29.09.20 Morning Assame Murli Om Shanti BapDada Madhuban
"মৰমৰ সন্তানসকল –
তোমালোকৰ পঢ়াৰ সকলো নিৰ্ভৰ কৰে যোগৰ ওপৰত, যোগৰ দ্বাৰাহে আত্মা পবিত্ৰ হয়, বিকৰ্ম
বিনাশ হয়”
প্ৰশ্ন:
কিছুমান
সন্তানে পিতাৰ হৈ আকৌ হাত এৰি দিয়ে, কাৰণ কি?
উত্তৰ:
1) পিতাক যথাৰীতি চিনি নোপোৱা কাৰণে, সম্পূৰ্ণ নিশ্চয় বুদ্ধিৰ নোহোৱাৰ কাৰণে 8-10
বছৰৰ পাচতো পিতাক এৰি আঁতৰি যায়, হাত এৰি দিয়ে। পথভ্ৰষ্ট হৈ যায়। 2) আসুৰিক দৃষ্টি
হ'লে মায়াৰ গ্ৰহচাৰী বহি যায়, অৱস্থা তল-ওপৰ হৈ থাকে তেতিয়াও পঢ়া এৰি দিয়ে।
ওঁম্শান্তি।
আত্মিক
সন্তানসকলৰ প্ৰতি আত্মিক পিতাই বুজাই আছে। এতিয়া বুজি পোৱা যে আমি সকলো আত্মিক
বেহদৰ পিতাৰ সন্তান হওঁ, এওঁক বাপদাদা বুলি কোৱা হয়। যেনেদৰে তোমালোক আত্মিক সন্তান
হোৱা তেনেদৰে এওঁ (ব্ৰহ্মা)ও শিৱবাবাৰ আত্মিক সন্তান হয়। শিৱবাবাক ৰথতো নিশ্চয় লাগে
নহয় জানো সেইবাবে যিদৰে তোমালোক আত্মাসকলে কৰ্ম কৰিবৰ বাবে ইন্দ্ৰিয় পাইছা, সেইদৰে
শিৱবাবাৰো এইখন ৰথ হয় কিয়নো এইখন কৰ্মক্ষেত্ৰ হয় য'ত কৰ্ম কৰিবলগীয়া হয়। সেইখন হৈছে
ঘৰ য'ত আত্মাসকল থাকে। আত্মাই জানিছে আমাৰ ঘৰ হৈছে শান্তিধাম, তাত এই খেল নহয়। চাকি
আদি একো নাথাকে, মাত্ৰ আত্মাসকলহে থাকে। ইয়ালৈ ভূমিকা পালন কৰিবলৈ আহে। তোমালোকৰ
বুদ্ধিত আছে - এইখন বেহদৰ নাটক। যিসকল ভাৱৰীয়া আছে, তেওঁলোকৰ কৰ্মকাণ্ড প্ৰথমৰ পৰা
শেষলৈকে তোমালোক সন্তানসকলে পুৰুষাৰ্থৰ ক্ৰম অনুসৰি জানা। ইয়াত কোনো সাধু-সন্ত আদিয়ে
নুবুজায়। ইয়াত আমি সন্তানসকল বেহদৰ পিতাৰ ওচৰত বহি আছোঁ, এতিয়া আমি উভতি যাব লাগে,
আত্মা পবিত্ৰতো নিশ্চয় হ'ব লাগিব। এনেকুৱা নহয় যে শৰীৰো ইয়াত পবিত্ৰ হ'ব লাগে, নহয়।
আত্মা পবিত্ৰ হয়। শৰীৰতো তেতিয়াহে পবিত্ৰ হ'ব যেতিয়া 5 তত্বও সতোপ্ৰধান হ’ব। এতিয়া
তোমালোক আত্মাই পুৰুষাৰ্থ কৰি পাৱন হৈ আছা। তাত আত্মা আৰু শৰীৰ দুয়োটাই পবিত্ৰ হয়।
ইয়াত হ'ব নোৱাৰে। আত্মা পবিত্ৰ হৈ গ'লে তেতিয়া পুৰণা শৰীৰ এৰি দিয়ে, পুনৰ নতুন
তত্বৰে নতুন শৰীৰ গঠিত হয়। তোমালোকে জানা যে আমি আত্মাই বেহদৰ পিতাক স্মৰণ কৰোঁ নে
নকৰোঁ? এয়াতো প্ৰত্যেকেই নিজে নিজক সুধিব লাগে। পঢ়াৰ সকলো নিৰ্ভৰ কৰে যোগৰ ওপৰত।
