"*18 জানুৱাৰী, পিতাশ্ৰী জীৰ পুণ্য স্মৃতি দিৱসত ৰাতিপুৱা ক্লাছত শুনোৱাৰ কাৰণে - বাপদাদাৰ অমূল্য মহাবাক্য*”
"মৰমৰ সন্তানসকল – এজন পিতাৰ স্মৃতিৰে তোমালোক উচ্চতম হ'ব লাগে গতিকে ভুলতো অন্য কাকো স্মৰণ নকৰিবা”
ওঁম্ শান্তি। বেহদৰ পিতাই বহি সন্তানসকলক বুজায় - মৰমৰ সন্তানসকল, নিজক আত্মা বুলি বুজি মোক স্মৰণ কৰা আৰু নিজৰ ঘৰক স্মৰণ কৰা। ইয়াক কোৱাই হয় "শান্তিৰ স্তম্ভ”। "সুখৰ স্তম্ভ”। স্তম্ভ বহুত উচ্চ হয়। তোমালোকে তালৈ যোৱাৰ বাবে পুৰুষাৰ্থ কৰি আছা। উচ্চতকৈও উচ্চ শান্তিৰ স্তম্ভলৈ তোমালোক কেনেকৈ যাব পাৰা, এয়াও স্তম্ভত নিবাস কৰোঁতা পিতাই বহি শিকায়, সন্তানসকল, নিজক আত্মা বুলি বুজা। আমি আত্মাসকল শান্তিধামৰ নিবাসী। সেয়া হৈছে পিতাৰ ঘৰ। চলোঁতে-ফুৰোঁতে এনেকৈ অভ্যাস কৰিব লাগে। নিজক আত্মা বুলি বুজা আৰু শান্তিধাম, সুখধামক স্মৰণ কৰা। পিতাই জানে ইয়াতেই পৰিশ্ৰম হয়। যি আত্মা-অভিমানী হৈ থাকে তেওঁক মহাবীৰ বুলি কোৱা হয়। স্মৃতিৰেই তোমালোক মহাবীৰ, উচ্চতম হোৱা। উচ্চতম (পৰম) অৰ্থাৎ শক্তিমান।
সন্তানসকল আনন্দিত হোৱা উচিত - স্বৰ্গৰ মালিক কৰি তোলোঁতা বাবা, বিশ্বৰ মালিক কৰি তোলোঁতা বাবাই আমাক পঢ়াই আছে। আত্মাৰ বুদ্ধি পিতাৰ ফালে গুচি যায়। এয়া হৈছে - আত্মাৰ প্ৰেম এজন পিতাৰ সৈতে। ৰাতিপুৱাই উঠি বাবাৰ সৈতে মিঠা মিঠা কথা পাতা। বাবা আপোনাৰ চমৎকাৰ, সপোনতো নাছিল আপুনি আমাক স্বৰ্গৰ মালিক কৰি তুলিব। বাবা মই আপোনাৰ শিক্ষা অনুসৰি নিশ্চয় চলিম। কোনো পাপ কাম নকৰোঁ। বাবাই যিদৰে পুৰুষাৰ্থ কৰে, সন্তানসকলকো শুনায়। শিৱবাবাৰ ইমান অনেক সন্তান আছে, চিন্তাতো থাকিব নহয় জানো। কিমান সন্তানৰ তত্ত্বাৱধান ল’বলগীয়া হয়। তোমালোকে ইয়াত ঈশ্বৰীয় পৰিয়ালত বহি আছা। পিতা সন্মুখত বহি আছে। তোমাৰ স'তে খাওঁ, তোমাৰ স'তে বহোঁ… তোমালোকে জানা যে শিৱবাবাই এওঁৰ শৰীৰত আহি কয় - মৰমৰ সন্তানসকল মামেকম্ (মনেৰে কেৱল) মোক স্মৰণ কৰা। দেহ সহিত দেহৰ সকলো সম্বন্ধ পাহৰি যোৱা। এয়া অন্তিম জন্ম। এইখন পুৰণি সৃষ্টি, পুৰণা দেহ নাশ হৈ যাব। প্ৰবচন আছে - তুমি মৰিলা মানে তোমাৰ কাৰণে জগতখন মৰি গ’ল। পুৰুষাৰ্থৰ কাৰণে সংগমৰ অলপ সময় আছে। সন্তানসকলে সোধে - বাবা এই পঢ়া কেতিয়ালৈকে চলিব? যেতিয়ালৈকে