24.03.21 Morning Assame Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“মৰমৰ সন্তানসকল –
তোমালোকে এই সময়ত পিতাৰ সৈতে সেৱাত সহায়ক হৈছা সেইবাবে তোমালোকৰ সোঁৱৰণ হয়, পূজন
নহয়, কিয়নো শৰীৰ অপৱিত্ৰ”
প্ৰশ্ন:
কোনটো নিচা
তোমালোক সন্তানসকলৰ বুদ্ধিত নিৰন্তৰ থকা উচিত?
উত্তৰ:
আমি শিৱবাবাৰ সন্তান, তেওঁৰ পৰা ৰাজযোগ শিকি স্বর্গৰ বাদশ্বাহীৰ উত্তৰাধিকাৰ লওঁ,
এইটো নিচা তোমালোকৰ নিৰন্তৰ থকা উচিত৷ বিশ্বৰ মালিক হ’বলৈ হ’লে বহুত সাৱধানে পঢ়িব
আৰু পঢ়াব লাগে৷ কেতিয়াও পিতাৰ নিন্দা কৰাব নালাগে৷ কাৰো সৈতে হাই-কাজিয়া কৰিব
নালাগে৷ তোমালোক কড়িৰ পৰা হীৰাতুল্য হোৱা সেয়েহে ভালদৰে ধাৰণা কৰিব লাগে৷
গীত:
জো পিয়া কে
সাথ হে... (যিসকল প্ৰিয়তমৰ লগত আছে...)
ওঁম্শান্তি।
সন্তানসকলে
বুজিলে৷ যি পিতাৰ লগত আছে তেওঁলোক বাপদাদাৰ লগত আছে৷ এতিয়াতো ডবল (দ্বৈত) হয় নহয়
জানো৷ এয়া ভালদৰে বুজোৱা হয় - ব্ৰহ্মাৰ দ্বাৰা পৰমপিতা পৰমাত্মা শিৱই স্থাপনা কেনেকৈ
কৰিব? সেয়াতো নাজানে৷ তোমালাক সন্তানসকলেহে জানা তেওঁৰ নিজৰ শৰীৰ নাই৷ কৃষ্ণৰতো
নিজৰ শৰীৰ আছে৷ এনেকৈতো ক’ব নোৱাৰি যে পৰমাত্মা শ্ৰীকৃষ্ণৰ শৰীৰৰ দ্বাৰা… নহয়৷
কৃষ্ণতো হ’ল সত্যযুগৰ ৰাজকুমাৰ (প্ৰিন্স)৷ পৰমপিতা পৰমাত্মাই ব্ৰহ্মাৰ দ্বাৰা
স্থাপনা কৰায় তেন্তে নিশ্চয় ব্ৰহ্মাৰ শৰীৰত প্ৰৱেশ কৰিলগীয়া হয়৷ আন একো উপায় নাই৷
প্ৰেৰণা আদিৰ কথা নাই৷ পিতাই ব্ৰহ্মাৰ দ্বাৰা সকলো বুজাই দিয়ে৷ বিজয় মালা যাক ৰুদ্ৰ
মালা বুলি কোৱা হয়, যাক মনুষ্যই পূজা কৰে, সোঁৱৰণ কৰে৷ তোমালোক সন্তানসকলে বুজি পোৱা
এই ৰুদ্ৰ মালা কেৱল সোঁৱৰণ কৰা হয়৷ মেৰু বুলিতো কোৱা হয় ব্ৰহ্মা-সৰস্বতীক৷ বাকী মালা
হ’ল সন্তানসকলৰ৷ বিষ্ণুৰ মালাতো এধাৰি, পূজা কৰিব পাৰি৷ এই সময়ত তোমালোক পুৰুষার্থী।
তোমালাকৰ অন্তত সোঁৱৰণ হয়৷ আত্মাৰ মালা নে জীৱ আত্মাসকলৰ মালা? প্ৰশ্ন উদয় হয় নহয়
জানো৷ বিষ্ণুৰ মালাকতো চৈতন্য জীৱ আত্মাসকলৰ মালা বুলি ক’ব৷ লক্ষ্মী-নাৰায়ণক পূজা
কৰা কিয়নো তেওঁলোকৰ আত্মা আৰু শৰীৰ দুয়োটাই পৱিত্ৰ৷ ৰুদ্ৰ মালাতো কেৱল আত্মাসকলৰ হয়
কিয়নো শৰীৰতো অপৱিত্ৰ৷ সেয়াতো পূজা কৰিব নোৱাৰি৷ আত্মাক কেনেকৈ পূজা কৰা হয়?
