20.09.20    Avyakt Bapdada     Assame Murli     25.03.86     Om Shanti     Madhuban


“*সংগমযুগ পবিত্ৰ জীৱনৰ যুগ*”


আজি বাপদাদাই সকলো স্বৰাজ্য অধিকাৰী অলৌকিক ৰাজ্য সভাক চাই আছেহঁক। প্ৰত্যেক শ্ৰেষ্ঠ আত্মাৰ ওপৰত লাইটৰ মুকুট জিলিকি থকা দেখি আছেহঁক। এই ৰাজ্য সভাই পবিত্ৰ সভা। প্ৰত্যেক পৰম পাৱন পূজ্য আত্মাসকল কেৱল এই এটা জন্মৰ বাবেই পাৱন অৰ্থাৎ পবিত্ৰ হোৱা নাই কিন্তু পাৱন অৰ্থাৎ পবিত্ৰ হোৱাৰ ৰেখাডাল অনেক জন্মৰ দীঘলীয়া ৰেখা। গোটেই কল্পৰ ভিতৰত অন্য আত্মাসকলো পাৱন পবিত্ৰ হয়। যিদৰে পাৱন আত্মাসকল ধৰ্ম পিতাৰ ৰূপত ধৰ্ম প্ৰতিষ্ঠা কৰাৰ নিমিত্ত হয়। লগতে বহুত মহান আত্মা বুলি কওঁতাসকলো পাৱন হয় কিন্তু তেওঁলোক পাৱন হোৱাৰ আৰু তোমালোক পাৱন আত্মাসকলৰ মাজত অন্তৰ আছে। তোমালোকৰ পাৱন হোৱাৰ সাধন অতি সহজ। কোনো পৰিশ্ৰম নাই কিয়নো পিতাৰ পৰা তোমালোক আত্মাসকলে সুখ শান্তি আৰু পবিত্ৰতাৰ উত্তৰাধিকাৰ সহজেই প্ৰাপ্ত কৰা। এইটো স্মৃতিৰে সহজে আৰু স্বতঃ অবিনাশী হৈ যোৱা! জগতৰ লোকসকল পাৱন হয় কিন্তু পৰিশ্ৰম কৰি। আৰু তেওঁলোকে 21 জন্মৰ বাবে উত্তৰাধিকাৰৰ ৰূপত পবিত্ৰতা প্ৰাপ্ত নকৰে। আজিৰ দিনটো জগতৰ হিচাপত ‘হোলী’ৰ দিন বুলি কোৱা হয়। তেওঁলোকে হোলী পালন কৰে আৰু তোমালোকে নিজেই পৰমাত্ম ৰঙেৰে ৰাঙলী হোৱা হোলী আত্মা হৈ যোৱা। উদযাপন অলপ সময়ৰ বাবে কৰা হয়, তেনেকুৱা স্বৰূপ জীৱনৰ বাবে হ’বলগীয়া হয়। তেওঁলোকে দিবস পালন কৰে আৰু তোমালোকে পবিত্ৰ জীৱন গঢ়ি তোলা। এই সংগমযুগ পবিত্ৰ জীৱনৰ যুগ হয়। গতিকে ৰঙেৰে ৰাঙলী হ’লা অৰ্থাৎ অবিনাশী ৰং লাগি গ’ল। যিটো আঁতৰোৱাৰ আৱশ্যক নাই। সদাকালৰ বাবে পিতাৰ সমান হৈ গ’লা। সংগমযুগত নিৰাকাৰ পিতাৰ সমান কৰ্মাতীত, নিৰাকাৰী স্থিতিৰ অনুভৱ কৰা আৰু 21 জন্ম ব্ৰহ্মা পিতাৰ সমান সৰ্বগুণ সম্পন্ন, সম্পূৰ্ণ নিৰ্বিকাৰী শ্ৰেষ্ঠ জীৱনৰ সমান অনুভৱ কৰা। গতিকে তোমালোকৰ হোলী হ’ল সংগৰ ৰঙেৰে পিতাৰ সমান হোৱা। এনেকুৱা দৃঢ় ৰঙ হওঁক যাতে পিতাৰ সমান কৰি তোলে। এনেকুৱা হোলী জগতত কোনোবাই খেলেনে? পিতাৰ সমান হোৱাৰ হোলী খেলিব আহে। কিমান ভিন্ন ভিন্ন ৰং পিতাৰ দ্বাৰা প্ৰত্যেক আত্মাতেই অবিনাশী ৰূপত লাগি যায়। জ্ঞানৰ ৰং, স্মৃতিৰ ৰং, অনেক শক্তিসমূহৰ ৰং, গুণসমূহৰ ৰং, শ্ৰেষ্ঠ দৃষ্টি, শ্ৰেষ্ঠ বৃত্তি, শ্ৰেষ্ঠ ভাৱনা, শ্ৰেষ্ঠ কামনা স্বতঃ সদাকালৰ বাবে হৈ যাওক, এই আত্মিক ৰং কিমান সহজেই লাগি যায়। হোলী হৈ গ’লা অৰ্থাৎ হোলী পালন কৰিলা। তেওঁলোকে হোলী উদযাপন কৰে, যেনেকুৱা গুণ তেনেকুৱা ৰূপ হৈ যায়। সেই সময়ত যদি কোনোবাই তেওঁলোকৰ ফটো উলিয়ায় তেন্তে কেনেকুৱা লাগিব। তেওঁলোকে হোলী উদযাপন কৰি কি হৈ যায় আৰু তোমালোকে যেতিয়া হোলী পালন কৰা তেতিয়া ফৰিস্তা তথা দেৱতা হৈ যোৱা। হওতে সকলো তোমালোকৰেই স্মাৰক কিন্তু আধ্যাত্মিক শক্তি নোহোৱাৰ কাৰণে আধ্যাত্মিক ৰূপত পালন কৰিব নোৱাৰে। বাহ্যৰ্মুখী হোৱাৰ কাৰণে বাহ্যৰ্মুখী ৰূপতে পালন কৰি থাকে। তোমালোকৰ যথাৰ্থ ৰূপত মংগল মিলন উদযাপন কৰিব লাগে।

