25.09.20 Morning Assame Murli Om Shanti BapDada Madhuban
"মৰমৰ সন্তানসকল –
নিজৰ ওপৰত নিজেই কৃপা কৰিব লাগে, পঢ়াৰ ঘাটি পূৰণ কৰা, কোনো বিকৰ্ম কৰি নিজৰ
ৰেজিস্তাৰ বেয়া নকৰিবা”
প্ৰশ্ন:
এই উচ্চ পঢ়াত
উত্তীৰ্ণ হ’বৰ কাৰণে মুখ্য কোনটো শিক্ষা পোৱা যায়? তাৰ বাবে কোনটো কথাত বিশেষ
মনোযোগ দিয়া উচিত?
উত্তৰ:
এই পঢ়াত উত্তীৰ্ণ হ’বৰ কাৰণে দুচকু (দৃষ্টি) বহুত পবিত্ৰ হোৱা উচিত কিয়নো এই
দুচকুৱেই প্ৰবঞ্চনা কৰে, আসুৰিক হৈ যায়। শৰীৰক দেখাৰ লগে লগে কৰ্মেন্দ্ৰিয়ত চঞ্চলতা
আহি যায় সেইকাৰণে দুচকু (দৃষ্টি) কেতিয়াও যাতে আসুৰিক নহয়, পবিত্ৰ হ’বৰ বাবে ভাই-ভনী
হৈ থাকিবা, স্মৃতিৰ যাত্ৰাৰ প্ৰতি সম্পূৰ্ণ মনোযোগ দিবা।
গীত:
ধীৰজ ধৰ মনুৱা………
(ধৈৰ্য্য ধৰা হে মন……)
ওঁম্শান্তি।
কোনে ক’লে?
বেহদৰ পিতাই বেহদৰ সন্তানসকলক ক’লে। যেনেকৈ কোনো মনুষ্যৰ বেমাৰ হ’লে তেতিয়া তেওঁক
আশ্বাস দিয়া হয় যে ধৈৰ্য্য ধৰা- তোমাৰ সকলো দুখ দূৰ হৈ যাব। তেওঁক আনন্দিত কৰি
তুলিবৰ বাবে আশ্বাস দিয়া হয়। সেয়াতো হৈছে হদৰ (সীমিত) কথা। এয়া হৈছে বেহদৰ (অসীমৰ)
কথা, এওঁৰ কিমান অনেক সন্তান আছে। সকলোকে দুখৰ পৰা মুক্ত কৰিব লাগে। এইটোও তোমালোক
সন্তানসকলে জানা। তোমালোকে পাহৰি যোৱা উচিত নহয়। পিতা আহিছে সকলোৰে সৎগতি কৰিবলৈ।
সকলোৰে সৎগতি দাতা হয় তেন্তে ইয়াৰ অৰ্থ হৈছে সকলোৱে দুৰ্গতিত আছে। গোটেই জগতৰ
মনুষ্য মাত্ৰই, তাৰ ভিতৰতো বিশেষভাৱে ভাৰত আৰু সাধাৰণভাৱে জগতৰ বাকীসকল বুলি কোৱা
হয়। বিশেষকৈ তোমালোক সুখধামলৈ যাবা। বাকী সকলো শান্তিধামলৈ গুচি যাব। বুদ্ধিত উদয়
হয় - যথাযথ আমি সুখধামত আছিলোঁ তেতিয়া অন্য ধৰ্মৰসকল শান্তিধামত আছিল। বাবা আহিছিল,
ভাৰতক সুখধাম কৰি তুলিছিল। গতিকে বিজ্ঞাপনো (এডভাৰটাইজমেণ্টো) এনেদৰে কৰা উচিত।
বুজাব লাগে যে প্ৰত্যেক 5 হাজাৰ বছৰৰ পাচত নিৰাকাৰ শিৱবাবা আহে। তেওঁ সকলোৰে পিতা।
বাকী সকলো হৈছে ভাই-ভাই। ভাইসকলেহে পুৰুষাৰ্থ কৰে পিতাৰ পৰা উত্তৰাধিকাৰ ল’বৰ কাৰণে।
এনেকুৱাতো নহয় যে পিতাই পুৰুষাৰ্থ কৰে। সকলোৱে যদি পিতা হয় তেন্তে উত্তৰাধিকাৰ কাৰ