তোমালোকে কোৱা ৰুদ্ৰ মালাৰ পূজা কৰা হয়৷ কিন্তু নহয়, পূজা কৰা নহয়৷ য’ত নামেই হ’ল
সোঁৱৰণি৷ যিয়েই মণি আছে সেয়া তোমালোক সম্তানসকলৰ সোঁৱৰণ হয়, যেতিয়া শৰীৰত থাকা৷
মণিতো ব্ৰাহ্মণসকলৰ হয়৷ সোঁৱৰণ কাক কৰে? এয়াতো কোনেও নাজানে৷ এয়া হ’ল ব্ৰাহ্মণ
যিসকলে ভাৰতৰ সেৱা কৰে৷ তেওঁলোকক স্মৰণ কৰে৷ জগত অম্বা দেৱী আদি বহুত আছে, তেওঁলোকক
স্মৰণ কৰা উচিতনে? পূজা কৰাৰ যোগ্য লক্ষ্মী-নাৰায়ণ হয়৷ তোমালোক নোহোৱা, কিয়নো
তোমালাকৰ শৰীৰ পতিত৷ আত্মা পৱিত্ৰ হয় কিন্তু আত্মাৰ পূজা কৰিব নোৱাৰি, সোঁৱৰিব পাৰি৷
কোনোবাই তোমালোকক সুধিলে তেতিয়া বুজাব পাৰিব লাগে৷ তোমালোক হৈছা ব্ৰাহ্মণী৷
তোমালোকৰ স্মৃতিচিহ্ন দেৱীৰ ৰূপত আছে৷ তোমালোকে শ্ৰীমতত নিজে পৱিত্ৰ হোৱা সেয়েহে এই
মালা প্ৰথমে ব্ৰাহ্মণসকলৰ বুলি বুজিব লাগে পাছত দেৱতাসকলৰ৷ বিচাৰ সাগৰ মন্থন কৰিলে
ফলাফল (ৰিজাল্ট) ওলাব৷ যেতিয়া আত্মাসকল শালগ্ৰামৰ ৰূপত থাকে তেতিয়া পূজা কৰা হয়৷
শিৱৰ পূজা হয় তেতিয়া শালগ্ৰামৰো হয় কিয়নো আত্মা পৱিত্ৰ, শৰীৰ নহয়৷ সোঁৱৰণ কেৱল
তোমালোকৰ কৰা হয় কিয়? তোমালোকে শৰীৰ সহিত সেৱা কৰা৷ তোমালোকৰ পূজা হ’ব নোৱাৰে আকৌ
যেতিয়া শৰীৰ ত্যাগ কৰা তেতিয়া তোমালোকৰো শিৱৰ লগত পূজা কৰা হয়৷ বিচাৰ কৰা হয় নহয়
জানো৷ তোমালোক এই সময়ত হৈছা ব্ৰাহ্মণ৷ শিৱবাবাও ব্ৰহ্মাৰ শৰীৰত আহে গতিকে ব্ৰহ্মাও
সাকাৰত আছে৷ তোমালোকে যত্ন কৰা৷ এই মালা যেন সাকাৰী হয়৷ ব্ৰহ্মা সৰস্বতী আৰু
তোমালোক জ্ঞান গংগা৷ তোমালোকে ভাৰতক স্বর্গ কৰি তুলিলা, এই ৰুদ্ৰ যজ্ঞ ৰচিলা৷ যাক
পূজা কৰা হয় সেয়া কেৱল শিৱ আৰু শালগ্ৰাম হয়৷ তাত ব্ৰহ্মা-সৰস্বতীৰ অথবা তোমালাক
সন্তানসকলৰ নাম নাই৷ ইয়াততো সকলোৰে নাম আছে৷ তোমালোকৰ সোঁৱৰণ কৰে৷ কোন কোন জ্ঞান
গংগা আছিল৷ তেওঁতো হ’ল জ্ঞান সাগৰ৷ এওঁ হ’ল ব্ৰহ্মপুত্ৰ ডাঙৰ নদী৷ এওঁ ব্ৰহ্মা