হোলীৰ বিশেষত্ব হৈছে জ্বলোৱা, তাৰপাচত পালন কৰা আৰু তাৰপাচত মংগল মিলন কৰা। এই তিনিওটি বিশেষত্বৰে স্মাৰক বনোৱা আছে কিয়নো তোমালোক সকলোৱে হোলী হোৱাৰ বাবে প্ৰথমে পুৰণি সংস্কাৰ, পুৰণি স্মৃতিসমূহ সকলো যোগ অগ্নিৰে জ্বলালা সেইবাবে সংগৰ ৰঙেৰে হোলী উৎযাপন কৰিলা অৰ্থাৎ পিতাৰ সমান সংগৰ ৰং লগালা। যেতিয়া পিতাৰ সংগৰ ৰং লাগি যায় তেতিয়া সকলো আত্মাৰ প্ৰতি বিশ্বৰ সকলো আত্মাই পৰমাত্ম পৰিয়াল হৈ যায়। পৰমাত্ম পৰিয়াল হোৱাৰ কাৰণে প্ৰত্যেক আত্মাৰ প্ৰতি শুভাকামনা স্বতঃ স্বাভাৱিক সংস্কাৰ হৈ যায় সেইবাবে সদায় ইজনে সিজনৰ লগত মংগল মিলন উদযাপন কৰি থাকে। লাগিলে কোনোবা শত্ৰুও হওক, আসুৰিক সংস্কাৰৰ হওক কিন্তু এই আত্মিক মংগল মিলনৰ দ্বাৰা তেওঁলোকৰ ওপৰতো পৰমাত্ম ৰং নিশ্চয় চটিয়াই দিয়া। কোনোবা যদি তোমালোকৰ ওচৰত আহে তেন্তে কি কৰিবা? সকলোকে আকোৱালি ল’বা অৰ্থাৎ শ্ৰেষ্ঠ আত্মা বুলি ভাবি আকোৱালি ল’বা। এয়া পিতাৰ সন্তান। এই স্নেহৰ মিলনে, শুভ ভাৱনাৰ মিলনে, সেই আত্মাসকলকো পুৰণি কথা পাহৰাই দিয়ে। তেওঁলোকো উৎসাহত আহি যায় সেইবাবে উৎসৱৰ ৰূপত স্মাৰক বনাই লৈছে। গতিকে পিতাৰ লগত হোলী উদযাপন কৰা অৰ্থাৎ অবিনাশী আত্মিক ৰঙত পিতাৰ সমান হোৱা। তেওঁলোকতো দুখী হৈ থাকে সেইবাবে আনন্দ উদযাপন কৰিবৰ বাবে এই দিনটি ৰাখিছে। আৰু তোমালোকেতো সদায় আনন্দত নাচি গাই, মনোৰঞ্জন কৰি থাকা। যিসকল বেছিকৈ বিবুদ্ধিত পৰে যে “কি হ’ল”, “কিয় হ’ল”, “কেনেকৈ হ’ল” তেওঁলোক আনন্দিত হৈ থাকিব নোৱাৰে। তোমালোক ত্ৰিকালদৰ্শী হৈ গ’লা তেন্তে ‘কি’, ‘কিয়’, ‘কেনেকৈ’ এই সংকল্প উদয় হ’ব নোৱাৰে কিয়নো তিনিও কালকে জানা। কিয় হ’ল? জানা যে কাকত (পৰিস্থিতি) হয় আগবাঢ়িবৰ বাবে। কিয় হ’ল? একো নতুন নহয় (নাথিং নিউ)। গতিকে “কিয় হ’ল” এইটো প্ৰশ্নই উদয় নহয়। কেনেকৈ হ’ল? মায়া আৰু মজবুত কৰি তুলিবৰ কাৰণে আহিল আৰু গুচি গ’ল। গতিকে ত্ৰিকালদৰ্শীৰ স্থিতিত থকাসকল এই ক্ষেত্ৰত বিবুদ্ধিত নপৰে। প্ৰশ্নৰ লগে লগে সঁহাৰি প্ৰথমতে আহে কিয়নো ত্ৰিকালদৰ্শী হোৱা। নাম ত্ৰিকালদৰ্শী আৰু বৰ্তমানকো যদি নাজানে, “কিয় হ’ল”, “কেনেকৈ হ’ল” তেন্তে তেওঁক ত্ৰিকালদৰ্শী বুলি কেনেকৈ কোৱা হ’ব! অনেক বাৰ বিজয়ী হৈছা আৰু হ’বাও। অতীত আৰু ভৱিষ্যতকো জানা যে আমি ব্ৰাহ্মণৰ পৰা ফৰিস্তা, ফৰিস্তাৰ পৰা দেৱতা হ’বলৈ গৈ আছোঁ। আজি আৰু কালিৰ কথা। প্ৰশ্ন (কুৱেশ্চন) সমাপ্ত হৈ যতি চিহ্ন (ফুলষ্টপ) লাগি যায়।

