23.01.21 Morning Assame Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“মৰমৰ সন্তানসকল –
খোজে প্ৰতি শ্ৰীমতত চলি থাকা, এয়া ব্ৰহ্মাৰ মত নে শিৱবাবাৰ মত, ইয়াক লৈ বিবুদ্ধিত
নপৰিবা”
প্ৰশ্ন:
ভাল বুদ্ধিমান
সন্তানসকলে কোনটো গূঢ়্য কথা সহজে বুজিব পাৰে?
উত্তৰ:
ব্ৰহ্মাবাবাই বুজাই আছে নে শিৱবাবাই - এইটো কথা ভাল বুদ্ধিমানসকলে সহজে বুজি ল’ব।
বহুতেতো ইয়াক লৈয়ে বিবুদ্ধিত পৰি যায়। বাবাই কয় - সন্তানসকল, বাপদাদা দুয়ো একত্ৰিত
হৈ আছে। তোমালোক বিবুদ্ধিত নপৰিবা। শ্ৰীমত বুলি বুজি চলি থাকা। ব্ৰহ্মাৰ মতৰ বাবে
দায়বদ্ধও (জবাবদিহিও) শিৱবাবা হয়।
ওঁম্শান্তি।
আত্মিক পিতাই
সন্তানসকলক বুজাই আছে, তোমালোকে বুজি পোৱা আমি ব্ৰাহ্মণসকলেহে আত্মিক পিতাক চিনি
পাওঁ। জগতত কোনো মনুষ্য মাত্ৰই আত্মিক পিতা, যাক গড্ ফাদাৰ (ঈশ্বৰ পিতা) বা পৰমপিতা
পৰমাত্মা বুলি কয়, তেওঁক নাজানে। যেতিয়া সেই আত্মিক পিতা আহে তেতিয়াহে আত্মিক
সন্তানসকলক পৰিচয় দিব। এই জ্ঞান সৃষ্টিৰ আদিতো নাথাকে আৰু সৃষ্টিৰ অন্ততো নাথাকে।
এতিয়া তোমালোকে জ্ঞান প্ৰাপ্ত কৰিছা, এয়া হৈছে সৃষ্টিৰ অন্ত আৰু আদিৰ সংগমযুগ। এই
সংগমযুগকো যদি নাজানে তেন্তে পিতাক কেনেকৈ জানিব পাৰিব। কয় - হে পতিত-পাৱন আহক, আহি
পাৱন কৰি তোলক কিন্তু এইটো গম নাপায় যে পতিত-পাৱন কোন হয় আৰু তেওঁ কেতিয়া আহিব।
পিতাই কয় - মই যি হওঁ যেনেকুৱা হওঁ, মোক কোনেও নাজানে। যেতিয়া মই আহি পৰিচয় দিম
তেতিয়া মোক জানিব। মই নিজৰ আৰু সৃষ্টিৰ আদি-মধ্য-অন্তৰ পৰিচয় সংগমযুগত এবাৰে আহি
দিওঁ। কল্পৰ পাছত পুনৰ আহোঁ। তোমালোকক যি বুজাওঁ সেয়া আকৌ প্ৰায় লোপ হৈ যায়।
সত্যযুগৰ পৰা আৰম্ভ কৰি কলিযুগৰ অন্তিমলৈকে কোনো মনুষ্য মাত্ৰই মোক পৰমপিতা
পৰমাত্মাক নাজানে। ব্ৰহ্মা-বিষ্ণু-শংকৰকো নাজানে। মোক মনুষ্যইহে আহ্বান কৰে।
ব্ৰহ্মা-বিষ্ণু-শংকৰে জানো আহ্বান কৰে! মনুষ্য দুখী হ’লে তেতিয়া আহ্বান কৰে।
