16.05.20 Morning Assame Murli Om Shanti BapDada Madhuban
"মৰমৰ সন্তানসকল –
এতিয়া ড্ৰামা (নাটক)ৰ চক্ৰ সম্পূৰ্ণ হ'ব, তোমালোক ক্ষীৰখণ্ড হৈ নতুন সৃষ্টিলৈ আহিব
লাগে, তাত সকলো ক্ষীৰখণ্ড হৈ (মিলা-প্ৰীতিৰে) থাকে, ইয়াত হৈছে লুণীয়া পানী
(হাই-কাজিয়া কৰি থাকে)”
প্ৰশ্ন:
তোমালোক
ত্ৰিনেত্ৰী সন্তানসকলে কোনটো জ্ঞান লাভ কৰি ত্ৰিকালদৰ্শী হৈ গৈছা?
উত্তৰ:
তোমালোকে এতিয়া গোটেই ৱৰ্ল্ডৰ হিষ্ট্ৰী-জিওগ্ৰাফী (বিশ্বৰ বুৰঞ্জী-ভূগোল)ৰ জ্ঞান
পাইছা, সত্যযুগৰ পৰা ধৰি কলিযুগৰ অন্তলৈকে হিষ্ট্ৰী-জিওগ্ৰাফী তোমালোকে জানা।
তোমালোকে জ্ঞানৰ তৃতীয় নেত্ৰ পালা যে আত্মাই এটা শৰীৰ এৰি আন এটা লয়। সংস্কাৰ
আত্মাত আছে। এতিয়া পিতাই কয় - সন্তানসকল, নাম-ৰূপৰ পৰা উপৰাম হোৱা। নিজকে অশৰীৰী
আত্মা বুলি ভাবা।
গীত:
ধীৰজ ধৰ
মনুৱা....... (ধৈৰ্য্য ধৰা হে মন…….)
ওঁম্শান্তি।
কল্পই কল্পই
সন্তানসকলক কোৱা হয় আৰু সন্তানসকলে জানে, অন্তৰে বিচাৰে যে সোনকালে সত্যযুগ হৈ
যাওঁক তেতিয়া এই দুখৰ পৰা মুক্ত হৈ যাব। কিন্তু ড্ৰামা বহুত ধীৰগতিৰে চলে। পিতাই
ধৈৰ্য ধৰিবলৈ কয় যে বাকী কেইটিমান দিন আছে। ডাঙৰ ব্যক্তিসকলৰ দ্বাৰাও আৱাজ শুনি
থাকিবা যে সৃষ্টি সলনি হ'ব। পোপৰ দৰে যিসকল ডাঙৰ ডাঙৰ ব্যক্তি আছে তেওঁলোকেও কয় যে
সৃষ্টি সলনি হ'ব। বাৰু, পুনৰ শান্তি কেনেকৈ হ'ব? এই সময়ত সকলো লুণীয়া পানী
(হাই-কাজিয়া কৰি থাকোঁতা)। এতিয়া আমি ক্ষীৰখণ্ড হৈ আছোঁ। সেইফালে দিনে-প্ৰতিদিনে
লুণীয়া পানী হৈ গৈ থাকে। নিজৰ মাজতে কাজিয়া-পেচাল লাগি শেষ হৈ যাব, প্ৰস্তুতি চলি
আছে। এই ড্ৰামাৰ চক্ৰ এতিয়া সম্পূৰ্ণ হ'ব। পুৰণি সৃষ্টি সম্পূৰ্ণ হ'ব। নতুন সৃষ্টিৰ
স্থাপনা হৈ আছে। নতুন সৃষ্টিয়েই পুৰণি হয়, পুৰণিৰ পৰা আকৌ নতুন হ'ব। ইয়াক সৃষ্টি
চক্ৰ বুলি কোৱা হয় যি ঘূৰিয়েই থাকে। এনেকুৱা নহয় যে লাখ লাখ বছৰৰ পাচত পুৰণি সৃষ্টি
নতুন হ'ব। নহয়। তোমালোক সন্তানসকলে ভালদৰে জানি গৈছা, ভক্তি একেবাৰেই ভিন্ন। ভক্তিৰ
