30.01.21 Morning Assame Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“মৰমৰ সন্তানসকল –
তোমালোকৰ স্মৃতিৰ যাত্ৰা একেবাৰেই গুপ্ত, তোমালোক সন্তানসকলে এতিয়া মুক্তিধামলৈ
যাবলৈ যাত্ৰা কৰি আছা”
প্ৰশ্ন:
স্থূলবতনবাসীৰ
পৰা সূক্ষ্মবতনবাসী ফৰিস্তা হোৱাৰ পুৰুষাৰ্থ কি?
উত্তৰ:
সূক্ষ্মবতনবাসী ফৰিস্তা হ’বলৈ হ’লে আত্মিক সেৱাত হাড় পৰ্যন্ত স্বাহা (উৎসৰ্গিত) কৰা
(সৰ্বতো প্ৰকাৰে সেৱা কৰা)। হাড় স্বাহা নকৰাকৈ ফৰিস্তা হ’ব নোৱাৰা কাৰণ ফৰিস্তাসকল
হাড়-মঙহ বিহীন (অশৰীৰী) হয়। এই বেহদৰ সেৱাত দধীচি ঋষিৰ দৰে হাড় লগাব লাগে তেতিয়াহে
ব্যক্তৰ পৰা অব্যক্ত হ’বাগৈ।
গীত:
ধীৰজ ধৰ মনুৱা…..
(ধৈৰ্য ধৰা মন…..)
ওঁম্শান্তি।
সন্তানসকলে এই
গীতটিৰ পৰা ইঙ্গিত পালা যে ধৈৰ্য ধৰা। সন্তানসকলে জানে আমি শ্ৰীমত অনুসৰি পুৰুষাৰ্থ
কৰি আছোঁ আৰু জানে যে আমি এই গুপ্ত যোগৰ যাত্ৰাত আছোঁ। সেই যাত্ৰা নিজৰ সময়ত পূৰা
হ’ব। মুখ্য হৈছেই এই যাত্ৰা, যাক তোমালোকৰ বাহিৰে আৰু কোনেও নাজানে। যাত্ৰাত নিশ্চয়
যাব লাগে আৰু লৈ যাওঁতা পাণ্ডাও লাগে। ইয়াৰ নামেই ৰখা হৈছে পাণ্ডৱ সেনা। এতিয়া
যাত্ৰাত আছা। স্থূল যুদ্ধৰতো কোনো কথা নাই। প্ৰতিটো কথা গুপ্ত। যাত্ৰাও বৰ গুপ্ত।
শাস্ত্ৰতো আছে – পিতাই কয়, মোক স্মৰণ কৰা তেতিয়া মোৰ ওচৰত আহি উপস্থিত হ’বা। এয়া
যাত্ৰাতো হ’ল নহয় জানো। পিতাই সকলো শাস্ত্ৰৰ সাৰ শুনায়। বাস্তৱত (প্ৰেক্টিকেলত)
কাৰ্যত লৈ আহে। আমি আত্মাসকল নিজৰ নিৰ্বাণধামৰ যাত্ৰাত যাব লাগে। বিচাৰ কৰিলে বুজিব
পাৰিবা। এয়া হৈছে মুক্তিধামৰ প্ৰকৃত যাত্ৰা। সকলোৱে বিচাৰে আমি মুক্তিধামলৈ যাওঁ।
এই যাত্ৰা কৰিবৰ কাৰণে কোনোবাই মুক্তিধামৰ ৰাস্তা দেখুৱাওক। কিন্তু পিতাতো নিজৰ
সময়ত নিজেই আহে, যিটো সময়ক কোনেও নাজানে। পিতা আহি বুজায় তেতিয়া সন্তানসকলৰ নিশ্চয়