হোলীৰ অৰ্থই হৈছে হো-লী, যি হৈ গ’ল সেয়া হৈ গ’ল (পাষ্ট ইজ পাষ্ট)। এনেকৈ বিন্দু লগাব জানা নহয়! এয়াও হোলীৰ অৰ্থ। জ্বলোৱাৰ হোলীও আহে। ৰং লগোৱাৰ হোলীও আহে আৰু বিন্দু লগোৱাৰ হোলীও আহে। মংগল মিলন উদযাপন কৰাৰ হোলীও আহে। চাৰিওটি প্ৰকাৰৰ হোলী আহে নহয়! যদি এটি প্ৰকাৰো কম হয় তেন্তে লাইটৰ মুকুট তিষ্ঠি নাথাকিব। খুলি পৰি থাকিব। মুকুট টান ন’হলে পৰি থাকে নহয়। চাৰিওটি প্ৰকাৰৰে হোলী পালন কৰাৰ ক্ষেত্ৰত কৃতকাৰ্য হৈছানে? যিহেতু পিতাৰ সমান হ’ব লাগে তেন্তে পিতা সম্পন্নও আৰু সম্পূৰ্ণও হয়। শতাংশৰ হিচাপত স্থিতি কেতিয়ালৈ? যাৰ প্ৰতি স্নেহ থাকে তেন্তে স্নেহীৰ সমান হ’বলৈ কঠিন নালাগে। যদি পিতাৰ সদায় স্নেহী হোৱা তেন্তে সদায় সমান কিয় নোহোৱা। সহজ নহয় জানো। বাৰু।