সূক্ষ্মবতনৰতো কথাই নাই। আত্মিক পিতা আহি নিজৰ আত্মিক সন্তানসকলক অৰ্থাৎ আত্মাসকলক
বহি বুজায়। বাৰু, আত্মিক পিতাৰ নাম কি? বাবা বুলি যাক কোৱা হয়, নিশ্চয় কিবা নাম থকা
উচিত। যথাযথ নাম এটিয়ে গায়ন কৰে ‘শিৱ’। শিৱ নামটি প্ৰখ্যাত কিন্তু মনুষ্যই অনেক নাম
ৰাখি দিছে। ভক্তি মাৰ্গত নিজৰ বুদ্ধিৰেই এই লিংগ ৰূপ তৈয়াৰ কৰি দিছে। নাম তথাপিও
‘শিৱ’ই হয়। পিতাই কয় - মই এবাৰ আহোঁ। আহি মুক্তি-জীৱনমুক্তিৰ উত্তৰাধিকাৰ দিওঁ।
মনুষ্যই যদিও নাম লয় - মুক্তিধাম, নিৰ্বাণধাম, কিন্তু একোৱেই নাজানে। পিতাকো নাজানে
আৰু দেৱতাসকলকো নাজানে। এইটো কোনেও গম নাপায় যে পিতা ভাৰতলৈ আহি কেনেকৈ ৰাজধানী
স্থাপনা কৰে। শাস্ত্ৰবোৰতো এনেকুৱা কোনো কথা নাই যে পৰমপিতা পৰমাত্মা কেনেকৈ আহি আদি
সনাতন দেৱী-দেৱতা ধৰ্মৰ প্ৰতিষ্ঠা কৰে। এনেকুৱা নহয় যে সত্যযুগত দেৱতাসকলৰ জ্ঞান
আছিল, যি নাইকিয়া হৈ গ’ল। নহয়, যদি দেৱতাসকলৰো এই জ্ঞান থাকিলহেঁতেন তেন্তে প্ৰচলিত
হৈ আহিলহেঁতেন। ইছলাম, বৌদ্ধ আদি ধৰ্মৰ যিসকল আছে তেওঁলোকৰ জ্ঞান প্ৰচলিত হৈ আহে।
সকলোৱে জানে - এই জ্ঞান প্ৰায় লোপ হৈ যায়। মই যেতিয়া আহোঁ তেতিয়া যিসকল আত্মা পতিত
হৈ ৰাজ্য হেৰুৱাই পেলালে তেওঁলোকক আহি পুনৰ পাৱন কৰি তোলোঁ। ভাৰতত ৰাজ্য আছিল পুনৰ
কেনেকৈ হেৰুৱালা, সেইটোও কোনেও নাজানে সেইকাৰণে পিতাই কয় - সন্তানসকল কিমান তুচ্ছ
বুদ্ধিৰ হৈ গৈছে। মই সন্তানসকলক এই জ্ঞান দি প্ৰালব্ধ দিওঁ পুনৰ সকলো পাহৰি যায়।
কেনেকৈ পিতা আহিল, কেনেকৈ সন্তানসকলক শিক্ষা দিলে, সেই সকলোবোৰ পাহৰি যায়। এয়াও
নাটকত নিৰ্ধাৰিত হৈ আছে। সন্তানসকলৰ বিচাৰ সাগৰ মন্থন কৰিবলৈ বিশাল বুদ্ধি থাকিব
লাগে।
পিতাই কয় - এই যি শাস্ত্ৰ আদি তোমালোকে পঢ়ি আহিছা এইবোৰ সত্যযুগ-ত্ৰেতাত পঢ়া নাছিলা।
তাত নাছিলেই। তোমালোকে এই জ্ঞান পাহৰি যোৱা আকৌ গীতা আদি শাস্ত্ৰ ক’ৰ পৰা আহিল?