পঢ়াতো সহজ হয়, বুজি পাইছা যে চক্ৰ কেনেকৈ ঘূৰে, মুখ্য হৈছেই স্মৃতিৰ যাত্ৰা। এয়া
হ'ল ভিতৰৰ গুপ্ত কথা। দেখিবলৈ জানো পোৱা যায়। পিতাই নকয় যে এওঁ বহুত স্মৰণ কৰে বা
কমকৈ স্মৰণ কৰে। অৱশ্যে হয়, জ্ঞানৰ বাবে ক'ব পাৰে যে এওঁ জ্ঞানত বহুত তীক্ষ্ণ।
স্মৃতিত থকা নথকাতো দেখা পোৱা নাযায়। জ্ঞান মুখেৰে শুনোৱা হয়। স্মৃতিতো হৈছে অজপাজপ।
জপ শব্দটি ভক্তিমাৰ্গৰ, জপ মানে কাৰোবাৰ নাম জপা। ইয়াততো আত্মাই নিজৰ পিতাক স্মৰণ
কৰিব লাগে।
তোমালোকে জানা যে আমি পিতাক স্মৰণ কৰি কৰি, পবিত্ৰ হৈ হৈ মুক্তিধাম-শান্তিধামত গৈ
উপস্থিত হ’ন। এনেকুৱা নহয় যে নাটকৰ পৰা মুক্ত হৈ যাম। মুক্তিৰ অৰ্থ হ'ল- দুখৰ পৰা
মুক্ত হৈ, শান্তিধামলৈ গৈ পুনৰ সুখধামত আহিম। যিসকল পবিত্ৰ হয় তেওঁলোকে সুখ ভোগ কৰে।
অপৱিত্ৰ মনুষ্যই তেওঁলোকৰ পৰিচৰ্যা কৰে। পবিত্ৰৰ মহিমা আছে, ইয়াতেই পৰিশ্ৰম হয়।
দুচকুৱে বহুত প্ৰবঞ্চনা কৰে, অধঃপতিত হৈ যায়। তল-ওপৰতো সকলোৱে হ'বলগীয়া হয়। গ্ৰহচাৰী
সকলোৰে লাগে। যদিও বাবাই কয়, সন্তানসকলেও বুজাব পাৰে। আকৌ কয় মাতা গুৰু লাগে কিয়নো
এতিয়া মাতা গুৰুৰ প্ৰথা চলে। আগতে পিতাসকলৰ আছিল। এতিয়া প্ৰথমে প্ৰথমে কলহ মাতাসকলে
পায়। মাতাসকলৰ সংখ্যাই বেছি, কুমাৰীসকলে ৰাখী বান্ধে পবিত্ৰতাৰ কাৰণে। ভগৱানে কয় -
কাম মহাশত্ৰু হয়, ইয়াৰ ওপৰত বিজয় প্ৰাপ্ত কৰা। ৰক্ষাবন্ধন পবিত্ৰতাৰ প্ৰতীক হয়,
তেওঁলোকে ৰাখী বান্ধে। পবিত্ৰতো নহয়। এতিয়া সেই সকলোবোৰ হ'ল নকল (আৰ্টিফিচিয়েল) ৰাখী,
কোনো পাৱন কৰি তোলোঁতা নহয়, এই ক্ষেত্ৰততো জ্ঞানৰ দৰকাৰ। এতিয়া তোমালোকে ৰাখী বান্ধা।
অৰ্থও বুজাই দিয়া। এইটো প্ৰতিজ্ঞা কৰোৱা। যেনেদৰে শিখসকলৰ খাৰু প্ৰতীক হয় কিন্তু
পবিত্ৰতো নহয়। পতিতক পাৱন কৰি তোলোঁতা, সকলোৰে সৎগতি দাতা এজন হয়, তেৱোঁ দেহধাৰী
নহয়। পানীৰ গঙ্গাতো এই দুচকুৰে দেখা পোৱা যায়। পিতা যিজন সৎগতি দাতা হয়, তেওঁক এই
দুচকুৰে দেখা পোৱা নাযায়। আত্মাক কোনেও দেখা নাপায় যে ই কি বস্তু হয়। এনেকৈ কয়ো যে
আমাৰ শৰীৰত আত্মা আছে, তাক দেখিছানে? ক’ব যে নাই দেখা। বাকী সকলো বস্তু যাৰ নাম আছে
