24.02.21 Morning Assame Murli Om Shanti BapDada Madhuban
"শিৱ ভগৱানুবাচ -
মৰমৰ সন্তানসকল, তোমালোকে মোক স্মৰণ কৰা আৰু স্নেহ (মৰম) কৰা কিয়নো ময়েই তোমালোকক
সৰ্বদা সুখী কৰি তুলিবলৈ আহিছোঁ”
প্ৰশ্ন:
যিসকল সন্তানৰ
দ্বাৰা গাফিলতি হৈ থাকে তেওঁলোকৰ মুখৰ পৰা কোনটো কথা স্বতঃ ওলাই যায়?
উত্তৰ:
ভাগ্যত যি আছে সেয়া পাই যাম৷ স্বর্গলৈতো যামেই৷ বাবাই কয় – এইষাৰ কথা পুৰুষার্থী
সন্তানৰ নহয়৷ উচ্চ পদবী পাবলৈহে পুৰুষার্থ কৰিব লাগে৷ যিহেতু পিতা উচ্চ পদবী দিবলৈ
আহিছে সেয়েহে গাফিলতি নকৰিবা৷
গীত:
বচপন কে দিন
ভুলা ন দেনা... (শৈশৱৰ দিনবোৰ পাহৰি নাযাবা...)
ওঁম্শান্তি।
অতি মৰমৰ
সন্তানসকলে গীতৰ কলিটিৰ অর্থ বুজিলা৷ এতিয়া তোমালোক জীৱন্তে বেহদৰ পিতাৰ হৈছা৷
গোটেই কল্পতো হদৰ পিতাৰ হ’লা৷ এতিয়া কেৱল তোমালোক ব্ৰাহ্মণ সন্তানসকল বেহদৰ পিতাৰ
হৈছা৷ তোমালোকে জানা বেহদৰ পিতাৰ পৰা আমি বেহদৰ উত্তৰাধিকাৰ লৈ আছোঁ৷ যদি পিতাক এৰা
তেন্তে বেহদৰ উত্তৰাধিকাৰ পাব নোৱাৰিবা৷ যদিও তোমালোকে বুজোৱা কিন্তু অলপতেতো কেনো
ৰাজী নহয়৷ মনুষ্যই ধন বিচাৰে৷ ধন অবিহনে সুখী হ’ব নোৱাৰে৷ ধনো লাগে, শান্তিও লাগে,
নিৰোগী শৰীৰো লাগে৷ তোমালোক সন্তানসকলেহে জানা – জগতত আজি কি আছে, কাইলৈ কি হ’ব৷
বিনাশ সমাগত৷ আন কাৰো বুদ্ধিত এই কথাবোৰ নাই৷ যদিও বুজেও যে বিনাশ সমাগত, তেতিয়াও
কি কৰিব লাগে, এয়া নুবুজে৷ তোমোলোক সন্তানসকলে বুজি পোৱা যে যিকোনো সময়ত যুদ্ধ
লাগিব পাৰে, অকণমান ফিৰিঙতিৰ পৰা খাণ্ডৱদাহ হ’বলৈ দেৰি নালাগিব৷ সন্তানসকলে জানে এই
পুৰণি সৃষ্টি নাশ হোৱাৰ পথত, সেইবাবে এতিয়া সোনকালে পিতাৰ পৰা উত্তৰাধিকাৰ ল’ব লাগে৷
পিতাক সদায় স্মৰণ কৰি থাকিলে তেতিয়া বহুত হৰ্ষিত হৈ থাকিবা৷ দেহ-অভিমানত আহিলে
পিতাক পাহৰি দুখ পোৱা৷ যিমানে পিতাক স্মৰণ কৰিবা সিমানে বেহদৰ পিতাৰ পৰা সুখ পাবা৷
ইয়ালৈ তোমালোক আহিছাই এনেকুৱা লক্ষ্মী-নাৰায়ণ হ’বলৈ৷ ৰজা-ৰাণী আৰু চাকৰ-বাকৰ হোৱা –
এই ক্ষেত্ৰত বহুত পার্থক্য আছে নহয় জানো৷ এতিয়াৰ পুৰুষার্থ আকৌ কল্প-কল্পান্তৰৰ
কাৰণে স্থায়ী হৈ যাব৷ অন্তিমত সকলোৰে সাক্ষাৎকাৰ হ’ব – মই কিমান পুৰুষার্থ কৰিছোঁ?
