24.01.21 Avyakt Bapdada
Assame
Murli
17.10.87 Om Shanti Madhuban
“*ব্ৰাহ্মণ জীৱনৰ
অলংকাৰ - ‘পৱিত্ৰতা’*”
আজি বাপদাদাই বিশ্বৰ
চাৰিওফালৰ নিজৰ হ’বলগীয়া বিশেষ পূজ্য আত্মাসকলক প্ৰত্যক্ষ কৰি আছেহঁক। গোটেই বিশ্বৰ
ভিতৰত কিমান কমসংখ্যক অমূল্য ৰত্ন পূজনীয় হৈছে! পূজনীয় আত্মাসকলেই বিশ্বৰ বাবে
বিশেষ জগতৰ জ্যোতি হৈ যায়। যিদৰে এই শৰীৰত যদি জ্যোতি (প্ৰাণ) নাথাকে তেন্তে জগতখনো
নাথাকে, সেইদৰে বিশ্বৰ ভিতৰত পূজনীয় জগতৰ জ্যোতি তোমালোক শ্ৰেষ্ঠ আত্মাসকল যদি
নাথাকা তেন্তে বিশ্বৰো মহত্ব নাই। স্বৰ্ণ-যুগ বা আদি-যুগ বা সতোপ্ৰধান যুগ, নতুন
সংসাৰ তোমালোক বিশেষ আত্মাসকলেৰে আৰম্ভ হয়। নতুন বিশ্বৰ আধাৰমূৰ্ত, পূজনীয় আত্মা
তোমালোক হোৱা। গতিকে তোমালোক আত্মাসকলৰ কিমান মহত্ব আছে! তোমালোক পূজনীয় আত্মাসকল
সংসাৰৰ বাবে নতুন কিৰণ হোৱা। তোমালোকৰ আৰোহণ কলাই বিশ্বক শ্ৰেষ্ঠ কলাত লৈ অনাৰ
নিমিত্ত হয়। তোমালোক অৱৰোহণ কলাত আহিলে সংসাৰৰো অৱৰোহণ কলা হয়। তোমালোক পৰিৱৰ্তন
হ’লে বিশ্বও পৰিৱৰ্তন হয়। ইমান মহান আৰু মহত্ব থকা আত্মা হোৱা!
আজি বাপদাদাই সকলো সন্তানক চাই আছিলহঁক। ব্ৰাহ্মণ হোৱা অৰ্থাৎ পূজ্য হোৱা কিয়নো
ব্ৰাহ্মণেই দেৱতা হয় আৰু দেৱতা অৰ্থাৎ পূজনীয়। সকলো দেৱতা পূজনীয়তো হয় তথাপিও
ক্ৰমানুসৰি নিশ্চয় হয়। কিছুমান দেৱতাৰ পূজা বিধিপূৰ্বক আৰু নিয়মিত ৰূপত হয় আৰু
কিছুমানৰ পূজা বিধিপূৰ্বক নিয়মিত ৰূপত নহয়। কিছুমানৰ সকলো কৰ্মৰে পূজা হয় আৰু
কিছুমানৰ সকলো কৰ্মৰ পূজা নহয়। কাৰোবাৰ বিধিপূৰ্বক প্ৰতিদিনে অলংকৰণ হয় আৰু
কিছুমানৰ অলংকৰণ সদায় নহয়, ওপৰে ওপৰে কিছু সজায় কিন্তু বিধিপূৰ্বক নহয়। কিছুমানৰ
আগত সকলো সময়ত কীৰ্তন হয় আৰু কিছুমানৰ আগত কেতিয়াবা কেতিয়াবা কীৰ্তন হয়। এই
সকলোবোৰৰ কাৰণ কি বাৰু? ব্ৰাহ্মণ বুলিতো সকলোৱে কয়, জ্ঞান-যোগৰ পাঠো সকলোৱে পঢ়ে,
তথাপিও ইমান পাৰ্থক্য কিয়? ধাৰণা কৰাত পাৰ্থক্য হয়। তথাপিও বিশেষ কোনবোৰ ধাৰণাৰ
আধাৰত ক্ৰমিক নম্বৰ অনুযায়ী হয়, সেয়া জানানে?