হয়। যথাৰ্থতে এয়া প্ৰকৃত যাত্ৰা যাৰ গায়ন কৰা হৈছে। ভগৱানে এই যাত্ৰা শিকাইছিল। ‘মনমনাভৱ’,
‘মধ্যাজী ভৱ’। এই শব্দকেইটিও তোমালোকৰ বহুত কামত অহা। কেৱল কোনে কৈছিল? এইটো ভুল কৰি
দিলে। এনেকৈ কয়, দেহ সহিত দেহৰ সম্বন্ধবোৰক পাহৰি যোৱা। এওঁৰো (ব্ৰহ্মা বাবাৰো) দেহ
আছে। এওঁকো বুজোৱাজন বেলেগ, যাৰ নিজৰ দেহ নাই সেই পিতা হ’ল বিচিত্ৰ, তেওঁৰ কোনো
চিত্ৰ নাই, বাকীতো সকলোৰে চিত্ৰ আছে। গোটেই জগতখনেই চিত্ৰশালা। বিচিত্ৰ আৰু চিত্ৰ
অৰ্থাৎ জীৱ আৰু আত্মাৰ এই মনুষ্য স্বৰূপ তৈয়াৰ হৈ আছে। গতিকে সেই পিতা হ’ল বিচিত্ৰ।
তেওঁ বুজায় - মই এই চিত্ৰৰ আধাৰ ল’বলগীয়া হয়। যথাযথ শাস্ত্ৰত আছে ভগৱানে কৈছিল
যেতিয়া মহাভাৰতৰ যুদ্ধও লাগিছিল। ৰাজযোগ শিকাইছিল, নিশ্চয় ৰাজ্য স্থাপন হৈছিল।
এতিয়াতো ৰাজ্য নাই। ৰাজযোগ ভগৱানে শিকাইছিল, নতুন সৃষ্টিৰ বাবে কিয়নো বিনাশ সন্মুখত
থিয় হৈ আছিল। বুজোৱা হয় এনেকুৱা হৈছিল যেতিয়া স্বৰ্গৰ স্থাপনা হৈছিল। সেই
লক্ষ্মী-নাৰায়ণৰ ৰাজ্য স্থাপন হৈছিল। এতিয়া তোমালোকৰ বুদ্ধিত আছে – সত্যযুগ আছিল,
এতিয়া হ’ল কলিযুগ। আকৌ পিতাই সেই কথাবোৰে বুজায়। এনেকৈতো কোনেও ক’ব নোৱাৰে যে মই
পৰমধামৰ পৰা আহিছোঁ তোমালোকক ওভতাই লৈ যাবলৈ। পৰমপিতা পৰমাত্মাইহে ক’ব পাৰে
ব্ৰহ্মাৰ দ্বাৰা, আৰু কাৰো দ্বাৰা ক’ব নোৱাৰে। সূক্ষ্মবতনত আছেই
ব্ৰহ্মা-বিষ্ণু-শঙ্কৰ। ব্ৰহ্মাৰ কাৰণেও বুজোৱা হৈছে যে তেওঁ হ’ল অব্যক্ত ব্ৰহ্মা আৰু
এওঁ হ’ল ব্যক্ত। তোমালোক এতিয়া ফৰিস্তা হোৱা। ফৰিস্তা স্থূলবতনত নাথাকে।
ফৰিস্তাসকলৰ হাড়-মঙহ নাথাকে। ইয়াত এই আত্মিক সেৱাত হাড় আদি সকলো শেষ কৰি দিয়ে,
তাৰপাছত ফৰিস্তা হৈ যায়। এতিয়াতো হাড় আছে নহয় জানো। এইটোও লিখা আছে – নিজৰ হাড় আদিও
