06.01.21 Morning Assame Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“মৰমৰ সন্তানসকল –
তোমালোকে যিয়েই কর্ম কৰা তাৰ ফল অৱশ্যে পোৱা যায়, নিষ্কাম সেৱাতো কেৱল এজন পিতাইহে
কৰে”
প্ৰশ্ন:
এই শ্ৰেণী (ক্লাছ)
বহুত আচৰিত (ৱণ্ডাৰফুল), কেনেকৈ? ইয়াত কোনটো মুখ্য পৰিশ্ৰম কৰিব লাগে?
উত্তৰ:
এয়া এটাই শ্ৰেণী য’ত সৰু শিশুও বহি আছে, বুঢ়াও বহি আছে৷ এই শ্ৰেণী এনেকুৱা আচৰিত
য’ত অহল্যা, কুঁজী, সাধুও আহি এদিন ইয়াত বহিব৷ ইয়াতে মুখ্য হয়েই স্মৃতিত থকাৰ
পৰিশ্ৰম৷ স্মৃতিৰ দ্বাৰাহে আত্মা আৰু শৰীৰৰ প্ৰাকৃতিক চিকিৎসা (নেচাৰ কিউৰ) হয়
কিন্তু স্মৃতিত থকাৰ কাৰণেও জ্ঞানৰ দৰকাৰ৷
গীত:
ৰাত কে ৰাহী
থক্ মত্ জানা… (নিশাৰ পথিক ক্লান্ত হৈ নাযাবা…)
ওঁম্শান্তি।
অতি মৰমৰ
সন্তানসকলে গীতটি শুনিলা৷ আত্মিক পিতাই সন্তানসকলক ইয়াৰ অর্থও বুজায়৷ আচৰিত কথাতো
এয়া যে গীতা অথবা শাস্ত্ৰ আদি ৰচনা কৰাসকলে ইয়াৰ অর্থ নাজানে৷ প্ৰতিটো কথাৰে অনর্থই
উলিয়ায়৷ আত্মিক পিতা যিজন জ্ঞানৰ সাগৰ পতিত-পাৱন হয়, তেওঁ বহি ইয়াৰ অর্থ শুনায়৷
ৰাজযোগও পিতায়ে শিকায়৷ তোমালোক সন্তানসকলে জানা – এতিয়া পুনৰাই ৰজাৰো ৰজা হৈ আছোঁ,
অন্য স্কুলবোৰত এনেকৈ ক’ব জানো যে আমি পুনৰ বেৰিষ্টাৰ হওঁ৷ ‘পুনৰাই’, এই শব্দটি
কোনেও ক’বলৈ নাজানিব৷ তোমালোকে কোৱা – আমি 5 হাজাৰ বছৰ পূৰ্বৰ দৰে পুনৰাই বেহদৰ
পিতাৰ পৰা পঢ়োঁ৷ এই বিনাশো পুনৰাই নিশ্চয় হ’বই৷ কিমান ডাঙৰ ডাঙৰ বোমা তৈয়াৰ কৰি
থাকে৷ বহুত শক্তিশালী (পাৱাৰফুল) তৈয়াৰ কৰে৷ থৈ দিবলৈতো তৈয়াৰ নকৰে নহয় জানো৷ এই
বিনাশো শুভ কার্যৰ বাবে নহয় জানো৷ তোমালোক সন্তানসকলে ভয় কৰাৰ কোনো দৰকাৰ নাই৷ এয়া
হ’ল কল্যাণকাৰী যুদ্ধ৷ পিতা আহেই কল্যাণৰ বাবে৷ কয়ও, পিতা আহি ব্ৰহ্মাৰ দ্বাৰা
স্থাপনা, শংকৰৰ দ্বাৰা বিনাশৰ কর্তব্য কৰায়৷ সেয়েহে এয়া বোমা আদি হয়েই বিনাশৰ বাবে৷
