11.03.19 Morning Assame Murli Om Shanti BapDada Madhuban
"মৰমৰসন্তানসকল –তোমালোকগুপ্তআনন্দতথাকিবলাগেযেআমিপৰমাত্মাপিতাৰবিশ্ববিদ্যালয়ৰবিদ্যাৰ্থীহওঁ,
ভৱিষ্যতৰনতুনসৃষ্টিৰউত্তৰাধিকাৰপাবৰকাৰণেপঢ়িআছোঁ”
প্ৰশ্ন:
কোনটোস্মৃতিতসদায়থাকিলেদৈৱীগুণধাৰণহৈথাকিব?
উত্তৰ:
আমি আত্মা
শিৱবাবাৰ সন্তান হওঁ, বাবাই আমাক কাঁইটৰ পৰা ফুল কৰি তুলিবলৈ আহিছে- এইটো স্মৃতি
সদায় থাকিলে দৈৱীগুণ ধাৰণা হৈ থাকিব। পঢ়া আৰু যোগৰ প্ৰতি মনোযোগ থাকিব লাগে,
বিকাৰৰ প্ৰতি ঘৃণা ভাৱ থাকিলে দৈৱীগুণ আহি যাব। যি সময়ত কোনো বিকাৰে আক্ৰমণ কৰে
তেতিয়া বুজিব লাগে- মই কাঁইট হওঁ, মইতো ফুল হ’ব লাগিব।
ওঁম্শান্তি।
সন্তানসকলৰ
বুদ্ধিত আছে যে আমি আত্মিক বিশ্ব বিদ্যালয়ত বহি আছো। এইটো নিচা থাকিব লাগে। সাধাৰণ
ভাৱে স্কুলত যেনেকৈ বহে তেনেকৈ ইয়াত বুদ্ধিহীন হৈ বহিব নালাগে। বহুত সন্তানে
বুদ্ধিহীন হৈ বহে। মনত থাকিব লাগে এইয়া উচ্চতকৈ উচ্চ পৰমপিতা পৰমাত্মাৰ বিশ্ব
বিদ্যালয়। তেখেতৰ আমি বিদ্যাৰ্থী। তেন্তে তোমালোকৰ কিমান নিচা থাকিব লাগে। এইয়া হৈছে
গুপ্ত আনন্দ, গুপ্ত জ্ঞান। প্ৰত্যেকটো কথাই গুপ্ত। কিছুমানৰ ইয়াত বহি থাকিলেও
বাহিৰৰ বেয়া চিন্তা আহি থাকে। ইয়াত তোমালোকে পঢ়িছা ভবিষ্যতৰ নতুন সৃষ্টিৰ
উত্তৰাধিকাৰ পাবৰ কাৰণে। তেন্তে তোমালোকৰ কিমান আনন্দ থাকিব লাগে। দৈৱী গুণো থাকিব
লাগে। ইয়াত কেৱল ব্ৰাহ্মণেই আহে। লৌকিকৰ অশুদ্ধিৰ পৰা তোমালোক ইয়ালৈ ওলাই আহা।
তেন্তে তোমালোক সন্তানসকল কিমান আনন্দিত হৈ থাকিব লাগে। গোটেই সৃষ্টি এই সময়ত
অশুদ্ধিৰে ভৰি আছে। ক’ত কলিযুগী অশুদ্ধি, ক’ত সত্যযুগী ফুলৰ বাগিচা। কলিযুগত ইজনে
সিজনক কাঁইটৰ দৰে বিন্ধি থাকে। তোমালোকতো এতিয়া ফুল হ’ব লাগে। তেন্তে কিমান আনন্দত
থাকিব লাগে। এতিয়া আমি ফুল হৈছোঁ। এইখন বাগিচা। পিতাক বাগিচাৰ মালী বুলি কোৱা হয়।
বাগিচাৰ মালী আহি কাঁইটক ফুল কৰি তোলে। এইটো সন্তানসকলে বুজি পাব লাগে যে আমি কেনে
প্ৰকাৰৰ ফুল হৈ আছোঁ। এইখন বাগিচাও হয়। মুৰুলী শুনি পুনৰ বাগিচাত গৈ ফুলৰ লগত নিজৰ
তুলনা কৰা। মই কেনেকুৱা ফুল! মই কাঁইটতো নহয়? যি সময়ত ক্ৰোধ আহে তেন্তে বুজিব লাগে
যে মই কাঁইট হওঁ, মোৰ মাজত ভূত আছে। ইমান ঘৃণা আহিব লাগে। ক্ৰোধতো সকলোৰে মাজত আহি
