27.09.20    Avyakt Bapdada     Assame Murli     27.03.86     Om Shanti     Madhuban


“*সদাকালৰ স্নেহী হোৱা*”


আজি স্নেহৰ সাগৰ পিতাই নিজৰ স্নেহী সন্তানসকলৰ সৈতে মিলন উদযাপন কৰিবৰ বাবে আহিছে। এই আত্মিক স্নেহে সকলো সন্তানক সহযোগী কৰি তোলে। এই স্নেহ গোটেই পুৰণি সংসাৰক সহজে পাহৰাৰ সাধন হয়। এই স্নেহ প্ৰত্যেক আত্মাক পিতাৰ কৰি তোলাৰ একমাত্ৰ শক্তিশালী সাধন হয়। স্নেহ ব্ৰাহ্মণ জীৱনৰ আধাৰ হয়। স্নেহ শক্তিশালী জীৱন গঢ়াৰ, প্ৰতিপালনৰ আধাৰ হয়। সকলো যিসকল শ্ৰেষ্ঠ আত্মা পিতাৰ সন্মুখত উপস্থিত হৈছেহি, তেওঁলোক সকলোৰে আহি উপস্থিত হোৱাৰ সাধনো স্নেহেই হয়। স্নেহৰ পাখিৰে উৰি আহি মধুবন নিবাসী হয়। বাপদাদাই সকলো স্নেহী সন্তানসকলক চাই আছিল যে স্নেহীতো সকলো সন্তানেই হয় কিন্তু পাৰ্থক্য কি! ক্ৰম অনুসৰি কিয় হয়, ইয়াৰ কাৰণ কি? স্নেহী সকলো হয় কিন্তু কোনোবা সদাকালৰ স্নেহী আৰু কোনোবা স্নেহী। আৰু তৃতীয়বিধ হৈছে সময় অনুসৰি স্নেহ পালন কৰোঁতা। বাপদাদাই তিনি প্ৰকাৰৰ স্নেহী দেখিলে।

যিসকল সদাকালৰ স্নেহী হয় তেওঁলোক স্নেহত লীন (ল’ভলীন) হোৱাৰ কাৰণে পৰিশ্ৰম আৰু কঠিনতাৰ পৰা সদায় ওপৰত থাকে। পৰিশ্ৰম কৰিবলগীয়াও নহয় আৰু কঠিনতাৰ অনুভৱো নহয় কিয়নো সদাকালৰ স্নেহী হোৱাৰ কাৰণে তেওঁলোকৰ সন্মুখত প্ৰকৃতি আৰু মায়া দুয়ো এতিয়াৰ পৰাই দাসী হৈ যায় অৰ্থাৎ সদাকালৰ স্নেহী আত্মা মালিক হৈ যায় গতিকে প্ৰকৃতি আৰু মায়া স্বতঃ দাসী ৰূপত হৈ যায়। প্ৰকৃতি, মায়াৰ সাহস নাই যে সদাকালৰ স্নেহীৰ সময় বা সংকল্প নিজৰ ফালে লগাব। সদাকালৰ স্নেহী আত্মাসকলৰ সকলো সময়, প্ৰতিটো সংকল্প হয়েই পিতাৰ স্মৃতি আৰু সেৱাৰ প্ৰতি সেয়েহে প্ৰকৃতি আৰু মায়ায়ো জানে যে এই সদাকালৰ স্নেহী সন্তানসকল সংকল্পৰেও কেতিয়াও আমাৰ অধীন হ’ব নোৱাৰে। সকলো শক্তিৰ অধিকাৰী আত্মা হয়। সদাকালৰ স্নেহী আত্মাসকলৰ স্থিতিৰেই গায়ন আছে। একমাত্ৰ পিতা দ্বিতীয় কোনো নাই। পিতাই সংসাৰ হয়।