যিসকলে গীতা শুনি এই পদ পালে তেওঁলোকেই নাজানে তেন্তে অন্যই আকৌ কেনেকৈ জানিব পাৰিব।
দেৱতাসকলেও জানিব নোৱাৰে। আমি মনুষ্যৰ পৰা দেৱতা কেনেকৈ হ’লোঁ। সেই পুৰুষাৰ্থৰ
ভূমিকাই বন্ধ হৈ গ’ল। তোমালোকৰ প্ৰালব্ধ আৰম্ভ হৈ গ’ল। তাত এই জ্ঞান কেনেকৈ থাকিব
পাৰে। পিতাই বুজায় – এই জ্ঞান তোমালোকে পুনৰাই পাই আছা, কল্প পূৰ্বৰ দৰে। তোমালোকক
ৰাজযোগ শিকাই প্ৰালব্ধ দিয়া হয়। পুনৰ তাততো দুৰ্গতি নহয়েই। গতিকে জ্ঞানৰ কথাও উদয়
হ’ব নোৱাৰে। জ্ঞান হয়েই সৎগতি পাবৰ কাৰণে। সেয়া দিওঁতা হৈছে একমাত্ৰ পিতা। সৎগতি আৰু
দুৰ্গতি এই শব্দবোৰ ইয়াৰ পৰাই ওলাইছে। সৎগতি ভাৰতবাসীয়েই পায়। বুজি পায় যে স্বৰ্গীয়
ঈশ্বৰ পিতাই স্বৰ্গ ৰচিছিল। কেতিয়া ৰচিলে? এয়া একোৱেই নাজানে। শাস্ত্ৰবোৰত লাখ লাখ
বছৰ বুলি লিখি দিছে। পিতাই কয় - সন্তানসকল, তোমালোকক পুনৰ জ্ঞান দিওঁ আকৌ এই জ্ঞান
নোহোৱা হৈ গ’লে তেতিয়া ভক্তি আৰম্ভ হয়। আধাকল্প হৈছে জ্ঞান, আধাকল্প হৈছে ভক্তি।
এয়াও কোনেও নাজানে। সত্যযুগৰ আয়ুসেই লাখ লাখ বছৰ দি দিছে। তেন্তে কেনেকৈ গম পাব। 5
হাজাৰ বছৰৰ কথাও পাহৰি গ’ল। তেন্তে লাখ লাখ বছৰৰ কথা কেনেকৈ জানিব পাৰিব। একোৱেই
বুজি নাপায়। পিতাই কিমান সহজকৈ বুজায়। কল্পৰ আয়ুস 5 হাজাৰ বছৰ। যুগেই হৈছে 4টা।
চাৰিওতাৰে সমান সময় 1250 বছৰ। ব্ৰাহ্মণৰ এইটো অতি চুটি (মিডগেড; বাওনা) যুগ। সেই
4টা যুগৰ তুলনাত বহুত চুটি। গতিকে পিতাই ভিন্ন ভিন্ন ৰীতিৰে, নতুন নতুন কথা সহজ
ৰীতিৰে সন্তানসকলক বুজাই থাকে। ধাৰণা তোমালোকে কৰিব লাগে। পৰিশ্ৰম তোমালোকে কৰিব
লাগে। নাটক অনুসৰি যি বুজাই আহিছোঁ সেই ভূমিকা চলি আহি থাকে। যি ক’বলগীয়া আছিল
সেয়াই আজি কৈ আছোঁ। উদয় হৈ থাকে। তোমালোকে শুনি গৈ থাকা। তোমালোকেই ধাৰণ কৰিব আৰু
কৰাব লাগে। মইতো ধাৰণ কৰিব নালাগে। তোমালোকক শুনাওঁ, ধাৰণা কৰাওঁ। মোৰ আত্মাত ভূমিকা
নিহিত হৈ আছে পতিতক পাৱন কৰি তোলাৰ। যি কল্প পূৰ্বে বুজাইছিলোঁ সেয়াই ওলাই থাকে। মই
আগতেই জনা নাছিলোঁ যে কি শুনাম। যদিও এওঁৰ (ব্ৰহ্মাৰ) আত্মাই বিচাৰ সাগৰ মন্থন কৰে।
এওঁ বিচাৰ সাগৰ মন্থন কৰি শুনায় নে বাবাই শুনায় - এইটো অতি গূঢ় কথা, এই ক্ষেত্ৰত