কানেক্শ্বন (সম্পৰ্ক) ৰাৱণৰ লগত। জ্ঞানৰ কানেক্শ্বন ৰামৰ লগত। এয়া তোমালোকে এতিয়া
বুজি আছা। এতিয়া পিতাক আহ্বানো কৰে - হে পতিত-পাৱন আহক, আহি নতুন সৃষ্টি স্থাপন
কৰক। নতুন সৃষ্টিত নিশ্চয় সুখ হয়। এতিয়া সৰু বা ডাঙৰ সকলো সন্তানে জানি গৈছে যে
এতিয়া ঘৰলৈ যাব লাগে। এই নাটক সম্পূৰ্ণ হ'ল। আমি পুনৰ সত্যযুগলৈ যাম আকৌ 84 জন্মৰ
চক্ৰ পৰিক্ৰমা কৰিব লাগিব। ‘স্ব’ৰ অৰ্থাৎ আত্মাৰ সৃষ্টি চক্ৰৰ দৰ্শন হয় অৰ্থাৎ
আত্মাই জ্ঞানৰ তৃতীয় নেত্ৰ প্ৰাপ্ত কৰে, তাকে ত্ৰিনেত্ৰী বুলি কোৱা হয়। এতিয়া
তোমালোক হৈছা ত্ৰিনেত্ৰী বাকী সকলো মনুষ্যৰ এই স্থূল নেত্ৰ আছে। জ্ঞানৰ নেত্ৰ
কাৰোৰেই নাই। ত্ৰিনেত্ৰী হ’লা সেইবাবে ত্ৰিকালদৰ্শী হ'লা কিয়নো আত্মাই জ্ঞান
প্ৰাপ্ত কৰে নহয় জানো। আত্মাইহে এটা শৰীৰ এৰি আন এটা লয়। সংস্কাৰ আত্মাত থাকে।
আত্মা অবিনাশী হয়। এতিয়া পিতাই কয় - নাম-ৰূপৰ পৰা উপৰাম হোৱা। নিজকে অশৰীৰী বুলি
ভাবিবা। দেহ বুলি নাভাবিবা। এইটোও জানা যে আমি আধাকল্পৰ পৰা পৰমাত্মাক স্মৰণ কৰি
আহিছোঁ। ইয়াত যেতিয়া অতি বেছি দুখ হয় তেতিয়া বেছিকৈ স্মৰণ কৰে, এতিয়া কিমান দুখ।
আগতে ইমান দুখ নাছিল। যেতিয়াৰ পৰা বাহিৰৰ লোকসকল আহিল তেতিয়াৰ পৰা এই ৰজাসকলেও
পৰস্পৰ যুঁজ কৰিবলৈ ধৰিলে। পৃথক পৃথক হৈ গ’ল। সত্যযুগততো এখনেই ৰাজ্য আছিল।
এতিয়া আমি সত্যযুগৰ পৰা ধৰি কলিযুগৰ অন্তলৈকে হিষ্ট্ৰী-জিওগ্ৰাফী (বুৰঞ্জী-ভূগোল)
বুজি আছোঁ। সত্যযুগ-ত্ৰেতাত এখনেই ৰাজ্য আছিল। এনেকুৱা এটাই ৰাজবংশ কাৰো নাথাকে।
খ্ৰীষ্টানসকলৰ মাজতো চোৱা বিভেদ আছে, তাত (স্বৰ্গত) তো গোটেই বিশ্ব এজনৰ হাততে
থাকে। সেয়া কেৱল সত্যযুগ-ত্ৰেতাতহে হয়। এই বেহদৰ হিষ্ট্ৰী-জিওগ্ৰাফী এতিয়া তোমালোকৰ
বুদ্ধিত আছে। আৰু কোনো সৎসঙ্গত হিষ্ট্ৰী-জিওগ্ৰাফী শব্দবোৰ শুনিব নোপোৱা। তাততো
ৰামায়ণ, মহাভাৰত আদিহে শুনে। ইয়াত সেইবোৰ কথা নাই। ইয়াত হৈছে ৱৰ্ল্ডৰ
হিষ্ট্ৰী-জিওগ্ৰাফী। তোমালোকৰ বুদ্ধিত আছে উচ্চতকৈও উচ্চ হৈছে আমাৰ পিতা। পিতাক