মাতাও হয়৷ সাগৰ এখন, বাকী গংগাতো ভিন্ন ভিন্ন প্ৰকাৰৰ হয়৷ ক্ৰমানুসৰি যাৰ ভাল জ্ঞান
আছে, তেওঁক সৰোবৰ বুলি কোৱা হয়৷ মহিমাও আছে৷ এনেকৈ কয় যে মান সৰোবৰত স্নান কৰিলে
‘পৰীজাদা’ হৈ যায়৷ গতিকে তোমালোকৰ মালা সোঁৱৰণ কৰা হয়৷ মালা সোঁৱৰা বুলি কোৱা হয়
নহয় জানো৷ সোঁৱৰণ কৰা, তেওঁলোকেতো কেৱল ‘ৰাম ৰাম’ বুলি কয়৷ কিন্তু তোমালোকে জানা
সোঁৱৰণ কাৰ হ’ব? যিয়ে বেছিকৈ সেৱা (ছার্ভিচ) কৰে৷ প্ৰথমতেতো বাবা হ’ল ফুল তাৰপাছত
মেৰু, যিসকলে বহুত যত্ন কৰে তাৰপাছত ৰুদ্ৰ মালা তথা বিষ্ণুৰ মালা হয়৷ কেৱল তোমালোক
আত্মাসকলৰ পূজা কৰা হয়৷ তোমালোকে এতিয়া সোঁৱৰণৰ যোগ্য হোৱা৷ তোমালোকক সোঁৱৰা হয়৷
বাকী পূজা হ’ব নোৱাৰে কিয়নো আত্মা পৱিত্ৰ, শৰীৰ অপৱিত্ৰ৷ অপৱিত্ৰ বস্তুৰ কেতিয়াও
পূজা কৰা নহয়৷ অন্তত যেতিয়া তোমালোক শুদ্ধ (পৱিত্ৰ) হৈ হোৱা তেতিয়া ৰুদ্ৰ মালাৰ
হোৱাৰ যোগ্য হৈ যোৱা৷ তোমালোকৰ সাক্ষাৎকাৰ হ’ব সন্মান সহকাৰে (পাছ উইথ অনাৰ) কোন
কোন হয়৷ সেৱা কৰিলে নাম বহুত মহিয়ান হৈ যায়৷ গম পোৱা যাব – বিজয় মালাত ক্ৰমানুসৰি
কোন কোন আহিব! এই কথাবোৰ অতি গূঢ়৷
মনুষ্যইতো কেৱল ‘ৰাম ৰাম’ বুলি কয়৷ খ্ৰীষ্টানসকলে যীশুখ্ৰীষ্টক স্মৰণ কৰে৷ মালা কাৰ
হ’ব? ভগৱানতো এজন৷ বাকী যিসকল ওচৰত বহে তেওঁলোকৰ মালা গঁথা হ’ব৷ এই মালাক তোমালোকে
এতিয়া কেৱল বুজিব পাৰা৷ নিজৰ আদি সনাতন দেৱী-দেৱতা ধর্মাৱলম্বীসকলেই বুজিব নোৱাৰে
তেন্তে আনে কেনেকৈ বুজিব৷ সকলোকে পতিতৰ পৰা পাৱন কৰি তোলোঁতাতো এজন পিতাই হয়৷
যীশুখ্ৰীষ্টৰ ক্ষেত্ৰত এনেকৈ নকয় যে তেওঁ পতিতক পাৱন কৰি তোলোঁতা হয়৷ তেৱোঁ
জন্ম-মৰণত আহি অৱনমিত হ’বলগীয়া হয়েই৷ বাস্তৱত তেওঁক গুৰু বুলিও নকয় কিয়নো সকলোৰে
সৎগতিদাতা এজন পিতাই হয়৷ সেয়াতো যেতিয়া অন্ত হ’ব, বৃক্ষ জৰাজীর্ণ হ’ব তেতিয়া পিতা