বুদ্ধি বহুত ভাল হোৱা উচিত। যিসকল সেৱাত তাৎপৰ হৈ থাকিব তেওঁলোকৰেই বিচাৰ সাগৰ
মন্থন চলি থাকিব।
বাস্তৱত কন্যাসকল বন্ধনমুক্ত হয়। তেওঁলোক এই আত্মিক পঢ়াত লাগি যাব লাগে, বন্ধনতো
একোৱেই নাই। কুমাৰীসকলে ভালকৈ আহৰণ কৰিব পাৰে, তেওঁলোকৰ পঢ়া আৰু পঢ়োৱাই কাম।
তেওঁলোকে উপাৰ্জন কৰাৰ কোনো দৰকাৰ নাই। কুমাৰীয়ে যদি ভালদৰে এই জ্ঞান বুজি পাই যায়
তেন্তে সকলোতকৈ ভাল কথা। বুদ্ধিমান হ’লেতো বচ্ এই আত্মিক উপাৰ্জনত লাগি যাব।
বহুতেতো চখতে লৌকিক পঢ়া পঢ়ি থাকে। বুজোৱা হয় - ইয়াৰ পৰা একো লাভ নাই। তোমালোকে এই
আত্মিক পঢ়া পঢ়ি সেৱাত লাগি যোৱা। সেই পঢ়াতো কোনো কামৰ নহয়। পঢ়ি উঠি গৃহস্থ ব্যৱহাৰত
গুচি যায়। গৃহস্থালিৰ মাতা হৈ যায়। কন্যাসকলতো এই জ্ঞানত লাগি যাব লাগে। খোজে প্ৰতি
শ্ৰীমতত চলি ধাৰণা কৰাত লাগি যাব লাগে। মম্মা আৰম্ভণিতে আহিল আৰু এই পঢ়াত লাগি গ’ল,
কিমান কুমাৰীতো নোহোৱা হৈ গ’ল। কুমাৰীসকলৰ ভাল সুযোগ আছে। শ্ৰীমতত চলিলে অতি উত্তম
হৈ যাব। এয়া শ্ৰীমত নে ব্ৰহ্মাৰ মত – ইয়াক লৈয়ে বিবুদ্ধিত পৰে। তথাপিও এইখন বাবাৰ
ৰথ হয় নহয় জানো। এওঁৰ দ্বাৰা কিবা ভুল হৈ গ’লেও, তোমালোক শ্ৰীমতত চলি থাকিলে তেতিয়া
তেওঁ নিজেই ঠিক কৰি দিব। শ্ৰীমত পাবাও এওঁৰ দ্বাৰা। সদায় বুজিব লাগে শ্ৰীমত পোৱা
যায় লাগিলে যিয়েই নহওঁক – দায়বদ্ধ (জবাবদিহি) নিজেই হয়। ইয়াৰ বাবে কিবা হৈ গ’লে,
বাবাই কয় – তাৰ বাবে মই দায়ৱদ্ধ। নাটকত এইটো ৰহস্য নিহিত হৈ আছে। এওঁকো শুধৰাব পাৰে।
পিতা হয় নহয় জানো। বাপদাদা দুয়ো একত্ৰিত হৈ আছে সেয়েহে বিবুদ্ধিত পৰে। গম নাপাও
শিৱবাবাই কয় নে ব্ৰহ্মাই কয়। যদি বুজে যে শিৱবাবাইহে মত দিয়ে তেন্তে কেতিয়াও অস্থিৰ
হ’ব নোৱাৰে। শিৱবাবাই যি বুজায় সেয়া শুদ্ধই হয়। তোমালোকে কোৱা বাবা আপুনিয়েই আমাৰ
পিতা-শিক্ষক-গুৰু। তেন্তে শ্ৰীমতত চলিব নালাগে জানো। যি কয় সেইমতে চলা। সদায় বুজিবা
যে শিৱবাবাই কয় - তেওঁ হয়েই কল্যাণকাৰী, এওঁৰ (ব্ৰহ্মাৰ) দ্বায়িত্বও তেওঁৰ ওপৰত।
তেওঁৰ ৰথ নহয় জানো। বিবুদ্ধিত কিয় পৰা, ক’ব নোৱাৰোঁ এয়া ব্ৰহ্মাৰ মত নে শিৱৰ?
