31.01.21    Avyakt Bapdada     Assame Murli     25.10.87     Om Shanti     Madhuban


“*চাৰিটা কথাৰ পৰা উপৰাম হোৱা*”


আজি বাপদাদাই নিজৰ সকলো কমল-আসনধাৰী শ্ৰেষ্ঠ সন্তানসকলক চাই আছেহঁক। কমল আসন ব্ৰাহ্মণ আত্মাসকলৰ শ্ৰেষ্ঠ স্থিতিৰ প্ৰতীক। আসন হৈছে স্থিত হোৱাৰ (বহাৰ) সাধন। ব্ৰাহ্মণ আত্মাসকল কমল স্থিতিত স্থিত হৈ থাকে, সেয়েহে কমল-আসনধাৰী বুলি কয়। যিদৰে ব্ৰাহ্মণৰ পৰা দেৱতা হোৱা, সেইদৰে আসনধাৰীৰ পৰা সিংহাসনধাৰী হোৱা, যিমান সময় বহুকাল বা অল্পকাল কমল-আসনধাৰী হোৱা, সিমানেই বহুকাল বা অল্পকাল ৰাজ্য সিংহাসনধাৰী হোৱা। কমল আসন বিশেষ ব্ৰহ্মা পিতাৰ সমান অতি উপৰাম (অনাসক্ত) আৰু অতি স্নেহী স্থিতিৰ প্ৰতীক। তোমালোক ব্ৰাহ্মণ সন্তানসকল পিতাক অনুসৰণ কৰোঁতা হোৱা, সেয়েহে পিতাৰ সমান কমল-আসনধাৰী হোৱা। অতি উপৰামৰ লক্ষণ হ'ল - তেওঁ পিতা আৰু গোটেই পৰিয়ালৰ অতি প্ৰিয় হ'ব। উপৰাম অৰ্থাৎ চাৰিওফালৰ পৰা উপৰাম (অনাসক্ত)।

1) নিজৰ দেহ বোধৰ পৰা উপৰাম। যিদৰে জগতৰ সাধাৰণ আত্মাসকলৰ চলোঁতে-ফুৰোঁতে, প্ৰতিটো কৰ্ম কৰোঁতে স্বতঃ আৰু সদায় দেহৰ বোধ থাকেই, পৰিশ্ৰম নকৰে যে মই দেহ হওঁ, নিবিচাৰিলেও সহজে স্মৃতি থাকেই। সেইদৰে কমল-আসনধাৰী ব্ৰাহ্মণ আত্মাসকলো এই দেহ বোধৰ পৰা স্বতঃ এনেকৈ উপৰাম হৈ থাকে যিদৰে অজ্ঞানী আত্মা-অভিমানৰ পৰা উপৰাম হৈ থাকে। হয়েই আত্মা-অভিমানী। শৰীৰৰ বোধে যাতে নিজৰ ফালে আকৰ্ষিত নকৰে। যিদৰে ব্ৰহ্মা পিতাক দেখিলা, চলোঁতে-ফুৰোঁতে ফৰিস্তা-ৰূপ বা দেৱতা-ৰূপ স্বতঃ স্মৃতিত থাকিল। এনেকৈ স্বাভাৱিক দেহী-অভিমানী স্থিতি সদায় থাকক - ইয়াক কোৱা হয় দেহৰ বোধৰ পৰা উপৰাম। দেহৰ বোধৰ পৰা উপৰাম জনেই পৰমাত্ম স্নেহী হৈ যায়।

2) এই দেহৰ যি সকলো সম্বন্ধ আছে, দৃষ্টিৰে, বৃত্তিৰে, কৰ্মৰে - সেই সকলোবোৰৰ পৰা উপৰাম। দেহৰ সম্বন্ধ দেখিও যাতে স্বতঃ আত্মিক, দেহী সম্বন্ধ স্মৃতিত থাকে, সেয়েহে দীপাৱলীৰ পাছত ‘ভাই- দোজ’ উদযাপন কৰিলা নহয়। যেতিয়া চিকমিকাই থকা তৰা বা উজ্জ্বল অবিনাশী দীপক হৈ যোৱা, তেতিয়া ‘ভাই ভাই’ৰ সম্বন্ধ হৈ যায়। আত্মাৰ হিচাপত ‘ভাই ভাই’ৰ সম্বন্ধ আৰু সাকাৰ ব্ৰহ্মাবংশী ব্ৰাহ্মণ হোৱাৰ বাবে ভাই-ভনীৰ শ্ৰেষ্ঠ শুদ্ধ সম্বন্ধ স্বতঃস্ফূৰ্তভাৱে স্মৃতিত থাকে। গতিকে উপৰাম ভাৱ অৰ্থাৎ দেহ আৰু দেহৰ পৰা উপৰাম (অনাসক্ত)।

