26.01.21 Morning Assame Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“মৰমৰ সন্তানসকল –
ব্ৰহ্মা বাবা হৈছে শিৱবাবাৰ ৰথ, দুয়োৰে একত্ৰিত ভূমিকা চলে, এই ক্ষেত্ৰত অলপো সংশয়
জন্মিব নালাগে”
প্ৰশ্ন:
মনুষ্যই দুখৰ
পৰা মুক্তি পাবলৈ কোনটো উপায় অৱলম্বন কৰে, যাক মহাপাপ বুলি কোৱা হয়?
উত্তৰ:
মনুষ্য যেতিয়া দুখী হয় তেতিয়া নিজক মাৰিবলৈ (শেষ কৰিবলৈ) অনেক উপায় উলিয়ায়।
জীৱঘাত কৰাৰ কথা ভাবে, এনেকৈ বুজি লয় যে ইয়াৰ দ্বাৰা মই দুখৰ পৰা মুক্ত হৈ যাম।
কিন্তু ইয়াৰ নিচিনা মহাপাপ আৰু একো নাই। তেওঁ আৰু বেছিকৈহে দুখত আৱদ্ধ হৈ পৰে কিয়নো
এইখন হয়েই অপাৰ দুখৰ সৃষ্টি।
ওঁম্শান্তি।
সন্তানসকলক
পিতাই সোধে, আত্মাসকলক পৰমাত্মাই সোধে - এইটোতো জানা যে আমি পৰমপিতা পৰমাত্মাৰ
সন্মুখত বহি আছোঁ। তেওঁৰ নিজৰ ৰথতো নাই। এইটোতো নিশ্চয় আছে নহয় - এই ভ্ৰূকুটিৰ
মাজত পিতাৰ নিবাস স্থান। পিতাই নিজেই কয় - মই এওঁৰ ভ্ৰূকুটিৰ মাজত বহোঁ, এওঁৰ শৰীৰ
ঋণত লওঁ। আত্মা ভ্ৰূকুটিৰ মাজত থাকে গতিকে পিতাও তাতেই অৱস্থান কৰে। ব্ৰহ্মা আছে
গতিকে শিৱবাবাও আছে। ব্ৰহ্মা নাথাকিলে শিৱবাবাই কেনেকৈ ক’ব? ওপৰত শিৱবাবাকতো সদায়
স্মৰণ কৰি আহিছা। এতিয়া তোমালোক সন্তানসকলে গম পোৱা যে আমি পিতাৰ লগত ইয়াত বহি আছোঁ।
এনেকুৱা নহয় যে শিৱবাবা ওপৰত আছে, তেওঁৰ প্ৰতিমাক ইয়াত পূজা কৰা হয়। এই কথাবোৰ
অতিকৈ বুজিবলগীয়া। তোমালোকেতো জানা যে পিতা জ্ঞানৰ সাগৰ হয়। জ্ঞান ক’ৰ পৰা শুনায়?