ইয়াতকৈ বেছি আন কোনো বস্তুতো নাই৷ তাৰ লগে লগে প্ৰাকৃতিক দুর্যোগো (নেচাৰেল
কেলেমিটিজো) হয়৷ তাক কোনো ঈশ্বৰীয় দুর্যোগ বুলি নকয়৷ এই প্ৰাকৃতিক বিপদ-আপদবোৰ নাটক
(ড্ৰামা)ত নির্ধাৰিত হৈ আছে৷ এয়া কোনো নতুন কথা নহয়৷ কিমান ডাঙৰ ডাঙৰ বোমা তৈয়াৰ কৰি
থাকে৷ তেওঁলোকে কয় – আমি চহৰৰ পাছত চহৰ নিঃশেষ কৰি দিম৷ এতিয়া জাপানৰ যুদ্ধত যি বোমা
পেলালে – এয়াতো বহুত সৰু৷ এতিয়াতো ডাঙৰ ডাঙৰ বোমা তৈয়াৰ কৰিছে৷ যেতিয়া বেছি সমস্যাত
পৰে, সহ্য কৰিব নোৱাৰে তেতিয়া বোমা পেলোৱা আৰম্ভ কৰি দিয়ে৷ কিমান লোকচান হ’ব৷ সেয়াও
পৰীক্ষা (ট্ৰায়েল) কৰি চাই আছে৷ আৰবৰ (কোটি কোটিৰ; এশ কোটিত এক আৰব) হিচাপত পইচা
খৰচ কৰে৷ এয়া তৈয়াৰ কৰোঁতাসকলৰ দৰমহাও বহুত৷ গতিকে তোমালোক সন্তানসকল আনন্দিত হোৱা
উচিত। পুৰণি সৃষ্টিৰহে বিনাশ হ’ব৷ তোমালোক সন্তানসকলে নতুন সৃষ্টিৰ বাবে পুৰুষার্থ
কৰি আছা৷ বিবেকেও কয়, পুৰণি সৃষ্টি নিশ্চয় নাশ হ’ব৷ সন্তানসকলে বুজি পায় – কলিযুগত
কি আছে, সত্যযুগত কি থাকিব৷ তোমালোক এতিয়া সংগমত থিয় হৈ আছা৷ জানা যে সত্যযুগত ইমান
মনুষ্য নাথাকিব, সেয়েহে এই সকলোৰে বিনাশ হ’ব৷ এই প্ৰাকৃতিক দুর্যোগ কল্প পূৰ্বেও
হৈছিল৷ পুৰণি সৃষ্টি নাশ হ’বই৷ এনেকুৱা দুর্যোগতো বহুত হৈ আহিছে৷ কিন্তু সেয়া কম
পৰিসৰত হয়৷ এতিয়াতো এই পুৰণি সৃষ্টি সকলো নাশ হ’ব৷ তোমালোক সন্তানসকলতো বহুত
আনন্দিত হোৱা উচিত৷ আমাক আত্মিক সন্তানসকলক পৰমপিতা পৰমাত্মা পিতাই বহি বুজায়, এই
বিনাশ তোমালোকৰ বাবে হৈ আছে৷ এয়াও গায়ন আছে – ৰুদ্ৰ জ্ঞান যজ্ঞৰ দ্বাৰা বিনাশ জ্বালা
প্ৰজ্বলিত হ’ল৷ বহুত কথা গীতাত আছে যাৰ অর্থ বহুত ভাল, কিন্তু কোনোবাই জানো বুজি
পায়৷ তেওঁলোকে শান্তি বিচাৰি থাকে৷ তোমালোকে কোৱা – সোনকালে বিনাশ হওক তেতিয়া আমি