এতিয়াও পিতাই কয় – নিজৰ অৱস্থাক চাই থাকা৷ মিঠাতকৈও মিঠা পিতা যাৰ পৰা স্বর্গৰ
উত্তৰাধিকাৰ পোৱা যায়, তেওঁক মই কিমান স্মৰণ কৰোঁ৷ তোমালোকৰ সকলো স্মৃতিত থকাৰ ওপৰতে
নির্ভৰ কৰে৷ যিমানে স্মৰণ কৰিবা সিমানে আনন্দিত হৈয়ো থাকিবা৷ বুজিবা যে এতিয়া সমীপত
আহি উপস্থিত হৈছোঁ৷ কিছুমান ভাগৰিও পৰে, নাজানো লক্ষ্যস্থান কিমান দূৰৈত৷ গৈ
উপস্থিত হ’লে তেতিয়া পৰিশ্ৰমো সফল হ’ব৷ এতিয়া তোমালোক যি লক্ষ্যস্থানলৈ গৈ আছা, জগতে
নাজানে৷ জগতে এইটো গমেই নাপায় যে ভগৱান কাক কোৱা হয়৷ ভগৱান বুলি কয়ো৷ আকৌ কৈ দিয়ে –পাথৰ-শিলগুটি
সকলোতে আছে৷
এতিয়া তোমালোক সন্তানসকলে জানা – আমি পিতাৰ হৈ গৈছোঁ৷ এতিয়া পিতাৰ মততহে চলিব লাগে৷
যদিও বিলাতত আছা, তাত থাকিও কেৱল পিতাক স্মৰণ কৰিব লাগে৷ তোমালোকে শ্ৰীমত পোৱা৷
স্মৰণ নকৰাকৈ আত্মা তমোপ্ৰধানৰ পৰা সতোপ্ৰধান হ’ব নোৱাৰে৷ তোমালোকে কোৱা – বাবা আমি
আপোনাৰ পৰা সম্পূর্ণ উত্তৰাধিকাৰ ল’ম৷ যেনেকৈ আমাৰ মম্মা-বাবাই উত্তৰাধিকাৰ লয়,
আমিও পুৰুষার্থ কৰি তেওঁলোকৰ সিংহাসনত নিশ্চয় বহিম৷ মম্মা-বাবা, ৰাজ-ৰাজেশ্বৰী হয়
গতিকে আমিও হ’ম৷ পৰীক্ষাতো সকলোৰে বাবে একেই৷ তোমালোকক বহুত কম শিকোৱা হয় কেৱল
পিতাক স্মৰণ কৰা৷ ইয়াক কোৱা হয় – সহজ ৰাজযোগৰ বল৷ তোমালোকে বুজি পোৱা – যোগৰ দ্বাৰা
বহুত বল পোৱা যায়৷ বুজি পায় যে আমি কিবা বিকর্ম কৰিলে তেতিয়া বহুত শাস্তি ভোগ কৰিম৷
পদভ্ৰষ্ট হৈ পৰিম৷ স্মৃতিত থকাৰ ক্ষেত্ৰতে মায়াই বিঘিনি আনে, গায়ন কৰা হয় – সৎগুৰুৰ
নিন্দকে ঠিকনা নাপায়৷ তেওঁলোকেতো কয় – গুৰুৰ নিন্দক... নিৰাকাৰক কোনেও নাজানে৷ গায়নো
কৰা হয় – ভক্তসকলক ফল দিওঁতা হ’ল ভগৱান৷ সাধু-সন্ত আদি সকলো ভক্ত৷ ভক্তসকলেহে গংগা
স্নান কৰিবলৈ যায়৷ ভক্তই জানো ভক্তক ফল দিব৷ ভক্তই ভক্তক ফল দিলে তেতিয়া আকৌ
ভগৱানক স্মৰণ কিয় কৰিব৷ এয়া হয়েই ভক্তিমার্গ৷ সকলো ভক্ত৷ ভক্তক ফল দিওঁতা হ’ল ভগৱান৷
এনেকুৱা নহয় যে বেছিকৈ ভক্তি কৰাসকলে কম ভক্তি কৰাসকলক ফল দিব৷ নহয়৷ ভক্তি মানে