দৈৱী ৰাজধানী স্থাপন নহয় তেতিয়ালৈকে শুনাই থাকিম। তাৰপাছত নতুন সৃষ্টিলৈ স্থানান্তৰ হ'বা। এয়া পুৰণা শৰীৰ, কিবা নহয় কিবা কর্মভোগ চলি থাকে। এই ক্ষেত্ৰত বাবাই সহায় কৰিব - এইটো আশা ৰাখিব নালাগে। দেউলীয়া হ'ল, বেমাৰ হ'ল - পিতাই ক’ব এয়া তোমালোকৰ হিচাপ-নিকাচ। অৱশ্যে হয় তথাপিও যোগেৰে আয়ুস বাঢ়িব। নিজে পৰিশ্ৰম কৰা। কৃপা নিবিচাৰিবা। পিতাক যিমান স্মৰণ কৰিবা সিমান কল্যাণ হ’ব। যিমানদূৰ সম্ভৱ যোগবলেৰে কাম আদায় কৰা। গায়নো কৰে নহয় - মোক পলকত লুকুৱাই লোৱা… মৰমৰ বস্তুক চকুৰ মণি, প্ৰাণতকৈও মৰমৰ বুলি কয়। এই পিতাতো বহুত প্ৰিয়, কিন্তু গুপ্ত। তেওঁৰ প্ৰতি প্ৰেম এনেকুৱা হ'ব লাগে যে কথাই নুসুধিবা। সন্তানসকলেতো পিতাক চকুৰ পলকত লুকুৱাই ৰাখিব লাগে। পলক কোনো চকু নহয়। এয়াতো বুদ্ধিত স্মৃতি ৰাখিব লাগে। অতিকৈ মৰমৰ নিৰাকাৰ পিতাই আমাক পঢ়াই আছে। তেওঁ জ্ঞানৰ সাগৰ, সুখৰ সাগৰ, প্ৰেমৰ সাগৰ। এনেকুৱা অতিকৈ মৰমৰ পিতাৰ প্ৰতি কিমান প্ৰেম থকা উচিত। সন্তানসকলৰ কিমান নিষ্কাম সেৱা কৰে। পতিত শৰীৰত আহি তোমালোক সন্তানসকলক হীৰাৰ দৰে কৰি তোলে। কিমান মিঠা বাবা। গতিকে সন্তানসকলো এনেকুৱা মিঠা হ’ব লাগে। কিমান নিৰহংকাৰেৰে পিতাই তোমালোকৰ সেৱা কৰে, গতিকে তোমালোক সন্তানসকলেও ইমান সেৱা কৰিব লাগে। শ্ৰীমতত চলিব লাগে। ক’ৰবাত নিজৰ মত দেখুৱালে তেতিয়া ভাগ্য ৰেখা খণ্ডিত হৈ যাব। তোমালোক ব্ৰাহ্মণ ঈশ্বৰীয় সন্তান হোৱা। ব্ৰহ্মাৰ সন্তান ভাই-ভনী। ঈশ্বৰীয় নাতি-নাতিনী। তেওঁৰ পৰা উত্তৰাধিকাৰ লৈ আছা। যিমান পুৰুষাৰ্থ কৰিবা সিমান উচ্চ পদ পাবা। এই ক্ষেত্ৰত সাক্ষী হৈ থকাৰো বহুত অভ্যাস লাগে। বাবাই কয়, মৰমৰ সন্তানসকল, হে আত্মাসকল মামেকম্ স্মৰণ কৰা। ভুলতো পিতাৰ বাহিৰে অন্য কাকো স্মৰণ নকৰিবা। তোমালোকৰ প্ৰতিজ্ঞা হৈছে বাবা মোৰতো একমাত্ৰ আপুনিয়েই। মই আত্মা, আপুনি পৰমাত্মা। আপোনাৰ পৰাই উত্তৰাধিকাৰ ল’ব লাগে। আপোনাৰ পৰাই ৰাজযোগ শিকি আছোঁ, যাৰ দ্বাৰা ৰাজ্য-ভাগ্য পাওঁ।