দ্বিতীয় নম্বৰৰ স্নেহী আত্মাসকল স্নেহত নিশ্চয় থাকে কিন্তু সদাকালৰ নোহোৱাৰ কাৰণে কেতিয়াবা কেতিয়াবা মনৰ সংকল্পৰ দ্বাৰাও কোনোবা অন্য ফালে স্নেহ গুচি যায়। বহুত কমকৈ মাজে মাজে নিজক পৰিৱৰ্তন কৰাৰ কাৰণে কেতিয়াবা পৰিশ্ৰমৰ, কেতিয়াবা কঠিনতাৰ অনুভৱ কৰে। কিন্তু বহুত কম। যেতিয়াই কোনো প্ৰকৃতি বা মায়াৰ সূক্ষ্ম প্ৰহাৰ হৈ যায় তেতিয়া সেই সময়ত স্নেহৰ কাৰণে স্মৃতি সোনকালে আহি যায় আৰু স্মৃতিৰ শক্তিৰে নিজক বহুত সোনকালে পৰিৱৰ্তনো কৰি লয়। কিন্তু অলপ সময় আৰু তথাপিও সংকল্প কঠিনতা বা পৰিশ্ৰমত লাগি যায়। কেতিয়াবা কেতিয়াবা স্নেহ সাধাৰণ হৈ যায়। কেতিয়াবা কেতিয়াবা স্নেহত লীন (ল’ভলীন) হৈ থাকে। স্থিতিত পাৰ্থক্য আহি যায়। কিন্তু তথাপিও বেছি সময় বা সংকল্প ব্যৰ্থত নাযায় সেয়েহে স্নেহী হয় কিন্তু সদাকালৰ স্নেহী নোহোৱাৰ কাৰণে দ্বিতীয় নম্বৰত আহি যায়।