পূজনীয় হোৱাৰ বিশেষ আধাৰ পৱিত্ৰতাৰ ওপৰত। যিমানেই সকলো প্ৰকাৰৰ পৱিত্ৰতাক আঁকোৱালি
লয়, সিমানেই সকলো প্ৰকাৰে পূজনীয় হয় আৰু যিসকলে নিৰন্তৰ বিধিপূৰ্বক আদি, অনাদি
বিশেষ গুণৰ ৰূপত পৱিত্ৰতাক সহজে আঁকোৱালি লয়, তেওঁলোকেই বিধিপূৰ্বক পূজ্য হয়। সকলো
প্ৰকাৰৰ পৱিত্ৰতা কি? যিসকল আত্মা সহজে, স্বতঃ প্ৰতিটো সংকল্পত, বাণীত, কৰ্মত সকলো
অৰ্থাৎ জ্ঞানী আৰু অজ্ঞানী আত্মাসকলৰ সৈতে, সকলোৰে সম্পৰ্কত সদায় পৱিত্ৰ বৃত্তি,
দৃষ্টি, প্ৰকম্পনেৰে যথাৰ্থ সম্পৰ্ক-সম্বন্ধ পালন কৰে - ইয়াকেই সকলো প্ৰকাৰৰ
পৱিত্ৰতা বুলি কয়। সপোনতো নিজৰ প্ৰতি বা অন্য কোনো আত্মাৰ প্ৰতি সকলো প্ৰকাৰৰ
পৱিত্ৰতাৰ ক্ষেত্ৰত যাতে কোনো অভাৱ নহয়। ধৰি লোৱা সপোনতো যদি ব্ৰহ্মচৰ্য খণ্ডিত হয়
বা কোনো আত্মাৰ প্ৰতি কোনো প্ৰকাৰৰ ঈৰ্ষা বা ৰাগৰ বশৱৰ্তী হৈ কৰ্ম কৰা হয় বা বাণী
উচ্চাৰিত হয়, ক্ৰোধৰ অংশ ৰূপতো যদি আচৰণ হয় তেতিয়া হ’লে ইয়াকো পৱিত্ৰতা খণ্ডন হোৱা
বুলি গণ্য কৰা হ’ব। ভাবা, যদি সপোনৰো প্ৰভাৱ পৰে তেন্তে সাকাৰত কৰা কৰ্মৰ কিমান
প্ৰভাৱ পৰিব! সেইবাবে খণ্ডিত মূৰ্তি কেতিয়াও পূজনীয় নহয়। খণ্ডিত মূৰ্তি মন্দিৰত
নাথাকে, আজিকালিৰ সংগ্ৰহালয়ত (মিউজিয়ামত) থাকে। তালৈ ভক্ত নাহে। কেৱল এয়াই গায়ন হয়
যে বহুত পূৰণি মূৰ্তি, বচ্। তেওঁলোকে স্থূল অংগ খণ্ডিত হোৱাটোকে খণ্ডিত বুলি কৈ
দিছে কিন্তু বাস্তৱত যদি কোনো প্ৰকাৰৰ পৱিত্ৰতাৰ খণ্ডন হয় তেন্তে তেওঁ পূজ্য-পদৰ পৰা
খণ্ডিত হৈ যায়। এনেদৰে, চাৰিও প্ৰকাৰৰ পৱিত্ৰতা বিধিপূৰ্বক থাকিলে পূজাও বিধিপূৰ্বক
হয়।
মন, বাণী, কৰ্ম (কৰ্মত সম্বন্ধ সম্পৰ্ক আহি যায়) আৰু সপোনতো পৱিত্ৰতা - ইয়াক কোৱা
হয় সম্পূৰ্ণ পৱিত্ৰতা। বহুত সন্তানে অৱহেলাৰ বাবে, ডাঙৰকেই হওঁক বা সৰুকেই হওঁক,
এইটো কথাত সাময়িকভাৱে চলাবলৈ চেষ্টা কৰে যে মোৰ ভাৱ বহুত ভাল কিন্তু বাণী ওলাই গ’ল,
বা মোৰ লক্ষ্য (এইম) এনেকুৱা নাছিল কিন্তু হৈ গ’ল, নতুবা কয় হাঁহি-ধেমালিত কৈ দিলোঁ