3) দেহৰ বিনাশী পদাৰ্থৰ পৰাও উপৰাম। যদি কোনো পদার্থই কোনো কৰ্মেন্দ্ৰিয়ক বিচলিত কৰে অৰ্থাৎ আসক্তিৰ ভাৱ উৎপন্ন হয় তেন্তে তেওঁৰ উপৰাম ভাৱ নাথাকে। সম্বন্ধৰ পৰা উপৰাম তথাপিও সহজে হৈ যায় কিন্তু সকলো পদার্থৰ আসক্তিৰ পৰা উপৰাম – ‘অনাসক্ত’ হোৱাত মাৰ্জিত (ৰয়েল) ৰূপৰ আসক্তি থাকি যায়। শুনাইছিলোঁ নহয় যে আসক্তিৰ স্পষ্ট ৰূপ হৈছে ইচ্ছা। এই ইচ্ছাৰেই সূক্ষ্ম ৰূপ হৈছে - ‘ভাল লগা’। ইচ্ছা নাই কিন্তু ভাল লাগে - এই সূক্ষ্ম ৰূপ ‘ভাল’ৰ সলনি ‘ইচ্ছা’ৰ ৰূপ লৈ ল'ব পাৰে। সেয়েহে ইয়াক ভালদৰে পৰীক্ষা কৰা যে এই পদাৰ্থ অৰ্থাৎ অল্পকালৰ সুখৰ সাধনে আকৰ্ষিততো নকৰে? কোনো সাধন সময়ত প্ৰাপ্ত নহ’লে তেতিয়া সহজ সাধনা অৰ্থাৎ সহজযোগৰ স্থিতি বিচলিততো হৈ নাযায়? কোনো সাধনৰ বশীভূত, অভ্যাসৰ দাসতো নহওঁ? কিয়নো এই সকলো পদাৰ্থ অৰ্থাৎ সাধন প্ৰকৃতিৰ সাধন হয়। গতিকে তোমালোক প্ৰকৃতিজিৎ অৰ্থাৎ প্ৰকৃতিৰ আধাৰৰ পৰা উপৰাম কমল-আসনধাৰী ব্ৰাহ্মণ হোৱা। মায়াজিতৰ লগতে প্ৰকৃতিজিতো হোৱা। যেতিয়াই মায়াজিৎ হোৱা, তেতিয়া মায়াই বাৰে বাৰে ভিন্ন ভিন্ন ৰূপেৰে প্ৰয়াস কৰে যে মোৰ সংগীসকল মায়াজিৎ হৈ আছে, সেয়েহে ভিন্ন ভিন্ন পৰীক্ষা লয়। প্ৰকৃতিৰ পৰীক্ষা হয় – সাধনসমুহৰ দ্বাৰা তোমালোক সকলোকে অস্থিৰতাত অনা। যেনেকৈ - পানী। এতিয়া এয়া কোনো ডাঙৰ পৰীক্ষা অহা নাই। কিন্তু পানীৰে তৈয়াৰী সাধন, অগ্নিৰে তৈয়াৰী সাধন, এনেকৈ প্ৰকৃতিৰ সকলো তত্ত্বৰে তৈয়াৰী সাধন মনুষ্য আত্মাসকলৰ জীৱনৰ অল্পকালৰ সুখৰ আধাৰ হয়। সেয়েহে এই সকলো তত্ত্বই পৰীক্ষা ল’ব। এতিয়াতো কেৱল পানীৰ অভাৱ হৈছে কিন্তু পানীৰে তৈয়াৰী পদাৰ্থ যেতিয়া প্ৰাপ্ত নহ’ব তেতিয়া আচল পৰীক্ষা সেই সময়ত হ’ব। এই প্ৰকৃতিৰ দ্বাৰা পৰীক্ষাও সময় অনুসৰি আহিবই সেইকাৰণে, দেহৰ পদাৰ্থসমূহৰ আসক্তি বা আধাৰৰ পৰাও নিৰাধাৰ ‘অনাসক্ত’ হ’ব লাগে। এতিয়াতো সকলো সাধন ভালদৰে প্ৰাপ্ত হৈ আছে, কোনো অভাৱ নাই। কিন্তু সাধন থকা সত্ত্বেও, সাধনক প্ৰয়োগ কৰিও, যোগৰ স্থিতি যাতে বিচলিত নহয়। যোগী হৈ প্ৰয়োগ কৰা - ইয়াক কোৱা হয় উপৰাম। একোৱেই নাই, তেন্তে তেওঁক উপৰাম বুলি কোৱা নহ’ব। থকা সত্ত্বেও নিমিত্ত মাত্ৰ, অনাসক্ত ৰূপত প্ৰয়োগ কৰা; ইচ্ছা বা ভাল লগা কাৰণে যাতে ব্যৱহাৰ নকৰা - এইটো নিশ্চয় পৰীক্ষা কৰিবা। য’ত ইচ্ছা থাকিব, তেতিয়া লাগিলে যিমানেই পৰিশ্ৰম নকৰা কিন্তু ইচ্ছাই ভাল হ’বলৈ নিদিব। পৰীক্ষাৰ সময়ত পৰিশ্ৰম কৰোঁতেই সময় ব্যতীত হৈ যাব। তোমালোকে সাধনাত থাকিবৰ বাবে প্ৰয়াস কৰিবা আৰু সাধনে নিজৰ ফালে আকৰ্ষিত কৰিব। তোমালোকে যুদ্ধ কৰি সাধনৰ আকৰ্ষণ নোহোৱা কৰিবলৈ প্ৰয়াস কৰি থাকিবা তেতিয়া যুদ্ধৰ বিবুধিত পৰীক্ষাৰ সময় ব্যতীত হৈ যাব। ফলাফল কি হ’ল? প্ৰয়োগ কৰা সাধনে সহজযোগী স্থিতিৰ পৰা বিচলিত কৰি দিলে নহয় জানো। প্ৰকৃতিৰ পৰীক্ষাতো এতিয়া আৰু তীব্ৰতাৰে আহিব সেইকাৰণে, প্ৰথমৰ পৰাই পদাৰ্থৰ বিশেষ আধাৰ - খোৱা, পান কৰা, পিন্ধা, চলা-ফুৰা কৰা, থকা আৰু সম্পৰ্কত অহা - এই সকলোবোৰ পৰীক্ষা কৰা যে কোনো কথা সূক্ষ্ম ৰূপতো বিঘ্ন-ৰূপতো নহয়? এইটো এতিয়াৰ পৰাই চেষ্টা কৰা। যি সময়ত পৰীক্ষা আহিব সেই সময়ত চেষ্টা নকৰিবা, নহ’লে অকৃতকাৰ্য হোৱাৰ সুৰুঙা থাকিব।