তৃতীয় বিধ হৈছে - সময় অনুসৰি স্নেহ পালন কৰোঁতা। এনেকুৱা আত্মাসকলে ভাবে যে সঁচা স্নেহ পিতাৰ বাহিৰে আৰু কাৰো পৰা পাব নোৱাৰি আৰু এই আত্মিক স্নেহেই সদাকালৰ বাবে শ্ৰেষ্ঠ কৰি তোলোঁতা হয়। জ্ঞান অৰ্থাৎ বোধশক্তি পূৰা আছে আৰু এই স্নেহী জীৱন প্ৰিয়ও হয়। কিন্তু নিজৰ কোনো দেহৰ প্ৰতি আসক্তিৰ সংস্কাৰ বা কোনো বিশেষ পুৰণা সংস্কাৰ বা কোনো ব্যক্তি বা বস্তুৰ সংস্কাৰ বা ব্যৰ্থ সংকল্পৰ সংস্কাৰৰ বশীভূত হৈ নিয়ন্ত্ৰণ শক্তি (কণ্ট্ৰ’লিং পাৱাৰ) নোহোৱাৰ কাৰণে ব্যৰ্থ সংকল্পৰ বোজা থাকে বা সংগঠনৰ শক্তিৰ অভাৱ হোৱাৰ কাৰণে সংগঠনত সফল হ’ব নোৱাৰে। সংগঠনৰ পৰিস্থিতিয়ে স্নেহ সমাপ্ত কৰি নিজৰ ফালে টানি লয়। আৰু কোনোবা সদায়েই সোনকালে নিৰাশ হয়। এতিয়াই বহুত ভালকৈ উৰি থাকিব আৰু এতিয়াই দেখিবা নিজক লৈয়ে নিৰাশ হৈ যায়। এই নিজক লৈয়ে নিৰাশ হোৱাৰ সংস্কাৰেও সদাকালৰ স্নেহী হ’বলৈ নিদিয়ে। কিবা নহয় কিবা প্ৰকাৰৰ সংস্কাৰে পৰিস্থিতিৰ ফালে, প্ৰকৃতিৰ ফালে আকৰ্ষিত কৰি দিয়ে। যেতিয়াই অস্থিৰ হয় তেতিয়া স্নেহ অনুভৱ হোৱাৰ কাৰণে, স্নেহী জীৱন প্ৰিয় হোৱাৰ কাৰণে আকৌ পিতাৰ স্মৃতি আহে। চেষ্টা কৰে যে এতিয়া আকৌ পিতাৰ স্নেহত সমাহিত হৈ যাওঁ। সময় অনুসৰি, পৰিস্থিতি অনুসৰি অস্থিৰতাত অহাৰ বাবে কেতিয়াবা স্মৰণ কৰে, কেতিয়াবা যুদ্ধ কৰে। যুদ্ধৰ জীৱন বেছি হয় আৰু স্নেহত সমাহিত হোৱাৰ জীৱন তাৰ তুলনাত কম হয় সেয়েহে তৃতীয় নম্বৰৰ হৈ যায়। তথাপিও বিশ্বৰ সকলো আত্মাৰ তুলনাত তৃতীয় নম্বৰো অতি শ্ৰেষ্ঠ বুলিয়ে কোৱা হ’ব কিয়নো পিতাক চিনি পালে, পিতাৰ হ’ল, ব্ৰাহ্মণ পৰিয়ালৰ হ’ল। উচ্চতকৈও উচ্চ ব্ৰাহ্মণ আত্মা ব্ৰহ্মাকুমাৰ, ব্ৰহ্মাকুমাৰী বুলি কয় সেয়েহে জগতৰ তুলনাত তেওঁলোকো শ্ৰেষ্ঠ আত্মা হয়। কিন্তু সম্পূৰ্ণতাৰ হিচাপত তৃতীয় নম্বৰ হয়। গতিকে স্নেহী সকলোৱে হয় কিন্তু ক্ৰম অনুসৰি। এক নম্বৰ সদাকালৰ স্নেহী আত্মাসকল সদায় কমল পুষ্পৰ সমান উপৰাম (অনাসক্ত) আৰু পিতাৰ অতি মৰমৰ হয়। স্নেহী আত্মাসকল উপৰাম হয় স্নেহীও হয় কিন্তু পিতাৰ সমান শক্তিশালী বিজয়ী নহয়। স্নেহত লীন নহয় কিন্তু স্নেহী হয়। তেওঁলোকৰ বিশেষ এইটোৱে শ্ল’গান হয় – আপোনাৰ হওঁ, আপোনাৰে হৈ থাকিম। সদায় এইটো গীত গাই থাকে। তথাপিও স্নেহ আছে সেয়েহে 80% (আশী শতাংশ) নিৰাপদে থাকে। কিন্তু তথাপিও “কেতিয়াবা কেতিয়াবা” শব্দ আহি যায়। ‘সৰ্বদা’ শব্দটি প্ৰয়োগ নহয়। আৰু তৃতীয় নম্বৰৰ আত্মাসকলে বাৰে বাৰে স্নেহৰ কাৰণে প্ৰতিজ্ঞাও স্নেহেৰে কৰি থাকে। বচ, এতিয়াৰ পৰা এনেকুৱা হ’ব লাগিব। এতিয়াৰ পৰা এইটো কৰিম কিয়নো পাৰ্থক্যতো জানে নহয়। প্ৰতিজ্ঞাও কৰে, পুৰুষাৰ্থও কৰে কিন্তু কিবা নহয় কিবা বিশেষ পুৰণা সংস্কাৰে লগনত মগন হৈ থাকিব নিদিয়ে। বিঘ্নই মগন অৱস্থাৰ পৰা তললৈ লৈ আহে সেয়েহে ‘সৰ্বদা’ শব্দটি প্ৰয়োগ হ’ব নোৱাৰে। কিন্তু কেতিয়াবা কিবা, কেতিয়াবা আন কিবা হোৱাৰ কাৰণে কিবা নহয় কিবা বিশেষ দুৰ্বলতা থাকি যায়। এনেকুৱা আত্মাসকলে বাপদাদাৰ সন্মুখত বহুত মিঠা বাৰ্তালাপো কৰে। অধিকাৰ বহুত দেখুৱায়। কয় নিৰ্দেশনাতো আপোনাৰ কিন্তু আমাৰ ফালৰ পৰা আপুনিয়ে কৰক আৰু পাম আমি। অধিকাৰেৰে স্নেহেৰে কয় যেতিয়া আপুনি নিজৰ কৰি ল’লে তেন্তে আপুনিয়ে জানে। পিতাই কয় পিতাইতো জানে কিন্তু সন্তানসকলে মানিলেহে। কিন্তু সন্তানসকলে অধিকাৰেৰে এয়াই কয় যে আমি মানো বা নামানো আপুনি মানিবই লাগিব। পিতাৰ তথাপিও সন্তানসকলৰ ওপৰত দয়া ওপজে যে হওতেতো ব্ৰাহ্মণ সন্তান হয় সেয়েহে নিজেও নিমিত্ত হোৱা আত্মাসকলৰ দ্বাৰা বিশেষ শক্তি দিয়ে। কিন্তু কোনোবাই শক্তি লৈ সলনিও হৈ যায় আৰু কোনোবাই শক্তি প্ৰাপ্ত কৰিও নিজৰ সংস্কাৰত মজি থকাৰ কাৰণে শক্তি ধাৰণ কৰিব নোৱাৰে। যিদৰে কাৰোবাক শক্তিদায়ক বস্তু খুৱাব খুজিলে যদি তেওঁ নাখায়, তেন্তে কি কৰিবা!