অথবা কৰি পেলালোঁ। এয়াও সাময়িকভাৱে চলোৱা হয় সেইবাবে পূজাও সাময়িকভাৱে চলোৱাৰ দৰে
হয়। এই অৱহেলাই সম্পূৰ্ণ পূজ্য স্থিতিক ক্ৰমিক নম্বৰত লৈ আহে। এয়াও অপৱিত্ৰতাৰ
হিচাপত জমা হয়। শুনালোঁ নহয় - পূজ্য, পৱিত্ৰ আত্মাসকলৰ চিন এয়াই যে তেওঁলোকৰ
চাৰিওপ্ৰকাৰৰ পৱিত্ৰতা স্বাভাৱিক, সহজ আৰু সদায় থাকিব। তেওঁলোকে ভাবিব ল’গা নহ’ব
কিন্তু পৱিত্ৰতাৰ ধাৰণাই স্বতঃ যথাৰ্থ সংকল্প, বাণী, কৰ্ম আৰু সপোন লৈ আনে। যথাৰ্থ
অৰ্থাৎ এটাতো হৈছে যুক্তিযুক্ত, দ্বিতীয়তো যথাৰ্থ অৰ্থাৎ প্ৰতিটো সংকল্পত অৰ্থ
থাকিব, অৰ্থবিহীন নহ’ব। এনেকুৱা নহয় যে এনেই কৈ দিলোঁ, ওলাই গ’ল, কৰি পেলালোঁ, হৈ
গ’ল। এনেকুৱা পৱিত্ৰ আত্মা সদায় প্ৰতিটো কৰ্মত অৰ্থাৎ দিনচৰ্যাত যথাৰ্থ যুক্তিযুক্ত
হৈ থাকে। সেইবাবে পূজাও তেওঁলোকৰ প্ৰতিটো কৰ্মৰে হয় অৰ্থাৎ গোটেই দিনচৰ্যাৰ হয়।
উঠাৰ পৰা শোৱালৈ ভিন্ন ভিন্ন কৰ্মৰ দৰ্শন হয়। যদি ব্ৰাহ্মণ জীৱনৰ নিৰ্ধাৰিত দিনচৰ্যা
অনুসৰি কোনো কৰ্ম যথাৰ্থ বা নিৰন্তৰ নকৰে তেন্তে তাৰ পাৰ্থক্যৰ কাৰণে পূজাতো
পাৰ্থক্য আহিব। ধৰি লোৱা কোনোবা অমৃতবেলা উঠাৰ দিনচৰ্যাত বিধিপূৰ্বক নচলে, তেন্তে
পূজাতো তেওঁৰ পূজাৰীয়ে সেইটো বিধিত তল-ওপৰ কৰিব অৰ্থাৎ পূজাৰীয়েও সময়ত উঠি পূজা
নকৰিব, যেতিয়া মন যাব তেতিয়া কৰিব অথবা অমৃতবেলা জাগৃত স্থিতিত অনুভৱ নকৰে, বাধ্যত
পৰি বা কেতিয়াবা অলসতাৰে, কেতিয়াবা তৎপৰতাৰে বহে তেন্তে পূজাৰীও বাধ্যত পৰি বা
অলসতাৰে পূজা কৰিব, বিধিপূৰ্বক পূজা নকৰিব। এনেদৰে প্ৰতিটো দিনচৰ্যাৰ কৰ্মৰ প্ৰভাৱ
পূজনীয় হোৱাৰ ওপৰত পৰে। বিধিপূৰ্বক নচলা, কোনোবাতো দিনচৰ্যাত তল-ওপৰ হোৱা - এয়াও
অপৱিত্ৰতাৰ অংশ হিচাপে গণনা কৰা হয় কিয়নো অলসতা আৰু অৱহেলাও বিকাৰ হয়। যিটো যথাৰ্থ
কৰ্ম নহয় সেয়া বিকাৰ। গতিকে অপৱিত্ৰতাৰ অংশ হৈ গ’ল নহয় জানো। সেই কাৰণে পূজ্য পদত
ক্ৰমিক নম্বৰ অনুযায়ী হয়। তেন্তে আধাৰ কি হ’ল? পৱিত্ৰতা।
পৱিত্ৰতাৰ ধাৰণা অতি সূক্ষ্ম। পৱিত্ৰতাৰ আধাৰতেই কৰ্মৰ বিধি আৰু গতিৰ আধাৰ হয়।