সকলো সদায় পবিত্ৰ (হোলী) আৰু আনন্দিত (হেপী) হৈ থাকোঁতা পবিত্ৰ হংসসকলক উচ্চতকৈও উচ্চ পিতাৰ সমান পবিত্ৰ হোৱাৰ অবিনাশী শুভেচ্ছা জনাই আছোঁ। সদায় পিতাৰ সমান হোৱাৰ, সদায় পবিত্ৰ যুগত আনন্দোৎসৱ পালন কৰাৰ শুভেচ্ছা জনাই আছোঁ। সদায় পবিত্ৰ হংস হৈ জ্ঞান ৰত্নেৰে সম্পন্ন হোৱাৰ বাবে শুভেচ্ছা জনাই আছোঁ। সকলো ৰঙেৰে ৰাঙলী হোৱা পূজ্য আত্মা হোৱাৰ বাবে শুভেচ্ছা জনাই আছোঁ। শুভেচ্ছাও আছে আৰু স্নেহপূৰ্ণ স্মৰণো সদায় আছে। আৰু সেৱাধাৰী পিতাৰ মালিক সন্তানসকলৰ প্ৰতি নমস্কাৰো সদায় আছে। তেন্তে স্নেহপূৰ্ণ স্মৰণ আৰু নমস্কাৰ।

আজি মালয়েচিয়াৰ দল আছে! দক্ষিণ-পূব (চাউথ ইষ্ট)। সকলোৱে এনেকৈ ভাবানে যে আমি ক’ত ক’ত সিঁচৰিত হৈ গৈছিলোঁ। পৰমাত্ম পৰিয়ালৰ জাহাজৰ (ষ্টিমাৰৰ) পৰা নামি ক’ত ক’ত চুকে-কোণে গুচি গৈছিলোঁ। সংসাৰ সাগৰত হেৰাই গৈছিলা কিয়নো দ্বাপৰৰ পৰা আত্মিক বোমাৰ সলনি শৰীৰ বোধৰ বোমা লাগিল। ৰাৱণে বোমা লগাই দিলে গতিকে জাহাজ ভাঙি গ’ল। পৰমাত্ম পৰিয়ালৰ জাহাজ ভাঙি গ’ল আৰু ক’ত ক’ত গুচি গ’লা। য’তেই আশ্ৰয় পালা। ডুবিব ধৰাজনে য’তেই আশ্ৰয় পায় তাকে লৈ লয় নহয়। তোমালোক সকলোৱেও যি ধৰ্মৰে, যি দেশৰে অলপ আশ্ৰয় পালা তালৈ গুচি গ’লা। কিন্তু সংস্কাৰতো সেয়াই আছে সেইবাবে অন্য ধৰ্মলৈ গৈও নিজৰ বাস্তৱিক ধৰ্মৰ পৰিচয় পোৱা বাবে আহি উপস্থিত হৈ গ’লা। গোটেই বিশ্বতেই সিঁচৰিত হৈ গৈছিলা। এই বিচ্ছিন্ন হোৱাটোও কল্যাণকাৰী হ’ল, যে অনেক আত্মাসকলক এজনে উলিয়াই অনাৰ কাৰ্য কৰিলে। বিশ্বত পৰমাত্ম পৰিয়ালৰ পৰিচয় দিয়াৰ বাবে কল্যাণকাৰী হৈ গ’লা। সকলোৱে যদি ভাৰততে থাকিলাহেঁতেন তেন্তে বিশ্বত সেৱা কেনেকৈ হ’লহেঁতেন সেইবাবে চুকে-কোণে সিঁচৰিত হৈ গ’লা। সকলো মুখ্য ধৰ্মত কোনোবা নহয় কোনোবা গুচি গৈছে। এজনো যদি ওলায় তেন্তে সমগোত্ৰীয়সকলক নিশ্চয় জগাই তোলে। বাপদাদাও 5 হাজাৰ বছৰৰ পাচত বিচ্ছিন্ন হোৱা সন্তানসকলক দেখি আনন্দিত হয়। তোমালোকো আনন্দিত হোৱা নহয়। আহিতো গ’লা। লগতো পালা।

