22.04.20       Morning Assame Murli        Om Shanti      BapDada       Madhuban


"মৰমৰ সন্তানসকল – তোমালোক এতিয়া নাম-ৰূপৰ বেমাৰৰ পৰা ৰক্ষা পাব লাগে, ওলোটা হিচাপ সৃষ্টি কৰিব নালাগে, এজন পিতাৰ স্মৃতিত থাকিব লাগে”

প্ৰশ্ন:
ভাগ্যৱান সন্তানসকলে কোনটো মুখ্য পুৰুষাৰ্থৰ আধাৰত নিজৰ ভাগ্য গঢ়ি লয়?

উত্তৰ:
ভাগ্যৱান সন্তানসকলে সকলোকে আনন্দ দিয়াৰ পুৰুষাৰ্থ কৰে। মন-বাণী-কৰ্মেৰে কাকো দুখ নিদিয়ে। শীতল হৈ চলে সেয়েহে ভাগ্য গঢ় লৈ গৈ থাকে। তোমালোকৰ এয়া ষ্টুডেণ্ট লাইফ (বিদ্যাৰ্থী জীৱন), তোমালোক এতিয়া শ্বাসৰুদ্ধ হ’ব নালাগে, অপাৰ আনন্দত থাকিব লাগে।

গীত:
তুম্হী হো মাতা-পিতা... (তুমিয়েই মাতা-পিতা...)