ভক্তি৷ ৰচনাই, ৰচনাক উত্তৰাধিকাৰ কেনেকৈ দিব! উত্তৰাধিকাৰ ৰচয়িতাৰ পৰাহে পোৱা যায়৷
এই সময়ত সকলো হৈছে ভক্ত৷ যেতিয়া জ্ঞান পোৱা যায় তেতিয়া আকৌ ভক্তি আপোনাআপুনি আঁতৰি
যায়৷ জ্ঞান জিন্দাবাদ হৈ যায়৷ জ্ঞান অবিহনে সৎগতি কেনেকৈ হ’ব৷ সকলোৱে নিজৰ
হিচাপ-নিকাচ নিষ্পত্তি কৰি গুচি যায়৷ গতিকে এতিয়া তোমালোক সন্তানসকলে জানা বিনাশ
সমাগত৷ তাৰ আগতে পুৰুষার্থ কৰি পিতাৰ পৰা সম্পূর্ণ উত্তৰাধিকাৰ ল’ব লাগে৷
তোমালোকে জানা – আমি পাৱন জগতলৈ গৈ আছোঁ, যিসকল ব্ৰাহ্মণ হ’ব তেওঁলোকেই নিমিত্ত
হ’ব৷ ব্ৰহ্মা মুখ বংশাৱলী ব্ৰাহ্মণ নোহোৱাকৈ তোমালোকে পিতাৰ পৰা উত্তৰাধিকাৰ ল’ব
নোৱাৰা৷ পিতাই সন্তানসকলক উত্তৰাধিকাৰ দিবলৈয়ে ৰচনা কৰে। শিৱবাবাৰতো আমি হয়েই৷
সৃষ্টি ৰচনা কৰে সন্তানসকলক উত্তৰাধিকাৰ দিবলৈ৷ শৰীৰধাৰীকে উত্তৰাধিকাৰ দিব নহয় জানো৷
আত্মাসকলতো ওপৰত থাকে৷ তাততো উত্তৰাধিকাৰ বা প্ৰালব্ধৰ কথাই নাই৷ তোমালোকে এতিয়া
পুৰুষার্থ কৰি প্ৰালব্ধ লৈ আছা, যিটো জগতে গম নাপায়৷ এতিয়া সময় সমীপত আহি আছে৷ বোমা
আদি ৰাখি থ’বলৈ নহয়৷ প্ৰস্তুতি বহুত চলি আছে৷ এতিয়া পিতাই আমাক আদেশ কৰে যে মোক
স্মৰণ কৰা৷ নহ’লে অন্তিমত বহুত কান্দিব লাগিব৷ ৰাজ-বিদ্যাৰ পৰীক্ষাত কোনোবা
অকৃতকাৰ্য হ’লে তেতিয়া গৈ খঙত ডুবি মৰে৷ ইয়াত খঙৰতো কথা নাই৷ অন্তিমত তোমালোকৰ বহুত
সাক্ষাৎকাৰ হ’ব৷ আমি কি কি হ’ম সেয়াও গম পাই যাবা৷ পিতাৰ কাম হ’ল পুৰুষার্থ কৰোৱা৷
সন্তানসকলে কয় – বাবা আমি কর্ম কৰোঁতে স্মৰণ কৰিবলৈ পাহৰি যাওঁ, কোনোৱে আকৌ কয় –
স্মৰণ কৰিবলৈ সময় নাপাওঁ, তেতিয়া বাবাই ক’ব - বাৰু সময় উলিয়াই স্মৃতিত বহা৷ পিতাক
স্মৰণ কৰা। পৰস্পৰ যেতিয়া লগ হোৱা তেতিয়াও এইটোৱে চেষ্টা কৰা, আমি পিতাক স্মৰণ কৰোঁ৷
একেলগে বহিলে তোমালোকে ভালদৰে স্মৰণ কৰিবা, সহায় পাবা৷ মূল কথা হ’ল পিতাক স্মৰণ কৰা৷
কোনোবা বিলাতলৈ যায়, তাতো কেৱল এটা কথা স্মৃতিত ৰাখা৷ পিতাৰ স্মৃতিৰেহে তোমালোক