গৈ সুখী হ’ম৷ পিতাই কয় - সুখী তেতিয়া হ’বা যেতিয়া সতোপ্ৰধান হ’বা৷ পিতাই অনেক
প্ৰকাৰৰ সাৰ কথা শুনায় পাছত কাৰোবাৰ বুদ্ধিত ভালদৰে ধাৰণ হয়, কাৰোবাৰ বুদ্ধিত কম৷
বুঢ়ীসকলে বুজি পায়, শিৱবাবাক স্মৰণ কৰিব লাগে, বচ্৷ তেওঁলোকৰ বাবে বুজোৱা হয় –
নিজক আত্মা বুলি বুজি পিতাক স্মৰণ কৰা৷ তথাপিও উত্তৰাধিকাৰতো পাই যায়৷ লগত থাকে৷
প্ৰদর্শনীলৈ সকলো আহিব৷ অজামিলৰ নিচিনা পাপ আত্মা, গণিকা আদি সকলোৰে উদ্ধাৰ হ’ব৷
মেটৰসকলেও ভাল কাপোৰ পিন্ধি আহি যায়৷ গান্ধীজীয়ে অস্পৃশ্যসকলক মুক্ত কৰি দিলে৷
একেলগে খায়ো৷ পিতাইতো আৰুৱে মানা নকৰে৷ বুজি পায়, এওঁলোকৰো উদ্ধাৰ কৰিবই লাগিব৷
কামৰ লগত কোনো সম্পর্ক (কানেকচ্ন) নাই৷ ইয়াত পিতাৰ লগত বুদ্ধিৰ যোগসূত্ৰ গঢ়ি তোলাৰ
ওপৰতে সকলো নির্ভৰ কৰে৷ আত্মাই কয় – মই অস্পৃশ্য৷ এতিয়া আমি বুজি পাওঁ – আমি
সতোপ্ৰধান দেৱী-দেৱতা আছিলোঁ৷ পাছত পুনর্জন্ম লৈ লৈ অন্তত আহি পতিত হৈছোঁ৷ এতিয়া
পুনৰ মই আত্মা পাৱন হ’ব লাগে৷ তোমালোকে জানা – সিন্ধুত এজনী হোজা গাঁৱলীয়া মহিলা
আহিছিল, ধ্যানত গৈছিল৷ দৌৰি আহি লগ কৰিছিল৷ বুজোৱা হৈছিল – এওঁৰতো আত্মা আছে নহয়
জানো৷ নিজৰ পিতাৰ পৰা উত্তৰাধিকাৰ লোৱাৰ আত্মাৰ অধিকাৰ আছে৷ তেওঁৰ ঘৰৰ লোকসকলক কোৱা
হ’ল – এওঁক জ্ঞান ল’বলৈ দিয়া৷ তেওঁলোকে ক’লে – আমাৰ সম্প্ৰদায়ত কাজিয়া হ’ব৷ ভয়তে
তেওঁক লৈ গ’ল৷ গতিকে তোমালোকৰ ওচৰলৈ আহিলে, তোমালোকে কাকো বাধা দিব নোৱাৰা৷ গায়ন আছে
অবলা, গণিকা, হোজা (নীচ জাতিৰ), সাধু আদি সকলোৰে উদ্ধাৰ কৰে৷ সাধুৰ পৰা হোজালৈকে৷
তোমালোক সন্তানসকলে এতিয়া যজ্ঞৰ সেৱা কৰা সেয়েহে এই সেৱাৰ দ্বাৰা বহুত প্ৰাপ্তি হয়৷
বহুতৰে কল্যাণ হৈ যায়৷ দিনে-প্ৰতিদিনে প্ৰদর্শনী সেৱাৰ বহুত বৃদ্ধি হ’ব৷ বাবাই বেজো
তৈয়াৰ কৰাই থাকে৷ য’তেই যোৱা ইয়াৰ ওপৰত বুজাব লাগে। এয়া বাবা, এয়া দাদা, এয়া পিতাৰ