পৱিত্ৰতা কেৱল স্থূল কথাই নহয়। ব্ৰহ্মচাৰী হৈ থাকিলা বা নিৰ্মোহী হৈ গ’লা - কেৱল
ইয়াকেই পৱিত্ৰতা বুলি কোৱা নহ’ব। পৱিত্ৰতা ব্ৰাহ্মণ জীৱনৰ অলংকাৰ হয়। গতিকে সকলো
সময়ত পৱিত্ৰতাৰ অলংকাৰৰ অনুভূতি চেহেৰাৰ দ্বাৰা, চলনৰ দ্বাৰা অন্যৰ হওঁক। দৃষ্টিত,
মুখত, হাতত, ভৰিত সদায় পৱিত্ৰতাৰ অলংকাৰ প্ৰত্যক্ষ হওঁক। যিয়েই চেহেৰাৰ ফালে চায়
তেতিয়া চেহেৰাৰ দ্বাৰা তেওঁলোকৰ পৱিত্ৰতাৰ অনুভৱ হওঁক। যিদৰে অন্য প্ৰকাৰৰ চেহেৰাৰ
বৰ্ণনা কৰে, সেইদৰে এয়া বৰ্ণনা কৰক যে এওঁৰ চেহেৰাত পৱিত্ৰতা দৃষ্টিগোচৰ হয়, নয়নত
পৱিত্ৰতাৰ ৰেঙনি আছে, মুখত পৱিত্ৰতাৰ হাঁহি আছে। অন্য কোনো কথা যাতে তেওঁলোকৰ
দৃষ্টিগোচৰ নহয়। ইয়াকেই কোৱা হয় পৱিত্ৰতাৰ অলংকাৰেৰে অলংকৃত মূৰ্ত। বুজি পাইছা?
পৱিত্ৰতাৰতো আৰু বহুত গূঢ়াৰ্থ আছে, সেয়া পাছত শুনাই থাকিম। যিদৰে কৰ্মৰ গতি গহন (গভীৰ;
দুৰ্বোধ্য), সেইদৰে পৱিত্ৰতাৰ পৰিভাষাও বহুত গূঢ় আৰু পৱিত্ৰতাই হৈছে আধাৰ (ফাউণ্ডেশ্বন)।
বাৰু।
আজি গুজৰাট আহিছে। গুজৰাট নিবাসীয়ে সদায় পাতল (বোজা মুক্ত) হৈ নাচে আৰু গায়। লাগিলে
শৰীৰ যিমানেই গধুৰ নহওঁক কিন্তু পাতল হৈ নাচে। গুজৰাটৰ বিশেষত্ব হৈছে - সদায় পাতল
হৈ থকা, সদায় আনন্দত নাচি থকা আৰু পিতাৰ বা নিজৰ প্ৰাপ্তিসমূহৰ গীত গাই থকা। শৈশৱৰে
পৰা ভাল নাচ-গান কৰে। ব্ৰাহ্মণ জীৱনত কি কৰা? ব্ৰাহ্মণ জীৱন অৰ্থাৎ আনন্দ উপভোগ কৰা
জীৱন। ‘গৰ্বা ৰাস’ (দান্দিয়া নৃত্য) যেতিয়া কৰা তেতিয়া আনন্দত আহি যোৱা নহয়। যদি
আনন্দত নাহা তেন্তে বেছিকৈ নৃত্য কৰিব নোৱাৰিবা। আনন্দ-ফূৰ্তিত ক্লান্ত নহয়,
অক্লান্ত হৈ যায়। গতিকে ব্ৰাহ্মণ জীৱন অৰ্থাৎ সদায় আনন্দত থকাৰ জীৱন, সেয়া হৈছে
স্থূল আনন্দ আৰু ব্ৰাহ্মণ জীৱনৰ হৈছে মনৰ আনন্দ। সদায় মন আনন্দত নাচি আৰু গাই থাকে।
তেওঁলোক পাতল হৈ নাচ-গান কৰাৰ অভ্যাসী। গতিকে এওঁলোকৰ ব্ৰাহ্মণ জীৱনতো ‘ডবল লাইট’
হোৱাতো কঠিন নহয়। গতিকে গুজৰাট অৰ্থাৎ সদায় পাতল হৈ থকাৰ অভ্যাসী বুলি কোৱা, বৰদানী