পৰা ল’ব? ভাইৰ পৰা ল’ব জানো? এইটোতো হ’ব নোৱাৰে। এতিয়া তোমালোকে বুজি পোৱা – এইটোতো
বহুত সহজ কথা। সত্যযুগত এটাই দেৱী দেৱতা ধৰ্ম থাকে। বাকী সকলো আত্মা মুক্তিধামলৈ
গুচি যায়। বিশ্বৰ ইতিহাস-ভূগোলৰ পুনৰাবৃত্তি বুলি কোৱা হয় তেন্তে নিশ্চয় একেই
ইতিহাস-ভূগোল আছে যাৰ পুনৰাবৃত্তি হয়। কলিযুগৰ পাচত পুনৰ সত্যযুগ হ’ব। দুয়োটাৰে
মাজত আকৌ সংগমযুগো নিশ্চয় হ’ব। ইয়াক কোৱা হয় সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ, পুৰুষোত্তম কল্যাণকাৰী
যুগ। এতিয়া তোমালোকৰ বুদ্ধিৰ তলা খুলিছে সেয়েহে বুজি পোৱা যে এয়াতো বহুত সহজ কথা।
নতুন সৃষ্টি আৰু পুৰণি সৃষ্টি। পুৰণা বৃক্ষত নিশ্চয় বহুত পাত থাকিব। নতুন বৃক্ষত
অলপ পাত থাকিব। সেয়া হৈছে সতোপ্ৰধান সৃষ্টি, এইখনক তমোপ্ৰধান বুলি ক’ব। তোমালোকৰো
পুৰুষাৰ্থৰ ক্ৰম অনুসৰি বুদ্ধিৰ তলা খুলিছে কিয়নো সকলোৱে যথাৰ্থ ৰীতিৰে পিতাক স্মৰণ
নকৰে। সেয়েহে ধাৰণাও নহয়। পিতাইতো পুৰুষাৰ্থ কৰায়, কিন্তু ভাগ্যত নাই। নাটক অনুসৰি
যিয়ে যথা ৰীতিৰে পঢ়িব আৰু পঢ়াব, পিতাৰ সহযোগী হ’ব, যিকোনো পৰিস্থিতিতে উচ্চ পদ
তেওঁলোকেই পাব। স্কুলত বিদ্যাৰ্থীয়েও বুজি পায় যে মই কিমান নম্বৰ লৈ উত্তীৰ্ণ হ’ম।
তীব্ৰবেগীসকলে তীব্ৰতাৰে পুৰুষাৰ্থ কৰে। টিউশ্বনৰ কাৰণে শিক্ষক ৰাখে যাতে যেনেকৈ
নহওক উত্তীৰ্ণ হয়। ইয়াতো বহুত ঘাটি পূৰণ কৰিব লাগে। নিজৰ ওপৰত কৃপা কৰিব লাগে।
বাবাক যদি কোনোবাই সোধে যে এতিয়া শৰীৰ ত্যাগ কৰিলে এইটো অৱস্থাত কি পদ পাম? তেন্তে
বাবাই তৎক্ষণাৎ কৈ দিব। এয়াতো বুজিবলৈ অতি সহজ কথা। যেনেকৈ হদৰ বিদ্যাৰ্থীয়ে বুজি
পায়, বেহদৰ বিদ্যাৰ্থীয়েও বুজিব পাৰে। বুদ্ধিৰে বুজিব পাৰে- মোৰ বাৰে বাৰে এইটো ভুল
হয়, বিকৰ্ম হয়। ৰেজিষ্টাৰ বেয়া হ’লেতো ফলাফলো এনেকুৱাই ওলাব। প্ৰত্যেকেই নিজৰ
ৰেজিষ্টাৰ ৰাখিব লাগে। এনেয়েতো নাটক অনুসৰি সকলো নিৰ্ধাৰিত হৈয়েই যায়। নিজেও বুজে
যে মোৰ ৰেজিষ্টাৰতো বহুত বেয়া। বুজি নাপালে বাবাই ক’ব পাৰে। স্কুলত ৰেজিষ্টাৰ আদি
সকলো ৰখা হয়। ইয়াৰ বিষয়েতো জগতৰ কোনেও নাজানে। নাম হৈছে গীতা পাঠশালা। বেদ পাঠশালা
বুলি কেতিয়াও নক’ব। বেদ উপনিষদ গ্ৰন্থ আদি একোৰে পাঠশালা বুলি কোৱা নহ’ব। পাঠশালাত