পিতাই বিশেষ শক্তি দিয়েও আৰু কোনো কোনো লাহে লাগে শক্তিশালী হৈ হৈ তৃতীয় নম্বৰ পৰা দ্বিতীয় নম্বৰত আহিও যায়। কিন্তু কোনো কোনো বহুত অমনোযোগী হোৱাৰ কাৰণে যিমান ল’ব লাগে সিমান ল’ব নোৱাৰে। তিনিও প্ৰকাৰৰ স্নেহী সন্তান আছে। উপাধি সকলোৰে স্নেহী সন্তান হয় কিন্তু ক্ৰম অনুসৰি হয়।

আজি জাৰ্মানী নিবাসীসকলৰ পাল। গোটেই দলটিয়েই এক নম্বৰৰ হোৱা নহয়। এক নম্বৰৰ সমীপ ৰত্ন হয় কিয়নো যি সমান হয় তেওঁলোকেই সমীপত থাকে। শৰীৰেৰে লাগিলে যিমানেই দূৰৈত নোহোৱা কিন্তু অন্তৰেৰে ইমান সমীপত আছে যে অন্তৰতে থাকে। স্বয়ং পিতাৰ অন্তৰ আসনত থাকে তেওঁলোকৰ অন্তৰত স্বতঃ পিতাৰ বাহিৰে আৰু কোনো নাই কিয়নো ব্ৰাহ্মণ জীৱনত পিতাই অন্তৰৰে চুক্তি কৰিছে। অন্তৰ ল’লে আৰু অন্তৰ দিলে। অন্তৰৰ চুক্তি কৰিছা নহয় জানো। অন্তৰেৰে পিতাৰ লগত থাকা। শৰীৰেৰেতো কোনোবা ক’ৰবাত, কোনোবা আন ক’ৰবাত থাকে। সকলোকে যদি ইয়াত ৰাখে তেন্তে ইয়াত বহি কি কৰিব! সেৱাৰ কাৰণেতো মধুবনত লগত থকাসকলকো বাহিৰলৈ পঠিয়াবলগীয়া হ’ল। নহ’লে বিশ্বৰ সেৱা কেনেকৈ হ’লহেঁতেন। পিতাৰ প্ৰতিও মৰম আছে সেৱাৰ প্ৰতিও মৰম আছে সেয়েহে নাটক অনুসৰি ভিন্ন ভিন্ন স্থানত গৈ উপস্থিত হ’লা আৰু তাৰ সেৱাৰ নিমিত্ত হৈ গ’লা। এয়াও নাটকত ভূমিকা নিৰ্ধাৰিত হৈ আছে। নিজৰ সতীৰ্থসকলৰ সেৱাৰ নিমিত্ত হৈ গ’লা। জাৰ্মানী নিবাসীসকল সদায় আনন্দত থাকোঁতা হোৱা নহয়। যেতিয়া পিতাৰ পৰা সদাকালৰ উত্তৰাধিকাৰ ইমান সহজে পাই আছা তেন্তে সদাকালক এৰি অলপ বা কেতিয়াবা কেতিয়াবাৰ কিয় ল’ব লাগে! দাতাই দি আছে তেন্তে লওঁতাই কমকৈ কিয় ল’ব লাগে সেইবাবে সদায় আনন্দৰ দোলনাত দুলি থাকা। সদায় মায়াজিৎ, প্ৰকৃতিজিৎ বিজয়ী হৈ বিজয়ৰ নাগাৰা বিশ্বৰ আগত জোৰে জোৰে বজোৱা।