যায়। কামতো সকলোৰে মাজত থাকিব নোৱাৰে। সেয়াতো লুকুৱাই কৰে। ক্ৰোধ বাহিৰলৈ আহি যায়।
ক্ৰোধ কৰিলে তাৰ প্ৰভাৱ কেইদিনমান থাকে। ক্ৰোধৰো নিচা থাকে, লোভৰো নিচা আছে। নিজৰ
ওপৰত নিজৰে ঘৃণা উপজিব লাগে। তোমালোকে বুজি পোৱা আমাক বাবাই ফুল কৰি তোলে। কাম আৰু
ক্ৰোধ বহুত লেতেৰা। মনুষ্যৰ গোটেই শোভা নষ্ট কৰি দিয়ে। ইয়াত শোভা দেখুৱালেহে তাতো
শোভা পাবাগৈ। বাবাই সদায় সন্তানসকলক বুজাই থাকে যে দৈৱীগুণ ধাৰণ কৰা। স্বৰ্গলৈ যাব
লাগে নহয় জানো। এই লক্ষ্মী-নাৰায়ণ কিমান গুণৱান। মহিমাও এওঁলোকৰ আগত গৈ গায় - আমি
নীচ, পাপী, কামী। আপোনালোক সৰ্বগুণ সম্পন্ন। তোমালোকে বুজোৱাও স্বৰ্গ হৈছে ফুলৰ
বাগিছা আৰু নৰক হৈছে কাঁইটৰ জংঘল। শিৱবাবাই স্বৰ্গ স্থাপনা কৰে, ৰাৱণে নৰক বনায়।
বিচাৰ কৰিব লাগে যে আমি আত্মাসকল হৈছো পিতাৰ সন্তান। আমাৰ মাজত অশুদ্ধি ক’ৰ পৰা
আহিল? যদি অশুদ্ধি থাকে তেন্তে পিতাৰ নাম বদনাম কৰিব। ক্ৰোধ কৰা মানে পিতাৰ নিন্দা
কৰোৱা। ক্ৰোধৰ ভূত আহিল আৰু পিতাক পাহৰিলে। পিতাৰ স্মৃতিত থাকিলে কোনো ভূত আহিব
নোৱাৰে। যদি কাৰোবাৰ অন্তৰত দুখ দিয়া হয় তেন্তে তাৰো প্ৰভাৱ পৰি যায়। এবাৰ ক্ৰোধ
কৰিলে 6 মাহলৈকে সকলোৰে বুদ্ধিত থাকে যে এওঁ ক্ৰোধী। তেতিয়া অন্তৰৰ পৰা আঁতৰি যায়।
বাপদাদাৰ অন্তৰৰ পৰাও আঁতৰি যায়। এই দাদাও বিশ্বৰ মালিক হয়, এওঁৰো নিশ্চয় বিশেষত্ব
থাকিব। কিন্তু কাৰোবাৰ ভাগ্যত নাথাকিলে পুৰুষাৰ্থ নকৰে। কিমান সহজ পুৰুষাৰ্থ, কেৱল
পিতাক স্মৰণ কৰা তেতিয়া আত্মা স্বচ্ছ হৈ যাব। আৰু একো উপায় নাই। এই সময়ত ৰাজঋষিতো
কোনো নাই, ৰাজযোগ শিকাওঁতা এজনেই পিতা। মনুষ্যই মনুষ্যক শুধৰাব নোৱাৰে। পিতাই আহি
সকলোকে শুধৰায়। যি একেবাৰে ভালদৰে শুধৰণি হৈ হৈ যায়, তেওঁলোক সত্যযুগত প্ৰথমতে আহে।
যদি কিবা বেয়া অভ্যাস আছে তেন্তে এৰিব লাগে। পঢ়াৰ ওপৰত, যোগৰ ওপৰত সম্পূৰ্ণ মনোযোগ
দিব লাগে। এইটোও জানে যে সকলো একে ধৰণে উচ্চ নহ’ব। কিন্তু পিতাইতো পুৰুষাৰ্থ কৰাবই।
যিমান সম্ভৱ পুৰুষাৰ্থ কৰি উচ্চ পদ লোৱা। নহ’লে কল্প কল্পান্তৰ পাব নোৱাৰিবা। বাবাই
বাৰে বাৰে বুজাই থাকে যে পিতাক স্মৰণ কৰিলে অশুদ্ধি আতৰি যাব। সেই সন্ন্যাসীসকলেতো
হঠযোগ শিকায়। এনেকৈ নাভাবিবা যে হঠযোগৰ দ্বাৰা স্বাস্থ্য ভাল হয়, তেওঁলোকৰ কেতিয়াও