ধন্যবাদ যিয়ে গোটেই জ্ঞান শুনাইছে। এডাল আত্মাৰ বৃক্ষ আছে, দ্বিতীয়তে হৈছে মনুষ্যৰ
বৃক্ষ। মনুষ্যৰ বৃক্ষৰ ওপৰত কোন আছে? “গ্ৰেট্ গ্ৰেট্ গ্ৰেণ্ড ফাদাৰ” বুলি
ব্ৰহ্মাকহে কোৱা হ’ব। এইটো জানে যে ব্ৰহ্মা মুখ্য হয় কিন্তু ব্ৰহ্মাৰ পাচত কি
হিষ্ট্ৰী-জিওগ্ৰাফী আছে, সেয়া কোনেও নাজানে। এতিয়া তোমালোকৰ বুদ্ধিত আছে - উচ্চতকৈও
উচ্চ পিতা থাকেও পৰমধামত। আকৌ সূক্ষ্মলোকৰ বিষয়েও তোমালোকে জানা। মনুষ্যহে ফৰিস্তা
হয়, সেইবাবে সূক্ষ্মলোক দেখুৱাইছে। তোমালোক আত্মাসকল যোৱা, শৰীৰতো সূক্ষ্মলোকলৈ
নাযাব। কেনেকৈ যায়, তাক কোৱা হয় তৃতীয় নেত্ৰ, দিব্য-দৃষ্টি অথবা ধ্যান বুলিও কয়।
তোমালোকে ধ্যানত ব্ৰহ্মা-বিষ্ণু-শংকৰক দেখা পোৱা। জগতৰ লোকে দেখুৱায় - শঙ্কৰে চকু
মেলিলে বিনাশ হৈ যায়। এতিয়া ইয়াৰ পৰাতো কোনেও বুজিব নোৱাৰে। এতিয়া তোমালোকে জানা
বিনাশতো ড্ৰামা অনুসৰি হ'বই। নিজৰ মাজতে যুঁজি বিনাশ হৈ যাব। বাকী শঙ্কৰে কি কৰে!
এয়া ড্ৰামা অনুসৰি নাম ৰাখি দিছে। গতিকে বুজাবলগীয়া হয়। ব্ৰহ্মা-বিষ্ণু-শংকৰ তিনিজন
আছে। স্থাপনাৰ কাৰণে ব্ৰহ্মাক ৰাখিছে, প্ৰতিপালনৰ কাৰণে বিষ্ণুক, বিনাশৰ কাৰণে
শংকৰক ৰাখি দিছে। বাস্তৱত এইখন পূৰ্ব নিৰ্ধাৰিত ড্ৰামা। শঙ্কৰৰ পাৰ্ট (ভূমিকা)
একোৱেই নাই। ব্ৰহ্মা আৰু বিষ্ণুৰ পাৰ্টতো গোটেই কল্পতে আছে। ব্ৰহ্মাই বিষ্ণু হয়,
বিষ্ণুৱেই ব্ৰহ্মা হয়। ব্ৰহ্মাৰ 84 জন্ম সম্পূৰ্ণ হ'ল গতিকে বিষ্ণুৰো সম্পূৰ্ণ হ'ল।
শঙ্কৰতো জন্ম-মৰণৰ পৰা উপৰাম সেইবাবে শিৱ আৰু শংকৰক আকৌ এক কৰি দিলে। বাস্তৱত
শিৱৰতো বহুত পাৰ্ট আছে, তেওঁ পঢ়ায়।
ভগৱানক ন’লেজফুল (জ্ঞানেৰে পৰিপূৰ্ণ) বুলি কোৱা হয়। যদি তেওঁ প্ৰেৰণাৰ দ্বাৰা কাৰ্য
কৰায় তেন্তে সৃষ্টি চক্ৰৰ জ্ঞান কেনেকৈ দিব! সেইবাবে পিতাই বুজায় - সন্তানসকল,
প্ৰেৰণাৰ কোনো কথা নাই। পিতাতো আহিবলগীয়া হয়। পিতাই কয় – সন্তানসকল, মোৰ সৃষ্টিৰ
চক্ৰৰ জ্ঞান আছে। মই এইটো ভূমিকা পাইছোঁ সেইবাবে মোকেই জ্ঞান সাগৰ ন’লেজফুল বুলি
কয়। ন’লেজ (জ্ঞান) কাক কোৱা হয়, সেয়াতো যেতিয়া পাব তেতিয়াহে গম পাব। পোৱাই নাই
তেন্তে অৰ্থ কেনেকৈ গম পাব। আগতে তোমালোকেও কৈছিলা - ঈশ্বৰে প্ৰেৰণা দিয়ে। তেওঁ
সকলো জানে। আমি যি পাপ কৰোঁ, ঈশ্বৰে সেয়া দেখে। বাবাই কয় - এইটো ধান্দা (কাৰবাৰ) মই
নকৰোঁ। এয়াতো যেনেকুৱা কৰ্ম কৰে তাৰ শাস্তি নিজেই ভোগ কৰে, মই কাকো নিদিওঁ। কোনো
প্ৰেৰণাৰে দণ্ড নিদিওঁ। যদি মই প্ৰেৰণাৰে কৰোঁ তেন্তে সেয়া যেন ময়েই শাস্তি দিলোঁ।
কাৰোবাক এনেকৈ কোৱাতো যে এওঁক মাৰা, এয়াও দোষ হয়। কওঁতাজনো ভুক্তভোগী হৈ যাব।
শঙ্কৰে প্ৰেৰণা দিলে তেৱোঁ ভুক্তভোগী হৈ যাব। পিতাই কয় - মইতো তোমালোক সন্তানসকলক
সুখ দিওঁতা হওঁ। তোমালোকে মোৰ গুণ-গান কৰা - বাবা আহি দুখ দূৰ কৰক। মই জানো দুখ
দিওঁ!
এতিয়া তোমালোক সন্তানসকল পিতাৰ সন্মুখত বহি আছা গতিকে কিমান আনন্দিত হ'ব লাগে! ইয়াত
ডাইৰেক্ট (পোনপটীয়াকৈ) অনুভূতি হয়। বাবাই আমাক পঢ়ায়। ইয়াক মেলা বুলি কোৱা হয়।
চেণ্টাৰত তোমালোক যোৱা তাত কোনো আত্মা আৰু পৰমাত্মাৰ মেলা বুলি কোৱা নহ'ব। আত্মা
আৰু পৰমাত্মাৰ মেলা ইয়াত হয়। এইটোও তোমালোকে জানা মেলা চলি আছে। পিতা সন্তানসকলৰ
মাজলৈ আহিছে। সকলো আত্মা ইয়াত আছে। আত্মাইহে স্মৰণ কৰে যে পিতা আহক। এয়া সকলোতকৈ
শ্ৰেষ্ঠ মেলা। পিতা আহি সকলো আত্মাকে ৰাৱণ ৰাজ্যৰ পৰা মুক্ত কৰি দিয়ে। এই মেলা
শ্ৰেষ্ঠ নহ'ল জানো, যাৰ দ্বাৰা মনুষ্য পাৰস (পৰশমণি; পবিত্ৰ) বুদ্ধিৰ হৈ যায়। সেই
মেলাবোৰততো মনুষ্য মলিয়ন হৈ যায়। পইচা অপচয় কৰি থাকে, প্ৰাপ্তি একো নহয়। তাক
মায়াবী, আসুৰিক মেলা বুলি কোৱা হ’ব। এয়া হৈছে ঈশ্বৰীয় মেলা। ৰাতি-দিনৰ পাৰ্থক্য
আছে। তোমালোকো আসুৰিক মেলাত আছিলা। এতিয়া ঈশ্বৰীয় মেলাত আছা। তোমালোকেহে জানা যে
বাবা আহিছে। যদি সকলো জ্ঞাত হৈ যায় ক’ব নোৱাৰি কিমান ভিৰ হৈ যাব। থাকিবৰ কাৰণে ইমান
ঘৰ আদি ক'ৰ পৰা আনিম! অন্তিমত গায় নহয় - অ' প্ৰভু তোমাৰ লীলা। কি লীলা? সৃষ্টি
পৰিৱৰ্তন কৰাৰ লীলা। এয়া হৈছে সকলোতকৈ শ্ৰেষ্ঠ লীলা। পুৰণি সৃষ্টি নাশ হোৱাৰ আগতে