সেয়া নিশ্চয় দেখিবলৈ পোৱা যায়। আত্মাৰো নামতো আছে। কয়ো যে কপালৰ সোঁমাজত জিলিকি থাকে
আচৰিত তৰা। কিন্তু দেখিবলৈ পোৱা নাযায়। পৰমাত্মাকো স্মৰণ কৰে, একো দেখিবলৈ পোৱা
নাযায়। লক্ষ্মী-নাৰায়ণক এই দুচকুৰে দেখা পোৱা যায়। যদিও লিঙ্গৰ পূজা কৰে কিন্তু সেয়া
কোনো যথাৰ্থ ৰীতিৰেতো নহয়। দেখিও নাজানে, পৰমাত্মা কি হয়? এয়া কোনেও জানিব নোৱাৰে।
আত্মাতো বহুত সূক্ষ্ম বিন্দু হয়। দেখা পোৱা নাযায়। আত্মা, পৰমাত্মা কোনোটোকে দেখা
পোৱা নাযায়, জনা যায়। এতিয়া তোমালোকে জানা যে আমাৰ বাবা এওঁৰ শৰীৰত আহিছে। এই শৰীৰৰ
নিজৰ আত্মাও আছে, আকৌ পৰমপিতা পৰমাত্মাই কয় - মই এওঁৰ ৰথত বিৰাজমান হৈ আছোঁ সেইবাবে
বাপদাদা বুলি কোৱা। এতিয়া দাদাকতো (ব্ৰহ্মাক) এই দুচকুৰে দেখা পোৱা, পিতাক দেখা
নোপোৱা। জানা যে বাবা জ্ঞানৰ সাগৰ হয়, তেওঁ এই শৰীৰৰ দ্বাৰা আমাক জ্ঞান শুনাই আছে।
তেওঁ জ্ঞানৰ সাগৰ পতিত-পাৱন হয়। নিৰাকাৰে ৰাস্তা কেনেকৈ দেখুৱাব? প্ৰেৰণাৰেতো একো
কাম নহয়। ভগৱান আহে এয়া কোনেও নাজানে। শিৱ জয়ন্তীও পালন কৰে গতিকে নিশ্চয় ইয়াত আহিব
নহয় জানো। তোমালোকে জানা এতিয়া তেওঁ আমাক পঢ়াই আছে। বাবাই এওঁৰ শৰীৰত আহি পঢ়ায়।
বাবাক যথাৰীতি নজনাৰ বাবে, নিশ্চয়বুদ্ধিৰ নোহোৱাৰ বাবে 8-10 বছৰৰ পাচতো এৰি আঁতৰি
যায়। মায়াই একেবাৰে অন্ধ কৰি দিয়ে। পিতাৰ হৈ পুনৰ এৰি দিয়ে গতিকে পদ ভ্ৰষ্ট হৈ যায়।
এতিয়া তোমালোক সন্তানসকলে পিতাৰ পৰিচয় পাইছা গতিকে অন্যকো দিব লাগে। ঋষি-মুনি আদি
সকলোৱে “নাজানো নাজানো” বুলি কৈ গ'ল। আগতে তোমালোকেও নাজানিছিলা। এতিয়া তোমালোকে
ক’বা যে হয় আমি জানো গতিকে আস্তিক হৈ গ’লা। সৃষ্টিৰ চক্ৰ কেনেকৈ ঘূৰে, এয়াও তোমালোকে
জানা। গোটেই সৃষ্টি আৰু তোমালোক নিজেও এই পঢ়াৰ আগতে নাস্তিক আছিলা। এতিয়া পিতাই
বুজাইছে গতিকে তোমালোকে কোৱা আমাক পৰমপিতা পৰমাত্মা পিতাই বুজাইছে, আস্তিক কৰি
তুলিছে। আমি ৰচয়িতা আৰু ৰচনাৰ আদি-মধ্য-অন্তক নাজানিছিলোঁ। পিতা হৈছে ৰচয়িতা, পিতাহে
সংগমত আহি নতুন সৃষ্টিৰ স্থাপনাও কৰে আৰু পুৰণি সৃষ্টিৰ বিনাশো কৰে। পুৰণি সৃষ্টিৰ
বিনাশৰ বাবে এয়া মহাভাৰতৰ যুদ্ধ, যাৰ কাৰণে বুজে যে সেই সময়ত কৃষ্ণ আছিল। এতিয়া