মৰমৰ সন্তানসকল, তোমালোকে জানা যে এইখন অনাদি নাটক। ইয়াত জয়-পৰাজয়ৰ খেল চলে। যি হয় সেয়া ঠিক। ৰচয়িতাৰ নাটক নিশ্চয় পচন্দ হ’ব নহয় জানো, গতিকে ৰচয়িতাৰ সন্তানসকলৰো পচন্দ হ'ব। এইখন নাটকত পিতা এবাৰেই সন্তানসকলৰ ওচৰলৈ গভীৰ আন্তৰিক প্ৰেমেৰে সেৱা কৰিবলৈ আহে। পিতাৰতো সকলো সন্তান মৰমৰ হয়। তোমালোকে জানা যে সত্যযুগততো সকলোৱে ইজনে সিজনক বহুত মৰম-চেনেহ কৰে। জন্তুবোৰৰ মাজতো মৰম-চেনেহ থাকে। এনেকুৱা কোনো জন্তু নাই যি মৰম-চেনেহেৰে নাথাকে। সেয়েহে তোমালোক সন্তানসকল ইয়াত মাষ্টৰ প্ৰেমৰ সাগৰ হ'ব লাগে। ইয়াত হ'লেহে সেই সংস্কাৰ অবিনাশী হৈ যাব। পিতাই কয় – কল্প পূৰ্বৰ দৰে হুবহু পুনৰ মৰমৰ কৰি তুলিবলৈ আহিছোঁ। কেতিয়াবা কোনো সন্তানৰ ক্ৰোধযুক্ত বচন শুনিলে তেতিয়া পিতাই শিক্ষা দিয়ে, সন্তানসকল ক্ৰোধ কৰাতো ঠিক নহয়, ইয়াৰ দ্বাৰা তোমালোকো দুখী হ'বা আৰু আনকো দুখী কৰিবা। পিতাই চিৰকালৰ কাৰণে সুখ দিওঁতা হয় গতিকে সন্তানসকলো পিতাৰ সমান হ'ব লাগে। ইজনে সিজনক কেতিয়াও দুখ দিব নালাগে।
তোমালোক সন্তানসকলে জানা যে শিৱবাবা হ'ল পুৱাৰ গোসাঁই…. ৰাতিক দিন অথবা পুৱা কৰোঁতা হয়। গোসাঁই বুলি বেহদৰ পিতাক কোৱা হয়। সেই এজনেই গোসাঁই বাবা, ভোলানাথ শিৱবাবা। নামেই হৈছে ভোলানাথ। সহজ-সৰল কন্যাসকলক, মাতাসকলক জ্ঞানৰ কলহ দিয়ে। তেওঁলোককেই বিশ্বৰ মালিক কৰি তোলে। কিমান সহজ উপায় শুনায়। কিমান প্ৰেমেৰে তোমালোকক জ্ঞানৰ প্ৰতিপালন কৰে। আত্মাক পাৱন কৰি তুলিবলৈ স্মৃতিৰ যাত্ৰাত থাকা। যোগৰ স্নান কৰিব লাগে। জ্ঞান হৈছে পঢ়া। যোগ স্নানৰ দ্বাৰা পাপ ভস্ম হয়। নিজক আত্মা বুলি বুজাৰ অভ্যাস কৰি থাকা, তেতিয়া এই দেহৰ অহংকাৰ একেবাৰে নোহোৱা হৈ যাব। যোগৰ দ্বাৰাই পৱিত্ৰ সতোপ্ৰধান হৈ পিতাৰ ওচৰলৈ যাব লাগে। বহুত সন্তানে এই কথাবোৰ ভালদৰে বুজি নাপায়। নিজৰ সঁচা খতিয়ান নুশুনায়। আধাকল্প মিছা জগতত থাকিলা সেয়েহে মিছা যেন ভিতৰত জমা হৈ গৈছে। সততাৰে পিতাক নিজৰ খতিয়ান শুনোৱা উচিত। পৰীক্ষা কৰিব লাগে - মই 45 মিনিট বহিলোঁ, এইখিনি সময়ত কিমান সময় নিজক আত্মা বুলি বুজি পিতাক স্মৰণ কৰিলোঁ! বহুতে সঁচা কথা ক’বলৈ লাজ কৰে। এইটোতো তৎক্ষণাৎ শুনাব যে ইমান সেৱা কৰিলো, ইমানক বুজালোঁ কিন্তু কিমান সময় স্মৃতিত থাকিলোঁ, সেইটো সঁচাকৈ নকয়। স্মৃতিত নথকাৰ বাবেই তোমালোকৰ তীৰে কাকো আঘাত নকৰে (শুনোৱা জ্ঞানে প্ৰভাৱিত নকৰে)। জ্ঞান তৰোৱালত ধাৰ নহয়। কোনোৱে কয় মইতো নিৰন্তৰ স্মৃতিত থাকোঁ, বাবাই কয় - সেইটো অৱস্থা হোৱা নাই। নিৰন্তৰ স্মৃতিত থাকিলেতো কৰ্মাতীত অৱস্থা হৈ যাব। জ্ঞানৰ চৰম সীমা দেখা দিয়ক, এই ক্ষেত্ৰত বহুত পৰিশ্ৰম কৰিবলগীয়া হয়। বিশ্বৰ মালিক জানো এনেয়ে হৈ যাবা। এজন পিতাৰ বাহিৰে অন্য কোনো যাতে স্মৃতিত নাথাকে। এই দেহো যাতে স্মৃতিলৈ নাহে। এইটো অৱস্থা তোমালোকৰ অন্তিমত হ'বগৈ। স্মৃতিৰ যাত্ৰাৰেই তোমালোকৰ উপাৰ্জন হৈ থাকিব। যদিহে শৰীৰ এৰিবলগীয়া হয় তেতিয়া আকৌ উপাৰ্জন কৰিব নোৱাৰিবা। যদিও আত্মাই সংস্কাৰ লৈ যাব কিন্তু শিক্ষকতো লাগে যিয়ে সোঁৱৰাই দিব। পিতাই বাৰে বাৰে সোঁৱৰাই থাকে। এনেকুৱা বহুত সন্তান আছে যিসকল ঘৰ-সংসাৰত থাকি, চাকৰি আদিও কৰে আৰু উচ্চ পদ পোৱাৰ কাৰণে শ্রীমতত চলি নিজৰ ভৱিষ্যতলৈও জমা কৰি থাকে। পিতাৰ পৰা ৰায় লৈ থাকে। পইচা আছে তেন্তে সেয়া কেনেকৈ সফল কৰোঁ। বাবাই কয় - সেৱাকেন্দ্ৰ খোলা, যাৰ দ্বাৰা বহুতৰ কল্যাণ হ'ব। মনুষ্যই দান-পুণ্য আদি কৰে, পৰৱৰ্তী জন্মত তাৰ ফল পায়। তোমালোকেও ভৱিষ্যত 21 জন্মৰ কাৰণে ৰাজ্য-ভাগ্য পোৱা। তোমালোকৰ এয়া প্ৰথম শ্ৰেণীৰ বেংক, ইয়াত 4 অনা থোৱা তেন্তে ভৱিষ্যতে হাজাৰ হৈ যাব। পাথৰৰ পৰা সোণ হৈ যাব। তোমালোকৰ প্ৰতিটো বস্তু পৰশমণি হৈ যাব। বাবাই কয় - মৰমৰ সন্তানসকল, উচ্চ পদ পাবলৈ হ'লে মাতা-পিতাক সম্পূৰ্ণ অনুসৰণ কৰা আৰু নিজৰ কৰ্মেন্দ্ৰিয়সমূহৰ ওপৰত নিয়ন্ত্ৰণ ৰাখা। যদিহে কৰ্মেন্দ্ৰিয় বশত নাথাকে, চলন ঠিক নহয় তেন্তে উচ্চ পদৰ পৰা বঞ্চিত হৈ যাবা। নিজৰ চলন শুধৰাব লাগে। বেছি আশা ৰাখিব নালাগে।
বাবাই তোমালোক সন্তানসকলক কিমান জ্ঞানেৰে অলংকৃত কৰাই সত্যযুগৰ মহাৰজা-মহাৰাণী কৰি তোলে। এই ক্ষেত্ৰত সহনশীলতাৰ গুণ বহুত ভাল হোৱা উচিত। দেহৰ প্ৰতি অত্যাধিক মোহ থকিব নালাগে। যোগবলেৰেও কাম আদায় কৰিব লাগে। বাবাৰ কিমান কাহ আদি হয় তথাপিও সদায় সেৱাত তৎপৰ হৈ থাকে। জ্ঞান যোগেৰে অলংকৃত কৰি সন্তানসকলক যোগ্য কৰি তোলে। তোমালোক এতিয়া ঈশ্বৰীয় কোলাত, মাতা-পিতাৰ কোলাত বহি আছা। পিতাই ব্ৰহ্মাৰ মুখেৰে তোমালোক সন্তানসকলক জন্ম দিয়ে তেন্তে এওঁ মা হৈ গ'ল। কিন্তু তোমালোকৰ বুদ্ধি তথাপি শিৱবাবাৰ ফালে যায়। আপুনি মাতা-পিতা, আমি আপোনাৰ সন্তান…...। তোমালোক ইয়াতেই সৰ্বগুণ সম্পন্ন হ'ব লাগে। বাৰে বাৰে মায়াৰ হাতত পৰাজিত হ’ব নালাগে। ভাল বাৰু!