নতুন সৃষ্টিৰ স্থাপনা হয় সেইবাবে সদায় যাকেই নুবুজোৱা প্ৰথমে স্থাপনা, বিনাশ তাৰ
পাচত প্ৰতিপালন বুলি ক'ব লাগে। যেতিয়া স্থাপনা সম্পূৰ্ণ হয় তেতিয়া বিনাশ আৰম্ভ হয়,
তাৰ পাচত প্ৰতিপালন হ'ব। গতিকে তোমালোক সন্তানসকলৰ এইটো আনন্দ থাকে - আমি স্বদৰ্শন
চক্ৰধাৰী ব্ৰাহ্মণ। পুনৰ আমি চক্ৰৱৰ্তী ৰজা হওঁগৈ। এইটো কোনেও নাজানে, এই দেৱতাসকলৰ
ৰাজ্য কলৈ গ'ল। নাম-চিহ্ন লুপ্ত হৈ গ'ল। ‘দেৱতা’ৰ সলনি নিজকে হিন্দু বুলি কৈ দিয়ে।
হিন্দুস্তানত থকাসকল হিন্দু। লক্ষ্মী-নাৰায়ণকতো এনেকৈ কেতিয়াও কোৱা নহ’ব।
তেওঁলোককতো দেৱতা বুলি কোৱা হয়। গতিকে এতিয়া এই মেলাত ড্ৰামা অনুসৰি তোমালোক আহিছা।
এয়া ড্ৰামাত নিৰ্ধাৰিত হৈ আছে। লাহে-লাহে বৃদ্ধি হৈ গৈ থাকিব। তোমালোকৰ যিবোৰ পাৰ্ট
চলি আছে পুনৰ কল্পৰ পাচত চলিব। এই চক্ৰ ঘূৰি থাকে। পুনৰ ৰাৱণ ৰাজ্যত আসুৰিক
প্ৰতিপালন হ'ব। তোমালোক এতিয়া ঈশ্বৰীয় সন্তান হোৱা তাৰ পাচত দৈৱী সন্তান তাৰ পাচত
ক্ষত্ৰিয় হ'বাগৈ। তোমালোক যিসকল অপৱিত্ৰ প্ৰবৃত্তিৰ হৈ গৈছিলা তোমালোকেই আকৌ পবিত্র
প্ৰবৃত্তিৰ হৈ যোৱা। হওতে এওঁলোকো (লক্ষ্মী-নাৰায়ণ) দৈৱী গুণধাৰী মনুষ্য নহয় জানো।
বাকী ইমান ভূজা (বাহু) আদি দি দিছে, বিষ্ণু কোন হয়, এইটো কোনেও ক'ব নোৱাৰে।
মহালক্ষ্মীৰো পূজা কৰে। জগত অম্বাৰ পৰা কেতিয়াও ধন নিবিচাৰে। ধন বেছিকৈ পালে তেতিয়া
ক'ব লক্ষ্মীৰ পূজা কৰিছিলোঁ সেইবাবে তেওঁ ভঁৰাল ভৰপূৰ কৰি দিলে। ইয়াততো তোমালোকে
জগত অম্বাৰ পৰা প্ৰাপ্ত কৰি আছা পৰমপিতা পৰমাত্মা শিৱৰ দ্বাৰা, দিওঁতা তেওঁ হয়।
তোমালোক সন্তানসকল বাপদাদাতকৈও লাকী (ভাগ্যৱান)। চোৱা, জগদম্বাৰ কিমান মেলা হয়,
ব্ৰহ্মাৰ ইমান নহয়। ব্ৰহ্মাকতো এঠাইতে বহুৱাই দিলে, আজমেৰত ডাঙৰ মন্দিৰ আছে।
দেৱীসকলৰ মন্দিৰ বহুত আছে কিয়নো এই সময়ত তোমালোকৰ বহুত মহিমা হয়। তোমালোকে ভাৰতৰ
সেৱা কৰা। পূজাও তোমালোকৰ বেছিকৈ কৰে। তোমালোক লাকী (ভাগ্যৱান) হোৱা। জগত অম্বাৰ