মালয়েচিয়াৰ কোনো ভি.আই.পি. এতিয়ালৈকে অহা নাই। সেৱাৰ লক্ষ্যৰে তেওঁলোককো নিমিত্ত কৰা হয়। সেৱাৰ তীব্ৰ গতিৰ নিমিত্ত হৈ যায় সেইবাবে তেওঁলোকক আগত ৰাখিবলগীয়া হয়। পিতাৰ কাৰণেতো তোমালোকেই শ্ৰেষ্ঠ আত্মা হোৱা। আত্মিক নিচাততো তোমালোক শ্ৰেষ্ঠ হোৱা নহয়নে। ক’ত তোমালোক পূজ্য আত্মা আৰু ক’ত তেওঁলোক মায়াত আৱদ্ধ হৈ থাকোঁতা। পৰিচয় বিহীন আত্মাসকলকো পৰিচয়তো দিব লাগিব নহয় জানো। চিংগাপুৰতো এতিয়া বৃদ্ধি হৈ আছে। য’ত পিতাৰ অনন্য ৰত্নসকল উপস্থিত হৈ যায় তেতিয়া ৰত্নই ৰত্নকহে উলিয়াই আনে। সাহস ৰাখি সেৱাত নিষ্ঠাৰে আগবাঢ়ি গৈ আছা। গতিকে পৰিশ্ৰমৰ ফল শ্ৰেষ্ঠই পাবা। নিজৰ পৰিয়ালক একত্ৰিত কৰিব লাগে। পৰিয়ালৰ পৰা বিচ্ছিন্ন হৈ যোৱাজন যদি পৰিয়ালত আহি যায় তেন্তে কিমান আনন্দিত হয় আৰু অন্তৰেৰে ধন্যবাদ ব্যক্ত কৰে। গতিকে এওঁলোকেও পৰিয়ালত আহি কিমান যে ধন্যবাদ ব্যক্ত কৰে। নিমিত্ত হৈ পিতাৰ কৰি ল’লে। সংগমত ডিঙিত ধন্যবাদৰ মালা বহুত পৰে। বাৰু।

অব্যক্ত মহাবাক্য- অখণ্ড মহাদানী হোৱা।

মহাদানী অৰ্থাৎ প্ৰাপ্ত কৰা খাজনাক (সম্পত্তিক) স্বাৰ্থ নৰখাকৈ সকলো আত্মাকে দিওঁতা – নিঃস্বাৰ্থ ভাৱৰ। নিজৰ স্বাৰ্থৰ পৰা উপৰাম আত্মাহে মহাদানী হ’ব পাৰে। অন্যৰ আনন্দত নিজে আনন্দিত অনুভৱ কৰাটোও মহাদানী হোৱা হয়। যিদৰে সাগৰ সম্পন্ন, অক্ষয়, অখণ্ড, সেইদৰে তোমালোক সন্তানসকলো মাষ্টৰ, অখণ্ড, অক্ষয় খাজনাৰ মালিক হোৱা। গতিকে যি খাজনা প্ৰাপ্ত কৰিছা তাক মহাদানী হৈ অন্যৰ প্ৰতি কাৰ্যত লগাই থাকা। যিয়েই সম্বন্ধত আহোঁতা ভক্ত বা সাধাৰণ আত্মা আছে তেওঁলোকৰ প্ৰতি সদায় এইটোৱে ভাৱনা থাকক যে তেওঁলোকে যাতে ভক্তিৰ ফল লাভ কৰে। যিমানেই দয়ালু অন্তৰৰ হ’বা সিমানেই এনেকুৱা দিগভ্ৰান্ত আত্মাসকলক সহজে ৰাস্তা দেখুৱাবা।