আজিকালিৰ আত্মাসকলে বিনাশী সাধনবোৰত হয়তো নিচাত মগন হৈ আছে নহ’লে দুখ অশান্তিত ভাগৰি ইমান গভীৰ নিদ্ৰাত শুই আছে যে সৰু শব্দ শুনা নাপায়। নিচাত যি মগন হৈ থাকে তেওঁক লৰাবলগীয়া হয়। গভীৰ নিদ্ৰাত থকা সকলকো লৰাই উঠাবলগীয়া হয়। তেন্তে হেম্বাৰ্গবাসীয়ে কি কৰি আছা? ভাল শক্তিশালী দল হয়। সকলোৰে পিতা আৰু পঢ়াৰ প্ৰতি ভাল স্নেহ আছে। যিসকলৰ পঢ়াৰ প্ৰতি স্নেহ আছে তেওঁলোক সদায় শক্তিশালী হৈ থাকে। পিতা অৰ্থাৎ, মুৰুলীধৰৰ প্ৰতি স্নেহ মানে মুৰুলীৰ প্ৰতি স্নেহ। মুৰুলীৰ প্ৰতি যদি স্নেহ নাই তেন্তে মুৰুলীধৰৰ প্ৰতিও স্নেহ নাই। যিমানেই কোনোবাই নকওক যে মোৰ পিতাৰ প্ৰতি স্নেহ আছে কিন্তু পঢ়িবলৈ সময় নাই। পিতাই মানি নলয়। য’ত নিষ্ঠা থাকে ত’ত কোনো বিঘ্ন তিষ্ঠি থাকিব নোৱাৰে। আপোনাআপুনি সমাপ্ত হৈ যাব। পঢ়াৰ প্ৰতি, মুৰুলীৰ প্ৰতি স্নেহ থকাসকলে বিঘ্নক সহজে অতিক্ৰম কৰি লয়। উৰন্ত কলাৰ দ্বাৰা স্বয়ং উচ্চ হৈ যায়। বিঘ্ন তলত থাকি যায়। উৰন্ত কলাধাৰীসকলৰ বাবে পাহাৰো এটা পাথৰৰ সমান। পঢ়াৰ প্ৰতি স্নেহ ৰাখোঁতাসকলৰ কাৰণে কোনো অজুহাত নাথাকে। স্নেহে, কঠিনক সহজ কৰি দিয়ে। মুৰুলীৰ প্ৰতি স্নেহ, পঢ়াৰ প্ৰতি স্নেহ আৰু পৰিয়ালৰ স্নেহ দুৰ্গ হৈ যায়। দুৰ্গৰ ভিতৰত থকাসকল নিৰাপদ হৈ যায়। এই দলটিক এই দুয়োটা বিশেষত্বই আগবঢ়াই লৈ গৈ আছে। পঢ়া আৰু পৰিয়ালৰ স্নেহৰ বাবে ইজনে সিজনক স্নেহৰ প্ৰভাৱেৰে সমীপৰ কৰি তোলে। আকৌ নিমিত্ত আত্মাও (পুষ্পাল) স্নেহী প্ৰাপ্ত হৈছে। স্নেহে ভাষাকো নাচায়। স্নেহৰ ভাষা সকলো ভাষাতকৈ শ্ৰেষ্ঠ। সকলোৱে তেওঁক স্মৰণ কৰি আছে। বাপদাদাৰো স্মৃতিত আছে। ভাল প্ৰত্যক্ষ প্ৰমাণ দেখি আছে। সেৱাৰ বৃদ্ধি হৈ আছে। যিমান বৃদ্ধি কৰি থাকিবা সিমানেই মহান পুণ্য আত্মা হোৱাৰ ফল সকলোৰে আশীৰ্বাদ প্ৰাপ্ত হৈ থাকিব। পুণ্য আত্মাই পূজ্য আত্মা হয়। এতিয়া যদি পুণ্য আত্মা নোহোৱা তেন্তে ভৱিষ্যতে পূজ্য আত্মা হ’ব নোৱাৰা। পুণ্য আত্মা হোৱাটোও জৰুৰী হয়। ভাল বাৰু!