কাৰণে এনেকৈ কেতিয়াও নক'ব যে তেওঁ সৰ্বব্যাপী হয়। তোমালোকৰ মহিমা হৈ থাকে। ব্ৰহ্মা,
বিষ্ণু, শঙ্কৰকো সৰ্বব্যাপী বুলি নকয়, মোক কৈ দিয়ে কণ কণত আছে, কিমান গ্লানি কৰে।
মই তোমালোকৰ মহিমা কিমান বঢ়াওঁ। “ভাৰত মাতাৰ জয়” বুলি নহয় জানো। ভাৰত মাতাতো
তোমালোক হোৱা নহয় জানো। ধৰণী নহয়। ধৰণী আদি যি এতিয়া তমোপ্ৰধান হৈ গ’ল, সত্যযুগত
সতোপ্ৰধান হৈ যায় সেইবাবে কয় - দেৱতাসকলে পতিত সৃষ্টিত পদাৰ্পণ নকৰে। যেতিয়া ধৰণী
সতোপ্ৰধান হৈ যায় তেতিয়া আহে। এতিয়া তোমালোক সতোপ্ৰধান হ'ব লাগে। শ্ৰীমতত চলি পিতাক
স্মৰণ কৰি থাকিলে তেতিয়া উচ্চপদ প্ৰাপ্ত কৰিবা। এইটো খেয়াল ৰাখিব লাগে। স্মৰণ কৰিলে
বিকৰ্ম বিনাশ হ'ব। শ্ৰীমত পাই থাকা। সত্যযুগততো তোমালোক আত্মা পবিত্ৰ কাঞ্চন (সোণ)
হৈ যোৱা সেয়েহে শৰীৰো কাঞ্চন পোৱা। সোণত খাদ পৰিলে তেতিয়া গহনাও তেনেকুৱাই তৈয়াৰ
হয়। আত্মা মিছা গতিকে শৰীৰো মিছা। খাদ পৰা বাবে সোণৰ মূল্যও কম হৈ যায়। তোমালোকৰ
এতিয়া একোৱে মূল্য নাই। প্ৰথমে তোমালোক বিশ্বৰ মালিক 24 কেৰেট আছিলা। এতিয়া 9 কেৰেট
বুলি কোৱা হ’ব। এয়া পিতাই সন্তানসকলৰ লগত বাৰ্তালাপ কৰে। সন্তানসকলক বহি বিনোদন
কৰায়, যিবোৰ শুনি শুনি তোমালোক চেঞ্জ (পৰিৱৰ্তন) হৈ যোৱা। মনুষ্যৰ পৰা দেৱতা হৈ
যোৱা। তাত (স্বৰ্গত) হীৰা-মুকুতাৰ মহল (অট্টালিকা) হ'ব, স্বৰ্গ হয় তেন্তে আৰু কি!
তাৰ সুবিৰস (আমৰ ৰস) আদিও তোমালোকে পান কৰি আহাগৈ। তাৰ ফলেই ইমান ডাঙৰ ডাঙৰ হয়।
ইয়াততো পাব নোৱাৰি। সূক্ষ্মলোকততো একো নাই। এতিয়া তোমালোক প্ৰেক্টিকেলত (বাস্তৱত)
যোৱা। এয়া হৈছে আত্মা আৰু পৰমাত্মাৰ মেলা, ইয়াৰ দ্বাৰা তোমালোক উজ্জ্বল হৈ যোৱা।
তোমালোক সন্তানসকল যেতিয়া ইয়ালৈ আহা তেতিয়া ফ্ৰী (মুক্ত) হৈ যোৱা, ঘৰ-সংসাৰ, ধান্দা
(পেছাগত কাম-কাজ) আদিৰ কোনো চিন্তা নাই। গতিকে ইয়াত তোমালোকে স্মৃতিৰ যাত্ৰাত থকাৰ
ভাল চাঞ্চ (সুযোগ) পোৱা। তাততো ঘৰৰ কথা আদি স্মৃতিলৈ আহি থাকিব। ইয়াততো একো নাই।
ৰাতি দুই বজাত উঠি ইয়াত বহি যোৱা। চেণ্টাৰলৈতো ৰাতি তোমালোক যাব নোৱাৰা। ইয়াততো সহজ