বেমাৰ নহয়। নহয়, তেওঁলোকৰো বেমাৰ হয়। ভাৰতত যেতিয়া লক্ষ্মী-নাৰায়ণৰ ৰাজ্য আছিল
তেতিয়া সকলোৰে আয়ুস বেছি আছিল, স্বাস্থ্যবান-সম্পত্তিবান আছিল। এতিয়াতো সকলো একেবাৰে
কম আয়ুসৰ। ভাৰতক এনেকুৱা কোনে বনালে? এইটো কোনেও নাজানে। একেবাৰে ঘোৰ অন্ধকাৰত আছে।
তোমালোকে যিমানেই নুবুজোৱা কিয় তেওঁলোকক বুজোৱাটো বহুত কঠিন। তথাপিও দুখীয়া সাধাৰণ
সকলেহে বুজিবলৈ চেষ্টা কৰে। ইয়াত কোনোবা লাখপতি আছেনে? এতিয়া লাখো বহুত ডাঙৰ কথা
নহয়। এতিয়া লাখপতিতো বহুত আছে। তেনে লোককো বাবাই সাধাৰণ বুলি কয়। এতিয়াতো কোটিপতিৰ
কথা। বিয়াবোৰতো কিমান টকা খৰচ কৰে। তোমালোক সন্তানসকলে অতি যুক্তিৰে বুজাব লাগে যাতে
কাৰোবাৰ কাঁড় লাগি যায় (প্ৰভাম্বিত হয়)। ডাঙৰ ডাঙৰ ব্যক্তি কোনোবা এম. পি. আদি
আহিলে তেতিয়া বহুত আনন্দিত হয়। কিন্তু এজনৰো শক্তি নাথাকে যিয়ে আৱাজ (প্ৰভাৱ
বিস্তাৰ) কৰিব পাৰে। তোমালোকে বুজোৱা কিন্তু তেওঁলোকে যথাৰ্থ ৰূপত বুজি নলয়।
উচ্চতকৈও উচ্চ ভগৱান, শ্ৰেষ্ঠতকৈ শ্ৰেষ্ঠ এইয়া সম্পত্তি। লক্ষ্মী-নাৰায়ণক কোনে এয়া
স্বৰ্গৰ উত্তৰাধিকাৰ দিলে? তেওঁলোক ক’ৰ নিবাসী? এইবোৰ বহুতে নাজানে। মিউজিয়ামত বহুত
আহে, বুজিবৰ কাৰণে। সেৱাৰ ভাল সুযোগ আছে কিন্তু যোগ নাই। পিতাক স্মৰণ কৰিলে
প্ৰফুল্লতাও আহিব। আমি কাৰ সন্তান। বহুত সন্তানে যথা ৰীতি নপঢ়ে। পিতাৰ সৈতে যোগ নাই।
সম্পূৰ্ণতো কোনো হোৱা নাই। ক্ৰমানুসৰি হয়। সন্তানসকলে একান্তত বহি পিতাক স্মৰণ কৰিব
লাগে। এনেকুৱা পিতাৰ পৰা আমি স্বৰ্গৰ উত্তৰাধিকাৰ পাওঁ। এই সৃষ্টিত আমিয়েই আটাইতকৈ
পতিত হৈছো, আকৌ আমিয়ে পাৱন হ’ব লাগে। এয়া ভালদৰে মনত ৰাখিব লাগে। পিতাই সকলো
প্ৰকাৰৰ ৰায় দিয়ে - এনেকৈ এনেকৈ কৰা। যেনেকৈ ৰাণী ভিক্তৰিয়াৰ পৰামৰ্শদাতা দুখীয়া
আছিল, ৰাস্তাৰ লাইটৰ পোহৰত পঢ়ি পঢ়ি উচ্চ পদ পাইছিল। হেঁপাহ আছিল। এইয়াও দুখীয়াসকলৰ
বাবেই। পিতা হ’ল দৰিদ্ৰ নিবাসী। ধনীসকলে জানো ভগৱানক স্মৰণ কৰিব পাৰিব। তেওঁলোকে
ক’ব আমাৰ বাবে এইয়াই স্বৰ্গ। হেৰ’, বাবাই স্বৰ্গ স্থাপনা কৰাই নাই। এতিয়া কৰি আছে।
পিতাক স্মৰণ কৰা, পাৱনতো নিশ্চয় হ’ব লাগিব। সন্তানসকলে যুক্তি (উপায়) ৰচিব লাগে-
কেনেদৰে কাৰোবাক বুজাও যে ভাৰতৰ প্ৰাচীন যোগ পৰমপিতা পৰমাত্মাৰ বাহিৰে অন্য কোনেও