উত্তৰাধিকাৰ৷ এতিয়া পিতাই কয় – মোক স্মৰণ কৰা তেতিয়া তোমালোক পাৱন হৈ যাবা। গীতাতো
আছে – মামেকম্ স্মৰণ কৰা৷ কেৱল তাত (গীতাত) মোৰ নাম গুচাই সন্তানৰ নাম দি দিছে৷
ভাৰতবাসীয়েও এইটো নাজানে যে ৰাধা-কৃষ্ণৰ পৰস্পৰ কি সম্বন্ধ৷ তেওঁলোকৰ বিবাহ আদিৰ
ইতিহাস একোৱেই নকয়৷ দুয়ো বেলেগ বেলেগ ৰাজধানীৰ আছিল৷ এই কথাবোৰ পিতাই বহি বুজায়৷ এয়া
যদি বুজি পাই যায় আৰু কৈ দিয়ে যে শিৱ ভগৱানুবাচ, তেতিয়া সকলোৱে তেওঁক আঁতৰাই দিব৷
ক’ব – তুমি আকৌ এয়া ক’ৰপৰা শিকিলা? সেইজন কেনেকুৱা গুৰু? যদি কয় যে
ব্ৰহ্মাকুমাৰ-কুমাৰী হয় তেতিয়া সকলো বিতুষ্ট হৈ যাব৷ এই গুৰুসকলৰ ৰাজত্বই উফৰি যাব৷
এনেকুৱা বহুত আহে৷ লিখিও দিয়ে, তাৰ পাছত নোহোৱা হৈ যায়৷
পিতাই সন্তানসকলক কোনো কষ্ট নিদিয়ে৷ বহুত সহজ যুক্তি শুনায়৷ কাৰোবাৰ সন্তান নহ’লে
তেতিয়া ভগৱানক কয় – সন্তান দিয়া৷ তাৰপাছত লাভ কৰিলে সন্তানৰ বহুত ভালদৰে লালন-পালন
কৰে৷ পঢ়ায়৷ পাছত যেতিয়া ডাঙৰ হ’ব তেতিয়া ক’ব এতিয়া নিজৰ কাম-কাজ কৰা৷ পিতাই
সন্তানসকলৰ লালন-পালন কৰি তেওঁলোকক যোগ্য কৰি তোলে তেন্তে সন্তানসকলৰ সেৱক (ছার্ভেণ্ট)
হ’ল নহয় জানো৷ এই পিতাইতো সন্তানসকলৰ সেৱা কৰি লগত লৈ যায়৷ সেই লৌকিক পিতাই ভাবিব
সন্তান ডাঙৰ হৈ নিজৰ কামত লাগি যাব পাছত যেতিয়া আমি বুঢ়া হ’ম তেতিয়া আমাৰ সেৱা
কৰিব৷ এই পিতাইতো সেৱা নিবিচাৰে৷ এওঁ হয়েই নিষ্কাম৷ লৌকিক পিতাই ভাবে – যেতিয়ালৈ
জীয়াই থাকিম তেতিয়ালৈ আমাক চোৱা-চিতা কৰাতো সন্তানসকলৰ কর্তব্য৷ এইটো কামনা ৰাখে৷
এই পিতাইতো কয় – মই নিষ্কাম সেৱা কৰোঁ৷ মই ৰাজত্ব নকৰোঁ৷ মই কিমান নিষ্কাম৷ অন্যই
যি কিছু কৰে তাৰ ফল তেওঁলোকে নিশ্চয় পায়৷ এওঁতো হ’ল সকলোৰে পিতা৷ তেওঁ কয় – মই
তোমালোক সন্তানসকলক স্বর্গৰ ৰাজ্য-ভাগ্য দিওঁ৷ তোমালোকে কিমান উচ্চ পদ প্ৰাপ্ত কৰা৷