সেৱাত দি দিলে। অৰ্থাৎ নিজৰ হাড় শেষ কৰি দিয়ে। স্থূলবতনৰ পৰা সূক্ষ্মবতনবাসী হ’ব
লাগে। ইয়াত আমি হাড় দি সূক্ষ্ম হৈ যাওঁ। এই সেৱাত সকলো স্বাহা কৰিব লাগে। স্মৃতিত
থাকি থাকি আমি ফৰিস্তা হৈ যামগৈ। এইটোও গায়ন কৰা হৈছে – মিৰুৱা মৌত মলুকা চিকাৰ (চিকাৰৰ
মৃত্যু, চিকাৰৰ বাবে দুখ, চিকাৰীৰ বাবে সুখ), ‘মলুক’ ফৰিস্তাক কোৱা হয়। তোমালোক
মনুষ্যৰ পৰা ফৰিস্তা হোৱা। তোমালোকক দেৱতা বুলি ক’ব নোৱাৰি। ইয়াততো তোমালোকৰ শৰীৰ
আছে নহয় জানো। সূক্ষ্মবতনৰ বৰ্ণনা এতিয়া হয়। যোগত থাকি আকৌ ফৰিস্তা হৈ যায়। অন্তত
তোমালোক ফৰিস্তা হৈ যাবাগৈ। তোমালোকৰ সকলো সাক্ষাৎকাৰ হ’ব আৰু আনন্দিত হ’বা।
মনুষ্যতো সকলো কালৰ চিকাৰ হৈ যাব। তোমালোকৰ মাজত যিসকল মহাবীৰ আছে তেওঁলোক অটল হৈ
থাকিব। বাকী কি কি হৈ থাকিব! বিনাশৰ দৃশ্যতো হ’বই নহয় জানো। অৰ্জুনৰ বিনাশৰ
সাক্ষাৎকাৰ হ’ল। এজন অৰ্জুনৰ কথা নহয়। তোমালোক সন্তানসকলৰ বিনাশ আৰু স্থাপনাৰ
সাক্ষাৎকাৰ হয়। প্ৰথমতে বাবাৰো বিনাশৰ সাক্ষাৎকাৰ হ’ল। সেই সময়ত জ্ঞানতো একো নাছিল।
দেখিলে যে সৃষ্টিৰ বিনাশ হৈ আছে। আকৌ চতুৰ্ভূজৰ সাক্ষাৎকাৰ হ’ল। বুজিব ধৰিলে এইটোতো
ভাল। বিনাশৰ পাছত মই বিশ্বৰ মালিক হওঁ, তেতিয়া আনন্দিত হৈ গ’ল। এতিয়া এই জগতে নাজানে
যে বিনাশতো ভাল নহয় জানো। শান্তিৰ কাৰণে যত্ন কৰে কিন্তু অৱশেষত বিনাশতো হ’বই।
স্মৰণ কৰে পতিত-পাৱন আহক, সেয়েহে পিতা নিশ্চয় আহিব পাৱন সৃষ্টি স্থাপন কৰিব, য’ত আমি
ৰাজত্ব কৰিম। এইটোতো ভাল নহয় জানো। পতিত-পাৱনক কিয় স্মৰণ কৰে? কাৰণ দুখ আছে। পাৱন
সৃষ্টিত দেৱতাসকল আছে, পতিত সৃষ্টিততো দেৱতাসকলে পদাৰ্পণ কৰিব নোৱাৰে। সেয়েহে
নিশ্চয় পতিত সৃষ্টিৰ বিনাশ হোৱা উচিত। গায়নো কৰা হৈছে মহাবিনাশ হ’ল। তাৰপাছত কি হয়?