তোমালোকৰ ওচৰত সকলোতকৈ শ্ৰেষ্ঠ খাজনা হৈছে আনন্দ, তোমালোকে সেই আনন্দৰ খাজনা দান কৰি থাকা। যাক আনন্দ দিবা তেওঁ বাৰে বাৰে তোমালোকক ধন্যবাদ দিব। দুখী আত্মাসকলক যদি আনন্দ দান কৰা তেতিয়া তোমালোকৰ গুণ গাব। এই ক্ষেত্ৰত মহাদানী হোৱা, আনন্দৰ খাজনা বিলোৱা। নিজৰ সমগোত্ৰীয়সকলক জগোৱা। ৰাস্তা দেখুওৱা। এতিয়া সময় অনুসৰি নিজৰ প্ৰত্যেক কৰ্মেন্দ্ৰিয়ৰ দ্বাৰা মহাদানী বা বৰদানী হোৱা। মস্তকৰ দ্বাৰা সকলোকে স্ব-স্বৰূপৰ স্মৃতি দিয়া। নয়নৰ দ্বাৰা স্ব-দেশ আৰু স্বৰাজ্যৰ ৰাস্তা দেখুওৱা। মুখৰ দ্বাৰা ৰচয়িতা আৰু ৰচনাৰ বিস্তাৰক স্পষ্ট কৰি ব্ৰাহ্মণ তথা দেৱতা হোৱাৰ বৰদান দিয়া। হাতেৰে সদায় সহজযোগী, কৰ্মযোগী হোৱাৰ বৰদান দিয়া। চৰণ কমলৰ দ্বাৰা প্ৰতিটো খোজতে পিতাক অনুসৰণ (ফল’ ফাদাৰ) কৰি কদমত পদমৰ উপাৰ্জন জমা কৰাৰ বৰদানী হোৱা, এনেদৰে প্ৰত্যেক কৰ্মেন্দ্ৰিয়ৰ দ্বাৰা মহাদান, বৰদান দি যোৱা। মাষ্টৰ দাতা হৈ পৰিস্থিতিসমূহক পৰিৱৰ্তন কৰাৰ, দুৰ্বলক শক্তিশালী কৰি তোলাৰ, বায়ুমণ্ডল বা বৃত্তিক নিজৰ শক্তিসমূহৰ দ্বাৰা পৰিৱৰ্তন কৰাৰ, সদায় নিজক কল্যাণৰ অৰ্থে দায়িত্বশীল আত্মা বুলি ভাবি প্ৰতিটো কথাত সহযোগ বা শক্তিৰ মহাদান বা বৰদান দিয়াৰ সংকল্প কৰা। মই দিব লাগে, মই কৰিব লাগে, মই সলনি হ’ব লাগে, মই নম্ৰ হ’ব লাগে। এনেকৈ “যিয়ে কৰে তেৱেঁই অৰ্জুন” অৰ্থাৎ দাতাভাৱৰ বিশেষত্বক ধাৰণ কৰা।

এতিয়া প্ৰত্যেক আত্মাৰ প্ৰতি বিশেষ অনুভৱী মূৰ্ত হৈ, বিশেষ অনুভৱৰ খনি হৈ অনুভৱী মূৰ্ত কৰি তোলাৰ মহাদান কৰা। যাৰ দ্বাৰা প্ৰত্যেক আত্মাই অনুভৱৰ আধাৰত অংগদৰ সমান হৈ যাব। চলি আছোঁ, কৰি আছোঁ, শুনি আছোঁ, শুনাই আছোঁ এনেকুৱা নহয়। কিন্তু অনুভৱৰ খাজনা পাই গলোঁ – এনেকৈ গীত গাই আনন্দৰ দোলনাত দুলি থাকক। তোমালোক সন্তানসকলে যিয়েই খাজনা পিতাৰ দ্বাৰা প্ৰাপ্ত কৰিছা, তাক বিলাই থাকা অৰ্থাৎ মহাদানী হোৱা। সদায় কোনোবা আহিলে যাতে তোমালোকৰ ভঁৰালৰ পৰা খালী হাতে নাযায়। তোমালোক সকলো বহুকালৰ সংগী আৰু বহুকালৰ ৰাজ্য অধিকাৰী হোৱা। গতিকে অন্তিমৰ দুৰ্বল আত্মাসকলক মহাদানী, বৰদানী হৈ অনুভৱৰ দান আৰু পুণ্য কৰা। এই পুণ্যই আধাকল্পৰ বাবে তোমালোকক পূজনীয় আৰু গায়ন যোগ্য কৰি তুলিব। তোমালোক সকলো জ্ঞানৰ খাজনাৰে সম্পন্ন ধনৰ দেৱী হোৱা। যেতিয়াৰ পৰা ব্ৰাহ্মণ হৈছা তেতিয়াৰ পৰা জন্মসিদ্ধ অধিকাৰৰ ৰূপত জ্ঞানৰ, শক্তিসমূহৰ খাজনা প্ৰাপ্ত কৰিছা। এই খাজনাসমূহক নিজৰ প্ৰতি আৰু অন্যৰ প্ৰতি ব্যৱহাৰ কৰা তেতিয়া আনন্দ বাঢ়িব, এই ক্ষেত্ৰত মহাদানী হোৱা। মহাদানী অৰ্থাৎ সদায় অখণ্ড ভঁৰাল চলি থাকক।

