23.02.19       Morning Assame Murli        Om Shanti      BapDada       Madhuban


" মৰমৰ সন্তানসকল – শিৱ জয়ন্তীত তোমালোকে খুউব ধুমধামেৰে নিৰাকাৰ পিতাৰ জীৱন বৃত্তান্ত সকলোকে শুনোৱা , এই শিৱ জয়ন্তীয়েই হীৰা তু ল্য হয় ”

প্ৰশ্ন:
তোমালোক ব্ৰাহ্মণ সকল ৰ প্ৰকৃত দীপাৱলী কেতিয়া আৰু কেনেধৰণৰ হয়?

উত্তৰ:
বাস্তৱত শিৱ জয়ন্তীয়েই তোমালোকৰ বাবে প্ৰকৃত দীপাৱলী কাৰণ শিৱবাবা আহি তোমালোক আত্মা ৰূপী দীপকক জাগৃত কৰে। প্ৰত্যেকৰে গৃহৰ দীপক জ্বলি উঠে অৰ্থাৎ আত্মাৰ জ্যোতি জাগৃত হয়। তেওঁলোকে স্থূল দীপক জ্বলায় কিন্তু তোমালোকৰ সঁচা দীপক শিৱ পিতাৰ আগমন হ’লে জাগৃত হয় সেয়েহে তোমালোকে খুউব ধুমধামেৰে শিৱজয়ন্তী উদ্যাপন কৰা।

ওঁম্ শান্তি।
মিঠা মিঠা আত্মিক সন্তানসকলে শিৱজয়ন্তী উদ্যাপন কৰে আৰু ভাৰতত শিৱজয়ন্তীতো উদ্যাপন কৰেই। জয়ন্তী এজনৰে উদ্যাপন কৰা হয়। তেওঁকে আকৌ সৰ্বব্যাপি বুলি কৈ দিয়ে। এতিয়া সকলোৰেতো জয়ন্তী হ’ব নোৱাৰে। জয়ন্তী কেতিয়া উদ্যাপন কৰা হয়? যেতিয়া গৰ্ভৰ পৰা বাহিৰলৈ আহে। শিৱজয়ন্তীতো নিশ্চয় উদ্যাপন কৰে। আৰ্যসমাজীয়েও উদ্যাপন কৰে। এতিয়া তোমালোকে 83তম জয়ন্তী উদ্যাপন কৰিবলৈ লৈছা, অৰ্থাৎ 83 বছৰ হ’ল জয়ন্তীৰ। জন্ম দিন সকলোৰে মনত থাকে, অমুক দিনা এওঁ গৰ্ভৰ পৰা ভূমিষ্ঠ হ'ল। এতিয়া তোমালোকে শিৱবাবাৰ 83তম জন্ম জয়ন্তী উদ্যাপন কৰিবলৈ লৈছা। তেওঁতো নিৰাকাৰ, তেওঁৰ জয়ন্তী কেনেকৈ হ'ব পাৰে? ইমান ডাঙৰ ডাঙৰ ব্যক্তিলৈ নিমন্ত্ৰণী পত্ৰ পঠিওৱা হয়। কাৰোবাকতো তেওঁলোকে সোধা উচিত - জয়ন্তী কেনেদৰে উদ্যাপন কৰে? তেওঁ কেতিয়া আৰু কেনেকৈ জন্ম ল’লে? পুনৰ তেওঁৰ শৰীৰৰ নাম কি ৰখা হ’ল? কিন্তু এনেকুৱা পাথৰবুদ্ধি যে কেতিয়াও নোসোধে। তোমালোকে তেওঁলোকক ক’ব পাৰা - তেওঁ নিৰাকাৰ, তেওঁৰ নাম শিৱ। তোমালোক শালিগ্ৰাম (আত্মা) সন্তান হোৱা। জানা যে এই শৰীৰত শালিগ্ৰাম আছে। শৰীৰৰে নাম দিয়া হয়। তেওঁ হ'ল পৰমাত্মা শিৱ। এতিয়া তোমালোকে কিমান ধুমধামেৰে অনুষ্ঠান পাতা। দিনে-প্ৰতিদিনে তোমালোকে ধুমধামেৰে বুজাই আছা যে যেতিয়া শিৱবাবাই ব্ৰহ্মাৰ শৰীৰত প্ৰৱেশ কৰে, সেইয়াই তেওঁৰ জয়ন্তী বুলি কোৱা হয়। তেওঁৰ তিথি তাৰিখ একো নাই। কয় - মই সাধাৰণ শৰীৰত প্ৰৱেশ কৰো। কিন্তু