তোমালোকে কিয় নুবুজা যে শিৱবাবাইহে বুজায়। শ্ৰীমতে যি কয় সেয়া কৰি থাকা। অন্যৰ মতত
তোমালোক চলাই বা কিয়। শ্ৰীমতত চলিলে কেতিয়া শ্বাসৰুদ্ধ হ’বলগীয়া নহ’ব। কিন্তু চলিব
নোৱাৰে, বিবুদ্ধিত পৰি যায়। বাবাই কয় - তোমালোকে শ্ৰীমতত নিশ্চয় ৰাখা তেতিয়া তাৰ
বাবে মই দায়ৱদ্ধ। তোমালোকে নিশ্চয়েই নাৰাখা তেন্তে ময়ো দায়ৱদ্ধ নহওঁ। সদায় বুজিবা
শ্ৰীমতত চলিবই লাগে। তেওঁ যি কয়, লাগিলে মৰম কৰা, লাগিলে মাৰা….. এয়া তেওঁৰ কাৰণে
গায়ন কৰা হৈছে। ইয়াত পদাঘাত আদি কৰাৰ কথা নাই। কিন্তু কাৰোবাৰ নিশ্চয় হোৱাটোৱেই
কঠিন। নিশ্চয় পূৰা হৈ গ’লে তেতিয়া কৰ্মাতীত অৱস্থা হৈ যাব। কিন্তু সেইটো অৱস্থা
হ’বলৈও সময় লাগে। সেয়া অন্তিমত হ’ব, এই ক্ষেত্ৰত নিশ্চয় বহুত অটল হ’ব লাগে।
শিৱবাবাৰ দ্বাৰাতো কেতিয়াও কোনো ভুল হ’ব নোৱাৰে, এওঁৰ দ্বাৰা হ’ব পাৰে। এই দুয়োজন
একত্ৰিত হৈ আছে। কিন্তু তোমালোকে নিশ্চয়ো ৰাখিব লাগে - শিৱবাবাই বুজায়, সেইমতে আমি
চলিব লাগে। গতিকে বাবাৰ শ্ৰীমত বুলি বুজি চলি থাকা। তেতিয়া ওলোটাটোও চিধা হৈ যাব।
ক’ৰবাত ভুল বুজাবুজিও হৈ যায়। শিৱবাবা আৰু ব্ৰহ্মাবাবাৰ মুৰুলীও বহুত ভালদৰে বুজিব
লাগে। বাবাই ক’লে নে এওঁ ক’লে। এনেকুৱা নহয় যে ব্ৰহ্মাই একোৱেই নকয়। কিন্তু বাবাই
বুজাইছে - বাৰু, ধৰি লোৱা এই ব্ৰহ্মাই একো নাজানে, শিৱবাবায়ে সকলোবোৰ শুনায়।
শিৱবাবাৰ ৰথক স্নান কৰাওঁ, শিৱবাবাৰ ভঁৰালৰ সেৱা কৰোঁ - এইটো স্মৃতি থাকিলে সেয়াও
বহুত ভাল। শিৱবাবাৰ স্মৃতিত থাকি যিয়েই নকৰক বহুততকৈ তীব্ৰ বেগত যাব পাৰে। মুখ্য কথা
হৈছেই শিৱবাবাৰ স্মৃতি। ‘অল্ফ’ আৰু ‘বে’। বাকী হৈছে বিস্তাৰ।
পিতাই যি বুজায় তাৰ প্ৰতি মনোযোগ দিব লাগে। পিতাহে পতিত-পাৱন, জ্ঞানৰ সাগৰ হয় নহয়
জানো। তেৱেঁই পতিত শূদ্ৰসকলক আহি ব্ৰাহ্মণ কৰি তোলে। ব্ৰাহ্মণসকলকহে পাৱন কৰি তোলে,
শূদ্ৰসকলক পাৱন নকৰে, এই সকলোবোৰ কথা কোনো ভাগৱত আদিত নাই। কিছু কিছু শব্দ আছে।
মনুষ্যইতো এইটোও গম নাপায় যে ৰাধা-কৃষ্ণই লক্ষ্মী-নাৰায়ণ হয়। বিবুদ্ধিত পৰি যায়।
দেৱতাসকলতো হয়েই সূৰ্যবংশী-চন্দ্ৰবংশী। লক্ষ্মী-নাৰায়ণৰ ৰাজবংশ, সীতা-ৰামৰ ৰাজবংশ।
পিতাই কয় - ভাৰতবাসী মৰমৰ সন্তানসকল এইটো স্মৰণ কৰা, লাখ লাখ বছৰৰতো কথাই নাই।
কালিৰ কথা। তোমালোকক ৰাজ্য দিছিলোঁ। ইমান অজস্ৰ ধন-সম্পত্তি দিছিলোঁ। পিতাই
তোমালোকক গোটেই বিশ্বৰ মালিক কৰি তুলিলে, আৰু কোনো খণ্ড নাছিল, আকৌ তোমালোকৰ কি হ’ল!
বিদ্বান, আচাৰ্য, পণ্ডিত কোনেও এই কথাবোৰ নাজানে। পিতাইহে কয় – হে ভাৰতবাসী,
তোমালোকক ৰাজ্য-ভাগ্য দিছিলোঁ নহয়। তোমালোকেও আনক ক’বা - শিৱবাবাই কয় – ইমান
তোমালোকক ধন দিছিলোঁ আকৌ তোমালোকে হেৰুৱাই পেলালা! পিতাৰ সম্পত্তি কিমান শ্ৰেষ্ঠ।
পিতাইহে সোধে নহয় নে পিতা গুচি গ’লে তেতিয়া মিত্ৰ-সম্বন্ধীয়সকলে সোধে। পিতাই
তোমালোকক ইমান ধন দিলে সকলোবোৰ ক’ত হেৰুৱালা! এওঁতো বেহদৰ (অসীমৰ) পিতা। পিতাই কড়িৰ
পৰা হীৰাতুল্য কৰিলে। ইমান ৰাজ্য-ভাগ্য দিলে আকৌ ধন ক’ত গ’ল? তোমালোকে কি উত্তৰ দিবা?