মইতো কেৱল ব্ৰহ্মাণ্ডৰ মালিক, সেয়াতো তোমালোকো হোৱা কিন্তু তোমালোকে ৰাজ্য-ভাগ্য
লোৱা আৰু হেৰুওৱা৷ মই ৰাজ্য-ভাগ্য নলওঁ, নেহেৰুৱাও৷ নাটকত মোৰ এয়াই ভূমিকা (পার্ট)৷
তোমালোক সন্তানসকলে সুখৰ উত্তৰাধিকাৰ পোৱাৰ পুৰুষার্থ কৰা৷ বাকী সকলোৱে কেৱল শান্তি
বিচাৰে৷ সেই গুৰুসকলে কয় – সুখ কাউৰীৰ বিষ্টাৰ সমান সেইবাবে তেওঁলোকে শান্তিয়ে
বিচাৰে৷ তেওঁলোকে এই জ্ঞান ল’ব নোৱাৰে৷ তেওঁলোকে সুখৰ কথা নাজানেই৷ পিতাই বুজায় –
শান্তি আৰু সুখৰ উত্তৰাধিকাৰ দিওঁতা মই হওঁ৷ সত্যযুগ-ত্ৰেতাত গুৰু নাথাকে, তাত
ৰাৱণেই নাই৷ সেয়া হয়েই ঈশ্বৰীয় ৰাজ্য৷ এয়া নাটক ৰচি থোৱা আছে৷ এই কথাবোৰ আন কাৰো
বুদ্ধিত ধাৰণ নহ’বই৷ সেয়েহে সন্তানসকলে ভালদৰে ধাৰণ কৰি উচ্চ পদ পাব লাগে৷ এতিয়া
তোমালোক সংগমত আছা৷ জানা যে নতুন সৃষ্টিৰ ৰাজধানী স্থাপন হৈ আছে। গতিকে তোমালোক
আছাই সংগমযুগত। বাকী সকলো কলিযুগত আছে৷ তেওঁলোকেতো কল্পৰ আয়ুসেই লাখ লাখ বছৰ বুলি
কৈ দিয়ে৷ ঘোৰ অন্ধকাৰত আছে নহয় জানো৷ গায়নো কৰা আছে কুম্ভকর্ণৰ নিদ্ৰাত শুই আছে৷
বিজয়তো পাণ্ডৱসকলৰ গায়ন কৰা হৈছে৷
তোমালোক হৈছা ব্ৰাহ্মণ৷ যজ্ঞ ব্ৰাহ্মণেহে ৰচে৷ এয়াতো হ’ল সকলোতকৈ ডাঙৰ বেহদৰ বিশাল
ঈশ্বৰীয় ৰুদ্ৰ যজ্ঞ৷ সেই হদৰ যজ্ঞ অনেক প্ৰকাৰৰ৷ এই ৰুদ্ৰ যজ্ঞ এবাৰেই হয়৷
সত্যযুগ-ত্ৰেতাত আকৌ কোনো যজ্ঞ নহয় কিয়নো তাত কোনো আপদ আদিৰ কথাই নাই। সেয়া সকলো
হ’ল হদৰ যজ্ঞ৷ এয়া হৈছে বেহদৰ৷ এয়া বেহদৰ পিতাই ৰচনা কৰা যজ্ঞ, য’ত বেহদৰ আহুতি হ’ব৷
পাছত আধাকল্প কোনো যজ্ঞ নহ’ব৷ তাত ৰাৱণ ৰাজ্যই নাই৷ ৰাৱণৰ ৰাজ্য আৰম্ভ হোৱা বাবে আকৌ
এই সকলোবোৰ আৰম্ভ হয়৷ বেহদৰ যজ্ঞ এবাৰেই হয়, ইয়াত এই গোটেই সৃষ্টি স্বাহা হৈ যায়৷
এয়া হ’ল বেহদৰ ৰুদ্ৰ জ্ঞান যজ্ঞ৷ ইয়াত মুখ্য হ’ল জ্ঞান আৰু যোগৰ কথা৷ যোগ অর্থাৎ
স্মৃতি৷ স্মৃতি শব্দটি বহুত মিঠা৷ যোগ শব্দটি সাধাৰণ (কমন) হৈ গৈছে৷ যোগৰ অর্থ