তমোপ্ৰধানৰ পৰা সতোপ্ৰধান হ’বা৷ পিতাই কয় - কেৱল এটা কথা স্মৃতিত ৰাখা – পিতাক
স্মৰণ কৰা৷ যোগবলৰ দ্বাৰা সকলো পাপ ভস্ম হৈ যাব৷ পিতাই কয় – মনমনাভৱ৷ মোক স্মৰণ কৰা
তেতিয়া বিশ্বৰ মালিক হ’বাগৈ৷ স্মৃতিত থকাটোৱে মূল কথা হৈ যায়৷ ক’লৈকো যোৱাৰ কথা নাই৷
ঘৰতে থাকা, কেৱল পিতাক স্মৰণ কৰা৷ পৱিত্ৰ নহ’লে তেতিয়া স্মৰণ কৰিব নোৱাৰিবা৷ এনেকুৱা
হয় জানো যে সকলোৱে আহি শ্ৰেণীত পঢ়িব৷ মন্ত্ৰ ল’লা তাৰ পাছত লাগিলে য’লৈকে নোযোৱা৷
সতোপ্ৰধান হোৱাৰ ৰাস্তাৰ বিষয়তো পিতাই শুনাইছেই৷ এনেয়েতো সেৱাকেন্দ্ৰলৈ (চেণ্টাৰলৈ)
আহিলে নতুন নতুন কথা (পইণ্ট) শুনি থাকিবা৷ যদি কিবা কাৰণত আহিব নোৱাৰা, বৰষুণ দিলে,
কার্ফিউ দিলে, কেনো বাহিৰলৈ ওলাব নোৱাৰা তেতিয়া কি কৰিবা? পিতাই কয় – কোনো কথা নাই৷
এনেকুৱা নহয় যে শিৱৰ মন্দিৰত ঘটীৰে পানী ঢালিবই লাগিব৷ য’তেই নাথাকা তোমালোক
স্মৃতিত থাকা৷ চলোঁতে-ফুৰোঁতে স্মৰণ কৰা, আনকো এয়াই কোৱা যে পিতাক স্মৰণ কৰিলে
বিকর্ম বিনাশ হ’ব আৰু দেৱতা হৈ যাবা৷ শব্দ দুটাই – পিতা ৰচয়িতাৰ পৰাহে উত্তৰাধিকাৰ
ল’ব লাগে৷ ৰচয়িতা এজনেই৷ তেওঁ কিমান সহজ ৰাস্তা দেখুৱায়৷ পিতাক স্মৰণ কৰাৰ মন্ত্ৰ
পাই গ’লা৷ পিতাই কয় – এই শৈশৱ পাহৰি নাযাবা৷ যদি পিতাক পাহৰা তেন্তে আজি হাঁহি আছা
কাইলৈ কান্দিব লাগিব৷ পিতাৰ পৰা সম্পূর্ণ উত্তৰাধিকাৰ লোৱা উচিত৷ এনেকুৱা বহুত আছে,
যিয়ে কয় – স্বর্গলৈতো যাম নহয়, যি ভাগ্যত থাকিব... তেওঁলোকক পুৰুষার্থী বুলি নকয়৷
মনুষ্যই পুৰুষার্থ কৰেই উচ্চ পদবী পোৱাৰ বাবে৷ এতিয়া যিহেতু পিতাৰ পৰা উচ্চ পদবী
পোৱা যায় তেন্তে গাফিলতি কিয় কৰা৷ স্কুলত যিসকলে নপঢ়ে তেতিয়া শিক্ষিতসকলৰ আগত মুৰ
দোৱাব লাগিব৷ পিতাক পূৰা স্মৰণ নকৰিলে তেতিয়া গৈ প্ৰজাৰ শাৰীত গৈ চাকৰ-বাকৰ হ’বাগৈ,
ইয়াতেই আনন্দিত হ’ব লাগে জানো৷ সন্তানসকল সন্মুখত পুনৰুজ্জীৱিত (ৰিফ্ৰেচ) হৈ যায়৷
বহুত বন্ধনত থকা মাতা আছে, কথা নাই, ঘৰত বহি পিতাক স্মৰণ কৰি থাকা৷ কিমান বুজায় –