যোগ-স্থিতি অৰ্থাৎ প্ৰয়োগ কৰিও উপৰাম স্থিতি। সহজ যোগৰ সাধনা সাধনসমূহৰ ওপৰত অৰ্থাৎ প্ৰকৃতিৰ ওপৰত বিজয়ী হওঁক। এনেকুৱা নহওঁ যে তাৰ অবিহনে চলিব পাৰে কিন্তু তাৰ অবিহনে থাকিব নোৱাৰে, সেইকাৰণে স্থিতি বিচলিত হৈ গ’ল… ইয়াকো উপৰাম (অনাসক্ত) জীৱন বুলি কোৱা নহ’ব। এনেকুৱা সিদ্ধি প্ৰাপ্ত কৰা যাতে তোমালোকৰ সিদ্ধিৰ দ্বাৰা অপ্ৰাপ্তিয়ে প্ৰাপ্তিৰ অনুভৱ কৰায়। যিদৰে স্থাপনাৰ আৰম্ভণিত আসক্তি আছে নে নাই, সেইটো পৰীক্ষা (ট্ৰায়েল) কৰাৰ মাজে মাজে জানি বুজি কাৰ্যসূচী হাতত লৈ থাকিলা। যেনেকৈ 15 দিন কেৱল বজৰাৰ ৰুটি আৰু মথা গাখীৰ খুৱালে, ঘেহু থকা সত্ত্বেও এইটো পৰীক্ষা কৰা হ’ল। কোনোবা যিয়েই বেমাৰত ভূগি আছিল 15 দিনলৈকে এয়াই খাই থাকিল। কাৰো বেমাৰ নহ’ল। হাপানিৰ কষ্টত ভূগীথকাসকলো ভাল হৈ গ’ল। নিচা আছিল যে বাপদাদাই কাৰ্যসূচী দিছে! ভক্তিত কয় ‘বিষো অমৃত হৈ গ’ল’, এয়াতো মথা গাখীৰ আছিল! নিশ্চয় আৰু নিচাই সকলো পৰিস্থিতিত বিজয়ী কৰি দিয়ে। গতিকে এনেকুৱা পৰীক্ষাও আহিব - শুকান ৰুটিও খাবলগীয়া হ’ব। এতিয়াতো সাধন আছে। ক’ব – চোবাব নোৱাৰি, হজম নহয়। কিন্তু সেই সময়ত কি কৰিবা? যেতিয়া নিশ্চয়, নিচা, যোগৰ সিদ্ধিৰ শক্তি থাকে তেতিয়া শুকান ৰুটিয়েও কোমল ৰুটিৰ কাম কৰিব, কষ্ট নিদিব। তোমালোক সিদ্ধি-স্বৰূপৰ সম্ভ্ৰমত থাকিলে তেতিয়া একোৱেই উদ্বিগ্ন কৰিব নোৱাৰে। যেতিয়া হঠযোগীসকলৰ আগত সিংহ মেকুৰী হৈ যায়, সাপ পুতলা হৈ যায়, তেন্তে তোমালোক সহজ ৰাজযোগী, সিদ্ধি-স্বৰূপ আত্মাসকলৰ কাৰণে এই সকলোবোৰ কোনো ডাঙৰ কথা নহয়। যদি আছে তেন্তে আৰামেৰে ব্যৱহাৰ কৰা কিন্তু সময়ত যাতে প্ৰবঞ্চনা নকৰে - এইটো পৰীক্ষা কৰা। পৰিস্থিতিয়ে যাতে স্থিতি তললৈ লৈ নাহে। দেহৰ সম্বন্ধৰ পৰা উপৰাম হোৱাতো সহজ কিন্তু দেহৰ পদাৰ্থৰ পৰা উপৰাম হোৱা – এই ক্ষেত্ৰত বহুত ভাল মনোযোগ (ধ্যান) লাগে।