বুলি কোৱা। গতিকে গোটেই গুজৰাটে বৰদান প্ৰাপ্ত কৰিলে-‘ডবল লাইট’। মুৰুলীৰ দ্বাৰাও
বৰদান পোৱা যায় নহয়।
শুনালোঁ নহয় - তোমালোকৰ এই জগতত যথা শক্তি, যথা সময় অনুসৰি হয়। যথা আৰু তথা। আৰু
বতনততো ‘যথা-তথা’ৰ ভাষাই নাই। ইয়াত দিন আৰু ৰাতিও চাবলগীয়া হয়। তাত দিন ৰাতিৰ কথা
নাই; সূৰ্যও উদয় নহয়, চন্দ্ৰমাও উদয় নহয়। দুয়োটাৰে পৰা নিলগত। যাবতো তালৈ লাগিব নহয়
জানো। সন্তানসকলে বাৰ্তালাপত ক’লে নহয় যে কেতিয়ালৈকে? বাপদাদাই কয় যে তোমালোক সকলোৱে
কোৱা যে আমি সাজু হৈ আছোঁ তেন্তে ‘এতিয়াই’ কৰি ল’ম। তেতিয়া ‘কেতিয়া’ এইটো প্ৰশ্নই
নুঠে। ‘কেতিয়া’ তেতিয়ালৈকে আছে যেতিয়ালৈকে গোটেই মালা তৈয়াৰ নহয়। এতিয়া নাম উলিয়াবলৈ
বহিলে তেতিয়া 108ৰ ক্ষেত্ৰতো ভাবা যে এই নামটি দিয়ো নে নিদিও? এতিয়া 108ৰ মালাতো
সকলোৱে সেই 108ৰ নাম ক’লে। তেনেকুৱা নহয়, পাৰ্থক্য আহি যাব। বাপদাদাইতো এতিয়াই তালি
বজাব আৰু তৎক্ষণাৎ আৰম্ভ হৈ যাব - এফালে প্ৰকৃতি, আনফালে ব্যক্তিসমূহ। কিমান দেৰি
লাগে। কিন্তু পিতাৰ সকলো সন্তানৰ প্ৰতি স্নেহ আছে। হাতত ধৰিলে তেতিয়াহে লগত যাবা।
হাতত হাত মিলোৱা অৰ্থাৎ সমান হোৱা। তোমালোকে ক’বা- সকলো সমান অথবা সকলোতো এক নম্বৰৰ
নহ’ব। কিন্তু এক নম্বৰৰ পিছত দুই নম্বৰ থাকিব। বাৰু, পিতাৰ সমান নহ’লা কিন্তু এক
নম্বৰৰ মণি যি হ’ব তেওঁ সমান হ’ব। তৃতীয়জন দুইৰ সমান হওক। চতুৰ্থটি তিনি নম্বৰৰ
সমান হওক। এনেয়েতো সমান হৈছা, গতিকে ইজন-সিজনৰ সমীপত আহোঁতে আহোঁতে মালা তৈয়াৰ হ’ব।
এনেকুৱা অৱস্থাত উপনীত হোৱা অৰ্থাৎ সমান হোৱা। 108তম মণিটি 107তম মণিটিৰ সৈতে মিলিত
হ’ব নহয় জানো। তেওঁৰ নিচিনা বিশেষত্বও আহি গ’লে মালা তৈয়াৰ হৈ যাব। ক্ৰমিক নম্বৰ
অনুসৰিতো হ’বই। বুজিলা? পিতাইতো কয় - এতিয়া কোনোবা প্ৰতিশ্ৰুতি দিওঁতা আছেনে যে হয়,
সকলো সাজু হৈ আছে? বাপদাদাৰতো চেকেণ্ড লাগে। দৃশ্য দেখুৱাইছিলোঁ নহয় - তালি বজালে
আৰু পৰীসকল আহি গ’ল। বাৰু।
চাৰিওফালৰ পৰম পূজ্য আত্মাসকলক, সকলো সম্পূৰ্ণ পৱিত্ৰতাৰ লক্ষ্যত উপনীত হওঁতা তীব্ৰ