আহি সকলোকে সৎগতি দিয়ে৷ ধর্ম প্ৰৱর্তন কৰিবলৈ আত্মা ওপৰৰ পৰা আহে৷ আত্মাতো
জন্ম-মৰণত আহিব লাগে৷ সৎগুৰু এজনেই৷ তেওঁ সকলোৰে সৎগতিদাতা৷ সঁচা সৎগুৰু কোনো
মনুষ্য হ’ব নোৱাৰে৷ তেওঁলোকতো কেৱল আহেই ধর্ম প্ৰৱর্তন কৰিবলৈ, তেওঁলোকৰ পিছে পিছে
সকলোৱে ভূমিকা পালন কৰিবলৈ আহিবলৈ ধৰে৷ যেতিয়া সকলোৱে তমোপ্ৰধান অৱস্থা প্ৰাপ্ত কৰে
তেতিয়া মই আহি সকলোৰে সৎগতি কৰোঁ৷ সকলো উভতি যায় তাৰপাছত নতুনকৈ চক্ৰ আৰম্ভ হয়৷
তোমালোকে ৰাজযোগ শিকা৷ তেওঁলোকেই ৰাজ্য পাব ৰজাই হওক বা প্ৰজাই হওক৷ প্ৰজাতো অনেক
হয়৷ ৰজাৰ পদ পাবলৈ যত্ন কৰিবলগীয়া হয়৷ অন্তত সকলো গম পোৱা যাব৷ কোন বিজয় মালাত গঁথা
যায়৷ নপঢ়াসকলে পঢ়াসকলৰ আগত মূৰ দোৱাব৷ সত্যযুগত আহিব কিন্তু চাকৰ-লগুৱা হ’ব লাগিব৷
এয়া সকলোৱে গম পাই যাব৷ যেনেকৈ পৰীক্ষাৰ দিনা সকলোৱে গম পাই যায় যে কোন কোন
উত্তীৰ্ণ হ’ব৷ পঢ়াৰ প্ৰতি মনোযোগ (এটেন্চন) নাথাকিলে তেতিয়া অনুত্তীৰ্ণ হৈ যায়৷
তোমালোকৰ এয়া হ’ল বেহদৰ (অসীমৰ) পঢ়া৷ ঈশ্বৰীয় বিশ্ব বিদ্যালয়তো এখনেই, য’ত মনুষ্যৰ
পৰা দেৱতা হ’ব লাগে, তাত ক্ৰমানুসৰি উত্তীর্ণ হয়৷ পঢ়া কেৱল ৰাজযোগৰ, ৰজাৰ পদ পাবলৈ
যত্ন কৰিবলগীয়া হয় আৰু সেৱাও কৰিব লাগে৷ যিসকল ৰজা হ’ব তেওঁলোকে আকৌ নিজৰ প্ৰজাও
তৈয়াৰ কৰিব লাগিব৷ ভাল ভাল কন্যাসকলে ডাঙৰ ডাঙৰ সেৱাকেন্দ্ৰৰ (চেণ্টাৰৰ)
তত্ত্বাৱধান লয়, বহুত প্ৰজা তৈয়াৰ কৰে৷ বাবায়ো কয়, ডাঙৰ বাগিচা তৈয়াৰ কৰা তেতিয়া
বাবায়ো আহি চাব৷ এতিয়াতো বহুত সৰু৷ মুম্বাইততো লাখ লাখ হৈ যাব৷ সূর্যবংশীতো গোটেই
ৰাজবংশ (ডায়নেষ্টি) হয় গতিকে অনেক হৈ যাব৷ যিসকলে যত্ন কৰে তেওঁলোক ৰজা হয় বাকী
প্ৰজাতো হৈ গৈ থাকিব৷ গায়নো আছে – হে প্ৰভু তোমাৰ সৎগতিৰ লীলা৷ তোমালোকে কোৱা বাঃ
বাবা! আপোনাৰ গতি-মতি... সকলোকে সৎগতি কৰাৰ শ্ৰীমত, এয়া সকলোতকৈ অনন্য৷ পিতাই লগত