মৃত্যু সমাগত, হঠাতে যুদ্ধ আৰম্ভ হৈ যাব৷ দেখিবলৈ পোৱা যায় যুদ্ধ যেনিবা আৰম্ভ হওঁ
হওঁ৷ ৰেডিঅ’ৰ দ্বাৰাও সকলো গম পোৱা যায়৷ তেওঁলোকে কয় – অলপো যদি গোলমাল কৰা তেন্তে
আমি এনেকুৱা কৰিম৷ আগতেই সাৱধান কৰি দিয়ে৷ বোমাক লৈও বহুত দম্ভালি মাৰে৷ পিতায়ো কয়
– সন্তানসকল এতিয়াও যোগবলত হুঁচিয়াৰ হোৱা নাই৷ যুদ্ধ লাগি যাব, নাটক (ড্ৰামা) অনুসৰি
এনেকুৱা নহ’বই৷ সন্তানসকলে সম্পূর্ণ উত্তৰাধিকাৰেই লোৱা নাই৷ এতিয়াও সম্পূর্ণ
ৰাজধানী স্থাপন হোৱা নাই৷ অলপ সময়ৰ প্ৰয়োজন৷ পুৰুষার্থ কৰাই থাকে৷ ঠিক নাই কোন সময়ত
কি হৈ যায়, উৰাজাহাজ (এৰোপ্লেন), ৰেল (ট্ৰেইন) বাগৰি পৰে৷ মৃত্যু কিমান সহজ সন্মুখত
থিয় হৈ আছে৷ ধৰণী কম্পমান হৈ থাকে৷ ভূমিকম্পই আটাইতকৈ বেছি কাম কৰিব লাগিব৷ ধৰণী
কম্পমান হ’লে তেতিয়াহে গোটেই ঘৰ আদি খহিব৷ মৃত্যু হোৱাৰ আগতে পিতাৰ পৰা সম্পূর্ণ
উত্তৰাধিকাৰ ল’ব লাগে সেইবাবে পিতাক স্মৰণ কৰিব লাগে। বাবা আপোনাৰ বাহিৰে আমাৰ
দ্বিতীয় কোনো নাই৷ কেৱল পিতাক স্মৰণ কৰি থাকা৷ কিমান সহজ ৰীতিৰে কণ কণ শিশুসকলক
বুজোৱাৰ দৰে বহি বুজায়৷ আন একো কষ্ট নিদিওঁ, কেৱল স্মৰণ কৰা আৰু কাম চিতাত বহি
তোমালোক যি জ্বলি মৰিছা এতিয়া জ্ঞান চিতাত বহি পৱিত্ৰ হোৱা৷ তোমালোকক সোধে –
আপোনালোকৰ উদ্দেশ্য কি? কোৱা, শিৱবাবা যিজন সকলোৰে পিতা, তেওঁ কয় – মামেকম্ (মনেৰে
কেৱল মোক) স্মৰণ কৰা তেতিয়া তোমালোকৰ বিকর্ম বিনাশ হ’ব আৰু তোমালোক তমোপ্ৰধানৰ পৰা
সতোপ্ৰধান হৈ যাবা৷ কলিযুগত সকলো তমোপ্ৰধান৷ সকলোৰে সৎগতিদাতা হৈছে এজন পিতা৷
এতিয়া পিতাই কয় – কেৱল মোক স্মৰণ কৰা তেতিয়া মামৰ (বিকাৰৰ লেপ) আতঁৰি যাব৷ এইটো
বার্তাতো দিব পাৰা নহয় জানো৷ নিজে স্মৰণ কৰিলে তেতিয়া আনকো স্মৰণ কৰাব পাৰিবা৷ নিজে
স্মৰণ কৰিলে তেতিয়া আনকো ৰুচিৰে ক’ব, নহ’লে অন্তৰৰ পৰা নোলাব৷ পিতাই বুজায় – য’তেই
নাথাকা যিমান পাৰা, কেৱল স্মৰণ কৰা৷ যাকেই লগ পোৱা তেওঁলোকক এয়াই শিক্ষা দিয়া –