কেতিয়া কোনটো সময়ত সেইটো উল্লেখ নকৰে। তিথি-তাৰিখ, দিন আদি ক'লেহে ক'ব পৰা যাব যে অমুক তাৰিখ। এওঁৰতো জন্মপত্ৰিকা আদি নাই। বাস্তৱতে জন্মপত্ৰিকাতো এওঁৰেই সকলোতকৈ উচ্চ। কৰ্তব্যও এওঁৰ সকলোতকৈ উচ্চ। কোৱা হয় - হে প্ৰভু তোমাৰ লীলা অপৰমঅপাৰ। গতিকে নিশ্চয় কিবা কৰিছিল। মহিমাতো বহুতৰে গায়ন কৰা হয়। নেহেৰু, গান্ধী আদি সকলোৰে মহিমা কৰা হয়। এওঁৰ মহিমাৰ বিষয়ে সকলো অজ্ঞ। তোমালোকে বুজোৱা যে তেওঁ জ্ঞানৰ সাগৰ, শান্তিৰ সাগৰ। তেওঁতো এজনেই নহয় জানো। তেন্তে আকৌ তেওঁক সৰ্বব্যাপি বুলি কেনেকৈ ক’ব পাৰি। কিন্তু একোৱে বুজি নাপায়। আৰু তোমালোকে উদ্যাপন কৰিলেও আনে সোধাৰ সাহসো কৰিব নোৱাৰে। নহ'লেতো সুধিব লাগে শিৱজয়ন্তী উদ্যাপন কৰা হয়, মহিমা গায়ন কৰা হয় তেন্তে নিশ্চয় কোনোবা হৈ গৈছে। বহুত ভক্তলোক আছে। চৰকাৰে মান্যতা নিদিয়াহেঁতেন ভক্ত, গুৰু, সাধুসকলৰ ডাক টিকটতো ছপা নকৰিলেহেঁতেন। যেনেকুৱা চৰকাৰ তেনেকুৱা প্ৰজা। এতিয়া তোমালোক সন্তানসকলে পিতাৰ জন্ম বৃত্তান্তৰ বিষয়ে ভালকৈ বুজি পালা। তোমালোকৰ যিমান নিচা আছে সিমান আন কাৰো থাকিব নোৱাৰে। তোমালোকেহে কোৱা শিৱজয়ন্তী হীৰা তুল্য, বাকী সকলো জয়ন্তী কড়ি সদৃশ। পিতাই আহি কড়িক হীৰা তুল্য কৰি তোলে। শ্ৰীকৃষ্ণও পিতাৰ দ্বাৰাই ইমান উচ্চ হ'ল এই কাৰণে তেওঁৰ জন্ম হীৰা তুল্য বুলি গায়ন কৰা হয়। প্ৰথমতে কড়ি তুল্য হ’ব পিছত বাবাই হীৰা তুল্য কৰিলে। এই কথাবোৰ মনুষ্যই নাজানে। তেওঁক এনেকুৱা বিশ্বৰ ৰাজকুমাৰ কোনে কৰিলে? গতিকে এইয়াও বুজাব লাগে - কৃষ্ণ জন্মাষ্টমী উদ্যাপন কৰা হয়। সন্তানতো মাতৃৰ গৰ্ভৰ পৰাই ভূমিষ্ঠ হ’ল। তেওঁক টুকুৰিত লৈ গ’ল। এতিয়া কৃষ্ণতো বিশ্বৰ ৰাজকুমাৰ আছিল, তেন্তে তেওঁৰ ভয় কিহৰ? তাত কংস আদি ক'ৰ পৰা আহিল? এই সকলোবোৰ কথা শাস্ত্ৰত লিখি দিছে। এতিয়া তোমালোকে ভালদৰে বুজোৱা উচিত। বুজোৱাৰ বহুত সুন্দৰ যুক্তিও থকা উচিত। সকলোকে একেধৰণে পঢ়ুৱাব নোৱাৰে। যুক্তিযুক্ত ভাৱে বুজাব নোৱাৰিলে আৰু বেছিহে অহিত হৈ যায়।