তোমালোকে বুজি পোৱা - নিৰাকাৰ পিতা আছিল, তেওঁক দেখা পোৱা নাযায়। কৃষ্ণৰতো চিত্ৰ আছে,
দেখা পোৱা যায়। শিৱক দেখা নাযায়। কৃষ্ণতো হ'ল সত্যযুগৰ ৰাজকুমাৰ (প্ৰিন্স)। সেয়াই
চেহেৰা (চাৰিত্ৰিক বৈশিষ্ট্য) (ফিচাৰ্চ) আকৌ হ'ব নোৱাৰে। কৃষ্ণও কেতিয়া, কেনেকৈ
আহিল এয়াও কোনেও নাজানে। কৃষ্ণক কংসৰ কাৰাগাৰত (জেইলত) দেখুৱায়। কংস সত্যযুগত আছিল
জানো? এয়া কেনেকৈ হ'ব পাৰে। কংস অসুৰক কোৱা হয়। এই সময়ত সকলো আসুৰিক সম্প্ৰদায়ৰ হয়
নহয় জানো। এজনে আনজনক মাৰি-কাটি থাকে। দৈৱী সৃষ্টি আছিল, এয়া পাহৰি গৈছে। ঈশ্বৰীয়
দৈৱী সৃষ্টি ঈশ্বৰে স্থাপনা কৰিলে। এয়াও তোমালোকৰ বুদ্ধিত আছে- পুৰুষাৰ্থৰ ক্ৰম
অনুসৰি। এতিয়া তোমালোক হ'লা ঈশ্বৰীয় পৰিয়াল, পুনৰ তাত হ'বাগৈ দৈৱী পৰিয়াল। এই সময়ত
ঈশ্বৰে তোমালোকক স্বৰ্গৰ দেৱী-দেৱতা কৰি তুলিবলৈ যোগ্য কৰি আছে। পিতাই পঢ়াই আছে। এই
সংগমযুগক কোনেও নাজানে। কোনো শাস্ত্ৰত এই পুৰুষোত্তম সংগমযুগৰ কথা নাই। পুৰুষোত্তম
যুগ অৰ্থাৎ পুৰুষোত্তম হ'বলগীয়া হয়। সত্যযুগক কোৱা হ’ব পুৰুষোত্তম যুগ। এই সময়ততো
মনুষ্য পুৰুষোত্তম নহয়। ইয়াকতো কনিষ্ঠ তমোপ্ৰধান বুলি কোৱা হ'ব, এই সকলোবোৰ কথা
তোমালোক ব্ৰাহ্মণসকলৰ বাহিৰে কোনেও বুজিব নোৱাৰে। পিতাই কয় - এয়া হ’ল আসুৰিক
ভ্ৰষ্টাচাৰী সৃষ্টি। সত্যযুগত এনেকুৱা কোনো বাতাৱৰণ নাথাকে। সেয়া আছিল শ্ৰেষ্ঠাচাৰী
সৃষ্টি। তেওঁলোকৰ চিত্ৰ আছে। যথাযথ এওঁলোক শ্ৰেষ্ঠাচাৰী সৃষ্টিৰ মালিক আছিল। ভাৰতত
ৰজা হৈ গৈছে যাক পূজা কৰা হয়। পূজ্য পবিত্ৰ আছিল, যিসকলেই আকৌ পূজাৰী হ’ল। পূজাৰী
ভক্তিমাৰ্গক, পূজ্য জ্ঞানমাৰ্গক কোৱা হয়। পূজ্যৰ পৰা পূজাৰী, পূজাৰী পৰা আকৌ পূজ্য
কেনেকৈ হয়। এয়াও তোমালোকে জানা যে এই সৃষ্টিত এজনো পূজ্য থকিব নোৱাৰে। পূজ্য পৰমপিতা
পৰমাত্মা আৰু দেৱতাসকলক কোৱা হয়। পৰমপিতা পৰমাত্মা হ’ল সকলোৰে পূজ্য। সকলো ধৰ্মৰ
লোকে তেওঁক পূজা কৰে। এনেকুৱা পিতাৰ জন্ম ইয়াতেই গায়ন কৰা হয়। শিৱজয়ন্তী পালন কৰে
নহয় জানো। কিন্তু মনুষ্যই একো নাজানে যে তেওঁৰ জন্ম ভাৰতত হয়, আজিকালিতো শিৱজয়ন্তীত
বন্ধ দিনো পালন নকৰে। জয়ন্তী পালন কৰা, নকৰা, তোমালোকৰ ইচ্ছা। চৰকাৰী (অফিচিয়েল)