শিকাব নোৱাৰে। হঠযোগ নিবৃত্তি মাৰ্গৰ লোকসকলৰ বাবে। পিতাই বুজাই থাকে যেতিয়া
কাৰোবাৰ কল্যাণ হ’বলগীয়া হ’ব তেতিয়া এনেদৰে লিখিবও। এতিয়া দেৰি আছে সেয়েহে কাৰোৱে
বুদ্ধিত নাহে।
তোমালোকৰ এয়া ঈশ্বৰীয় মিচন (অভিযান)। তোমালোকে মনুষ্যক দেৱতা কৰি তোলাৰ সেৱা কৰিব
লাগে। বিশ্বত অনেকে অনেক প্ৰকাৰৰ মত আগবঢ়াই থাকে, তেতিয়া তেওঁলোকৰ কিমান শ্ব’ (প্ৰদৰ্শন)
হয়। অন্ধ শ্ৰদ্ধা কিমান আছে। দিন-ৰাতিৰ পাৰ্থক্য আছে। তোমালোক ব্ৰাহ্মণসকলৰ মাজতো
দিন-ৰাতিৰ পাৰ্থক্য আছে। কোনোবাইতো একোৱে নাজানে। হওঁতে বহুত সহজ, নিজকে আত্মা বুলি
ভাবা, পিতাক স্মৰণ কৰা তেতিয়া পাপ খণ্ডন হৈ যাব। দৈৱী গুণ ধাৰণ কৰিলে এনেকুৱা (দেৱী-দেৱতা)
হৈ যাবা। ঢোল বজাই (প্ৰচাৰ কৰি) থাকা। দেহ-অভিমান নাথাকিলে ডিঙিত ঢোল ওলোমাই লৈ
সকলোকে শুনাই থাকা যে পিতাৰ আগমন হৈছে। পিতাই কয় - মোক স্মৰণ কৰা তেতিয়া তোমালোক
পতিতৰ পৰা পাৱন হৈ যাবা। এয়া ঘৰে ঘৰে বাৰ্তা দিব লাগে। সকলোৰে মামৰ লাগি আছে।
তমোপ্ৰধান সৃষ্টি, সকলোকে পিতাৰ বাৰ্তা নিশ্চয় দিব লাগে। শেষৰ ফালে তোমালোকক বাহ!
বাহ! দিব। এনেকৈ ক’ব যে এয়া এওঁলোকৰ চমৎকাৰ! আমাক ইমান জগালে কিন্তু আমি নাজাগিলো।
যিসকল জাগিল তেওঁলোকে পালে, যিসকলে শুই থাকিল তেওঁলোকে হেৰুৱালে। পিতাই বাদশ্বাহী (ৰাজ্য-ভাগ্য)
দিবলৈ আহে তথাপিও হেৰুৱাই পেলায়। সেৱাৰ যুক্তি (উপায়) ৰচিব লাগে। পিতাই আহি কৈছে
মামেকম (মনে মনে কেৱল মোক) স্মৰণ কৰা তেতিয়া বিকৰ্ম বিনাশ হ’ব, পবিত্ৰ হৈ পবিত্ৰ
সৃষ্টিৰ মালিক হৈ যাবা। স্মৰণ নকৰিলে পাপ খণ্ডিত নহ’ব। অলপো অশুদ্ধি নাথাকিলে
তেতিয়াহে উচ্চ পদ পাব পাৰিবা। নহ’লে পদো কম পাবা আৰু শাস্তিও খাবা। সেৱাৰ ভাল
মাৰ্জিন (সুযোগ) আছে। চিত্ৰ লগত লৈ গ’লে সেৱা কৰিব পাৰিবা। চিত্ৰ এনেকৈ ভালদৰে বনাব
লাগে যাতে সহজে নষ্ট হৈ নাযায়। এই চিত্ৰবোৰ বহুত ভাল বস্তু। বাকী মডেলবোৰতো (নমুনাবোৰ)
পুতলাহে। ডাঙৰ ডাঙৰ মানুহৰ ডাঙৰ ডাঙৰ চিত্ৰ থাকে। হাজাৰ হাজাৰ বছৰ নষ্ট নোহোৱাকৈ
থাকে। তোমালোকৰ এই 6 খন চিত্ৰই যথেষ্ট। এনেকৈ কোৱা - এই সৃষ্টি চক্ৰ কেনেকৈ ঘুৰে -
সেয়া আমি আপোনালোকক বুজাম। এই চক্ৰক স্মৰণ কৰিলে আপোনালোক চক্ৰৱতী ৰজা হৈ যাব। বেজো
বহুত ভাল। কিন্তু সন্তানসকলে ইয়াক মূল্য নিদিয়ে। ইয়াৰ ওপৰতো যদি তোমালোকে বুজাই থাকা