এক ধৰ্মৰ প্ৰতিষ্ঠা সেয়াতো এনেকৈয়ে হ’ব নহয় জানো। ইয়াৰ পৰা ৰাজযোগ শিকিব। বিনাশ হ’ব
বাকী ভাৰতত কোন বাচি থাকিব? যিসকলে ৰাজযোগ শিকে, জ্ঞান দিয়ে তেওঁলোকেই বাচিব।
বিনাশতো সকলোৰে হ’ব, ইয়াত ভীতিগ্ৰস্ত হোৱাৰ কথা নাই। পতিত-পাৱনক আহ্বান কৰে যিহেতু
তেওঁ আহে সেয়েহে আনন্দিত হ’ব লাগে নহয় জানো। পিতাই কয় - বিকাৰত নাযাবা। এই
বিকাৰবোৰৰ ওপৰত বিজয়ী হোৱা বা দান দি দিয়া তেতিয়া গ্ৰহণ আঁতৰিব। ভাৰতৰ গ্ৰহণ নিশ্চয়
আঁতৰি যায়। ক’লাৰ (অপৱিত্ৰৰ) পৰা বগা (পৱিত্ৰ) হ’ব লাগে। সত্যযুগত পৱিত্ৰ দেৱতাসকল
আছিল, তেওঁলোক নিশ্চয় ইয়াত গঢ় লৈ উঠিছিল।
তোমালোকে জানা আমি শ্ৰীমতেৰে নিৰ্বিকাৰী (বিকাৰ ৰহিত) হওঁ। ভগৱানুবাচ, এয়া হ’ল
গুপ্ত। শ্ৰীমতত চলি তোমালোকে বাদশ্বাহী (সাম্ৰাজ্য) পোৱা। পিতাই কয় - তোমালোক নৰৰ
পৰা নাৰায়ণ হ’ব লাগে। চেকেণ্ডত ৰাজ্য-ভাগ্য পাব পাৰা। আৰম্ভণিতে কন্যাসকলে 4-5
দিনলৈকেও বৈকুণ্ঠত গৈ আছিল। শিৱবাবা আহি সন্তানসকলক বৈকুণ্ঠৰো সাক্ষাৎকাৰ কৰাইছিল।
দেৱতাসকল কিমান মান-সম্ভ্ৰমেৰে আহিছিল। সেয়েহে সন্তানসকলৰ অন্তৰত চুই যায় যথাযথ
গুপ্ত ভেশত আহোঁতা পিতাই আমাক বুজাই আছে। ব্ৰহ্মাৰ শৰীৰত আহে। ব্ৰহ্মাৰ শৰীৰতো ইয়াত
লাগে নহয় জানো। প্ৰজাপিতা ব্ৰহ্মাৰ দ্বাৰা স্থাপনা। বাবাই বুজাইছে – কোনোবা আহিলে
তেতিয়া তেওঁক সোধা যে কাৰ ওচৰলৈ আহিছে? বি.কে.ৰ ওচৰলৈ। বাৰু ব্ৰহ্মাৰ নাম কেতিয়াবা
শুনিছেনে? প্ৰজাপিতাতো আছে নহয়। আমি সকলো আহি তেওঁৰ হৈছোঁ। নিশ্চয় আগতেও হৈছিলোঁ।
ব্ৰহ্মাৰ দ্বাৰা স্থাপনা তেন্তে লগত ব্ৰাহ্মণো লাগে। পিতাই ব্ৰহ্মাৰ দ্বাৰা কাক
বুজায়? শূদ্ৰকতো নুবুজাব। এয়া হৈছে ব্ৰহ্মা মুখ বংশাৱলী ব্ৰাহ্মণ, শিৱবাবাই
ব্ৰহ্মাৰ দ্বাৰা আমাক নিজৰ কৰি লৈছে। ব্ৰহ্মাকুমাৰ-কুমাৰী কিমান অনেক আছে, কিমান
সেৱাকেন্দ্ৰ আছে। সকলোতে ব্ৰহ্মাকুমাৰীসকলে পঢ়ায়। ইয়াত আমি ককাৰ উত্তৰাধিকাৰ পাওঁ।
ভগৱানুবাচ, তোমালোকক ৰাজযোগ শিকাওঁ। তেওঁ নিৰাকাৰ হোৱাৰ বাবে এওঁৰ শৰীৰৰ আধাৰ লৈ