ঈশ্বৰীয় সেৱাৰ সকলোতকৈ শ্ৰেষ্ঠ পুণ্য হৈছে - পবিত্ৰতাৰ দান দিয়া। পবিত্ৰ হোৱা আৰু পবিত্ৰ কৰি তোলা মানেই পুণ্য আত্মা হোৱা কিয়নো কোনো আত্মাক আত্মা-ঘাত মহাপাপৰ পৰা ৰক্ষা কৰা। অপবিত্ৰতা আত্ম-ঘাত হয়। পবিত্ৰতা হৈছে জীৱন-দান। পবিত্ৰ হোৱা আৰু পবিত্ৰ কৰি তোলা- এয়াই মহাদান কৰি পুণ্য আত্মা হোৱা। মহাদানী অৰ্থাৎ একেবাৰে নিৰ্বল, হতাশ, অসমৰ্থ আত্মাক অতিৰিক্ত বল প্ৰদান কৰি আত্মিক দয়াশীল হোৱা। মহাদানী অৰ্থাৎ একেবাৰে আশাহীন অৱস্থাতো আশাৰ সঞ্চাৰ কৰা। গতিকে মাষ্টৰ ৰচয়িতা হৈ প্ৰাপ্ত হোৱা শক্তিসমূহক আৰু প্ৰাপ্ত হোৱা জ্ঞান, গুণ তথা সকলো খাজনাক অন্যৰ প্ৰতি মহাদানী হৈ দি যোৱা। দান সদায় একেবাৰে দুখীয়াক দিয়া হয়। আশ্ৰয়হীনক আশ্ৰয় দিয়া হয়। গতিকে প্ৰজাৰ প্ৰতি মহাদানী আৰু অন্তত ভক্ত আত্মাসকলৰ প্ৰতি মহাদানী হোৱা। ব্ৰাহ্মণ পৰস্পৰ ইজন সিজনৰ প্ৰতি মহাদানী নহয়। সেয়াতো পৰস্পৰ সহযোগী সংগী হোৱা। ভাই ভাই হোৱা আৰু সমপৰ্যায়ৰ পুৰুষাৰ্থী হোৱা। তেওঁলোকক সহযোগ দিয়া। ভাল বাৰু।

বৰদান:
শক্তিশালী বৃত্তিৰ দ্বাৰা মনেৰে সেৱা কৰোঁতা বিশ্ব কল্যাণকাৰী হোৱা

বিশ্বৰ পীড়িত আত্মাসকলক ৰাস্তা দেখুৱাবৰ বাবে সাক্ষাৎ পিতাৰ সমান প্ৰকাশ কুঞ্জ (লাইট হাউচ), শক্তি কুঞ্জ (মাইট হাউচ) হোৱা। লক্ষ্য ৰাখা যে প্ৰত্যেক আত্মাক কিবা নহয় কিবা দিব লাগে। লাগিলে মুক্তি দিয়া নাইবা জীৱনমুক্তি দিয়া। সকলোৰে প্ৰতি মহাদানী আৰু বৰদানী হোৱা। এতিয়া নিজৰ নিজৰ স্থানৰ সেৱাতো কৰা কিন্তু এটি স্থানতে থাকি মনৰ শক্তিৰ দ্বাৰা বায়ুমণ্ডল, প্ৰকম্পনৰ দ্বাৰা বিশ্ব সেৱা কৰা। এনেকুৱা শক্তিশালী বৃত্তি গঢ়ি তোলা যাৰ দ্বাৰা বায়ুমণ্ডল তৈয়াৰ হয় – তেতিয়া বিশ্ব কল্যাণকাৰী আত্মা বুলি কোৱা হ’ব।

স্লোগান:
অশৰীৰী ভাৱৰ ব্যায়াম আৰু ব্যৰ্থ সংকল্প ৰূপী ভোজনৰ নিয়মেৰে নিজক শক্তিশালী ৰ্কৰি তোলা।


সূচনা:-
আজি মাহৰ তৃতীয় ৰবিবাৰ, সকলো ৰাজযোগী তপস্বী ভাই ভনীসকলে সন্ধিয়া 6.30 বজাৰ পৰা 7.30 বজালৈ বিশেষ যোগ অভ্যাসৰ সময়ত নিজৰ আকাৰী ফৰিস্তা স্বৰূপত স্থিত হৈ ভক্তসকলৰ আহ্বান শুনা আৰু উপকাৰ কৰা। মাষ্টৰ দয়ালু, কৃপালু হৈ সকলোৰে প্ৰতি দয়াৰ দৃষ্টি দিয়া। মুক্তি, জীৱন মুক্তিৰ বৰদান দিয়া।