এতিয়া শিৱজয়ন্তী উদ্যাপন কৰা হয় গতিকে শিৱৰ মহিমাই নিশ্চয় কৰিব। গান্ধী জয়ন্তীত গান্ধীৰ মহিমাই কৰিব। আৰু আন একোৱেই শোভা নাপায়। এতিয়া তোমালোকে শিৱজয়ন্তী উদ্যাপন কৰা গতিকে তেওঁৰ মহিমা, তেওঁৰ জীৱন চৰিতো থাকিব। তোমালোকে সেইদিনা তেওঁৰে জীৱন চৰিত বহি শুনাবা। যেনেকৈ পিতাই কয় - কোনো মনুষ্যই নোসোধে যে শিৱ জয়ন্তী কেনেকৈ আৰম্ভ হ'ল। তাৰ কোনো বৰ্ণনা পাবলৈ নাই। তেওঁৰ মহিমাতো অপৰমঅপাৰ বুলি গায়ন কৰা হয়। শিৱবাবাক ভোলানাথ বুলি কৈ বহুত মহিমা কৰে। তেওঁতো হৈছে ভোলা ভাণ্ডাৰী। তেওঁলোকে শিৱ-শঙ্কৰ বুলি কৈ দিয়ে। শঙ্কৰকে ভোলানাথ বুলি বুজি লয়। বাস্তৱতে শঙ্কৰকতো ভোলানাথ যেন নালাগে। তেওঁৰ ক্ষেত্ৰত কয় নেত্ৰ খোলাৰ লগে লগে বিনাশ হ'ল, ধুতুৰা খায় তেওঁক আকৌ ভোলানাথ বুলি কেনেকৈ ক’ব পাৰি। মহিমাতো এজনৰে হয়। তোমালোকে শিৱ মন্দিৰলৈ গৈ বুজাব লাগে। তালৈ বহুত লোক আহে সেয়েহে শিৱৰ জীৱন চৰিত শুনাব লাগে। এনেকৈ কোৱা হয় - ভোলা ভাণ্ডাৰী শিৱবাবা। এতিয়া শিৱ আৰু শঙ্কৰৰ মাজৰ পাৰ্থক্যও তোমালোকেহে বুজাইছা। শিৱৰ পূজা শিৱ মন্দিৰত কৰা হয়। গতিকে তালৈ গৈ তোমালোকে শিৱৰ জীৱন কাহিনী শুনাব লাগে। ‘জীৱন কাহিনী’ শব্দকেইটি শুনি কাৰোবাৰ মূৰ আচন্দ্ৰাই যাব যে শিৱৰ জীৱন কাহিনী আকৌ কেনেকৈ শুনাব? এনে আচৰ্যজনক কথা শুনি বহুতো ব্যক্তি আহিব। কোৱা, নিমন্ত্ৰণ পাই যিসকল আহিব তেওঁলোকক আমি নিৰাকাৰ পৰমপিতা পৰমাত্মাৰ জীৱন কাহিনী শুনাম। গান্ধী আদিৰো জীৱন চৰিত শুনে নহয় জানো। এতিয়া তোমালোকে শিৱৰ মহিমা কৰিলে মনুষ্যৰ বুদ্ধিৰ পৰা সৰ্বব্যাপিৰ ধাৰণাতো আতৰি যাব। এজনৰ মহিমা আনজনৰ লগত একে হ’ব নোৱাৰে। এইয়া যি মণ্ডপ সাজে বা প্ৰদৰ্শনী পাতে সেইয়াটো কোনো শিৱৰ মন্দিৰতো নহয়। তোমালোকে জানা যে প্ৰকৃত শিৱ মন্দিৰ বাস্তৱতে এইয়া য'ত ৰচয়িতাই নিজে বহি ৰচয়িতা আৰু ৰচনাৰ আদি-মধ্য-অন্তৰ ৰহস্য বুজায়। তোমালোকে লিখিব পাৰা যে ৰচয়িতাৰ জীৱন কাহিনী আৰু ৰচনাৰ আদি-মধ্য-অন্তৰ ৰহস্য অথবা ইতিহাস শুনাম। হিন্দী-ইংৰাজীৰ লিখনি হ'ব লাগে। ডাঙৰ-ডাঙৰ সকলৰ ওচৰলৈ গ’লে আচম্বিত হ’ব যে এওঁলোক কোন হয় যিসকলে পৰমপিতা পৰমাত্মাৰ জীৱন বৃত্তান্ত শুনায়। কেৱল ৰচনাৰ ওপৰত তোমালোকে শুনালে বুজিব প্ৰলয় হৈছিল পিচত নতুন ৰচনা ৰচিলে। কিন্তু নহয়, তোমালোকেতো বুজাব লাগে পিতা আহি পতিতসকলক পাৱন কৰি তোলেতেতিয়া মনুষ্য আচম্বিত হ’ব। শিৱৰ মন্দিৰলৈ বহুত আহিব। সভাগৃহ বা মণ্ডপ ডাঙৰ হ'ব লাগে। যদি তোমালোকে প্ৰভাত ফেৰী উলিওৱা, তাতো