মৃত্যু সমাগত৷ পিতাই কয় – তোমালোক সকলো তমোপ্ৰধান পতিত হৈ গৈছা৷ এতিয়া মোক স্মৰণ কৰা,
পৱিত্ৰ হোৱা৷ আত্মাহে পতিত হৈছে৷ সত্যযুগত হয় পাৱন আত্মা৷ পিতাই কয় – স্মৰণৰ
দ্বাৰাহে আত্মা পাৱন হ’ব, অন্য কোনো উপায় নাই৷ সকলোকে এইটো বার্তা দি যোৱা তেতিয়াও
বহুতৰে কল্যাণ কৰিবা আৰু কোনো কষ্ট নিদিয়ে৷ সকলো আত্মাকে পাৱন কৰি তোলোঁতা
পতিত-পাৱন পিতাই হয়৷ সকলোতকৈ উত্তমতকৈও উত্তম পুৰুষ কৰি গঢ়ি তোলোঁতাজন হৈছে পিতা৷
যিসকল পূজ্য আছিল তেওঁলোকেই আকৌ পূজাৰী হৈছে৷ ৰাৱণ ৰাজ্যত আমি পূজাৰী হৈছোঁ,
ৰামৰাজ্যত পূজ্য আছিলোঁ৷ এতিয়া ৰাৱণ ৰাজ্যৰ অন্ত, পিতাক স্মৰণ কৰিলে - আমি পূজাৰীৰ
পৰা পুনৰ পূজ্য হওঁ৷ আনকো ৰাস্তা দেখুৱাব লাগে, বুঢ়ীসকলেও সেৱা (ছার্ভিচ) কৰা উচিত৷
মিত্ৰ-সম্বন্ধীয়সকলকো বার্তা দিয়া৷ সৎসংগ, মন্দিৰ আদিও অনেক প্ৰকাৰৰ আছে৷ তোমালোকৰতো
হৈছে এক প্ৰকাৰ৷ কেৱল পিতাৰ পৰিচয় দিব লাগে৷ শিৱবাবাই কয় – মামেকম্ স্মৰণ কৰা
তেতিয়া তোমালোক স্বর্গৰ মালিক হ’বা৷ নিৰাকাৰ শিৱবাবা সকলোৰে সৎগতিদাতা বাবাই
আত্মাসকলক কয় – মোক স্মৰণ কৰা তেতিয়া তোমালোক তমোপ্ৰধানৰ পৰা সতোপ্ৰধান হৈ যাবা৷
এয়াতো বুজাবলৈ সহজ নহয় জানো৷ বুঢ়ীসকলেও সেৱা কৰিব পাৰে৷ মূল কথাই হৈছে এইটো৷ বিয়া
সবাহত য’তেই নোযোৱা, এই কথা কাণত পেলোৱা৷ গীতাৰ ভগৱানে কয় – মোক স্মৰণ কৰা৷ এইষাৰ
কথা সকলোৱে পচন্দ কৰিব৷ বেছিকৈ কোৱাৰ প্ৰয়োজনেই নাই৷ কেৱল পিতাৰ বার্তা দিব লাগে যে
পিতাই কয় – মোক স্মৰণ কৰা৷ বাৰু, এনেকৈ বুজা ভগৱানে প্ৰেৰিত কৰে৷ সপোনত সাক্ষাৎকাৰ
হয়৷ আৱাজ শুনিবলৈ পোৱা যায় যে পিতাই কয় – মোক স্মৰণ কৰা তেতিয়া তোমালোক তমোপ্ৰধানৰ
পৰা সতোপ্ৰধান হৈ যাবা৷ তোমালোকে নিজেও কেৱল এইটো চিন্তন কৰি থাকা তেতিয়া নাও পাৰ
হৈ যাব৷ আমি বাস্তৱত বেহদৰ পিতাৰ হৈছোঁ আৰু পিতাৰ পৰা 21 জন্মৰ উত্তৰাধিকাৰ লৈ আছোঁ
সেয়েহে আনন্দিত হৈ থকা উচিত৷ পিতাক পাহৰিলে কষ্ট হয়৷ পিতাই কিমান সহজকৈ কয় – নিজক
আত্মা বুলি বুজি পিতাক স্মৰণ কৰা তেতিয়া আত্মা সতোপ্ৰধান হৈ যাব৷ সকলোৱে বুজিব –