কোনেও বুজি নাপায়। তোমালোকে বুজি পোৱা যে পিতাই ঠিকেই সোধে - ইমান কঙাল কেনেকৈ হ’লা!
প্ৰথমে সকলো সতোপ্ৰধান আছিল, আকৌ কলা কম হৈ গ’ল তেতিয়া সকলো কমি গৈ থাকিল।
সত্যযুগততো সতোপ্ৰধান আছিল, লক্ষ্মী-নাৰায়ণৰ ৰাজত্ব আছিল। ৰাধা-কৃষ্ণতকৈ
লক্ষ্মী-নাৰায়ণৰ নাম বেছিকৈ প্ৰচলিত। তেওঁলোকৰ (লক্ষ্মী-নাৰায়ণৰ) কোনো গ্লানিৰ কথা
লিখা নাই বাকী সকলোৰে ক্ষেত্ৰত নিন্দাসূচক কথা লিখি দিছে। লক্ষ্মী-নাৰায়ণৰ ৰাজ্যত
কোনো দৈত্য আদিৰ কথা নকয়। গতিকে এই কথাবোৰ বুজিবলগীয়া। বাবাই জ্ঞান ধনেৰে জোলোঙা
ভৰপূৰ কৰি আছে। পিতাই কয় – সন্তানসকল, এই মায়াৰ পৰা সাৱধানে থাকা। ভাল বাৰু!
অতি মৰমৰ, কল্পৰ পাছত পুনৰাই লগ পোৱা সন্তানসকলৰ প্ৰতি মাতা-পিতা বাপদাদাৰ
স্নেহপূৰ্ণ স্মৰণ আৰু সুপ্ৰভাত। আত্মিক পিতাৰ আত্মিক সন্তানসকলক নমস্কাৰ।
ধাৰণাৰবাবেমুখ্যসাৰ:-
(1) বুদ্ধিমান হৈ সঁচা সেৱাত লাগি যাব লাগে। দায়ৱদ্ধ (জবাবদিহি) এজন পিতা সেইবাবে
শ্ৰীমতত সংশয় আনিব নালাগে। নিশ্চয়ত অটল হৈ থাকিব লাগে।
(2) বিচাৰ সাগৰ মন্থন কৰি পিতাৰ সকলো বুজনিৰ প্ৰতি মনোযোগ দিব লাগে। নিজে জ্ঞান
ধাৰণ কৰি আনক শুনাব লাগে।
বৰদান:
নিজৰ
প্ৰত্যক্ষ প্ৰমাণৰ দ্বাৰা পিতাক প্ৰত্যক্ষ কৰোঁতা শ্ৰেষ্ঠ ভাগ্যৱান হোৱা
যিকোনো কথা স্পষ্ট
কৰিবৰ বাবে অনেক প্ৰকাৰৰ প্ৰমাণ দিয়া হয়। কিন্তু সকলোতকৈ শ্ৰেষ্ঠ প্ৰমাণ হৈছে
প্ৰত্যক্ষ প্ৰমাণ। প্ৰত্যক্ষ প্ৰমাণ অৰ্থাৎ যি হোৱা, যাৰ হোৱা, তেওঁৰ স্মৃতিত থকা।
যিসকল সন্তানে নিজৰ যথাৰ্থ বা অনাদি স্বৰূপত স্থিত হৈ থাকে তেওঁলোকেই পিতাক
প্ৰত্যক্ষ কৰোৱাৰ নিমিত্ত হয়। তেওঁলোকৰ ভাগ্য দেখি ভাগ্য গঢ়োঁতাজনৰ স্মৃতি স্বতঃ আহে।
স্লোগান:
নিজৰ দয়াশীল দৃষ্টিৰে সকলো আত্মাৰ পৰিৱৰ্তন কৰোঁতাজনহে পুণ্য আত্মা হয়।