লক্ষ্য-উদ্দেশ্য আছে। আমি ভৱিষ্যতে এয়া (দেৱী-দেৱতা) হ’মগৈ। কোনোৱে বেদ শাস্ত্ৰ
বহুত পঢ়ে তেতিয়া তেওঁলোকেও উপাধি লাভ কৰে। উপাৰ্জনো হয়। কোনো-কোনোৱেতো বহুত উপাৰ্জন
কৰে। কিন্তু সেয়া কোনো অবিনাশী উপাৰ্জন নহয়, লগত নাযায়। এই সঁচা উপাৰ্জন লগত যাব।
বাকী সকলো শেষ হৈ যাব। তোমালোক সন্তানসকলে জানা যে আমি বহুত উপাৰ্জন কৰি আছোঁ। আমি
বিশ্বৰ মালিক হ’ব পাৰো। সূৰ্যবংশী ৰাজবংশ আছে যেতিয়া নিশ্চয় সন্তানসকল সিংহাসনত
বহিব। বহুত উচ্চ পদ হয়। তোমালোকৰ সপোনতো নাছিল যে আমি পুৰুষাৰ্থ কৰি ৰাজ্য পদ পাম।
ইয়াক কোৱা হয় ৰাজযোগ। সেয়া হৈছে বেৰিষ্টাৰী যোগ, ডাক্তৰী যোগ। পঢ়া আৰু পঢ়াওঁতা
স্মৃতিত থাকে। ইয়াতো এনেকুৱা - সহজ স্মৰণ। স্মৃতিত থকাটোতে পৰিশ্ৰম হয়। নিজকে
দেহী-অভিমানী বুলি বুজিবলগীয়া হয়। আত্মাতেই সংস্কাৰ সমাহিত হয়। অনেক আহে যিয়ে কয়
আমিতো শিৱবাবাৰ পূজা কৰিছিলোঁ কিন্তু কিয় পূজা কৰোঁ, সেয়া জনা নাছিলোঁ। শিৱকে বাবা
বুলি কয়। অন্য কাকো বাবা বুলি নকয়। হনুমান, গণেশ আদিৰ পূজা কৰে, ব্ৰহ্মাৰ পূজা নহয়।
অৱশ্যে অজমেৰত মন্দিৰ আছে। তাৰ কিছু সংখ্যক ব্ৰাহ্মণ লোকে পূজা কৰে চাগে। বাকী গায়ন
আদি একো নাই। শ্ৰীকৃষ্ণৰ, লক্ষ্মী-নাৰায়ণৰ কিমান গায়ন কৰা হয়। ব্ৰহ্মাৰ নাম নাই
কিয়নো ব্ৰহ্মাতো এই সময়ত শ্যাম বৰণীয়া হয়। পুনৰ পিতা আহি এওঁক তুলি (এড’প্ত কৰি) লয়।
এইটোও বহুত সহজ। সেয়েহে পিতাই সন্তানসকলক ভিন্ন ভিন্ন প্ৰকাৰে বুজায়। বুদ্ধিত এইটো
থাকিব লাগে যে শিৱবাবাই আমাক শুনাই আছে। তেওঁ পিতাও হয়, শিক্ষকো, গুৰুও হয়। শিৱবাবা
জ্ঞানৰ সাগৰে আমাক পঢ়ায়। এতিয়া তোমালোক সন্তানসকল ত্ৰিকালদৰ্শী হৈছা। জ্ঞানৰ তৃতীয়
নেত্ৰ তোমালোকে প্ৰাপ্ত কৰিছা। এয়াও তোমালোকে বুজি পোৱা যে আত্মা অবিনাশী হয়।
আত্মাৰ পিতাও অবিনাশী। এইটোও জগতৰ কোনেও নাজানে। তেওঁলোক সকলোৱেতো আহ্বানেই কৰে –
বাবা আমাক পতিতৰ পৰা পাৱন কৰি তোলা। এনেকৈ নকয় যে বিশ্বৰ ইতিহাস-ভূগোল আহি শুনোৱা।
এয়াতো পিতাই নিজেই আহি শুনায়। পতিতৰ পৰা পাৱন পুনৰ পাৱনৰ পৰা পতিত কেনেকৈ হ’বা?