বন্ধ নাই। যিয়ে শিৱজয়ন্তী নামানে, তেওঁলোকতো নিজৰ কামত গুচি যায়। বহুত ধৰ্ম আছে নহয়
জানো। সত্যযুগত এনেকুৱা কথা নাথাকে। তাত এনেকুৱা বাতাৱৰণেই নাথাকে। সত্যযুগ হয়েই
নতুন সৃষ্টি, এক ধৰ্ম। তাত এইটো গম পোৱা নাযায় যে আমাৰ পাচত চন্দ্ৰবংশী ৰাজ্য হ’ব।
ইয়াত তোমালোকে সকলো জানা – এয়া এয়া অতীত হৈ গৈছে। সত্যযুগত তোমালোক থাকিবা, তাত কি
অতীতক স্মৰণ কৰিবা? অতীততো হ’ল কলিযুগ। তাৰ বুৰঞ্জী-ভূগোল শুনিলে কি লাভ হ’ব।
ইয়াত তোমালোকে জানা আমি বাবাৰ ওচৰত বহি আছোঁ। বাবা শিক্ষকো হয়, সৎগুৰুও হয়। পিতা
আহিছে সকলোৰে সৎগতি কৰিবলৈ। সকলো আত্মাক নিশ্চয় লৈ যাব। মনুষ্যইতো দেহ-অভিমানত আহি
কয়, সকলো মাটিত মিলি যাব। এইটো নুবুজে যে আত্মাসকলতো গুচি যাব। বাকী এই শৰীৰ মাটিৰে
তৈয়াৰী, এই পুৰণা শৰীৰ শেষ হৈ যায়। আমি আত্মাই এটা শৰীৰ এৰি আন এটা লওঁ। এইটো এই
সৃষ্টিত আমাৰ অন্তিম জন্ম হয়, সকলো পতিত, সদায় পাৱন হৈতো কোনেও থাকিব নোৱাৰে।
সতোপ্ৰধান, সতো, ৰজো, তমো হ'বই লাগে। তেওঁলোকেতো কৈ দিয়ে যে সকলো ঈশ্বৰৰে ৰূপ হয়,
ঈশ্বৰে নিজৰ অনেক ৰূপ ৰচিছে, খেল-ধেমালি কৰিবলৈ। হিচাপ-নিকাচ একো নাজানে। খেল-ধেমালি
কৰোঁতাজনকো নাজানে। পিতাইহে বহি বিশ্বৰ বুৰঞ্জী-ভূগোল বুজায়। খেলত প্ৰত্যেকৰে
ভুমিকা বেলেগ বেলেগ হয়। সকলোৰে পদ মৰ্যাদা বেলেগ বেলেগ হয়, যি যেনেকুৱা পদ
মৰ্যাদাৰ হয়, তেওঁৰ মহিমা হয়। এই সকলোবোৰ কথা পিতাই সংগমতহে বুজায়। সত্যযুগত আকৌ
সত্যযুগৰ ভূমিকা চলিব। তাত এইবোৰ কথা নাথাকিব। ইয়াত তোমালোকৰ সৃষ্টি চক্ৰৰ জ্ঞান
বুদ্ধিত ঘূৰি থাকে। তোমালোকৰ নামেই হৈছে স্বদৰ্শন চক্ৰধাৰী। লক্ষ্মী-নাৰায়ণক জানো
স্বদৰ্শন চক্ৰ দিয়া হয়। এয়া হৈছেই ইয়াৰ। মূলবতনত কেৱল আত্মাসকল থাকে।
সূক্ষ্মবতনত একো নাই। মনুষ্য, জন্তু, পশু-পক্ষী আদি সকলো ইয়াত থাকে। সত্যযুগত
ময়ুৰ আদি দেখুৱায়। এনেকুৱা নহয় যে তাত ময়ুৰৰ পাখী উলিয়াই পিন্ধে, ময়ুৰক জানো
দুখ দিব। এনেকুৱাও নহয় যে ময়ুৰৰ সৰি পৰা পাখী মুকুটত লগাব। নহয়, মুকুটতো মিছা
প্ৰতীক দি দিছে। তাত সকলো অতি সুন্দৰ বস্তু থাকে। একো লেতেৰা বস্তৰ নাম-চিহ্ন নাথাকে।