তেন্তে তোমালোকৰ বহুত উপাৰ্জন হ’ব। এই বেজ এনেকুৱা যে বুকুত পিনেৰে ওলোমাই ৰাখিব
লাগে। এই বাবাই এই ব্ৰহ্মাৰ দ্বাৰা এই সম্পত্তি দিয়ে। ট্ৰেনতো ভ্ৰমণ কৰি এয়া বুজাই
থাকা। সৰু সৰু ল’ৰা ছোৱালীয়েও এয়া কৰিব পাৰে। তোমালোকক কোনেও বাধা দিব নোৱাৰে। এই
বেজ এনেকুৱা বস্তু যে ইয়াতেই হীৰা-মুকুতা, ফল-ফুল, মহল (অট্টালিকা) সকলো সমাহিত হৈ
আছে। কিন্তু সন্তানসকলৰ বুদ্ধিত এইবোৰ কথা উদয় নহয়। বাবাই বহুত বাৰ বুজাইছে - চিত্ৰ
সদায় লগত ৰাখিবা। তোমালোকক কোনোবাই সমালোচনাও কৰিব। কৃষ্ণইও গালি খাইছিল নহয় জানো –
পলুৱাই লৈ গৈছিল, এইটো কৰিছিল। কিন্তু যাক পলুৱাই নিলে তেওঁকো পটৰাণী বনালে নহয় জানো।
বিশ্বৰ মালিক হৈ এনেকুৱা কাম জানো কৰিব। এই জ্ঞানত বহুত নিচা থাকিব লাগে। আমি বিচাৰো
সোনকালে বিনাশ হওঁক। আকৌ কয় এতিয়াতো বাবা আমাৰ লগত আছে। পিতাক এৰিলে আকৌ 5 হাজাৰ
বছৰ পিছতহে লগ পাম। গতিকে এনেকুৱা পিতাক আমি কেনেকৈ এৰো। পিতাৰ পৰা আমি পঢ়ি আছো।
এয়া হৈছে ব্ৰাহ্মণসকলৰ শ্ৰেষ্ঠতকৈ শ্ৰেষ্ঠ জন্ম। এনেকুৱা পিতা যিয়ে আমাক
ৰাজ্য-ভাগ্য দি আছে, পিছততো আমি তেওঁক লগেই নাপাম। কিন্তু গংগাৰ পাৰৰ নিবাসীসকলে (গংগাক)
ইমান মহত্ব নিদিয়ে। বাহিৰৰ লোকসকলে কিমান মহত্ব দিয়ে। ইয়াতো বাহিৰৰ সকল বলিহাৰ হয়।
যদিহে যোগৰ বল নাথাকে তেন্তে কাৰো ওপৰত বুজনিৰ প্ৰভাৱ নপৰিব, একোৱেই বুজি নাপায়।
বহুত আহে, লিখে এনেকৈ এনেকৈ বুজালো, কয় বহুত ভাল। পিতায়ে বুজি পায় এনেকৈ শুনিলে যেন
একো শুনাইনাই। অলপো নুবুজে। পিতাকেই নাজানিলে। যদি কিবা বুজি পায় তেন্তে এনেকুৱা
পিতাৰ সৈতে যোগাযোগতো ৰাখিব, চিঠি লিখিব। তৎক্ষণাৎ সুধিব আপোনালোকে এনেকুৱা পিতালৈ
কেনেদৰে চিঠি লিখে, কওঁক। শিৱপিতা মাৰফৎ ব্ৰহ্মা। ততালিকে লিখিবলৈ আৰম্ভ কৰি দিব।
এওঁতো ৰথ হয়। কিন্তু অধিক মূল্য তেওঁৰহে যিজন এওঁৰ শৰীৰত প্ৰৱেশ কৰে।
সেৱা কৰোঁতে কৰোঁতে বহুত সন্তানৰ ডিঙি শুকাই যায়। কিন্তু যোগ নাথাকিলে কাড় নালাগে।
ইয়াকো ড্ৰামা বুলি কোৱা হ’ব। পিতাক যদি চিনি লয় তেন্তে বাবাৰলগত মিলন নকৰাকৈ থাকিব
নোৱাৰিব। ট্ৰেনতো যোগযুক্ত হৈ যাব লাগে, আমি পিতাৰ ওচৰলৈ গৈ আছোঁ। যেনেকৈ বিদেশৰ পৰা
উভতি আহিলে স্ত্ৰী বা ল’ৰা ছোৱালী সকলো স্মৃতিলৈ আহে। এইয়া আমি কাৰ ওচৰলৈ যাওঁ!