ইতিহাস কেনেকৈ পুনৰাবৃত্তি হ’ব, সেয়াও কয়। 84ৰ চক্ৰ আছে। আমি পতিত কিয় হ’লোঁ পুনৰ
পাৱন হৈ ক’লৈ যাব বিচাৰোঁ। মনুষ্যইতো সন্ন্যাসী আদিৰ ওচৰলৈ গৈ ক’ব মনৰ শান্তি কেনেকৈ
হ’ব? এনেকৈ নকয় যে আমি সম্পূৰ্ণ নিৰ্বিকাৰী পাৱন কেনেকৈ হ’ম? এনেকৈ ক’বলৈ লাজ লাগে।
এতিয়া পিতাই বুজাইছে- তোমালোক সকলো ভক্ত হোৱা। মই হৈছোঁ ভগৱান, দৰা (ব্ৰাইডগ্ৰুম)।
তোমালোক সকলো কইনা (ব্ৰাইডচ)। তোমালোক সকলোৱে মোক স্মৰণ কৰা। মই পথিক বৰ সুন্দৰ হওঁ।
গোটেই জগতৰ মনুষ্য মাত্ৰক সুন্দৰ কৰি তোলোঁ। বিশ্বৰ আশ্চৰ্য স্বৰ্গই হয়। ইয়াত 7টা
আশ্চৰ্য হিচাপ কৰে। তাততো বিশ্বৰ আশ্চৰ্য একমাত্ৰ স্বৰ্গই হয়। পিতাও এক, স্বৰ্গও এক,
যাক সকলো মনুষ্য মাত্ৰই স্মৰণ কৰে। ইয়াততো একোৱেই আশ্চৰ্য নাই। তোমালোক সন্তানসকলৰ
অন্তৰত ধৈৰ্য আছে যে এতিয়া সুখৰ দিন আহি আছে।
তোমালোকে বুজি পোৱা যে এই পুৰণি সৃষ্টিৰ বিনাশ হ’লেহে স্বৰ্গৰ ৰাজ্য-ভাগ্য পোৱা যাব।
এতিয়াও ৰাজ্য স্থাপন হোৱা নাই। অৱশ্যে হয়, প্ৰজা তৈয়াৰ হৈ গৈ থাকে। সন্তানসকলে
পৰস্পৰ ৰায় কৰে, সেৱাৰ বৃদ্ধি কেনেকৈ হ’ব? সকলোকে বাৰ্তা কেনেকৈ দিওঁ? পিতাই আদি
সনাতন দেৱী-দেৱতা ধৰ্মৰ প্ৰতিষ্ঠা কৰে। বাকী সকলোৰে বিনাশ কৰায়। এনেহেন পিতাক স্মৰণ
কৰিব লাগে নহয় জানো। যিজন পিতাই আমাক ৰাজতিলকৰ অধিকাৰী কৰি তুলি বাকী সকলোৰে বিনাশ
কৰি দিয়ে। প্ৰাকৃতিক দুৰ্যোগো নাটকত নিৰ্ধাৰিত হৈ আছে। ইয়াৰ অবিহনে সৃষ্টিৰ বিনাশ
হ’ব নোৱাৰে। পিতাই কয় - তোমালোকৰ পৰীক্ষা বহুত সমীপত, মৃত্যুলোকৰ পৰা অমৰলোকলৈ
স্থানান্তৰ হ’ব লাগে। যিমানে ভালদৰে পঢ়িবা আৰু পঢ়াবা, সিমান উচ্চ পদ পাবা কিয়নো
নিজৰ প্ৰজা তৈয়াৰ কৰা। পুৰুষাৰ্থ কৰি সকলোৰে কল্যাণ কৰিব লাগে। নিজৰ ঘৰৰ পৰাই
কল্যাণ কৰা আৰম্ভ হয় (চেৰিটি বিগিনচ এট হোম)। এইটো নিয়ম হয়। প্ৰথমে মিত্ৰ-সম্বন্ধীয়
নিজৰ বংশ পৰিয়ালৰ সকলেই আহিব। পাচত সাধাৰণ জনতা আহিব। আৰম্ভণিতে এনেকুৱাই হৈছিল।
লাহে লাহে বৃদ্ধি হ’ল আকৌ সন্তানসকল থাকিবৰ বাবে ডাঙৰ ঘৰ নিৰ্মাণ কৰা হ’ল যাক
‘ওমনিবাস’ বুলি কৈছিল। সন্তানসকল আহি পঢ়িবলৈ ল’লে। এয়া সকলো নাটকত নিৰ্ধাৰিত হৈ
আছিল, যি আকৌ পুনৰাবৃত্তি হ’ব। ইয়াক জানো কোনোবাই সলনি কৰিব পাৰিব। এই পঢ়া কিমান
উচ্চ। স্মৃতিৰ যাত্ৰাই হৈছে মুখ্য। মুখ্যত দুচকুৱেই বহুত প্ৰবঞ্চনা কৰে। দৃষ্টি
আসুৰিক হৈ গ’লে তেতিয়া শৰীৰৰ কৰ্মেন্দ্ৰিয়বোৰ চঞ্চল হয়। কোনোবা ভাল কন্যাক দেখিলে,