অতি মৰমৰ, কল্পৰ পাছত পুনৰাই লগ পোৱা সন্তানসকলৰ প্ৰতি মাতা-পিতা বাপদাদাৰ স্নেহপূৰ্ণ স্মৰণ আৰু সুপ্ৰভাত। আত্মিক পিতাৰ আত্মিক সন্তানসকলক নমস্কাৰ।
অব্যক্ত - মহাবাক্য
সকলোৱে যোগ-যুক্ত আৰু যুক্তিযুক্ত স্থিতিত স্থিত হৈ নিজৰ কার্য কৰি আছানে? কিয়নো বৰ্তমান সময় অনুসৰি সংকল্প, বাণী আৰু কৰ্ম এই তিনিওটাই যুক্তিযুক্ত হোৱা উচিত তেতিয়াহে সম্পন্ন আৰু সম্পূৰ্ণ হ'ব পাৰিবা। চাৰিওফালৰ বাতাবৰণ যোগ-যুক্ত আৰু যুক্তিযুক্ত হওক। যিদৰে যুদ্ধক্ষেত্ৰত যেতিয়া যোদ্ধাসকলে যুদ্ধ কৰিবলৈ শত্ৰুৰ সন্মুখত থিয় হৈ থাকে তেতিয়া তেওঁলোকৰ নিজৰ ওপৰত আৰু নিজৰ অস্ত্ৰৰ ওপৰত অৰ্থাৎ নিজৰ শক্তিৰ ওপৰত কিমান মনোযোগ থাকে। এতিয়াতো সময় সমীপত আহি আছে, এনেকৈ ভাবা যে এয়া যুদ্ধক্ষেত্ৰত সন্মুখত অহাৰ সময়। এনেকুৱা সময়ত চাৰিওফালে আৰু নিজৰ শক্তিসমূহৰ ওপৰত মনোযোগ থাকিব লাগে। যদিহে অলপো মনোযোগ কম হয় তেতিয়া যিমানে সময় অনুসৰি চাৰিওফালে দুশ্চিন্তা বাঢ়ি গৈ থাকে, তেনেকৈয়ে চাৰিওফালে দুশ্চিন্তাৰ বাতাবৰণৰ প্ৰভাৱ, যুদ্ধত উপস্থিত থকা আত্মিক পাণ্ডৱ সেনাৰ ওপৰতো পৰিব পাৰে। দিনে-প্ৰতিদিনে যিমানে সম্পূৰ্ণতাৰ সময় সমীপত আহি থাকিব তেতিয়া জগতত দুশ্চিন্তা আৰু বৃদ্ধি পাব, কম নহয়। চাৰিওফালে সংকটপূৰ্ণ জীৱনৰ অনুভৱ হ'ব যেন চাৰিওফালে সংকটে বেৰি ধৰিছে। এফালে প্ৰকৃতিৰ সৰু সৰু আপদৰ কাৰণে হোৱা লোকচানৰ বাবে দুশ্চিন্তা, দ্বিতীয়ফালে এই জগতৰ চৰকাৰৰ কাঢ়া নিয়মৰ বাবে দুশ্চিন্তা, তৃতীয়ফালে বেয়া ব্যৱহাৰৰ বাবে দুশ্চিন্তা, আৰু চতুৰ্থফালে লৌকিক সম্বন্ধীয় আদিৰ পৰা স্নেহ আৰু স্বাধীনতা থকাৰ বাবে যি অল্পকালৰ আনন্দৰ অনুভূতি থাকে, সেয়াও সমাপ্ত হৈ ভয়ৰ অনুভূতিৰ বাবে দুশ্চিন্তা, চাৰিওফালে দুশ্চিন্তা বাঢ়িব। চাৰিওফালে দুশ্চিন্তাত আত্মাসকল চটফটাই থাকিব। য’তে যাব ত'তে দুশ্চিন্তা। যিদৰে শৰীৰতো সিৰামূৰি হ’লে তেতিয়া কিমান কষ্ট পায়। মূৰ টনাটনি কৰে। এনেকৈয়ে এই বাতাবৰণ বাঢ়ি গৈ থাকিব। যেন কোনো ঠিকনা দৃষ্টিগোচৰ নহ’ব যে কি