এই লক্ষ্মী-নাৰায়ণৰ ৰাজ্য কোনে স্থাপনা কৰিছিল, তেওঁলোকক এই কথা বুজাব লাগে। নিৰাকাৰ শিৱবাবা যি সকলো আত্মাৰ পিতা তেৱেঁ আহি ৰাজযোগ শিকায়। এনেকৈ বিচাৰ সাগৰ মন্থন কৰা উচিত যে কেনেকৈ শিৱৰ মন্দিৰত গৈ সেৱা কৰিব পাৰি। শিৱ মন্দিৰত ৰাতিপুৱা পূজা কৰে, ঘণ্টা আদিও ৰাতিপুৱা বজায়। শিৱবাবাও প্ৰভাতৰ সময়ত আহে। আধা ৰাতি বুলি কোৱা নহয়। সেই সময়ত তোমালোকে জ্ঞানো শুনাব নোৱাৰা কিয়নো মনুষ্য নিদ্ৰাৰত হৈ থাকে। ৰাতি তথাপিও মনুষ্যৰ আজৰি থাকে। চাকি আদিও জ্বলি থাকে। ভালকৈ পোহৰ কৰিব লাগে। শিৱবাবা আহি তোমালোক আত্মাক জগায়। প্ৰকৃত দীপাৱলী এইয়াই হয়, প্ৰত্যকৰে ঘৰৰ দীপক জ্বলে অৰ্থাৎ আত্মাৰ জ্যোতি জাগৃত হয়। তেওঁলোকেতো গৃহত স্থূল দীপক জ্বলায়। কিন্তু দীপাৱলীৰ বাস্তৱ অৰ্থ এইটোহে। কিছুমানৰ দীপকতো একেবাৰে জাগৃতে নহয়। তোমালোকে জানা যে আমাৰ দীপক কেনেকৈ জাগৃত হয়? কাৰোবাৰ মৃত্যু হ'লে তেতিয়া চাকি জ্বলায় যাতে অন্ধকাৰ নহয়। কিন্তু প্ৰথমতেতো আত্মাৰ দীপক জাগৃত হওঁক তেতিয়াহে অন্ধকাৰ নহ'ব। নহ’লে মনুষ্য ঘোৰ অন্ধকাৰত আছে। আত্মাইতো চেকেণ্ডতে এটা শৰীৰ এৰি আন এটা লয়। ইয়াত অন্ধকাৰৰ কোনো কথা নাই। এইয়া ভক্তি মাৰ্গৰ নিয়ম। ঘৃত অন্ত হ'লে চাকি নিৰ্বাপিত হৈ যায়। অন্ধকাৰৰ অৰ্থও একো বুজি নাপায়। পিত্ত (শ্ৰাদ্ধ) আদি খুউৱাৰ অৰ্থও বুজি নাপায়। আগতে আত্মাক আহ্বান কৰিছিল, কিবা সুধিছিল। এতিয়া ইয়াৰ ইমান প্ৰচলন নাই। ইয়াতো আহে। কোনো-কোনো সময়ত কিবা কৈ দিয়ে। সোধা তুমি সুখীনে? তেতিয়া কয় - হয়। সেইটোতো হয়েই ইয়াৰ পৰা যি যায় ভাল ঘৰতে জন্ম ল’ব। জন্ম নিশ্চয় অজ্ঞানীৰ ঘৰতে ল'ব। জ্ঞানীৰ ঘৰতো জন্ম ল'ব নোৱাৰে কাৰণ জ্ঞানী ব্ৰাহ্মণতো বিকাৰত যাব নোৱাৰে। তেওঁলোকতো পবিত্ৰ। বাকী হয়, ভাল সুখী ঘৰত গৈ জন্ম ল’ব। বিবেকেও কয়- যেনেকুৱা অৱস্থা, তেনেকুৱা জন্ম। পুনৰ তাত নিজৰ মহিমা দেখুৱাব। অৱশ্যে শৰীৰ অপৈণত বাবে প্ৰকাশ কৰিব নোৱাৰে। অলপ ডাঙৰ হ'লে নিশ্চয় জ্ঞানৰ মহিমা দেখুৱাব। যেনেকৈ কিছুমানে শাস্ত্ৰৰ সংস্কাৰ লৈ যায় তেতিয়া শিশু অৱস্থাৰে পৰাই তাত (সেই বিষয়ত) লাগি যায়, ইয়াৰ পৰাও জ্ঞান লৈ গ’লে তেন্তে নিশ্চয় মহিমা ওলাব।