কোনেও বুজি নাপায়৷ তোমালোকে বুজাব পাৰা - যোগ অর্থাৎ পিতাক স্মৰণ কৰিব লাগে৷ বাবা,
আপুনিতো আমাক বেহদৰ উত্তৰাধিকাৰ দিয়ে৷ আত্মাই কথা পাতে – বাবা, আপুনি পুনৰাই আহিছে৷
আমিতো আপোনাক পাহৰি গৈছিলোঁ৷ আপুনি আমাক বাদশ্বাহী দিছিল৷ এতিয়া পুনৰ আহি মিলিত হৈছে৷
আপোনাৰ শ্ৰীমতত আমি নিশ্চয় চলিম৷ এনেকৈ ভিতৰি নিজৰ লগত কথা পাতিবলগীয়া হয়৷ বাবা,
আপুনিতো আমাক বহুত ভাল ৰাস্তা দেখুৱায়৷ আমি কল্পই কল্পই পাহৰি যাওঁ৷ এতিয়া পিতাই
পুনৰ অভুল কৰি তোলে সেইবাবে এতিয়া পিতাকহে স্মৰণ কৰিব লাগে৷ স্মৰণৰ দ্বাৰাহে
উত্তৰাধিকাৰ পাবা৷ মই যেতিয়া সন্মুখত আহোঁ তেতিয়া তোমোলোকক বুজাওঁ৷ তেতিয়ালৈকে গায়
থাকে – তুমি দুখ হর্তা সুখ কর্তা হোৱা৷ মহিমা গায় কিন্তু আত্মাকো নাজানে, পৰমাত্মাকো
নাজানে৷ এতিয়া তোমালোকে বুজি পোৱা – ইমান সূক্ষ্ম বিন্দুত অবিনাশী ভূমিকা নিহিত হৈ
আছে৷ এয়াও পিতাই বুজায়৷ এওঁক কোৱা হয় পৰমপিতা পৰমাত্মা অর্থাৎ পৰম আত্মা৷ বাকী কোনো
ডাঙৰ হাজাৰ হাজাৰ সূর্যৰ নিচিনা নহওঁ৷ মইতো শিক্ষকৰ নিচিনাকৈ পঢ়াওঁ৷ কিমান অনেক
সন্তান আছে৷ এই শ্ৰেণীতো চোৱা কিমান আচৰিত৷ কোনে কোনে ইয়াত পঢ়ে? অৱলা, কুঁজা,
সাধুসকলেও এদিন আহি বহিব৷ বুঢ়ীসকল, সৰু শিশু আদি সকলো বহি আছে৷ এনেকুৱা স্কুল
কেতিয়াবা দেখিছানে! ইয়াতে হ’ল স্মৃতিত থকাৰ পৰিশ্ৰম৷ এই স্মৃতিত থকাটোৱেই সময় লয়৷
স্মৃতিত থকাৰ পুৰুষার্থ কৰা এয়াও জ্ঞান নহয় জানো৷ স্মৃতিত থকাৰ বাবেও জ্ঞান৷ চক্ৰ
বুজাবলৈও জ্ঞান৷ সঁচা প্ৰাকৃতিক চিকিৎসা ইয়াকে কোৱা হয়৷ তোমালোক আত্মা একেবাৰে
পবিত্ৰ (পিয়ৰ) হৈ যোৱা৷ সেয়া হ’ল শৰীৰৰ চিকিৎসা৷ এয়া হ’ল আত্মাৰ চিকিৎসা৷ আত্মাতে
খাদ (বিকাৰৰ লেপ) পৰে৷ খাটি সোণৰ সঁচা অলংকাৰ হয়৷ এতিয়া ইয়াত সন্তানসকলে জানে
শিৱবাবা সন্মুখত আহিছে৷ সন্তানসকলে পিতাক নিশ্চয় স্মৰণ কৰিব লাগে৷ এতিয়া আমি উভটি