এওঁলোকেতো যথাযথ সঠিক মাৰ্গ পাইছে৷ এই মাৰ্গৰ বিষয়ে কোনেও কেতিয়াও ক’ব নোৱাৰে৷ যদি
তেওঁলোকে কয় যে শিৱবাবাক স্মৰণ কৰা তেন্তে সাধু আদিৰ ওচৰলৈ কোন যাব৷ সময় এনেকুৱা
হ’ব যেতিয়া তোমালোক ঘৰৰ বাহিৰলৈও ওলাব নোৱাৰিবা৷ পিতাক স্মৰণ কৰোঁতে কৰোঁতে শৰীৰ
ত্যাগ কৰিবা৷ অন্তকালত যিয়ে শিৱবাবাক স্মৰণ কৰে... তেৱেঁই আকৌ নাৰায়ণৰ দৰে জন্ম
ল’ব, লক্ষ্মী-নাৰায়ণৰ ৰাজবংশত আহিব নহয় জানো৷ বাৰে বাৰে ৰজাৰ পদ পাব৷ বচ্ কেৱল
পিতাক স্মৰণ কৰা আৰু মৰম কৰা৷ স্মৃতি অবিহনে মৰম কেনেকৈ কৰিবা৷ সুখ পোৱা যায় তেতিয়া
মৰম কৰা যায়৷ দুখ দিওঁতাজনক মৰম কৰা নহয়৷ পিতাই কয় – মই তোমালোকক স্বর্গৰ মালিক কৰি
তোলোঁ সেইবাবে মোক মৰম কৰা৷ পিতাৰ মতত চলিব লাগে নহয় জানো৷ ভাল বাৰু!
অতি মৰমৰ, কল্পৰ পাছত পুনৰাই লগ পোৱা সন্তানসকলৰ প্ৰতি মাতা-পিতা বাপদাদাৰ
স্নেহপূৰ্ণ স্মৰণ আৰু সুপ্ৰভাত। আত্মিক পিতাৰ আত্মিক সন্তানসকলক নমস্কাৰ।
ধাৰণাৰবাবেমুখ্যসাৰ:-
(1) আনন্দিত হৈ থাকিবলৈ স্মৃতিত থকাৰ পৰিশ্ৰম কৰিব লাগে৷ স্মৃতিৰ বল আত্মাক
সতোপ্ৰধান কৰি তোলোঁতা হয়৷ স্নেহেৰে এজন পিতাক স্মৰণ কৰিব লাগে৷
(2) উচ্চ পদবী পোৱাৰ বাবে পঢ়াৰ প্ৰতি সম্পূর্ণ ধ্যান দিব লাগে৷ এনেকুৱা নহয় যে যি
ভাগ্যত আছে, গাফিলতি এৰি সম্পূর্ণ উত্তৰাধিকাৰৰ অধিকাৰী হ’ব লাগে৷
বৰদান:
ভবা আৰু কৰাৰ
পার্থক্যক নোহোৱা কৰোঁতা স্ব-পৰিৱর্তক তথা বিশ্ব পৰিৱর্তক হোৱা
যিকোনো সংস্কাৰ,
স্বভাৱ, বাণী বা সম্পর্ক যিটো যথার্থ নহয় ব্যর্থ, সেই ব্যর্থক পৰিৱর্তন কৰাৰ কৌশল
(মেচিনাৰী) তীব্ৰ (ফাষ্ট) কৰা৷ ভাবিলা আৰু কৰিলা... তেতিয়া বিশ্ব পৰিৱর্তনৰ কৌশল
তীব্ৰ হ’ব৷ এতিয়া স্থাপনাৰ নিমিত্ত হোৱা আত্মাসকলৰ ভবা আৰু কৰাৰ মাজত পার্থক্য দেখা
যায়, এই পার্থক্য নোহোৱা কৰা৷ তেতিয়া স্ব-পৰিৱর্তক তথা বিশ্ব পৰিৱর্তক হ’ব পাৰিবা৷
স্লোগান:
সকলোতকৈ ভাগ্যৱান তেওঁ যিয়ে নিজৰ জীৱনত অনুভূতিৰ উপহাৰ (গিফ্ট) প্ৰাপ্ত কৰিছে৷