“অব্যক্ত মুৰুলীৰ পৰা নিৰ্বাচিত প্ৰশ্ন-উত্তৰ”

প্ৰশ্ন:- ব্ৰাহ্মণ জীৱনৰ বিশেষ গুণ, শোভা বা খাজনা কোনটো?

উত্তৰ:- ‘সন্তুষ্টি’। যিদৰে কোনো বস্তু প্ৰিয় হ’লে তেন্তে প্ৰিয় বস্তুক কেতিয়াও এৰি নিদিয়ে, সন্তুষ্টি বিশেষত্ব হয়, ব্ৰাহ্মণ জীৱনৰ পৰিৱৰ্তনৰ বিশেষ দৰ্পণ হয়। য’ত সন্তুষ্টি আছে ত’ত আনন্দ নিশ্চয় থাকিব। যদি ব্ৰাহ্মণ জীৱনত সন্তুষ্টি নাই তেন্তে সেয়া সাধাৰণ জীৱন হয়।

প্ৰশ্ন:- সন্তুষ্টমণিসকলৰ বিশেষত্ব কি হ’ব?

উত্তৰ:- সন্তুষ্টমণিসকলে কেতিয়াও কোনো কাৰণত নিজৰ প্ৰতি, অন্য আত্মাসকলৰ প্ৰতি, নিজৰ সংস্কাৰৰ প্ৰতি, বায়ুমণ্ডলৰ প্ৰভাৱত অসন্তুষ্ট হ’ব নোৱাৰে। তেওঁলোকে কেতিয়াও এনেকৈ নক’ব যে মইতো সন্তুষ্ট হওঁ কিন্তু আনে অসন্তুষ্ট কৰে। যিয়েই নহওঁক সন্তুষ্টমণিসকলে নিজৰ সন্তুষ্টিৰ বিশেষত্বক এৰিব নোৱাৰে।

প্ৰশ্ন:- যি সদায় সন্তুষ্ট হৈ থাকে তেওঁৰ লক্ষণবোৰ কি হ’ব?

উত্তৰ:- 1) যি সদায় সন্তুষ্ট হৈ থাকে তেওঁৰ প্ৰতি স্বতঃ সকলোৰে স্নেহ থাকে কিয়নো সন্তুষ্টিয়ে ব্ৰাহ্মণ পৰিয়ালৰ স্নেহী কৰি তোলে।

2) সন্তুষ্ট আত্মাক সকলোৱে নিজেই সমীপত অনাৰ বা প্ৰতিটো শ্ৰেষ্ঠ কাৰ্যত সহযোগী কৰাৰ প্ৰয়াস কৰিব।

3) সন্তুষ্টিৰ বিশেষত্বই নিজেই প্ৰতিটো কাৰ্যত সোণালী সুযোগ আনি দিয়ে। তেওঁলোকে ক’ব বা ভাবিবলগীয়াও নহয়।

4) সন্তুষ্টি সদায় সকলোৰে স্বভাৱ-সংস্কাৰক মিলাওঁতা হয়। তেওঁ কেতিয়া কাৰো স্বভাৱ-সংস্কাৰৰ কাৰণে ভয়-ভীত হওতা নহয়।

5) তেওঁৰ প্ৰতি সকলোৰে স্বতঃ অন্তৰৰ মৰম থাকে। তেওঁ মৰমৰ পাত্ৰ হৈ পৰে। সন্তুষ্টিয়েই সেই আত্মাটিৰ পৰিচয় দিয়ে। প্ৰত্যেকৰে অন্তৰে বিচাৰিব যে এওঁৰ সৈতে কথা পাতোঁ, এওঁৰ সৈতে বহোঁ।

6) সন্তুষ্ট আত্মাসকল সদায় মায়াজিৎ হয় কিয়নো আজ্ঞাকাৰী হয়, সদায় মৰ্যাদাৰ ৰেখাৰ ভিতৰত থাকে। মায়াক দূৰৈৰ পৰাই চিনি লয়।

প্ৰশ্ন:- যদি সময়ত মায়াক চিনিব নোৱাৰে, বাৰে বাৰে প্ৰতাৰিত হয় তেন্তে তাৰ কাৰণ কি?