ওপৰৰ পৰা শুনায় জানো? ইয়াত, তললৈ আহিছে। ব্ৰহ্মাৰ শৰীৰৰ দ্বাৰা শুনায়। বহুতে কয়
- আমি ব্ৰহ্মাক নামানো। কিন্তু শিৱবাবাই নিজেই ব্ৰহ্মাৰ শৰীৰৰ দ্বাৰা কয় যে মোক
স্মৰণ কৰা। এয়া বোধশক্তিৰ কথা নহয় জানো। কিন্তু মায়া বৰ বলবান। একেবাৰে মুখ ঘূৰাই
পিছমুৱা (বিমুখ) কৰি দিয়ে। এতিয়া তোমালোকৰ কান্ধ শিৱবাবাই সন্মুখৰ ফালে কৰি দিছে।
সন্মুখত বহি আছা তথাপিও যিসকলে এনেকৈ ভাবে যে ব্ৰহ্মাতো একোৱেই নহয়, তেওঁলোকৰ কি
গতি হ’ব! দুৰ্গতিয়ে পায়। একোৱে জ্ঞান নাই। মনুষ্যই আহ্বানো কৰে – হে ঈশ্বৰ পিতা
(অ’ গড্ ফাদাৰ)। পিছে সেই ঈশ্বৰ পিতাই শুনে জানোঁ? তেওঁক কয় নহয় যে মুক্তিদাতা (লিবাৰেটৰ)
আহক নে তাত বহি মুক্তি দিব? কল্পই কল্পই পুৰুষোত্তম সংগমযুগতহে পিতা আহে, যাৰ শৰীৰত
আহে তেওঁকেই যদি উপেক্ষা কৰে তেন্তে কি বুলি ক’বা! এক নম্বৰৰ তমোপ্ৰধান। নিশ্চয়
হোৱা সত্ত্বেও মায়াই একেবাৰে মুখ ঘূৰাই দিয়ে। মায়াৰ ইমানেই বল আছে যে একেবাৰে
মূল্যহীন (ৱৰ্থ নট এ পেনী) কৰি দিয়ে। এনেকুৱাও কোনোবা নহয় কোনোবা সেৱাকেন্দ্ৰত আছে
সেইবাবে পিতাই কয় - সাৱধানে থাকিবা। যদিও কাৰোবাক শুনায়ো থাকে, কিন্তু সেয়া যেন
পণ্ডিতৰ কাহিনীৰ দৰে হৈ যায়। যেনেকৈ বাবাই পণ্ডিতৰ কাহিনী শুনায় নহয়। তেওঁ (পণ্ডিতে)
ক’লে - “ৰাম ৰাম” বুলি কৈ থাকিলে সাগৰ পাৰ হৈ যাবা। সেয়াও এক কাহিনী ৰচি থোৱা আছে।
এই সময়ত তোমালোক পিতাৰ স্মৃতিৰে বিষয় সাগৰৰ পৰা ক্ষীৰ সাগৰলৈ যোৱা নহয় জানো।
তেওঁলোকে ভক্তিমাৰ্গত অনেক কাহিনী ৰচনা কৰি দিছে। তেনেকুৱা কথাতো আচলতে নহয়। এইটো
এটা কাহিনী ৰচি থোৱা আছে। পণ্ডিতে আনক কৈছিল, নিজে একেবাৰেই কৰা নাছিল। নিজে বিকাৰত
গৈ থাকি আনক নিৰ্বিকাৰী হ’বলৈ ক’লে তাৰ কি প্ৰভাৱ পৰিব। এনেকুৱাও ব্ৰহ্মাকুমাৰ-
ব্ৰহ্মাকুমাৰী আছে - নিজৰে নিশ্চয় নাই, আনক শুনাই থাকে সেইবাবে ক’ৰবাত ক’ৰবাত
শুনাওঁতা জনতকৈও শুনাজন আগত গুচি যায়। যিয়ে বহুতৰে সেৱা কৰে, তেওঁ নিশ্চয় মৰমৰ হৈ