ওঁম্শান্তি।
সকলো সন্তানে মুৰুলী শুনে, য’লৈকে মুৰুলী যায়, সকলোৱে জানে যে যাৰ মহিমা গোৱা হয় তেওঁ কোনো সাকাৰ নহয়, এয়া নিৰাকাৰৰ মহিমা। নিৰাকাৰে সাকাৰৰ দ্বাৰা এতিয়া সন্মুখত মুৰুলী শুনাই আছে। এনেকৈও ক’ব পাৰা যে এতিয়া আমি আত্মাসকলে তেওঁক চাই আছোঁ! আত্মা অতি সূক্ষ্ম, এই দুচকুৰে দেখা পোৱা নাযায়। ভক্তি মাৰ্গতো এইটো জানে যে আমি আত্মা অতি সূক্ষ্ম। কিন্তু সম্পূৰ্ণ ৰহস্য বুদ্ধিত নাই যে আত্মা কি, পৰমাত্মাক স্মৰণ কৰে কিন্তু তেওঁ কি হয়! এয়া জগতে নাজানে। তোমালোকেও জনা নাছিলা। এতিয়া তোমালোক সন্তানসকলৰ এইটো নিশ্চয় আছে যে এয়া কোনো লৌকিক টিচাৰ (শিক্ষক) বা সম্বন্ধীয়ও নহয়। যেনেকৈ সৃষ্টিত আন মনুষ্য আছে এই দাদা (ব্ৰহ্মা বাবা)ও তেনেকুৱা আছিল। তোমালোকে যেতিয়া মহিমা গাইছিলা যে তুমিয়েই মাতা পিতা... তেতিয়া ভাবিছিলা তেওঁ ওপৰত আছে। এতিয়া পিতাই কয় – মই এওঁৰ শৰীৰত প্ৰৱেশ কৰিছোঁ, মই সেইজনেই এওঁৰ শৰীৰত আছোঁ। আগতেতো বহুত স্নেহেৰে মহিমা গাইছিলা, ভয়ো ৰাখিছিলা। এতিয়াতো তেওঁ ইয়াত এই শৰীৰত আহিছে। যিজন নিৰাকাৰ আছিল তেওঁ এতিয়া সাকাৰত আহি গৈছে। তেওঁ বহি সন্তানসকলক শিকায়। জগতে নাজানে যে তেওঁ কি শিকায়। তেওঁলোকেতো কৃষ্ণক গীতাৰ ভগৱান বুলি ভাবে। কৈ দিয়ে যে তেওঁ ৰাজযোগ শিকায়। বাৰু, বাকী পিতাই কি কৰে? যদিও গাইছিলা – তুমি মাতা-পিতা কিন্তু তেওঁৰ পৰা কি পোৱা যায় আৰু কেতিয়া পোৱা যায়, এয়া একো জনা নাছিলা। গীতা শুনিছিলা তেতিয়া বুজিছিলা কৃষ্ণৰ দ্বাৰা ৰাজযোগ শিকিছিলোঁ আকৌ তেওঁ কেতিয়া আহি শিকাব। সেইটোও ধ্যানত (মনলৈ) আহিছিল চাগে। এই সময়ত এয়া সেয়াই মহাভাৰতৰ যুদ্ধ তেন্তে নিশ্চয় কৃষ্ণৰ সময় হ’ব। নিশ্চয় সেই হিষ্টী-জিঅ’গ্ৰাফীয়েই ৰিপিট (বুৰঞ্জী-ভূগোলেই পুনৰাবৃত্তি) হোৱা উচিত। দিনে-প্ৰতিদিনে বুজি গৈ থাকিবা। নিশ্চয় গীতাৰ ভগৱান থকা উচিত। যথাযথ মহাভাৰতৰ যুদ্ধও দেখিবলৈ পোৱা যায়। নিশ্চয় এইখন জগতৰ অন্ত হ’ব। এনেকৈ দেখুৱায় যে পাণ্ডৱসকল পাহাৰলৈ গুছি গ’ল। গতিকে তেওঁলোকৰ বুদ্ধিত এইটো উদয় হয়, যথাযথ বিনাশতো সমাগত। এতিয়া কৃষ্ণ ক’ত আছে? বিচাৰি থাকিব, যেতিয়ালৈকে তোমালোকৰ পৰা নুশুনে যে গীতাৰ ভগৱান ‘কৃষ্ণ’ নহয়, ‘শিৱ’হে। তোমালোকৰ বুদ্ধিততো এইটো কথা দৃঢ় হৈ আছে। এয়া তোমালোকে কেতিয়াও পাহৰিব নোৱাৰা। যি কোনো লোককে তোমালোকে বুজাব পাৰা যে গীতাৰ ভগৱান কৃষ্ণ নহয়, শিৱহে। জগতততো তোমালোক সন্তানসকলৰ বাহিৰে আন কোনেও নক’ব (নুবুজাব)। এতিয়া গীতাৰ ভগৱানে ৰাজযোগ শিকাইছিল তেন্তে ইয়াৰ দ্বাৰা নিশ্চয় সিদ্ধ হয় যে নৰৰ পৰা নাৰায়ণ কৰি গঢ়ি তুলিছিল। তোমালোক সন্তানসকলে জানা – ভগৱানে আমাক পঢ়ায়। যথাযথ নৰৰ পৰা নাৰায়ণ কৰি গঢ়ি তোলে। এই লক্ষ্মী-নাৰায়ণৰ স্বৰ্গত ৰাজ্য আছিল নহয় জানো। এতিয়াতো সেই স্বৰ্গও নাই, গতিকে নাৰায়ণো নাই, দেৱতাসকলো নাই। চিত্ৰ আছে যাৰ দ্বাৰা বুজি পায় যে এওঁলোক হৈ গৈছে। এতিয়া তোমালোকে বুজি পোৱা এওঁলোকৰ কিমান বছৰ হ’ল? তোমালোকে নিশ্চিতভাৱে জানা, আজিৰ পৰা 5 হাজাৰ বছৰ আগতে এওঁলোকৰ ৰাজ্য আছিল। এতিয়াতো হৈছে অন্ত। যুদ্ধও সন্মুখত আছে। তোমালোকে জানা যে পিতাই আমাক পঢ়াই আছে। সকলো চেণ্টাৰ (সেৱাকেন্দ্ৰ)ত পঢ়েও আৰু পঢ়ায়ো। পঢ়াৰো যুক্তি বহুত ভাল। চিত্ৰবোৰৰ দ্বাৰা ভাল বুজনি পাব পাৰিব। মুখ্য কথা হ’ল – গীতাৰ ভগৱান শিৱ অথবা কৃষ্ণ? পাৰ্থক্যতো বহুত আছে নহয় জানো। সৎগতি দাতা, স্বৰ্গৰ স্থাপনা কৰোঁতা অথবা আদি সনাতন দেৱী-দেৱতা ধৰ্ম পুনৰায় প্ৰতিষ্ঠা কৰোঁতা শিৱ নে কৃষ্ণ? মুখ্য হয়েই তিনিটা কথাৰ মীমাংসা। ইয়াৰ ওপৰতে বাবাই জোৰ দিয়ে। যদিও অপিনিয়ন (মতামত) লিখি দিয়ে যে এয়া বহুত ভাল কিন্তু ইয়াৰ পৰা কোনো লাভ নহয়। তোমালোকৰ যিটো মুখ্য কথা তাৰ ওপৰত জোৰ দিব লাগে। তোমালোকৰ বিজয়ো ইয়াতেই। তোমালোকে সিদ্ধ কৰি কোৱা যে ভগৱান এজন হয়। এনেকুৱা নহয় যে গীতা শুনোৱাসকলো ভগৱান হৈ গ’ল। ভগৱানে এই ৰাজযোগ আৰু জ্ঞানৰ দ্বাৰা দেৱী-দেৱতা ধৰ্মৰ প্ৰতিষ্ঠা কৰিলে।