লৈ যায়, এৰি থৈ নাযায়৷ নিৰাকাৰী, আকাৰী, সাকাৰী লোককো নাজানে৷ কেৱল সৃষ্টিৰ
আদি-মধ্য-অন্তক জনা সেয়াও সম্পূর্ণ (কম্পলিট) জ্ঞান নহয়৷ প্ৰথমেতো মূলবতনক
জানিবলগীয়া হয়। য’ত আমি আত্মাসকল থাকোঁ। এই গোটেই সৃষ্টি চক্ৰক জানিলে তোমালোক
চক্ৰৱর্তী ৰজা হোৱাগৈ৷ এই সকলোবোৰ কিমান বুজিবলগীয়া কথা৷ তেওঁলোকেতো কৈ দিয়ে শিৱ
নাম-ৰূপৰ পৰা উপৰাম৷ চিত্ৰও আছে তথাপিও কয় নাম-ৰূপৰ পৰা উপৰাম৷ আকৌ সর্বব্যাপী বুলি
কৈ দিয়ে৷ এজন এম.পি.য়ে (সাংসদে) কৈছিল যে মই এইটো নামানো যে ঈশ্বৰ সর্বব্যাপী৷
মনুষ্যই এজনে আনজনক মাৰে, এয়া কি ঈশ্বৰৰ কাম জানো? আগলৈ গৈ এই কথাবোৰ বুজিব৷ যেতিয়া
তোমালোকৰো বৃদ্ধি হ’ব৷ বাবাই ৰাতিও বুজাইছিল যিসকলে নিজক বুদ্ধিমান বুলি ভাবে
তেওঁলোকে এনেকুৱা চিঠি লিখা৷ এয়া সম্পূর্ণ জ্ঞান (নলেজ) কি, তেওঁলোকক বুজোৱা উচিত৷
তোমালোকে লিখিব পাৰা – আমি সম্পূর্ণ জ্ঞান দিব পাৰোঁ৷ মূলবতনৰ জ্ঞান দিব পাৰোঁ৷
নিৰাকাৰ পিতাৰো পৰিচয় দিব পাৰোঁ আকৌ প্ৰজাপিতা ব্ৰহ্মা তেওঁৰ ব্ৰাহ্মণ ধর্মৰ
বিষয়েও বুজাব পাৰোঁ৷ লক্ষ্মী-নাৰায়ণ তাৰপাছত ৰাম-সীতা তেওঁলোকৰ ৰাজবংশ কেনেকৈ চলে,
আকৌ তেওঁলোকৰ বাদশ্বাহী কোনে কাঢ়ি লয়, সেই স্বর্গ ক’লৈ গ’ল৷ যেনেকৈ কোৱা হয় – নৰক
ক’লৈ গ’ল? সমাপ্ত হৈ গ’ল৷ স্বর্গও সমাপ্ত হৈ যাব৷ সেই সময়তো ভূমিকম্প (আর্থকোৱেক)
আদি হয়৷ সেই হীৰা-মুকুতাৰ মহল আদি এনেকৈ তললৈ গ’ল যাক কোনেও উলিয়াব আনিব নোৱাৰে৷
সোণ হীৰা মুকুতাৰ মহল কেতিয়াও তলৰ পৰা ওলোৱা নাই৷ সোমনাথ আদি মন্দিৰতো পাছত নির্মাণ
কৰা হৈছে, তাতকৈতো তেওঁলোকৰ ঘৰ উচ্চ হ’ব৷ লক্ষ্মী-নাৰায়ণৰ ঘৰ কেনেকুৱা হ’ব? সেই সকলো
সম্পত্তি ক’লৈ গ’ল? এনেকুৱা কথাবোৰ যেতিয়া বিদ্বানসকলে শুনিব তেতিয়া আচম্বিত হ’ব,
এওঁলোকৰ জ্ঞান শক্তিশালী৷ মনুষ্যইতো একোৱেই নাজানে কেৱল সর্বব্যাপী বুলি কৈ দিয়ে৷