যায় নহয় জানো। পণ্ডিতৰ মিছা স্বৰূপ ওলাই পৰিলে তেওঁকনো কোনে মৰম কৰিব! তেতিয়া যিজন
বাস্তৱত পিতাৰ স্মৃতিত থাকে তেওঁৰ প্ৰতি মৰম জাগিব। ভাল ভাল মহাৰথীসকলকো মায়াই
গ্ৰাস কৰি পেলায়। বহুত গ্ৰাস হৈ গ’ল। বাবায়ো বুজায় - এতিয়া কৰ্মাতীত অবস্থা হোৱা
নাই। এফালে যুদ্ধ লাগিব, আনফালে কৰ্মাতীত অৱস্থা হ’ব। সম্পূৰ্ণ যোগসূত্ৰ আছে। আকৌ
যুদ্ধ সম্পূৰ্ণ হৈ গ’লে স্থানান্তৰ (ট্ৰান্সফাৰ) হৈ যাবা। প্ৰথমে ৰুদ্ৰমালা তৈয়াৰ
হয়। এই কথাবোৰ আন কোনেও নাজানে। তোমালোকে বুজি পোৱা যে বিনাশ সমাগত। এতিয়া তোমালোক
হৈছা সংখ্যালঘু (মাইন’ৰিটি), তেওঁলোক হৈছে সংখ্যাগৰিষ্ঠ (মেজ’ৰিটি)। গতিকে তোমালোকৰ
কথা কোনে মানিব। যেতিয়া তোমালোকৰ বৃদ্ধি হৈ যাব তেতিয়া তোমালোকৰ যোগবলে বহুতক
আকৰ্ষিত কৰি লৈ আহিব। যিমানে তোমালোকৰ মামৰ (বিকাৰৰ লেপ) আঁতৰিব সিমানে শক্তিৰে
ভৰপূৰ হৈ যাবা। এনেকুৱা নহয় যে বাবা সৰ্বজ্ঞ (অন্তৰ্যামী)। ইয়ালৈ আহি সকলোকে চায়,
সকলোৰে অৱস্থাৰ বুজ লয়। পিতাই সন্তানসকলৰ অৱস্থাক নাজানিব জানো? সকলো গম পায়। এই
ক্ষেত্ৰত অন্তৰ্যামীৰ কোনো কথা নাই। এতিয়াতো কৰ্মাতীত অৱস্থা হোৱা নাই। আসুৰিক
কথা-বতৰা, চলন আদি সকলো প্ৰসিদ্ধ হৈ যায়। তোমালোকেতো দৈৱী চলন গঢ়ি তুলিব লাগে।
দেৱতাসকল সৰ্বগুণ সম্পন্ন হয় নহয় জানো। এতিয়া তোমালোক এনেকুৱা হ’ব লাগে। ক’ত সেই
অসুৰ, ক’ত দেৱতাসকল! কিন্তু মায়াই কাকো এৰি নিদিয়ে, লাজুকী লতাৰ দৰে (অতি অভিমানী)
কৰি দিয়ে। একেবাৰে মাৰি পেলায়। 5 টা চিৰি (মহলা) আছে নহয় জানো। দেহ-অভিমান আহিলেই
ওপৰৰ পৰা একেবাৰে তলত খহি পৰে। খহি পৰিল আৰু মৰিল। আজিকালি নিজক মাৰিবলৈ কি কি উপায়
উলিয়ায়। 21 মহলাৰ পৰা জপিয়ায়, তেতিয়া একেবাৰে শেষ হৈ যায়। এনেকুৱা নহওক যে পাছত
চিকিৎসালয়ত পৰি থাকক। দুখ ভূগী থাকক। 5 মহলাৰ পৰা জপিওৱাৰ পাছত যদি নমৰে তেন্তে
কিমান দুখ ভূগী থাকিব। কোনোবাই নিজৰ গাত জুই লগাই দিয়ে। যদি কোনোবাই তেওঁক ৰক্ষা কৰে
তেন্তে তেওঁ কিমান দুখ ভূগীবলগীয়া হয়। জ্বলি গ’লে আত্মা আঁতৰি গুচি যাব নহয় জানো!