পুৰুষাৰ্থী আত্মাসকলক, সদায় সকলো কৰ্মত বিধিপূৰ্বক কৰ্ম কৰোঁতা সিদ্ধি-স্বৰূপ
আত্মাসকলক, সদায় সকলো সময়তে পৱিত্ৰতাৰ অলংকাৰেৰে সজ্জিত বিশেষ আত্মাসকলক বাপদাদাৰ
স্নেহপূৰ্ণ স্মৰণ স্বীকাৰ হওঁক।
পাৰ্টিসকলৰ সৈতে
সাক্ষাৎ:
(1) বিশ্বত সকলোতকৈ অধিক শ্ৰেষ্ঠ ভাগ্যৱান বুলি নিজকে ভাবানে? গোটেই বিশ্বই যি
শ্ৰেষ্ঠ ভাগ্যৰ বাবে আহ্বান কৰি আছে যে আমাৰ ভাগ্য মুকলি হওঁক… তোমালোকৰ ভাগ্যতো
মুকলি হৈ গ’ল। ইয়াতকৈ বেছি আনন্দৰ কথা কি হ’ব! ভাগ্যবিধাতাই আমাৰ পিতা - এনেকুৱা
নিচা আছে নহয়! যাৰ নামেই ভাগ্যবিধাতা তেওঁৰ ভাগ্য কি হ’ব! ইয়াতকৈ শ্ৰেষ্ঠ ভাগ্য কিবা
হ’ব পাৰেনে বাৰু? গতিকে সদায় যাতে এইটো আনন্দ থাকে যে ভাগ্যতো আমাৰ জন্ম-সিদ্ধ
অধিকাৰ হৈ গ’ল। পিতাকৰ ওচৰত যিয়েই সম্পদ থাকে, সন্তান তাৰ অধিকাৰী হয়। গতিকে
ভাগ্যবিধাতাৰ ওচৰত কি আছে? ভাগ্য ৰূপী সম্পদ। সেই সম্পদৰ ওপৰত তোমালোকৰ অধিকাৰ হৈ
গ’ল। গতিকে সদায় ‘বাঃ মোৰ ভাগ্য আৰু ভাগ্য-বিধাতা পিতা’! - এয়াই গীত গাই আনন্দত উৰি
থকা। যাৰ ইমান শ্ৰেষ্ঠ ভাগ্য হৈ গ’ল তেওঁক আৰু কি লাগে? ভাগ্যত সকলো আহি গ’ল।
ভাগ্যৱানৰ ওচৰত তন-মন-ধন-জন সকলো থাকে। শ্ৰেষ্ঠ ভাগ্য অৰ্থাৎ অপ্ৰাপ্ত একো বস্তু
নাই। কিবা অপ্ৰাপ্তি আছে নেকি? ঘৰ ভাল লাগে, গাড়ী ভাল লাগে….. নহয়। যিয়ে মনৰ আনন্দ
পাই গ’ল, তেওঁৰ সৰ্ব প্ৰাপ্তি হৈ গ’ল! গাড়ীনো কি কিন্তু প্ৰচুৰ সম্পদ পাই গ’লা! কোনো
অপ্ৰাপ্ত বস্তু নায়েই। এনেকুৱা ভাগ্যৱান হোৱা! বিনাশী ইচ্ছা কি কৰিবা। যিটো আজি আছে
কাইলৈ নায়েই – ইয়াৰ কি ইচ্ছা ৰাখিবা সেইবাবে, সদায় অবিনাশী সম্পদৰ আনন্দত থাকা যিটো
এতিয়াও আছে আৰু লগতো যাব। এই ঘৰ, গাড়ী বা টকা-পইছা লগত নাযাব কিন্তু এই অবিনাশী
সম্পদ অনেক জন্মলৈ লগত থাকিব। কোনেও কাঢ়ি নিব নোৱাৰে, কোনেও লুটি নিব নোৱাৰে। নিজেও
অমৰ হৈ গ’লা আৰু সম্পদো অবিনাশী পাই গ’লা! জন্মই জন্মই এই শ্ৰেষ্ঠ প্ৰালব্ধ লগত
থাকিব। কিমান শ্ৰেষ্ঠ ভাগ্য! য’ত কোনো ইচ্ছা নাই, ইচ্ছা মাত্ৰম অবিদ্যা - এনেকুৱা