এই সকলোবোৰ বুজিব আৰু বুজাবলগীয়া কথা৷ তোমালোকে ধন পোৱা আকৌ দান কৰিব লাগে৷ বাবাই
তোমালোকক দি গৈ থাকে, তোমালোকেও দি গৈ থাকা৷ এয়া অসীমিত সম্পদ, সকলো ধাৰণাৰ ওপৰত
নির্ভৰ কৰে৷ যিমান ধাৰণা কৰিবা সিমান উচ্চ পদ পাবা৷ খেয়াল কৰা ক’ত কড়ি, ক’ত হীৰা৷
হীৰাৰ মূল্য সকলোতকৈ বেছি৷ কড়িৰ মূল্য সকলোতকৈ কম৷ এতিয়া তোমালোক কড়িৰ পৰা হীৰা
হোৱা৷ এই কথাবোৰ কেতিয়াও কাৰো সপোনতো নাহিব৷ কেৱল বুজিব লক্ষ্মী-নাৰায়ণৰ ৰাজ্য আছিল,
যি পাৰ হৈ গৈছে৷ বাকী এই ৰাজ্য কেতিয়া কোনে দিলে, এয়া একোৱেই নাজানে৷ ৰাজ্য কোনে
দিলে? ইয়াততো একোৱেই নাই৷ ৰাজযোগৰ দ্বাৰা স্বর্গৰ ৰাজ্য পোৱা যায়৷ এয়া আচৰিত নহয়
জানো৷ সন্তানসকলৰ বুদ্ধিত নিচা থকা উচিত৷ কিন্তু মায়াই আকৌ সেই নিচা স্থায়ী হৈ
থাকিবলৈ নিদিয়ে৷ আমি শিৱবাবাৰ সন্তান৷ এই জ্ঞান আহৰণ কৰি আমি বিশ্বৰ মালিক হ’ম৷ এয়া
কেতিয়াবা কাৰোবাৰ বুদ্ধিত উদয় হৈছে জানো! সেয়েহে পিতাই বুজায় - সন্তানসকলে কিমান
যত্ন কৰা উচিত৷ গুৰুৰ নিন্দকে উচ্চ পদ পাব নোৱাৰে৷ এয়া ইয়াৰ কথা৷ তেওঁলোকৰতো
লক্ষ্য-উদ্দেশ্যই (এম-অৱজেক্টেই) নাই৷ তোমালোকৰতো লক্ষ্য-উদ্দেশ্য আছে৷
পিতা-শিক্ষক-গুৰু তিনিওজনেই আছে৷ তোমালোকে জানা – এই পঢ়াৰ দ্বাৰা আমি বিশ্বৰ মালিক
হওঁ৷ কিমান সাৱধানতাৰে পঢ়িব আৰু পঢ়াব লাগে৷ এনেকুৱা যাতে কোনো কথা নহয় যিয়ে নিন্দা
কৰাই দিব৷ কাৰো লগত হাই-কাজিয়া কৰিব নালাগে৷ সকলোকে মধুৰতাৰে ক’ব লাগে৷ পিতাৰ পৰিচয়
দিব লাগে৷ পিতাই কয় – দান দিয়া তেতিয়া গ্ৰহণ আঁতৰিব৷ প্ৰথম নম্বৰৰ দান হ’ল
দেহ-অভিমান৷ এই সময়ততো তোমালোক আত্ম-অভিমানী আৰু পৰমাত্ম-অভিমানী হোৱা৷ এইটো অমূল্য
জীৱন৷ পিতাই কয় – কল্পই কল্পই মই তোমালোকক এনেকৈ পঢ়াবলৈ আহোঁ আকৌ তোমালোকে পাহৰি
যোৱা৷ এয়াও নাটকত (ড্ৰামাত) নির্ধাৰিত হৈ আছে৷ ভাল বাৰু!