পিতাই বুজায় – সন্তানসকলৰ ওপৰত মায়াৰ প্ৰহাৰ হৈ থাকে, এতিয়ালৈকে কোনেও কৰ্মাতীত অৱস্থা পোৱা নাই। পুৰুষাৰ্থ কৰোঁতে কৰোঁতে অন্তিমত তোমালোক এজন পিতাৰ স্মৃতিত সদায় হৰ্ষিত হৈ থাকিবা। কোনো উদাসীনতা আদি নাহিব। এতিয়াতো শিৰত পাপৰ বোজা বহুত আছে। সেয়া স্মৰণৰ দ্বাৰাহে আঁতৰিব। পিতাই পুৰুষাৰ্থৰ যুক্তি (উপায়) শুনাইছে। স্মৰণৰ দ্বাৰাহে পাপ খণ্ডন হয়। বহুত মূৰ্খ আছে যিসকলে স্মৃতিত নথকা বাবে আকৌ নাম-ৰূপত আৱদ্ধ হৈ যায়। হাঁহিমুখে কাৰোবাক জ্ঞান বুজাব, সেইটোও মস্কিল (কঠিন)। আজি কাৰোবাক বুজালে, কাইলৈ আকৌ শ্বাসৰুদ্ধ হৈ গ’লে আনন্দ নাইকিয়া হৈ যায়। বুজিব লাগে যে এয়া মায়াৰ প্ৰহাৰ হয় সেইবাবে পুৰুষাৰ্থ কৰি পিতাক স্মৰণ কৰিব লাগে। বাকী কন্দা-কটা কৰিব বা অশান্ত হ’ব নালাগে। বুজিব লাগে যে মায়াই জোতা মাৰে সেইবাবে পুৰুষাৰ্থ কৰি পিতাক স্মৰণ কৰিব লাগে। পিতাৰ স্মৃতিৰে বহুত আনন্দিত হৈ থাকিবা। মুখেৰে তৎক্ষণাৎ বাণী উচ্চাৰিত হ’ব। পতিত-পাৱন পিতাই কয় যে মোক স্মৰণ কৰা। এজনো মনুষ্যতো নাই যাৰ ৰচয়িতা পিতাৰ পৰিচয় আছে। মনুষ্য হৈ যদি পিতাক নাজানে তেন্তে জন্তুতকৈও অধম হ’ল। গীতাত কৃষ্ণৰ নাম দি দিলে তেন্তে পিতাক কেনেকৈ স্মৰণ কৰিব! এইটোৱে ডাঙৰ ভুল, যাৰ বিষয়ে তোমালোকে বুজাব লাগে। গীতাৰ ভগৱান হৈছে শিৱবাবা, তেৱেঁই উত্তৰাধিকাৰ দিয়ে। মুক্তি-জীৱনমুক্তি দাতা তেওঁ হয়, অন্য ধৰ্মাৱলম্বীসকলৰ বুদ্ধিত ধাৰণ নহয়। তেওঁলোকতো হিচাপ-নিকাচ নিষ্পত্তি কৰি উভতি গুছি যাব। অন্তিমত অলপ পৰিচয় পালেও তথাপি নিজৰ ধৰ্মত যাব। তোমালোকক পিতাই বুজায় – তোমালোক দেৱতা আছিলা, এতিয়া পুনৰ পিতাক স্মৰণ কৰিলে তোমালোক দেৱতা হৈ যাবাগৈ। বিকৰ্ম বিনাশ হৈ যাব। তথাপিও ওলট-পালট ধান্দা (কাম-কাজ) কৰে। বাবালৈ লিখে – আজি মোৰ উদাসীন অৱস্থা, পিতাক স্মৰণ কৰা নাই। স্মৰণ নকৰিলে নিশ্চয় উদাস হ’বা। এইখন হয়েই মৃতকৰ জগত। সকলো মৰি পৰি আছে। তোমালোক পিতাৰ হৈছা গতিকে পিতাৰ আদেশ হৈছে – মোক স্মৰণ কৰা তেতিয়া বিকৰ্ম বিনাশ হৈ যাব। এই শৰীৰতো পুৰণি তমোপ্ৰধান। অন্তলৈকে কিবা নহয় কিবা হৈ থাকিব। যেতিয়ালৈ পিতাৰ স্মৃতিত থাকি কৰ্মাতীত অৱস্থা নোপোৱা, তেতিয়ালৈ মায়াই অস্থিৰ কৰি