কৰোঁ? হয় বুলিলেও সংকট, নহয় বুলিলেও সংকট – উপাৰ্জন কৰিবলৈ গ’লেও সংকট, উপাৰ্জন নকৰিলেও সংকট - একত্ৰিত কৰিলেও সংকট, নকৰিলেও সংকট। বাতাবৰণ এনেকুৱা হৈ গৈ থাকিব। এনেকুৱা সময়ত চাৰিওফালৰ দুশ্চিন্তাৰ প্ৰভাৱ আত্মিক পাণ্ডৱ সেনাৰ ওপৰত যাতে নপৰে। নিজে দুশ্চিন্তাত পৰাৰ সমস্যা নহ’লেও, কিন্তু বাতাবৰণৰ প্ৰভাৱ দুৰ্বল আত্মাৰ ওপৰত সহজে পৰি যায়। ভয়ৰ চিন্তা যে কি হ'ব? কেনেকৈ হ'ব? এই কথাবোৰৰ প্ৰভাৱ যাতে নপৰে - ইয়াৰ বাবে মাজে সময়ে কিবা নহয় কিবা ঈশ্বৰীয় স্মৃতিৰ যাত্ৰাৰ বিশেষ কাৰ্যসূচী মধুবনৰ পৰা আনুষ্ঠানিকভাৱে গৈ থকা উচিত যাৰ দ্বাৰা আত্মাসকলৰ দুৰ্গ শক্তিশালী হৈ থাকিব।
আজিকালি সেৱাও বহুত বাঢ়িব। কিন্তু বঢ়াৰ লগতে যুক্তি-যুক্তও বহুত হ’ব লাগে। আজিকালি সম্বন্ধ আৰু সম্পৰ্কৰসকল বেছিকৈ আহিব। স্বৰূপ হ’বলগীয়া কমকৈ আহিব। সকলো একেধৰণৰ নাহিব। দিনে-প্ৰতিদিনে গুণগতভাৱেও দুৰ্বল আত্মা অৰ্থাৎ প্ৰজাৰ সংখ্যা অধিক আহিব, তেওঁলোকৰ এটা কথা ভাল লাগিব, আনটো নালাগিব। সকলো কথাত নিশ্চয় নহ’ব। গতিকে সম্পৰ্কত আহিবলগীয়াসকলকো, তেওঁলোকৰ যি প্ৰয়োজন - সেই অনুসৰি তেওঁলোকক সম্পৰ্কত ৰাখিব লাগে। সময় যেনেকৈ সংকটপূৰ্ণ হৈ আহিব তেনেকৈ সমস্যা অনুসৰি তেওঁলোকৰ বাবে নিয়মীয়া বিদ্যাৰ্থী হোৱাটো কঠিন হ'ব। কিন্তু সম্পৰ্কত অনেক আহিব কিয়নো অন্তিম সময় হয়। গতিকে অন্তিম ভংগিমা কেনেকুৱা হয়? যিদৰে প্ৰথমতে আনন্দত জঁপিয়ায়, উৎসাহ, উদ্দীপনা থাকে - কোনোবা বিৰলজনৰহে এতিয়া তেনেকুৱা হ'ব। সম্বন্ধ আৰু সম্পৰ্কৰসকল বেছিকৈ আহিব। গতিকে এইটো মনোযোগৰ প্ৰয়োজন। এনেকুৱা নহয় যে সম্পৰ্কৰ আত্মাসকলক চিনাক্ত নকৰাকৈ সম্পৰ্কৰ পৰাও বঞ্চিত কৰি দিবা। খালী হাতে যাতে কোনো নাযায়, নিয়মত চলিব নোৱাৰিবও পাৰে, কিন্তু তেওঁলোক স্নেহত থাকিব বিচাৰে, গতিকে এনেকুৱা আত্মাসকলৰ প্ৰতিও মনোযোগ নিশ্চয় দিয়া উচিত। বুজি ল’ব লাগে যে এইটো দল এইটো হিচাপত তৃতীয় স্তৰৰ, গতিকে তেওঁলোকেও সেই অনুসৰি তত্ত্বাৱধান পোৱা উচিত। ভাল বাৰু। ওঁম্ শান্তি।