অতি মৰমৰ, কল্পৰ পাছত পুনৰাই লগ পোৱা, জ্ঞান ৰত্ন ধাৰণ কৰোঁতা আৰু সেৱা কৰোঁতা
সন্তানসকলৰ প্ৰতি মাতা-পিতা বাপদাদাৰ স্নেহপূৰ্ণ স্মৰণ আৰু সুপ্ৰভাত। আত্মিক পিতাৰ
আত্মিক সন্তানসকলক নমস্কাৰ।
ধাৰণাৰবাবেমুখ্যসাৰ:-
(1) সকলোৰে সৈতে মধুৰতাৰে বাৰ্তালাপ কৰিব লাগে, এনেকুৱা কোনো কাম কৰিব নালাগে যাৰ
দ্বাৰা পিতাৰ নিন্দা হয়৷ দেহ-অভিমানক দান কৰি আত্ম-অভিমানী আৰু পৰমাত্ম-অভিমানী হ’ব
লাগে৷
(2) যি জ্ঞান ধন পোৱা যায় সেয়া দান কৰিব লাগে, পঢ়াৰ দ্বাৰা বাদশ্বাহী পোৱা যায় এইটো
নিচাত স্থায়ী হৈ থাকিব লাগে৷ মনোযোগ (এটেন্চন) দি পঢ়া পঢ়িব লাগে৷
বৰদান:
একাগ্ৰতাৰ
অভ্যাসৰ দ্বাৰা অনেক আত্মাৰ ইচ্ছা পূৰ্ণ কৰোঁতা বিশ্ব কল্যাণকাৰী হোৱা
সকলো আত্মাৰ ইচ্ছা আছে
যে দিগভ্ৰান্ত বুদ্ধি বা মন চঞ্চলতাৰ পৰা একাগ্ৰ হৈ যাওঁক৷ গতিকে তেওঁলোকৰ এই ইচ্ছা
পূৰ্ণ কৰিবলৈ প্ৰথমতে তোমালোকে নিজে নিজৰ সংকল্পক একাগ্ৰ কৰাৰ অভ্যাস বঢ়োৱা,
নিৰন্তৰ একৰস স্থিতিত বা এজন পিতা অন্য কোনো নাই... এইটো স্থিতিত স্থিত হোৱা,
ব্যর্থ সংকল্পক শুদ্ধ সংকল্পলৈ পৰিৱর্তন কৰা তেতিয়া বিশ্ব কল্যাণকাৰী হোৱাৰ বৰদান
প্ৰাপ্ত হ’ব৷
স্লোগান:
পিতা ব্ৰহ্মাৰ সমান গুণ স্বৰূপ, শক্তি স্বৰূপ আৰু স্মৃতি স্বৰূপ হওঁতাজনহে সঁচা
ব্ৰাহ্মণ৷