থাকিব, কাকোৱেই নেৰে। জাজ্‌ (বিচাৰ) কৰি থকা উচিত যে মায়াই কেনেকৈ হাবাথুৰি খুৱায়। ভগৱানে আমাক পঢ়ায়, এইটো কিয় পাহৰি যাব লাগে। আত্মাই কয় – আমাৰ প্ৰাণতকৈও মৰমৰ সেই পিতাই হয়। এনেকুৱা পিতাক আকৌ তোমালোকে কিয় পাহৰা! পিতাই (জ্ঞান) ধন দিয়ে, দান কৰিবলৈ। প্ৰদৰ্শনী-মেলাত তোমালোকে বহুতকে দান কৰিব পাৰা। নিজে চখেৰে দৌৰি যোৱা উচিত। এতিয়াতো পিতাই জোৰ কৰিবলগা হয়, (উৎসাহ দিবলগা হয়) গৈ বুজোৱা। অৱশ্যে তাতো (প্ৰদৰ্শনী-মেলাত আনক বুজাবলৈও) ভালকৈ বুজি পোৱাসকল লাগে। দেহ-অভিমানীৰ কাঁড় নালাগিব (বুজনিয়ে প্ৰভাৱিত নকৰিব)। তৰোৱালো অনেক প্ৰকাৰৰ থাকে নহয় জানো। তোমালোকৰো যোগৰ তৰোৱাল বহুত তীক্ষ্ণ হোৱা উচিত। সেৱা কৰাৰ উদ্যম থাকিব লাগে। গৈ বহুতৰে কল্যাণ কৰোঁ। পিতাক স্মৰণ কৰাৰ এনেকুৱা প্ৰেক্টিছ (অভ্যাস) হৈ যাব লাগে যাতে অন্তিমত পিতাৰ বাহিৰে আন কোনো স্মৃতিলৈ নাহে, তেতিয়াহে তোমালোকে ৰজাৰ পদ পাবা। অন্তিম সময়ত যাতে অল্‌ফক (আল্লাক, ঈশ্বৰক) সোঁৱৰে আৰু নাৰায়ণক সোঁৱৰে। পিতা আৰু নাৰায়ণক (উত্তৰাধিকাৰক)হে স্মৰণ কৰিব লাগে। কিন্তু মায়াও কম নহয়। অপৰিপক্কতো একেবাৰে বহুত হৈ পৰে। ওলোটা কৰ্মৰ হিচাপ তেতিয়া সৃষ্টি হয় যেতিয়া কাৰোবাৰ নাম-ৰূপত আৱদ্ধ হৈ যায়। এজনে-আনজনলৈ প্ৰাইভেট (ব্যক্তিগত) চিঠি লিখে। দেহধাৰীৰ প্ৰতি মৰম জাগি উঠে তেতিয়া ওলোটা কৰ্মৰ হিচাপ সৃষ্টি হৈ যায়। পিতাৰ ওচৰলৈ বাতৰি আহে। ওলট-পালট কাম কৰি পুনৰ কয় – বাবা হৈ গ’ল! হেৰ’, হিচাপ ওলোটাতো হৈ গ’ল নহয় জানো! এই শৰীৰতো হৈছে আৱৰ্জনা (তমোপ্ৰধান তত্ত্বৰে গঠিত, অপৱিত্ৰ), তাক তোমালোকে কিয় স্মৰণ কৰা। পিতাই কয় – মোক স্মৰণ কৰা তেতিয়া সদায় আনন্দিত হৈ থাকিবা। আজি আনন্দত আছে, কাইলৈ আকৌ মুৰ্দা (মৃতকৰ দৰে) হৈ যায়। জন্ম-জন্মান্তৰ নাম-ৰূপত আৱদ্ধ হৈ আহিছা নহয় জানো। স্বৰ্গত এই নাম-ৰূপৰ বেমাৰ নাথাকে। তাততো মোহজিৎ কুটুম্ব থাকে। এইটো জানে – আমি আত্মা, শৰীৰ নহয়। সেইখন হয়েই আত্মা-অভিমানী সৃষ্টি। ইয়াত হ’ল দেহ-অভিমানী সৃষ্টি। পুনৰ আধাকল্প তোমালোক দেহী-অভিমানী হৈ যোৱা। এতিয়া পিতাই কয় – দেহ-অভিমান ত্যাগ কৰা। দেহী-অভিমানী হ’লে বহুত শীতল হৈ যাবা। এনেকুৱা বহুত কম