গতিকে ৰাস্তাত কিমান আনন্দিত হ’ব লাগে। সেৱা কৰি কৰি আহিব লাগে। বাবা হৈছে সাগৰ,
চাই থাকে সন্তানসকলে অনুসৰণ কৰি আছে নে নাই। জ্ঞানৰ ঢৌ উঠিলে সেয়া দেখি আনন্দিত হয়।
এওঁতো বহুত ভাল সুসন্তান। ৰাতিপুৱাৰ স্মৃতিৰ যাত্ৰা বহুত লাভদায়ক। এনেকুৱাও নহয় যে
কেৱল ৰাতিপুৱাহে স্মৰণ কৰিব লাগে। উঠোঁতে-বহোঁতে, খাওঁতে-লওঁতে স্মৰণ কৰিলোনে,
তোমালোকতো এতিয়া সেৱাৰ যাত্ৰাত আছা। ভালবাৰু!
অতি মৰমৰ কল্পৰ পিছত পুনৰাই লগ পোৱা সন্তানসকলৰ প্ৰতি মাতা-পিতা বাপদাদাৰ
স্নেহপূৰ্ণ স্মৰণ আৰু সুপ্ৰভাত। আত্মিক পিতাৰ আত্মিক সন্তানসকলক নমস্কাৰ।
ধাৰণাৰবাবেমুখ্যসাৰ:-
(1) কাৰো অন্তৰ দুখী কৰিব নালাগে। ভিতৰত কোনো ভূত থাকিলে পৰীক্ষা কৰি সেয়া আতৰ কৰিব
লাগে, ফুল হৈ সকলোকে সুখ দিব লাগে।
(2) আমি জ্ঞান সাগৰৰ
সন্তান হওঁ গতিকে অন্তৰত জ্ঞানৰ ঢৌ সদায় উঠি থাকিব লাগে। সেৱাৰ উপায় উলিয়াব লাগে,
ট্ৰেনতো সেৱা কৰিব লাগে। লগতে পাৱন হ’বৰ বাবে স্মৃতিৰ যাত্ৰাতো থাকিব লাগে।
বৰদান:
যোগবলেৰেমায়াৰশক্তিৰওপৰতবিজয়প্ৰাপ্তকৰোঁতাসদায়বিজয়ীহোৱা
জ্ঞানৰ বল আৰু যোগৰ
বল হৈছে সকলোতকৈ শ্ৰেষ্ঠ বল। যেনেকৈ বিজ্ঞানৰ বলে অন্ধকাৰৰ ওপৰত বিজয় প্ৰাপ্ত কৰাই
পোহৰাই তোলে তেনেকৈ যোগ বলে সদাকালৰ কাৰণে মায়াৰ ওপৰত জয়ী কৰাই বিজয়ী কৰি তোলে।
যোগবল ইমানেই শ্ৰেষ্ঠ বল যে মায়াৰ শক্তি ইয়াৰ আগত একোৱে নহয়। যোগবলত থকা আত্মাই
সপোনতো মায়াৰ ওচৰত পৰাজিত হ’ব নোৱাৰে। সপোনতো কোনো দুৰ্বলতা আহিব নোৱাৰে। এনেকুৱা
বিজয়ৰ তিলক তোমালোকৰ মস্তকত লাগি আছে।
স্লোগান:
একনম্বৰতআহিবলৈহ’লেব্যৰ্থকসমৰ্থলৈপৰিৱৰ্তনকৰিদিয়া।