(4) পুৰণা স্বভাৱ, সংস্কাৰৰ পৰা উপৰাম হ’ব লাগে। পুৰণা দেহৰ স্বভাৱ আৰু সংস্কাৰো বহুত কাঢ়া হয়। মায়াজিৎ হোৱাত এয়াও ডাঙৰ বিঘ্ন ৰূপ হৈ যায়। বহু ক্ষেত্ৰত বাপদাদাই দেখিবলৈ পায় - পুৰণা স্বভাৱ, সংস্কাৰ ৰূপী সাপ সমাপ্তও হৈ যায় কিন্তু ৰেখা থাকি যায় যিয়ে সময় আহিলে বাৰে বাৰে প্ৰবঞ্চনা কৰি দিয়ে। এই কাঢ়া স্বভাৱ আৰু সংস্কাৰে বহু ক্ষেত্ৰত ইমানেই মায়াৰ বশীভূত কৰি দিয়ে যে ভুলক ভুল বুলি নুবুজেই। উপলব্ধি কৰাৰ শক্তি সমাপ্ত হৈ যায়। ইয়াৰ পৰা উপৰাম হোৱা - ইয়াৰো পৰীক্ষা ভালদৰে কৰা উচিত। যেতিয়া উপলব্ধি কৰাৰ শক্তি সমাপ্ত হৈ যায় তেতিয়া নিজৰ কথাক সিদ্ধ কৰিবৰ বাবে আৰুহে এটা মিছাৰ পাছত হাজাৰটা মিছা কৈ দিয়ে। ইমান পৰৰ বশীভূত হৈ যায়! নিজক সত্য সিদ্ধ কৰা - এয়াও পুৰণা সংস্কাৰৰ বশীভূত হোৱাৰ চিন। এটা হৈছে যথাৰ্থ কথা স্পষ্ট কৰা, আনটো হৈছে নিজক জেদেৰে সিদ্ধ কৰা। তেন্তে জেদেৰে সিদ্ধ কৰোঁতাসকল কেতিয়াও সিদ্ধি-স্বৰূপ হ’ব নোৱাৰে। এয়াও পৰীক্ষা কৰা যে কোনো পুৰণা স্বভাৱ, সংস্কাৰৰ অংশ-মাত্ৰও লুকাই থকাৰ ৰূপত থাকি যোৱাতো নাই? বুজিলা?