সেইবাবে জীৱঘাত কৰে, শৰীৰক শেষ কৰি দিয়ে। এনেকৈ ভাবে যে শৰীৰ এৰিলেই দুখৰ পৰা
মুক্ত হৈ যাব। কিন্তু এয়াও মহাপাপ হয়, আৰু বেছিকৈহে দুখ ভূগীবলগীয়া হয় কিয়নো
এইখন হয়েই অপাৰ দুখৰ সৃষ্টি, তাত হৈছে অপাৰ সুখ। তোমালোক সন্তানসকলে বুজি পোৱা যে
আমি এতিয়া দুখধামৰ পৰা সুখধামলৈ উভতি যাওঁ। এতিয়া পিতাই যিখন সুখধামৰ মালিক কৰি
তোলে সেইখনক স্মৰণ কৰিব লাগে। এওঁৰ দ্বাৰা পিতাই বুজায়, চিত্ৰও আছে নহয় জানো।
ব্ৰহ্মাৰ দ্বাৰা স্বৰ্গৰ স্থাপনা। তোমালোকে কোৱা - বাবা আমি অনেকবাৰ আপোনাৰ পৰা
স্বৰ্গৰ উত্তৰাধিকাৰ লৈ আহিছোঁ। পিতাও সংগমতহে আহে যেতিয়া সৃষ্টি পৰিৱৰ্তন
কৰিবলগীয়া হয়। সেইবাবে পিতাই কয় - মই আহিছোঁ তোমালোক সন্তানসকলক দুখৰ পৰা মুক্ত
কৰি সুখৰ পৱিত্ৰ সৃষ্টিলৈ লৈ যাবলৈ। আহ্বানো কৰে – হে পতিত-পাৱন…. এইটো জানো বুজি
পায় যে আমি মহাকালক আহ্বান কৰোঁ যে আমাক এই ছিঃ ছিঃ সৃষ্টিৰ পৰা ঘৰলৈ লৈ বলক।
নিশ্চয় বাবা আহিব। আমি মৰিলেহে শান্তি হ’ব নহয় জানো। ‘শান্তি শান্তি’ বুলি কৈ থাকে।
শান্তিতো আছে পৰমধামত। কিন্তু এইখন সৃষ্টিত শান্তি কেনেকৈ হ’ব - যেতিয়ালৈকে ইমান
অনেক মনুষ্য থাকিব! সত্যযুগত সুখ-শান্তি আছিল। এতিয়া কলিযুগত অনেক ধৰ্ম আছে। সেয়া
যেতিয়া নাশ হ’ব তেতিয়াহে এক ধৰ্মৰ প্ৰতিষ্ঠা হ’ব, তেতিয়াহে সুখ শান্তি হ’ব নহয়
জানো। হাহাকাৰৰ পাছতহে আকৌ জয়-জয়কাৰ হ’ব। আগলৈ গৈ দেখিবা মৃত্যুৰ বজাৰ কিমান গৰম
হ’ব! বিনাশ নিশ্চয় হ’ব লাগে। এক ধৰ্মৰ প্ৰতিষ্ঠা পিতা আহি কৰায়। ৰাজযোগো শিকায়।
বাকী আন সকলো ধৰ্ম নাশ হৈ যাব। গীতাত একোৱে দেখুওৱা নাই। 5 পাণ্ডৱ আৰু এটা কুকুৰ
হিমালয়ত গলি গ’ল। তাৰপাছত ফলাফল কি হ’ল? প্ৰলয় দেখুৱাই দিছে। জলময় যদিও হয়
কিন্তু গোটেই সৃষ্টিখনতো জলময় হ’ব নোৱাৰে। ভাৰততো অবিনাশী পৱিত্ৰ খণ্ড। ইয়াৰ
ভিতৰতো আবু সকলোতকৈ পৱিত্ৰ তীৰ্থস্থান, য’ত পিতা আহি তোমালোক সন্তানসকলৰ দ্বাৰা