আমাক জ্ঞান শুনায়। প্ৰজাপিতাৰতো সকলো সন্তান হ’ব নহয় জানো! আমি হ’লোঁ প্ৰজাপিতা
ব্ৰহ্মাকুমাৰ-কুমাৰী। শিৱবাবা হ’ল ককা। তেওঁ তুলি লৈছে। তোমালোকে জানা আমি ককাৰ পৰা
পঢ়ি আছোঁ ব্ৰহ্মাৰ দ্বাৰা। এই লক্ষ্মী-নাৰায়ণ দুয়ো স্বৰ্গৰ মালিক নহয় জানো। ভগৱানতো
এজন উচ্চতকৈও উচ্চ নিৰাকাৰেই হয়। সন্তানসকলৰ ধাৰণা বহুত ভাল হ’ব লাগে। প্ৰথমতে
বুজোৱা ভক্তিমাৰ্গত দুজন পিতা আছে। স্বৰ্গত হৈছে এজন পিতা। পাৰলৌকিক পিতাৰ দ্বাৰা
বাদশ্বাহী পোৱাৰ পাছত আকৌ স্মৰণ কিয় কৰিব। দুখ নায়েই যে স্মৰণ কৰিবলগীয়া হ’ব। গায়ন
কৰে দুখহৰ্তা সুখকৰ্তা। সেয়া এতিয়াৰ কথা। যি অতীত হৈ যায় তাৰ গায়ন হয়। মহিমা হৈছে
এজনৰ। সেই এজন পিতাই আহি পতিতসকলক পাৱন কৰি তোলে। মনুষ্যই জানো বুজি পায়। তেওঁলোকেতো
অতীতৰ কথা বহি লিখে। তোমালোকে এতিয়া বুজি পোৱা – যথাযথ পিতাই ৰাজযোগ শিকালে, যাৰ
দ্বাৰা বাদশ্বাহী পালোঁ। 84ৰ চক্ৰ পৰিক্ৰমা কৰিলোঁ। এতিয়া আকৌ আমি পঢ়ি আছোঁ, আকৌ 21
জন্ম ৰাজত্ব কৰিম। এনেকুৱা দেৱতা হ’মগৈ। এনেকুৱা কল্প পূৰ্বে হৈছিলোঁ। বুজি পোৱা আমি
পূৰা 84 জন্মৰ চক্ৰ পৰিক্ৰমা কৰিলোঁ। এতিয়া আকৌ সত্যযুগ-ত্ৰেতাত যাম সেইবাবেতো
পিতাই সোধে - আগতে কিমানবাৰ মিলিত হৈছা? এয়া বাস্তৱিক কথা নহয় জানো! নতুন কোনোবাই
শুনিলেও বুজিব 84ৰ চক্ৰতো নিশ্চয় আছে। যিসকল প্ৰথমৰ হ’ব তেওঁলোকৰেই চক্ৰ পূৰা হ’ব।
বুদ্ধিৰে বুজিব লাগে। এই ঘৰত, এইটো পোছাকত বাবা আমি আপোনাৰ সৈতে অনেক বাৰ মিলিত হৈছোঁ
আৰু মিলিত হৈ থাকিম। পতিতৰ পৰা পাৱন, পাৱনৰ পৰা পতিত হৈয়েই আহিছোঁ। কোনো বস্তু সদায়
নতুনেই হৈ থাকিব, এয়াতো হ’ব নোৱাৰে। পুৰণি নিশ্চয় হ’ব। প্ৰতিটো বস্তু সতো-ৰজো-তমোত
আহে। এতিয়া তোমালোক সন্তানসকলে জানা যে নতুন সৃষ্টি আহি আছে। তাক স্বৰ্গ বুলি কোৱা
হয়। এয়া হ’ল নৰক। সেইখন হ’ল পাৱন সৃষ্টি। বহুতে আহ্বান কৰে – হে পতিত-পাৱন আমাক আহি