এই চাৰিটা কথাৰ পৰা যিসকল উপৰাম হয় তেওঁলোককে পিতাৰ মৰমৰ, পৰিয়ালৰ মৰমৰ বুলি কোৱা হ’ব। এনেকুৱা কমল-আসনধাৰী হৈছানে? ইয়াকে পিতাক অনুসৰণ কৰা বুলি কোৱা হ’ব। ব্ৰহ্মা পিতাও কমল আসনধাৰী হ’ল তেতিয়াহে প্ৰথম নম্বৰৰ পিতাৰ প্ৰিয় হ’ল, ব্ৰাহ্মণসকলৰ প্ৰিয় হ’ল। ব্যক্ত ৰূপতে হওক বা অব্যক্ত ৰূপতে হওক। এতিয়াও প্ৰত্যেক ব্ৰাহ্মণৰ অন্তৰৰ পৰা কি উচ্চাৰিত হয়? “আমাৰ ব্ৰহ্মা বাবা”। এইটো অনুভৱ নকৰে যে মইতো সাকাৰত দেখা নাই। দুচকুৰে দেখা নাই কিন্তু অন্তৰেৰে দেখিছোঁ, বুদ্ধিৰ দিব্য নেত্ৰৰে দেখিছোঁ, অনুভৱ কৰিছোঁ সেইকাৰণে, প্ৰত্যেক ব্ৰাহ্মণে অন্তৰেৰে কয় “মোৰ ব্ৰহ্মা বাবা”। এয়া স্নেহৰ চিন। চাৰিওফালৰ উপৰাম ভাৱে বিশ্বৰ প্ৰিয় কৰি দিলে। গতিকে এনেকৈয়ে চাৰিওফালৰ পৰা উপৰাম আৰু সকলোৰে প্ৰিয় হোৱা। বুজিলা?

গুজৰাট সমীপত থাকে, গতিকে অনুসৰণ কৰাতো সমীপৰ হোৱা। স্থান আৰু স্থিতি দুয়োটাতে সমীপৰ হোৱা - এয়াই বিশেষত্ব। বাপদাদাতো সদায় সন্তানসকলক দেখি হৰ্ষিত হয়। বাৰু!

চাৰিওফালৰ কমল-আসনধাৰী, উপৰাম আৰু পিতাৰ প্ৰিয় সন্তানসকলক, সদায় মায়াজিৎ, প্ৰকৃতিজিৎ বিশেষ আত্মাসকলক, সদায় পিতাক অনুসৰণ কৰোঁতা বিশ্বাসী সন্তানসকলক বাপদাদাৰ স্নেহ সম্পন্ন স্মৰণ আৰু নমস্কাৰ।