আছে, পুৰুষাৰ্থ কৰাই থাকে যে পিতাৰ স্মৃতি নাপাহৰিবা। পিতাই আদেশ দিয়ে - মোক স্মৰণ কৰা, চাৰ্ট (খতিয়নৰ তালিকা) ৰাখা। কিন্তু মায়াই চাৰ্টো ৰাখিব নিদিয়ে। এনেকুৱা মৰমৰ পিতাকতো কিমান স্মৰণ কৰা উচিত। এওঁতো পতিৰো পতি, পিতাৰো পিতা নহয় জানো। পিতাক স্মৰণ কৰি আকৌ আনকো নিজৰ সমান কৰি তোলাৰ বাবে পুৰুষাৰ্থ কৰিব লাগে, ইয়াৰ বাবে বহুত আন্তৰিক ৰুচি ৰাখিব লাগে। চাৰ্ভিছেবুল (সেৱাধাৰী) সন্তানসকলকতো পিতাই চাকৰিৰ পৰা মুক্ত কৰি দিয়ে। চাৰকামষ্টান্স (পৰিস্থিতি) চাই ক’ব – এতিয়া এইটো ধান্দাত (কামত) লাগি যোৱা। এইম-অবজেক্ট (লক্ষ্য-উদ্দেশ্য) সন্মুখত আছে। ভক্তি মাৰ্গতো চিত্ৰৰ আগত স্মৃতিত বহে নহয় জানো। তোমালোকেতো কেৱল নিজকে আত্মা বুলি ভাবি পৰমাত্মা পিতাক স্মৰণ কৰিব লাগে। বিচিত্ৰ হৈ বিচিত্ৰ পিতাক স্মৰণ কৰিব লাগে। ইয়াৰ বাবে যত্ন কৰিবলগীয়া হয়। বিশ্বৰ মালিক হোৱা, কোনো মাহীৰ ঘৰ (ইমান উজু) নহয়। পিতাই কয় – মই বিশ্বৰ মালিক নহওঁ, তোমালোকক কৰাওঁ। কিমান মগজ খটুৱাবলগীয়া হয়। সুসন্তানসকলৰতো আপোনাআপুনি খেয়াল চলি থাকিব, ছুটী লৈও সেৱাত লাগি যোৱা উচিত। বহুত সন্তানৰ বন্ধনো থাকে, মোহো থাকে। পিতাই কয় – তোমালোকৰ সকলো বেমাৰ বাহিৰ ওলাই আহিব। তোমালোকে পিতাক স্মৰণ কৰি থাকা। মায়াই তোমালোকক আঁতৰ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰে। স্মৃতিত থকাটোৱে হৈছে মুখ্য, ৰচয়িতা আৰু ৰচনাৰ আদি-মধ্য-অন্তৰ জ্ঞান পালা, বাকী আৰু কি লাগে। ভাগ্যৱান সন্তানসকলে সকলোকে সুখ দিবলৈ পুৰুষাৰ্থ কৰে, মন, বাণী, কৰ্মৰে কাকো দুখ নিদিয়ে, শীতল হৈ চলে সেয়েহে ভাগ্য গঢ় লৈ গৈ থাকে। যদি কোনোৱে নুবুজে তেতিয়া বুজা যায় এওঁৰ ভাগ্যত নাই। যাৰ ভাগ্যত আছে তেওঁলোকে ভালদৰে শুনে। অনুভৱো শুনাই নহয় – কি কি কৰিছিল। এতিয়া গম পোৱা গৈছে, যি কিছু কৰিলা তাৰ দ্বাৰা দুৰ্গতিহে হ’ল। সৎগতিতো তেতিয়া পাবা যেতিয়া পিতাক স্মৰণ কৰিবা। বহুত কঠিনতাৰে কোনোৱে এঘণ্টা, আধা ঘণ্টা স্মৰণ কৰে। নহ’লেতো শ্বাসৰুদ্ধ হৈ থাকে। পিতাই কয় – আধাকল্প শ্বাসৰুদ্ধ হৈ থাকিলা, এতিয়া পিতাক পাইছা, ষ্টুডেণ্ট লাইফ, গতিকে আনন্দিত হোৱা উচিত নহয় জানো। কিন্তু পিতাক বাৰে বাৰে পাহৰি যায়।

