোৱা
নিৰন্তৰ যোগী হোৱাৰ
সহজ সাধন হৈছে - প্ৰবৃত্তিত থাকিও পৰ-বৃত্তিত থকা। পৰ-বৃত্তি অৰ্থাৎ আত্মিক ৰূপ।
যিসকল আত্মিক ৰূপত স্থিত হৈ থাকে তেওঁলোক সদায় উপৰাম আৰু পিতাৰ মৰমৰ হৈ যায়। যিয়েই
নকৰক কিন্তু এইটো উপলব্ধি কৰিব যেন কাম কৰা নাই খেলহে খেলিছোঁ। গতিকে প্ৰবৃত্তিত
থাকি আত্মিক ৰূপত থাকিলে সকলো খেলৰ নিচিনা সহজ অনুভৱ হ’ব। বন্ধন যেন নালাগিব। কেৱল
স্নেহ আৰু সহযোগৰ সৈতে শক্তিৰ সংযোজন (এডিশ্বন) কৰা তেতিয়া উচ্চলৈ জপিয়াই (হাইজাম্প)
দিবা।
স্লোগান:
বুদ্ধিৰ মহীনতা অথবা আত্মাৰ পাতল ভাৱেই ব্ৰাহ্মণ জীৱনৰ ব্যক্তিত্ব (পাৰ্চনেলিটি)।