মধুৱনলৈ অহা সেৱাধাৰী ভাই-ভনীসকলৰ সৈতে অব্যক্ত বাপদাদাৰ সাক্ষাৎ:-
1) যিমান সময় মধুবনত সেৱা কৰিলা, সিমান সময় নিৰন্তৰ যোগৰ অনুভৱ কৰিলানে? যোগ খণ্ডিততো নহ’ল? মধুবনত সেৱাধাৰী হোৱা অৰ্থাৎ নিৰন্তৰ যোগী, সহজযোগীৰ অনুভৱী হোৱা। এই অলপ সময়ৰ অনুভৱো সদায় লগত থাকিব নহয়। যেতিয়াই কোনো পৰিস্থিতি আহে তেতিয়া মনেৰে মধুবনত আহি উপস্থিত হৈ যাবা। তেতিয়া মধুবন নিবাসী হ’লে পৰিস্থিতি বা সমস্যা সমাপ্ত হৈ যাব আৰু তোমালোক সহজযোগী হৈ যাবা। সদায় নিজৰ এই অনুভৱক লগত ৰাখিবা। তেতিয়া অনুভৱ স্মৰণ কৰিলে শক্তি আহি যাব। সেৱাৰ ফল অবিনাশী হয়। বাৰু। এই সুযোগ পোৱাটোও কম কথা নহয়, বহুত শ্ৰেষ্ঠ সুযোগ পাইছা।

সেৱাধাৰী অৰ্থাৎ সদায় পিতাৰ সমান নিমিত্ত হওঁতা, নম্ৰ হৈ থাকোঁতা। নম্ৰতাই সকলোতকৈ শ্ৰেষ্ঠ সফলতাৰ সাধন। যিকোনো সেৱাৰ সফলতাৰ সাধন হৈছে নম্ৰ ভাৱ, নিমিত্ত ভাৱ। গতিকে এই বিশেষত্ববোৰেৰেই সেৱা কৰিলানে? এনেকুৱা সেৱাত সদায় সফলতাও আছে আৰু সদায় আনন্দও আছে। সংগমযুগৰ আনন্দ উদযাপন কৰিলা, সেয়েহে সেৱা, সেৱা যেন নালাগিল। যেনেকৈ কোনোবাই মল্লযুদ্ধ কৰিলে তেতিয়া নিজৰ আনন্দত খেল বুলি ভাবি কৰে। তাত ভাগৰ বা কষ্ট নহয় কিয়নো মনোৰঞ্জন বুলি ভাবি কৰে, আনন্দ উদযাপন কৰিবৰ বাবে কৰে। এনেকৈয়ে যদি সঁচা সেৱাধাৰীৰ বিশেষত্বৰে সেৱা কৰা তেন্তে কেতিয়াও ভাগৰ লাগিব নোৱাৰে। বুজিলা? সদায় এনেকুৱাই লাগিব যেন সেৱা নহয় কিন্তু খেল খেলি আছোঁ। গতিকে যি সেৱাই নোপোৱা, এই দুটি বিশেষত্বৰে সফলতা প্ৰাপ্ত কৰি থাকিবা। ইয়াৰ দ্বাৰা সদায় সফলতা-স্বৰূপ হৈ যাবা। বাৰু।