পাৱন কৰি তোলা কিয়নো দুখ বেছি হৈ গৈ থাকে নহয়। কিন্তু এইটো বুজি নাপায় যে আমিয়েই
পূজ্য আছিলোঁ আকৌ পূজাৰী হ’লোঁ। দ্বাপৰত পূজাৰী হ’লোঁ। অনেক ধৰ্ম হৈ গ’ল। যথাযথ
পতিতৰ পৰা পাৱন, পাৱনৰ পৰা পতিত হৈ আহিছা। ভাৰতৰ ওপৰতেই এই খেল।
তোমালোক সন্তানসকলৰ এতিয়া স্মৃতি উদয় হৈছে, এতিয়া তোমালোকে শিৱজয়ন্তী পালন কৰা। বাকী
অন্য কোনেও শিৱকতো নাজানেই। আমি জানো। যথাযথ আমাক ৰাজযোগ শিকায়। ব্ৰহ্মাৰ দ্বাৰা
স্বৰ্গৰ স্থাপনা হৈ আছে। নিশ্চয় যিয়ে যোগ শিকিব, স্থাপনা তেওঁলোকেই কৰিব আকৌ
ৰাজ্য-ভাগ্য পাব। আমি কওঁ যথাযথ আমি কল্পই কল্পই পিতাৰ পৰা এই ৰাজযোগ শিকিছোঁ।
বাবাই বুজাইছে – এতিয়া এই 84 জন্মৰ চক্ৰ পূৰা হয়। আকৌ নতুনকৈ চক্ৰ পৰিক্ৰমা কৰিব
লাগিব। চক্ৰকতো জানিব লাগে নহয় জানো। এই চিত্ৰ নহ’লেও তোমালোকে বুজাব পাৰা। এয়াতো
একেবাৰে সহজ কথা। যথাযথ ভাৰত স্বৰ্গ আছিল, এতিয়া নৰক হ’ল। মাত্ৰ সেইসকলে ভাবে যে
কলিযুগ এতিয়াও শিশু হৈ আছে। তোমালোকে কোৱা – এতিয়াতো কলিযুগৰ অন্ত। চক্ৰ পূৰা হ’ল।
পিতাই বুজায় - মই আহোঁ পতিত সৃষ্টিক পাৱন কৰি তুলিবলৈ। তোমালোকে জানা আমি পাৱন
সৃষ্টিলৈ যাব লাগে। তোমালোকে মুক্তি, জীৱন মুক্তিধাম, শান্তিধাম, সুখধাম আৰু
দুখধামকো বুজি পোৱা। কিন্তু ভাগ্যত নাথাকিলে আকৌ এইটো খেয়াল নকৰে যে কিয়নো আমি
সুখধামলৈ নাযাওঁ। যথাযথ আমাৰ; আত্মাসকলৰ ঘৰ হ’ল সেই শান্তিধাম। তাত আত্মাৰ
কৰ্মেন্দ্ৰিয় নথকাৰ কাৰণে একো নকয়। শান্তি তাত সকলোৱে পায়। সত্যযুগত হৈছে এটা ধৰ্ম।
এইখন হৈছে অনাদি অবিনাশী বিশ্ব নাটক যিখনে চক্ৰ পৰিক্ৰমা লগায়েই থাকে। আত্মা
কেতিয়াও বিনাশ নহয়। শান্তিধামততো কিছু সময় থাকিবলগীয়া হয়। এয়া অতিকৈ বুজিবলগীয়া কথা।
কলিযুগ হ’ল দুখধাম। কিমান অনেক ধৰ্ম আছে, কিমান মতান্তৰ। যেতিয়া একেবাৰে দুখধাম হৈ
যায় তেতিয়াহে পিতা আহে। দুখধামৰ পাছত সম্পূৰ্ণ সুখধাম। শান্তিধামৰ পৰা আমি সুখধামলৈ
আহোঁ, আকৌ দুখধাম হয়। সত্যযুগত সম্পূৰ্ণ নিৰ্বিকাৰী, ইয়াত হ’ল সম্পূৰ্ণ বিকাৰী। এয়া