পিতাই কয় – তোমালোক কৰ্মযোগী হোৱা। সেই ধান্দা (পেছাগত কাম) আদিতো কৰিবই লাগিব। টোপনি কমকৈ মৰা ভাল। স্মৰণৰ দ্বাৰা উপাৰ্জন হ’ব, আনন্দিত হৈও থাকিবা। স্মৃতিত বহাতো অপৰিহাৰ্য। দিনততো সময় নোপোৱা সেইবাবে ৰাতি সময় উলিওৱা উচিত। স্মৃতিৰ দ্বাৰা বহুত আনন্দিত হৈ থাকিবা। যদি কাৰোবাৰ বন্ধন আছে তেন্তে ক’ব পাৰে – আমিতো পিতাৰ পৰা উত্তৰাধিকাৰ ল’ব লাগে, এই ক্ষেত্ৰত কোনেও বাধা দি ৰাখিব নোৱাৰে। কেৱল গভাৰ্ণমেণ্ট (চৰকাৰ)ক গৈ বুজোৱা যে বিনাশ সমাগত, পিতাই কয় – মোক স্মৰণ কৰা তেতিয়া বিকৰ্ম বিনাশ হ’ব। আৰু এই অন্তিম জন্মতো পবিত্ৰ হৈ থাকিব লাগে সেইবাবে আমি পবিত্ৰ হওঁ। কিন্তু এনেকৈ তেওঁলোকেহে ক’ব যাৰ জ্ঞানৰ নিচা থাকিব। এনেকুৱা নহয় যে ইয়ালৈ আহি আকৌ দেহধাৰীক স্মৰণ কৰি থাকিবা। দেহ-অভিমানত আহি হাই-কাজিয়া কৰে যেন ক্ৰোধৰ ভূত হৈ যায়। বাবাই ক্ৰোধ কৰাসকলৰ ফালে কেতিয়াও নাচায়েই। সেৱা কৰাসকলৰ প্ৰতি স্নেহ থাকে। দেহ-অভিমানৰ চলন দেখা পোৱা যায়। গুল গুল (ফুলৰ দৰে) তেতিয়া হ’ব যেতিয়া পিতাক স্মৰণ কৰিব। মূল কথা এয়াই। এজনে আনজনক দেখিও পিতাক স্মৰণ কৰিব লাগে। সেৱাততো অস্থি দিয়া উচিত। ব্ৰাহ্মণসকল পৰস্পৰ ক্ষীৰখণ্ড হোৱা (মিলা-প্ৰীতিৰে থকা) উচিত। লুণীয়া-পানী হোৱা অনুচিত। বুজাবুজি নথকাৰ বাবে ইজনে সিজনক ঘৃণা কৰে, পিতাকো ঘৃণা কৰে। এনেকুৱাসকলে কি পদ পাব! তোমালোকৰ সাক্ষাৎকাৰ হ’ব তেতিয়া সেই সময়ত স্মৃতিত আহিব – মই এয়া গাফিলতি কৰিলোঁ। পিতাই পুনৰ কৈ দিয়ে ভাগ্যত নাথাকিলে কি কৰিব পাৰে। ভাল বাৰু!