হয়। শিৱবাবাৰ স্মৃতিত আহি বহিবা, আৰু কোনো যাতে স্মৃতিলৈ নাহে। ইয়াত তোমালোকে
সহযোগো পাবা। ৰাতি সোনকালে শুই যোৱা পুনৰ পুৱা উঠিবা। 3ৰ পৰা 5 বজালৈকে আহি বহিবা।
বাবাও আহি যাব, সন্তানসকল আনন্দিত হ’ব। বাবা হৈছে ‘যোগ’ শিকাওঁতা। এৱোঁ (ব্ৰহ্মাও)
শিকোঁতা হয় গতিকে দুয়োজন ‘পিতা আৰু দাদা’ আহি যাব তেতিয়া ইয়াত আৰু তাত (ঘৰ বা
চেণ্টাৰত) যোগত বহাৰ পাৰ্থক্যও গম পাবা। ইয়াত একোৱেই স্মৃতিলৈ নাহিব, ইয়াত লাভ
বহুত। বাবাই ৰায় দিয়ে – এনেকৈ কৰিলে বহুত ভাল হ'ব পাৰে। এতিয়া দেখা যাওক সন্তানসকল
উঠিব পাৰে নে নোৱাৰে? বহুতৰে পুৱা উঠাৰ অভ্যাস আছে। তোমালোকৰ সন্ন্যাস (ত্যাগ) হৈছে
5 বিকাৰৰ আৰু বৈৰাগ্য হৈছে গোটেই পুৰণি সৃষ্টিৰ প্ৰতি। ভাল বাৰু!
অতি মৰমৰ, কল্পৰ পাচত পুনৰাই লগ পোৱা সন্তানসকলৰ প্ৰতি মাতা-পিতা বাপদাদাৰ
স্নেহপূৰ্ণ স্মৰণ আৰু গুডমৰ্ণিং। আত্মিক পিতাৰ আত্মিক সন্তানসকলক নমস্কাৰ।
ধাৰণাৰবাবেমুখ্যসাৰ:-
(1) এতিয়া সৃষ্টি পৰিৱৰ্তনৰ লীলা চলি আছে সেয়েহে নিজকে পৰিৱৰ্তন কৰিব লাগে।
ক্ষীৰখণ্ড হৈ (মিলা-প্ৰীতিৰে) থাকিব লাগে।
(2) পুৱা উঠি এজন
পিতাৰ স্মৃতিত বহিব লাগে, সেই সময়ত অন্য কোনো যাতে স্মৃতিলৈ নাহে। পুৰণি সৃষ্টিৰ
পৰা বেহদৰ (অসীমৰ) বৈৰাগী হৈ 5 বিকাৰৰ সন্ন্যাস (ত্যাগ) কৰিব লাগে।
বৰদান:
একাষৰীয়া
হোৱাৰ সলনি প্ৰতিটো পলতে পিতাৰ সহায়ৰ অনুভৱ কৰোঁতা নিশ্চয় বুদ্ধি বিজয়ী হোৱা
‘বিজয়ী ভৱ’ৰ বৰদানী
আত্মাই প্ৰতিটো পলতে নিজক সহায়ৰ ছত্ৰছায়াৰ তলত অনুভৱ কৰে। তেওঁলোকৰ মনত সংকল্প
মাত্ৰও নিঃসহায় বা অকলশৰীয়া অনুভৱ নহয়। কেতিয়াও উদাসীনতা বা অল্পকালৰ হদৰ বৈৰাগ্য
নাহে। তেওঁলোকে কেতিয়াও কোনো কাৰ্যৰ পৰা, সমস্যাৰ পৰা আৰু ব্যক্তিৰ পৰা একাষৰীয়া
নহয় তাৰ পৰিৱৰ্তে প্ৰতিটো কৰ্ম কৰিও, সন্মুখীন হৈও, সহযোগী হৈও বেহদৰ বৈৰাগ্য
বৃত্তিত থাকে।
স্লোগান:
এজন পিতাৰ ক’ম্পেনীত (সংগত) থাকা আৰু পিতাকেই নিজৰ কম্পেনিয়ন (সহযোগী) কৰি লোৱা।