উত্তৰ:- চিনি নোপোৱাৰ কাৰণ হ’ল - সদায় পিতাৰ শ্ৰেষ্ঠ মতত নচলে। কোনোবা সময়ত চলে, কোনোবা সময়ত নচলে। কোনোবা সময়ত স্মৰণ কৰে, কোনোবা সময়ত নকৰে। কোনোবা সময়ত উৎসাহ-উদ্দীপনাত থাকে, কোনোবা সময়ত নাথাকে। সদায় আজ্ঞাৰ ৰেখাৰ ভিতৰত নাথাকে সেয়েহে মায়াই সময়ত প্ৰতাৰিত কৰি দিয়ে। মায়াৰ চিনাক্তকৰণৰ শক্তি বহুত আছে, মায়াই লক্ষ্য কৰে যে এই সময়ত এওঁ দুৰ্বল হয়, গতিকে সেই দুৰ্বলতাৰ দ্বাৰা (মায়াই) নিজৰ কৰি লয়। মায়া অহাৰ ৰাস্তাই হৈছে দুৰ্বলতা।

প্ৰশ্ন:- মায়াজিৎ হোৱা সহজ সাধন কি?

উত্তৰ:- সদায় পিতাৰ লগত থকা, লগত থকা অৰ্থাৎ স্বতঃ মৰ্যাদাৰ ৰেখাৰ ভিতৰত থকা। তেতিয়া এটা এটা বিকাৰৰ পাচত বিজয়ী হোৱাৰ পৰিশ্ৰমৰ পৰা হাত সাৰি যাবা। লগত থাকিলে তেতিয়া যেনেকুৱা পিতা তেনেকুৱা তোমালোক। সংগৰ ৰং স্বতঃ লাগি যাব সেয়েহে বীজক এৰি কেৱল শাখাবোৰ কটাৰ পৰিশ্ৰম নকৰিবা। আজি কামজিৎ হৈ গ’লা, কাইলৈ ক্ৰোধজিৎ হৈ গ’লা। নহয়। সৰ্বদা বিজয়ী। কেৱল বীজৰূপক লগত ৰাখা তেতিয়া মায়াৰ বীজ এনেকৈ ভস্ম হৈ যাব যে সেই বীজৰ পৰা অংশও ওলাব নোৱাৰিব।

বৰদান:
প্ৰত্যেক আত্মাক সাহস, উৎসাহ দিওঁতা, দয়াশীল, বিশ্বকল্যাণকাৰী হোৱা

কেতিয়াও ব্ৰাহ্মণ পৰিয়ালৰ কোনো দুৰ্বল আত্মাক “তুমি দুৰ্বল হোৱা” - এনেকৈ নক’বা। তোমালোক দয়াশীল, বিশ্বকল্যাণকাৰী সন্তানসকলৰ মুখেৰে সদায় প্ৰত্যেক আত্মাৰ প্ৰতি শুভ বাণী উচ্চাৰিত হ’ব লাগে, নিৰাশ কৰা বাণী নহয়। লাগিলে কোনোবা যিমানেই দুৰ্বল নহওঁক তেওঁক ইংগিত বা শিক্ষাও যদি দিবলগীয়া হয় তেন্তে প্ৰথমে তেওঁক সমৰ্থ কৰি তুলি তাৰপাচত শিক্ষা দিয়া। প্ৰথমে ধৰণীত সাহস আৰু উৎসাহৰ হাল চলোৱা তাৰপাচত বীজ সিঁচা তেতিয়া সহজে প্ৰতিটো বীজৰ পৰা ফল ওলাব, ইয়াৰ দ্বাৰা বিশ্বকল্যাণৰ সেৱা তীব্ৰ হৈ যাব।

স্লোগান:
পিতাৰ আশীৰ্বাদ প্ৰাপ্ত কৰি সদায় পৰিপূৰ্ণতাৰ অনুভৱ কৰা।