শ্ৰেষ্ঠ ভাগ্য ভাগ্যবিধাতা পিতাৰ দ্বাৰা প্ৰাপ্ত হৈ গ’ল।
(2) নিজক পিতাৰ সমীপত থকা শ্ৰেষ্ঠ আত্মা বুলি অনুভৱ কৰানে? পিতাৰ হৈ গ’লা - এইটো
আনন্দ সদায় থাকেনে? দুখৰ জগতৰ পৰা ওলাই সুখৰ সংসাৰত অহি গ’লা। জগতে দুখত আৰ্তনাদ কৰি
আছে আৰু তোমলোক সুখৰ সংসাৰত, সুখৰ দোলনাত দুলি আছা। কিমান পাৰ্থক্য আছে! জগতে বিচাৰি
আছে আৰু তোমলোকে মিলন উদযাপন কৰি আছা। গতিকে সদায় নিজৰ সৰ্বপ্ৰাপ্তিক চাই আনন্দিত
হৈ থাকা। কি কি পাইছা, তাৰ তালিকা উলিওৱা তেতিয়া বহুত দীঘলীয়া তালিকা হৈ যাব। কি কি
পালা বাৰু? শৰীৰত আনন্দ পালা, গতিকে শৰীৰ স্বাস্থ্যৱান, মনৰ শান্তি পালা, গতিকে
শান্তি মনৰ বিশেষত্ব আৰু ধনত ইমান শক্তি আহিল যে দাইল-ৰুটি 36 প্ৰকাৰৰ সমান অনুভৱ
হওঁক। ঈশ্বৰীয় স্মৃতিত দাইল-ৰুটিও কিমান শ্ৰেষ্ঠ যেন লাগে! জগতৰ 36 প্ৰকাৰৰ হওঁক আৰু
তোমালোকৰ দাইল-ৰুটি হওঁক তেন্তে কোনটো শ্ৰেষ্ঠ লাগিব? দাইল-ৰুটি ভাল নহয় জানো কিয়নো
প্ৰসাদ হয়। যেতিয়া ভোজন ৰান্ধা তেতিয়া স্মৃতি থাকি ৰান্ধা, স্মৃতিত থাকি খোৱা গতিকে
প্ৰসাদ হৈ গ’ল। প্ৰসাদৰ মহত্ব আছে। তোমালোক সকলোৱে নিতৌ প্ৰসাদ খোৱা। প্ৰসাদত কিমান
শক্তি থাকে! গতিকে তন-মন-ধন সকলোতে শক্তি আহি গ’ল সেইবাবে কয় – ব্ৰাহ্মণৰ সম্পদত
অপ্ৰাপ্ত কোনো বস্তু নাই। গতিকে সদায় এই প্ৰাপ্তিসমূহ আগত ৰাখি আনন্দিত হৈ থাকা,
হৰ্ষিত হৈ থাকা, ভাল বাৰু।
বৰদান:
কৰ্মৰ দ্বাৰা
গুণ দান কৰোঁতা ‘ডবল লাইট’ ফৰিস্তা হোৱা
যিসকল সন্তানে কৰ্মৰ
দ্বাৰা গুণ দান কৰে তেওঁলোকৰ চলন আৰু চেহেৰা দুয়োটাই ফৰিস্তাৰ দৰে দেখা পোৱা যায়।
তেওঁলোকে ‘ডবল লাইট’ অৰ্থাৎ প্ৰকাশময় আৰু পাতল (বোজা মুক্ত) ভাৱৰ অনুভূতি কৰে।
তেওঁলোকৰ কোনো বোজা অনুভৱ নহয়। প্ৰতিটো কৰ্মত সহায়ৰ অনুভৱ হয়। যেন কোনো শক্তিয়ে
চলাই আছে। প্ৰতিটো কৰ্মত মহাদানী হোৱাৰ কাৰণে তেওঁলোকৰ সকলোৰে আশীৰ্বাদ বা সকলোৰে
বৰদান প্ৰাপ্তিৰ অনুভৱ হয়।
স্লোগান:
সেৱাত সফলতাৰ
তৰা হোৱা, দুৰ্বল নহয়।