বুজোৱাতো বহুত সহজ হয় নহয় জানো। সাহস লাগে। যিকোনো ঠাইতে গৈ বুজোৱা। এইটোও লিখা আছে
– হনুমান সৎসঙ্গত গৈ পিছৰফালে জোতাৰ ওপৰত গৈ বহিছিল। গতিকে যি মহাবীৰ হ’ব তেওঁ যি
কোনো ঠাইতে গৈ যুক্তিৰে শুনিব, চাওঁচোন কি কয়। তোমালোকে পোছাক সলাই যি কোনো ঠাইতে
যাব পাৰা, তেওঁলোকৰ কল্যাণ কৰিবলৈ। বাবায়ো গুপ্ত ভেশত তোমালোকৰ কল্যাণ কৰি আছে নহয়।
মন্দিৰ বিলাকত য’তেই নিমন্ত্ৰণ পোৱা তাত গৈ বুজাব লাগে। দিনে-প্ৰতিদিনে তোমালোক
বুদ্ধিমান হৈ যোৱা। সকলোকে পিতাৰ পৰিচয়তো দিবই লাগে, চেষ্টা কৰিবলগীয়া হয়। এয়াতো
গায়ন কৰা আছে – শেষৰফালে সন্ন্যাসী, ৰজা আদি আহিল। ৰজা জনকে চেকেণ্ডত জীৱন মুক্তি
পালে। তেওঁ আকৌ গৈ ত্ৰেতাত অনুজনক (যি ভৱিষ্যতে জনক হ’ব) হ’ল। ভাল বাৰু!
অতি মৰমৰ, কল্পৰ পাছত পুনৰাই লগ পোৱা সন্তানসকলৰ প্ৰতি মাতা-পিতা বাপদাদাৰ
স্নেহপূৰ্ণ স্মৰণ আৰু সুপ্ৰভাত। আত্মিক পিতাৰ আত্মিক সন্তানসকলক নমস্কাৰ।
ধাৰণাৰবাবেমুখ্যসাৰ:-
(1) অন্তিম বিনাশৰ দৃশ্য চাবলৈ নিজৰ স্থিতি মহাবীৰৰ দৰে নিৰ্ভয়, অটল কৰি তুলিব লাগে।
গুপ্ত স্মৃতিৰ যাত্ৰাত থাকিব লাগে।
(2) অব্যক্ত বতনবাসী ফৰিস্তা হ’বৰ কাৰণে বেহদৰ সেৱাত দধীচি ঋষিৰ দৰে নিজৰ হাড়
পৰ্যন্ত স্বাহা কৰিব লাগে।
বৰদান:
একান্ত আৰু
অন্তৰ্মুখতাৰ অভ্যাসৰ দ্বাৰা নিজক অনুভৱেৰে সম্পন্ন কৰি তোলোঁতা মায়াজিৎ হোৱা
জ্ঞানেৰে পৰিপূৰ্ণ
হোৱাৰ লগতে শক্তিশালী (পাৱাৰফুল) অৰ্থাৎ অনুভৱী মূৰ্ত হ’বৰ কাৰণে একান্তবাসী আৰু
অন্তৰ্মুখী হোৱা। অস্থিৰ হোৱাৰ কাৰণ হ’ল অনুভৱৰ অভাৱ সেইকাৰণে কেৱল বুজোঁতা,
বুজাওঁতা বা মনন মূৰ্ত নহ’বা, একান্তবাসী হৈ প্ৰতিসাৰ কথাৰ অনুভৱী হোৱা তেতিয়া
যিকোনো প্ৰকাৰৰ প্ৰতাৰণাৰ পৰা, দুখ বা বিবুদ্ধিৰ পৰা বাচি যাবা। কাৰ সন্তান হওঁ, কি
প্ৰাপ্তি আছে – এই প্ৰথম পাঠটিৰ অনুভৱ কৰি ল’লে তেতিয়া মায়াজিৎ সহজেই হৈ যাবা।
স্লোগান:
দায়িত্ব পালন কৰি ‘ডবল লাইট’ হৈ থাকোঁতাজনেই পিতাৰ সমীপ (ওচৰৰ) ৰত্ন।