অতি মৰমৰ, কল্পৰ পাচত পুনৰাই লগ পোৱা সন্তানসকলৰ প্ৰতি মাতা-পিতা বাপদাদাৰ স্নেহপূৰ্ণ স্মৰণ আৰু সুপ্ৰভাত। আত্মিক পিতাৰ আত্মিক সন্তানসকলক নমস্কাৰ।

ধাৰণাৰবাবেমুখ্যসাৰ:-
(1) বন্ধন মুক্ত হ’বৰ বাবে জ্ঞানৰ নিচা থাকিব লাগে। দেহ-অভিমানৰ চলন হ’ব নালাগে। পৰস্পৰ লুণীয়া-পানী হোৱাৰ (হাই-কাজিয়া কৰাৰ) সংস্কাৰ থাকিব নালাগে। দেহধাৰীৰ প্ৰতি যদি স্নেহ আছে তেন্তে বন্ধনমুক্ত হ’ব নোৱাৰা।

(2) কৰ্মযোগী হৈ থাকিব লাগে, স্মৃতিত নিশ্চয় বহিব লাগে। আত্মা-অভিমানী হৈ বহুত মধুৰ আৰু শীতল হোৱাৰ বাবে পুৰুষাৰ্থ কৰিব লাগে। সেৱাত অস্থি দিব লাগে।

বৰদান:
একনামী (এজনৰ স্মৃতিত থকা) আৰু ইক’নামী (মিতব্যয়ী)ৰ পাঠৰ দ্বাৰা অস্থিৰ অৱস্থাতো অচল-অটল হোৱা

সময় অনুসৰি বায়ুমণ্ডলত অশান্তি আৰু অস্থিৰতা বাঢ়ি গৈ আছে, এনেকুৱা সময়ত অচল-অটল হৈ থকাৰ বাবে বুদ্ধিৰ লাইন (বুদ্ধিযোগ) বহুত ক্লীয়াৰ (স্পষ্ট) হোৱা উচিত। ইয়াৰ বাবে সময় অনুসৰি টাচিং (পিতাৰ সংকেত জনাৰ) আৰু কেট্‌চিং পাৱাৰ (বুজা বা ধাৰণ কৰাৰ) শক্তিৰ আৱশ্যকতা আছে, ইয়াক বঢ়াবলৈ “একনামী আৰু ইক’নামী” হোৱা। একনামী আৰু ইক’নামী কৰা সন্তানসকলৰ লাইন ক্লীয়াৰ হোৱাৰ কাৰণে বাপদাদাৰ ডায়ৰেক্সন (নিৰ্দেশনা) সহজে কেট্‌চ কৰি অস্থিৰ অৱস্থাতো অচল-অটল হৈ থাকে।

স্লোগান:
স্থূল সূক্ষ্ম কামনাবোৰ ত্যাগ কৰা তেতিয়া যিকোনো কথাৰ সন্মুখীন হ’ব পাৰিবা।