তেতিয়া বচ তাতে আৱদ্ধ হৈ পৰে। এনেকুৱা ঘটনা জগতত বহুত ঘটে। গুৰুৰো আসুৰিক দৃষ্টি হৈ
যায়। ইয়াত পিতাই কয় - আসুৰিক দৃষ্টি একেবাৰে হোৱা উচিত নহয়। ভাই-ভনী হৈ থাকিলে
তেতিয়াহে পবিত্ৰ হৈ থাকিব পাৰিবা। মনুষ্যই কি জানে তেওঁলোকেতো হাঁহিবই। শাস্ত্ৰততো
এই কথাবোৰ নাই। পিতাই কয় - এই জ্ঞান প্ৰায় লোপ হৈ যায়। পাচলৈ দ্বাপৰৰ পৰা এই
শাস্ত্ৰ আদি ৰচিত হৈছে। এতিয়া পিতাই মুখ্য কথা কয় যে অল্ফক স্মৰণ কৰা তেতিয়া
বিকৰ্ম বিনাশ হৈ যাব। নিজকে আত্মা বুলি বুজা। তোমালোকে 84ৰ চক্ৰ পৰিক্ৰমা কৰি আহিছা।
এতিয়া পুনৰ তোমালোক আত্মা দেৱতা হৈ আছা। সূক্ষ্ম আত্মাত 84 জন্মৰ অবিনাশী ভূমিকা
সমাহিত হৈ আছে, আচৰিত নহয় জানো। এনেকুৱা বিশ্বৰ আশ্চৰ্যৰ কথা পিতাহে আহি বুজায়।
কাৰোবাৰ 84ৰ, কাৰোবাৰ 50-60 জন্মৰ ভূমিকা আছে। পৰমপিতা পৰমাত্মায়ো ভূমিকা প্ৰাপ্ত
কৰিছে। নাটক অনুসৰি এইখন অনাদি অবিনাশী নাটক হয়। আৰম্ভ কেতিয়া হ’ল, বন্ধ কেতিয়া হ’ব
- এইটো ক’ব নোৱাৰে কিয়নো এইখন অনাদি অবিনাশী নাটক হয়। এই কথাবোৰ কোনেও নাজানে। ভাল
বাৰু!
অতি মৰমৰ, কল্পৰ পাচত পুনৰাই লগ পোৱা সন্তানসকলৰ প্ৰতি মাতা-পিতা বাপদাদাৰ
স্নেহপূৰ্ণ স্মৰণ আৰু সুপ্ৰভাত। আত্মিক পিতাৰ আত্মিক সন্তানসকলক নমস্কাৰ।
ধাৰণাৰবাবেমুখ্যসাৰ:-
(1) এতিয়া পৰীক্ষাৰ সময় বহুত সমীপত সেয়েহে পুৰুষাৰ্থ কৰি নিজৰ আৰু সকলোৰে কল্যাণ
কৰিব লাগে, পঢ়িব আৰু পঢ়াব লাগে, নিজৰ ঘৰৰ পৰাই কল্যাণ কৰা আৰম্ভ হয় (চেৰিটি বিগিন্স
এট হোম)।
(2) দেহী-অভিমানী হৈ অবিনাশী, সঁচা উপাৰ্জন জমা কৰিব লাগে। নিজৰ ৰেজিষ্টাৰ ৰাখিব
লাগে। এনেকুৱা যাতে কোনো বিকৰ্ম নহয় যাৰ দ্বাৰা ৰেজিষ্টাৰ বেয়া হৈ যায়।
বৰদান:
নিমিত্ত ভাৱৰ
স্মৃতিৰে মায়াৰ দ্বাৰ বন্ধ কৰোঁতা ডবল লাইট হোৱা
যিয়ে সদায় নিজক
নিমিত্ত বুলি বুজি চলি থাকে তেওঁৰ ডবল লাইট স্থিতিৰ স্বতঃ অনুভৱ হয়। কৰণকৰাৱনহাৰে
কৰাই আছে, মই নিমিত্ত হওঁ- এইটো স্মৃতিৰে সফলতা হয়। মই ভাৱ অহা অৰ্থাৎ মায়াৰ দ্বাৰ
মুকলি হোৱা, নিমিত্ত বুলি বুজা অৰ্থাৎ মায়াৰ দ্বাৰ বন্ধ হোৱা। গতিলে নিমিত্ত বুলি
বুজিলে মায়াজিতো হৈ যায় আৰু ডবল লাইটো হৈ যায়। লগতে সফলতাও অৱশ্যেই পোৱা যায়। এইটো
স্মৃতিয়েই এক নম্বৰ হোৱাৰ আধাৰ হৈ যায়।
স্লোগান:
ত্ৰিকালদৰ্শী হৈ প্ৰতিটো কৰ্ম কৰা তেতিয়া সফলতা সহজে পাই থাকিবা।