এনেকুৱা কোনো বস্তু নাথাকে যাক দেখি ঘৃণা উপজিব। ইয়াততো ঘৃণা ওপজে নহয় জানো। তাত
জীৱ জন্তুৰো দুখ নহয়। সত্যযুগ কিমান উত্তম (ফাৰ্ষ্ট ক্লাছ) হ'ব। নামেই হ'ল স্বৰ্গ,
হেভেন, নতুন সৃষ্টি। ইয়াততো পুৰণি সৃষ্টিত চোৱা বৰষুণৰ কাৰণে ঘৰ বাগৰি থাকে।
মনুষ্য মৰি যায়। ভূমিকম্প হ'ব সকলো মাটিত পোত খাই মৰি যাব। সত্যযুগত বহুত কম সংখ্যক
থাকিব পুনৰ পাচলৈ বৃদ্ধি হৈ গৈ থাকিব। প্ৰথমতে সূৰ্যবংশী হ'ব। যেতিয়া সৃষ্টি শতকৰা
25 ভাগ পুৰণা হ'ব তেতিয়া পাচত চন্দ্ৰবংশী হ'ব। সত্যযুগ 1250 বছৰ হয়, সেয়া হৈছে 100
শতাংশ নতুন সৃষ্টি। য’ত দেৱী দেৱতাই ৰাজত্ব কৰে। তোমালোকৰ মাজতো বহুতে এই কথাবোৰ
পাহৰি যায়। ৰাজধানীতো স্থাপন হ'বই। হাৰ্টফেইল হ'ব নালাগে। পুৰুষাৰ্থৰ কথা। পিতাই
সকলো সন্তানকে একেই সমান পুৰুষাৰ্থ কৰায়। তোমালোকে নিজৰ বাবে বিশ্বত স্বৰ্গৰ
বাদশ্বাহী স্থাপন কৰা। নিজকে চাব লাগে যে মই কি হ'মগৈ? ভাল বাৰু!
অতি মৰমৰ, কল্পৰ পাচত পুনৰাই লগ পোৱা সন্তানসকলৰ প্ৰতি মাতা-পিতা বাপদাদাৰ
স্নেহপূৰ্ণ স্মৰণ আৰু সুপ্ৰভাত। আত্মিক পিতাৰ আত্মিক সন্তানসকলক নমস্কাৰ।
ধাৰণাৰবাবেমুখ্যসাৰ:-
(1) এই পুৰুষোত্তম যুগত স্বৰ্গৰ দেৱী-দেৱতা হোৱাৰ পঢ়া পঢ়ি নিজকে যোগ্য কৰি তুলিব
লাগে। পুৰুষাৰ্থত হাৰ্টফেইল (নিৰাশ) হ'ব নালাগে।
(2) এই বেহদৰ খেলত প্ৰত্যেক ভাৱৰীয়াৰ ভূমিকা আৰু পদ মৰ্যাদা বেলেগ বেলেগ হয়, যাৰ
যেনেকুৱা পদ মৰ্যাদা তেনেকুৱাই তেওঁ মান পায়, এই সকলোবোৰ ৰহস্য বুজি বিশ্বৰ
বুৰঞ্জী-ভূগোল স্মৰণ কৰি স্বদৰ্শন চক্ৰধাৰী হ'ব লাগে।
বৰদান:
শ্ৰীমতেৰে
মনমত আৰু জনমতৰ সানমিহলিক সমাপ্ত কৰোঁতা সঁচা কল্যাণী হোৱা
পিতাই সন্তানসকলক সকলো
খাজনা স্ব-কল্যাণ আৰু বিশ্বকল্যাণৰ প্রতি দিছে কিন্তু সেইবোৰক ব্যৰ্থৰ ফালে লগোৱা,
অকল্যাণৰ কাৰ্যত লগোৱা, শ্ৰীমতত মনমত আৰু জনমতক সানমিহলি কৰা - এয়া হ'ল আনৰ
সম্পত্তিৰ অপব্যৱহাৰ কৰি বিশ্বাসঘাত কৰা। এতিয়া এই বিশ্বাসঘাত আৰু সানমিহলি কৰাতো
সমাপ্ত কৰি আত্মিকতা আৰু দয়াক ধাৰণ কৰা। নিজৰ ওপৰত আৰু সকলোৰে ওপৰত দয়া কৰি
স্ব-কল্যাণী হোৱা। নিজক চোৱা, পিতাক চোৱা, অন্যক নাচাবা।
স্লোগান:
সদায় হৰ্ষিত হৈ তেৱেঁই থাকিব পাৰে যি কোনোফালে আকৰ্ষিত নহয়।