সকলোৰে সৎগতি কৰে। ‘দিলৱালা’ মন্দিৰত কিমান ভাল স্মাৰক আছে। কিমান অৰ্থসহিত আছে।
কিন্তু যিয়ে নিৰ্মাণ কৰিলে তেওঁ নাজানে। তথাপিও ভাল বুদ্ধিমানতো আছিল নহয় জানো।
দ্বাপৰত নিশ্চয় ভাল বুদ্ধিমান হ’ব। কলিযুগত তমোপ্ৰধান হয়। দ্বাপৰত তথাপিও তমো
বুদ্ধিৰ হ’ব। সকলো মন্দিৰতকৈ এয়া উচ্চ য’ত তোমালোক বহি আছা।
এতিয়া তোমালোকে চাই থাকিবা বিনাশত পাইকাৰী হিচাপত মৃত্যু হ’ব। পাইকাৰী হিচাপত
মহাভাৰতৰ যুদ্ধ লাগিব। সকলো শেষ হৈ যাব। অৱশিষ্ট এটা খণ্ডহে থাকিব। ভাৰত বহুত সৰু (কম
পৰিসৰৰ) হ’ব, বাকী সকলো নাশ হৈ যাব। স্বৰ্গ কিমান সৰু হ’ব। এতিয়া এই জ্ঞান
তোমালোকৰ বুদ্ধিত আছে। কাৰোবাক বুজাবলৈও বহুত সময় লাগে। এয়া হৈছে পুৰুষোত্তম
সংগমযুগ। ইয়াত কিমান অনেক মনুষ্য আছে আৰু তাত কিমান কমসংখ্যক মনুষ্য হ’ব, এই
সকলোবোৰ নাশ হৈ যাব। সৃষ্টিৰ বুৰঞ্জী-ভূগোল আৰম্ভণিৰ পৰা পুনৰাবৃত্তি হ’ব। নিশ্চয়
স্বৰ্গৰ পৰা পুনৰাবৃত্তি কৰিব। শেষৰ পৰাতো নাহিব। এই নাটকৰ চক্ৰ অনাদি হয়, যি
ঘূৰিয়েই থাকে। এইফালে কলিযুগ, সেইফালে সত্যযুগ। আমি সংগমত আছোঁ। এয়াও তোমালোকে বুজি
পোৱা। পিতা আহে, পিতাক ৰথতো নিশ্চয় লাগে নহয় জানো। সেয়েহে পিতাই বুজায়, এতিয়া
তোমালোক ঘৰলৈ যোৱা। পুনৰ এই লক্ষ্মী-নাৰায়ণ হ’ব লাগে, গতিকে দৈৱীগুণো ধাৰণ কৰিব
লাগে।
এইটোও তোমালোক সন্তানসকলক বুজোৱা হয় - ৰাৱণ ৰাজ্য আৰু ৰাম ৰাজ্য কাক কোৱা হয়।
পতিতৰ পৰা পাৱন, পুনৰ পাৱনৰ পৰা পতিত কেনেকৈ হয়! এই খেলখনৰ ৰহস্য পিতাই বহি বুজায়।
পিতা জ্ঞানপূৰ্ণ, বীজৰূপ হয় নহয় জানো! চৈতন্য হয়। তেৱেঁই আহি বুজায়। পিতাইহে
ক’ব - গোটেই কল্পবৃক্ষৰ ৰহস্য বুজিলা? ইয়াত কি কি হয়?। তোমালোকে ইয়াত কিমানবাৰ
ভূমিকা পালন কৰিলা? আধাকল্প হৈছে দৈৱী স্বৰাজ্য। আধাকল্প হৈছে আসুৰিক ৰাজ্য। যিসকল
ভাল সন্তান তেওঁলোকৰ বুদ্ধিত জ্ঞান থাকে। পিতাই নিজৰ সমান কৰি গঢ়ি তোলে নহয় জানো!