2) সঁচা তপস্যাই সদাকালৰ বাবে সঁচা সোণ কৰি তোলে। য’ত অলপো ভেজাল নাথাকে। তপস্যাই সদায় প্ৰত্যেককে এনেকুৱা যোগ্য কৰি তোলে যে প্ৰবৃত্তিতো সফল আৰু প্ৰালব্ধ প্ৰাপ্ত কৰাতো সফল। এনেকুৱা তপস্বী হৈছানে? তপস্যা কৰোঁতাসকলক ৰাজযোগী বুলি কয়। গতিকে তোমালোক সকলো ৰাজযোগী হোৱা। কেতিয়াও কোনো পৰিস্থিতিত বিচলিত হওঁতাতো নোহোৱা নহয়? তেন্তে সদায় নিজক এইটো ৰীতিৰে পৰীক্ষা কৰা আৰু পৰীক্ষা কৰাৰ পাছত পৰিৱৰ্তন কৰা। কেৱল পৰীক্ষা কৰিলেও নিৰাশ হৈ যাব, ভাবিব যে মোৰ এইটোও দুৰ্বলতা আছে, এইটোও আছে, ক’ব নোৱাৰো ভাল হ’ব নে নহ’ব। গতিকে পৰীক্ষাও কৰা আৰু পৰীক্ষা কৰাৰ লগতে পৰিৱৰ্তনো কৰা। ধৰি লোৱা, দুৰ্বল হৈ গ’লা, সময় গুচি গ’ল, কিন্তু সময় অনুসৰি কৰ্তব্য কৰোঁতাসকলৰ সদায় বিজয় হয়। গতিকে সকলো সদায় বিজয়ী, শ্ৰেষ্ঠ আত্মা হোৱানে? সকলো শ্ৰেষ্ঠ হোৱা নে ক্ৰমানুসৰি হোৱা? যদি নম্বৰ সোধা হয় যে কিমান নম্বৰৰ হোৱা তেতিয়া সকলোৱে এক নম্বৰৰ বুলি ক’ব। কিন্তু সেই নম্বৰ কিমান হ’ব? এক নে অনেক? প্ৰথম নম্বৰৰতো সকলো নহয় কিন্তু প্ৰথম বিভাগততো আহিব পাৰে। প্ৰথম নম্বৰ এজন হ’ব কিন্তু প্ৰথম বিভাগততো অনেক আহিব সেয়েহে প্ৰথম নম্বৰৰ হ’ব পাৰা। ৰাজ সিংহাসনত এজন বহিব কিন্তু অন্য সংগীসকলো থাকিব নহয় জানো। সেয়েহে ৰাজকীয় পৰিয়ালত অহাটোও ৰাজ অধিকাৰী হোৱা। গতিকে প্ৰথম বিভাগত অৰ্থাৎ এক নম্বৰত অহাৰ পুৰুষাৰ্থ কৰা। এতিয়ালৈকে দুই তিনিখন আসনৰ বাহিৰে কোনোখন আসনেই চুড়ান্ত হোৱা নাই। এতিয়া যিয়ে বিচাৰে, যিমান পুৰুষাৰ্থ কৰিব বিচাৰে কৰিব পাৰে। বাপদাদাই শুনাইছিল যে এতিয়া পলম হৈছে কিন্তু অতি পলম হোৱা নাই সেইকাৰণে সকলোৰে আগবাঢ়ি যোৱা সুযোগ আছে। জয়ী হৈ এক নম্বৰত অহাৰ সুযোগ আছে। সেয়েহে সদায় যাতে উৎসাহ-উদ্দীপনা থাকে। এনেকুৱা নহয় যে এক নম্বৰ যিয়েই হয় হওঁক, মইতো দুই নম্বৰতে ঠিক আছোঁ। ইয়াক কোৱা হয় দুৰ্বল পুৰুষাৰ্থ। তোমালোক সকলোতো তীব্ৰ পুৰুষাৰ্থী হোৱা নহয় জানো? ভাল বাৰু!

বৰদান:
বিচাৰ বুদ্ধি সম্পন্ন হৈ তিনিওপ্ৰকাৰৰ সেৱা একেলগে কৰোঁতা সফলতামূৰ্ত হোৱা

বৰ্তমান সময় অনুসৰি মনৰে-বাণীৰে আৰু কৰ্মৰে তিনিও প্ৰকাৰৰ সেৱা একেলগে হ’ব লাগে। বাণী আৰু কৰ্মৰ লগতে মনৰ শুভ সংকল্প বা শ্ৰেষ্ঠ বৃত্তিৰ দ্বাৰা সেৱা কৰি থাকা তেতিয়া ফলপ্ৰসূ হৈ যাব কিয়নো বাণীত শক্তি তেতিয়া আহে যেতিয়া মনৰে শক্তিশালী হ’ব, নহ’লেতো কথা কওঁতা পণ্ডিতৰ সমান হৈ যায় কিয়নো ভাটৌ চৰাইৰ দৰে পঢ়ি পুনৰাবৃত্তি কৰে। জ্ঞানী অৰ্থাৎ বিচাৰ বুদ্ধি সম্পন্ন লোকে তিনিও প্ৰকাৰৰ সেৱা একেলগে কৰে আৰু সফলতাৰ বৰদান প্ৰাপ্ত কৰি লয়।

স্লোগান:
নিজৰ বাণী, কৰ্ম আৰু দৃষ্টিৰে শান্তি, শক্তি আৰু আনন্দৰ অনুভৱ কৰাটোৱেই মহান আত্মাৰ মাহাত্ম্য।