যাব লাগে৷ ইপাৰৰ পৰা সিপাৰলৈ যাব লাগে৷ পিতাক, উত্তৰাধিকাৰক আৰু ঘৰকো স্মৰণ কৰা৷
সেইখন হ’ল মিঠা শান্তিৰ ঘৰ (ছুইট চাইলেন্স হোম)৷ দুখ হয় অশান্তিৰ পৰা, সুখ হয়
শান্তিৰ পৰা৷ সত্যযুগত সুখ-শান্তি-সম্পত্তি সকলো আছে৷ তাত হাই-কাজিয়াৰ কথাই নাই৷
সন্তানসকলৰ এইটোৱে চিন্তা থকা উচিত যে আমি সতোপ্ৰধান, খাটি সোণ হ’ব লাগে, তেতিয়াহে
উচ্চ পদ পাম৷ এয়া আত্মিক আহাৰ পোৱা যায়, সেয়া পুনৰ পাগুলিব লাগে৷ আজি কোনটো কোনটো
মুখ্য সাৰ কথা শুনিলোঁ! এয়াও বুজাইছোঁ, যাত্ৰা দুই প্ৰকাৰৰ – আত্মিক আৰু পাৰ্থিৱ (দৈহিক)৷
এই আত্মিক যাত্ৰাহে কামত আহিব৷ ভগৱানুবাচ – মনমনাভৱ৷ ভাল বাৰু!
অতি মৰমৰ, কল্পৰ পাছত পুনৰাই লগ পোৱা সন্তানসকলৰ প্ৰতি মাতা-পিতা বাপদাদাৰ
স্নেহপূৰ্ণ স্মৰণ আৰু সুপ্ৰভাত। আত্মিক পিতাৰ আত্মিক সন্তানসকলক নমস্কাৰ।
ধাৰণাৰবাবেমুখ্যসাৰ:-
(1) এই বিনাশো শুভ কাৰ্যৰ বাবে সেইবাবে ভয় খাব নালাগে, কল্যাণকাৰী পিতাই সদায়
কল্যাণৰ কার্যই কৰায়, এইটো স্মৃতিৰে সদায় আনন্দিত হৈ থাকিব লাগে৷
(2) সদায় এটাই চিন্তা ৰাখিব লাগে যে সতোপ্ৰধান খাটি সোণ হৈ উচ্চ পদ ল’ব লাগে৷ যি
আত্মিক ভোজন পোৱা যায় সেয়া পাগুলিব লাগে৷
বৰদান:
সৎসংগৰ দ্বাৰা
আত্মিক ৰং লগাওঁতা সদায় হর্ষিত আৰু ডবল লাইট হোৱা
যিসকল সন্তানে পিতাক
অন্তৰৰ সঁচা সংগী কৰি লয় তেওঁলোকৰ সংগৰ আত্মিক ৰং সদায় লাগি থাকে৷ বুদ্ধিৰ দ্বাৰা
সত্য পিতা, সত্য শিক্ষক, সৎগুৰুৰ সংগ কৰা – এয়াই হৈছে সৎসংগ৷ যিসকল এই সৎসংগত থাকে
তেওঁলোক সদায় হর্ষিত আৰু ডবল লাইট হৈ থাকে৷ তেওঁলোকৰ কোনো প্ৰকাৰৰ বোজা অনুভৱ নহয়৷
তেওঁলোকে এনেকুৱা অনুভৱ কৰে যেন ভৰপূৰ, আনন্দৰ খনি মোৰ লগত আছে, যি পিতাৰ হয় সেয়া
সকলো নিজৰ হৈ গ’ল৷
স্লোগান:
নিজৰ মিঠা কথা আৰু উৎসাহ-উদ্দীপনাৰ সহযোগেৰে নিৰাশ জনকো শক্তিমান কৰি তোলা৷