শিক্ষকৰ মাজতো ক্ৰমানুসৰি হয়। কোনোবাতো শিক্ষক হৈয়ো বিতুষ্ট হৈ যায়। বহুতক শিকাই
আকৌ নিজেই শেষ হৈ গ’ল। সৰু সৰু সন্তানসকলো ভিন্ন ভিন্ন সংস্কাৰৰ হয়। কোনোবাতো
দেখিবা এক নম্বৰৰ দুষ্ট, কোনোবাজন আকৌ পৰিস্তানলৈ (পৰীৰ দেশলৈ) যোৱাৰ যোগ্য। কোনোবা
এনেকুৱাও আছে যিয়ে জ্ঞানো ধাৰণ নকৰে, নিজৰ চলনো শুধৰণি নকৰে, সকলোকে দুখেই দি থাকে।
এয়াও শাস্ত্ৰত দেখুৱাইছে যে অসুৰ আহি লুকাই বহিছিল। অসুৰ হৈ কিমান কষ্ট দিয়ে। এয়াতো
সকলোবোৰ হৈ থাকে। উচ্চতকৈও উচ্চ পিতাহে স্বৰ্গ স্থাপন কৰিবলৈ আহিবলগীয়া হয়। মায়াও
বৰ বলবান। দান দিয়ে তথাপি মায়াই বুদ্ধি ঘূৰাই দিয়ে। আধা সংখ্যকক নিশ্চয় মায়াই
খাব, সেইবাবেতো কোৱা হয় - মায়া বৰ শক্তিশালী। আধাকল্প মায়াই ৰাজত্ব কৰে গতিকে
নিশ্চয় ইমান বলবান হ’ব নহয় জানো। মায়াৰ হাতত পৰাজিত হোৱাসকলৰ কি অৱস্থা হৈ যায়!
ভাল বাৰু!
অতি মৰমৰ, কল্পৰ পাছত পুনৰাই লগ পোৱা সন্তানসকলৰ প্ৰতি মাতা-পিতা বাপদাদাৰ
স্নেহপূৰ্ণ স্মৰণ আৰু সুপ্ৰভাত। আত্মিক পিতাৰ আত্মিক সন্তানসকলক নমস্কাৰ।
ধাৰণাৰবাবেমুখ্যসাৰ:-
(1) কেতিয়াও ‘লাজুকী লতা’ৰ নিচিনা (অতি অভিমানী) হ’ব নালাগে। দৈৱীগুণ ধাৰণ কৰি
নিজৰ চলন শুধৰাব লাগে।
(2) পিতাৰ মৰম পাবলৈ সেৱা কৰিব লাগে, কিন্তু যি আনক শুনোৱা সেয়া নিজে ধাৰণ কৰিব
লাগে। কৰ্মাতীত অৱস্থা পাবৰ বাবে পূৰা পুৰুষাৰ্থ কৰিব লাগে।
বৰদান:
কঠোৰ পৰিশ্ৰম
আৰু মহানতাৰ লগতে আত্মিকতাৰ অনুভৱ কৰাওঁতা শক্তিশালী সেৱাধাৰী হোৱা
যিসকল আত্মা তোমালোকৰ
সম্পৰ্কত আহে তেওঁলোকক আত্মিক শক্তিৰ অনুভৱ কৰোৱা। এনেকুৱা স্থূল আৰু সূক্ষ্ম স্থিতি
গঢ়ি তোলা যাৰ দ্বাৰা আগন্তুক আত্মাসকলে নিজৰ স্বৰূপৰ আৰু আত্মিকতাৰ অনুভৱ কৰে।
এনেকুৱা শক্তিশালী সেৱা কৰিবৰ বাবে সেৱাধাৰী সন্তানসকলে ব্যৰ্থ সংকল্প, ব্যৰ্থ বচন,
ব্যৰ্থ কৰ্মৰ অস্থিৰতাৰ পৰা মুক্ত হৈ একাগ্ৰতা অৰ্থাৎ আত্মিকতাত থকাৰ ব্ৰত ধাৰণ
কৰিবলগীয়া হয়। এই ব্ৰতৰ দ্বাৰা জ্ঞান সূৰ্যৰ চমৎকাৰ দেখুৱাব পাৰিবা।
স্লোগান:
পিতা আৰু সকলোৰে আশীৰ্বাদৰ বিমানত উৰোঁতাজনেই উৰন্ত যোগী।