তোমালোকে শিৱ জয়ন্তী উদ্যাপন কৰা। তেওঁলোকে কোনো অৰ্থ বুজি নাপায়। সুধিব লাগে - তেওঁ যদি সৰ্বব্যাপি হয় তেন্তে জয়ন্তী কেনেকৈ উদ্যাপন কৰিবা? এতিয়া তোমালোক সন্তানসকলে পঢ়ি আছা। তোমালোকে জানা তেওঁ পিতাও হয়, শিক্ষকো হয় আৰু সৎগুৰুও হয়। বাবাই বুজায় শিখ সকলেও কয় “সৎ শ্ৰী অকাল”। এতিয়া বাস্তৱতে সকলো আত্মাই অকালমূৰ্ত কিন্তু এটা শৰীৰ এৰি আন এটা লয় সেই বাবে জন্ম-মৰণ বুলি কোৱা হয়। আত্মাতো সেইটোৱে হয়। আত্মাই 84 জন্ম লয়। কল্প যেতিয়া সম্পূৰ্ণ হয় তেতিয়া নিজে আহি নিজৰ পৰিচয় দিয়ে মই কোন হওঁ? মই কেনেকৈ এওঁৰ শৰীৰত প্ৰৱেশ কৰোঁ? যাৰ দ্বাৰা তোমালোকে নিজে বুজি পোৱা। প্ৰথমতে বুজা নাছিলা। হয়, পৰমাত্মাৰ প্ৰৱেশতা হয় কিন্তু কেনেকৈ, কেতিয়া হ'ল সেয়া জানো বুজি পাইছিলা! দিনে-প্ৰতিদিনে তোমালোকৰ বুদ্ধিত এই কথাবোৰ আহি থাকে। নতুন-নতুন কথা তোমালোকে শুনি থাকা। আগতে জানো দুজন পিতাৰ ৰহস্য বুজোৱা হৈছিল। আগতে যেন শিশুৰ নিচিনা আছিলা। এতিয়াও বহুতে কয় - বাবা, মই তোমাৰ দুদিনীয়া সন্তান। ইমান দিনীয়া সন্তান। বুজি লয় যি হৈছে কল্পৰ আগৰ দৰেই। এয়া বহুত জ্ঞানযুক্ত কথা। বুজিবলৈও সময় লাগে। জন্ম লৈ পুনৰ মৰিও যায়। দুই মহীয়া, 8 মহীয়া হৈও মৰিও যায়। তোমালোকৰ ওচৰলৈ আহে আৰু কয় এইটো সত্য। তেওঁ আমাৰ পিতা, আৰু আমি তেওঁৰ সন্তান। হয়-হয় বুলি শলাগে। সন্তানসকলে লিখেও - বহুত প্ৰভাৱিত হৈ যায়। আকৌ বাহিৰলৈ গ'লেই সকলো শেষ, মৰি যায়। পাছত নাহেই তেতিয়া হ’লে কি হ'ব? নহ'লে শেষত আহি নিজকে সতেজ কৰিব। এই সকলোবোৰ কথা বুজাব লাগে। আমি শিৱ জয়ন্তী কেনেকৈ উদ্যাপন কৰো? শিৱবাবাই কেনেকৈ সৎগতি কৰে? শিৱবাবাই স্বৰ্গৰ উপহাৰ লৈ আহে। নিজেই কয় - মই তোমালোকক ৰাজযোগ শিকাওঁ। বিশ্বৰ মালিক কৰি তোলো। পিতাতো হয়েই স্বৰ্গৰ ৰচয়িতা গতিকে নিশ্চয় স্বৰ্গৰে মালিক কৰি তুলিব। আমি তেওঁৰ জীৱন বৃত্তান্ত শুনাও। কেনেকৈ তেওঁ স্বৰ্গৰ স্থাপনা কৰে, কেনেকৈ ৰাজযোগ শিকায়, সেয়া আহি শিকা। যেনেদৰে পিতাই বুজায়, তেনেদৰে সন্তানসকলে বুজাব নোৱাৰে জানো? এই ক্ষেত্ৰত বহুত ভালকৈ বুজাব পৰা সন্তান হ'ব লাগে। শিৱৰ মন্দিৰত খুউব সুন্দৰকৈ উদ্যাপন কৰে, তাত গৈ বুজাব লাগে। লক্ষ্মী-নাৰায়ণৰ মন্দিৰত যদি শিৱৰ জীৱন কাহিনী শুনোৱা হয় তেতিয়া কাৰো ভাল নালাগিব, চিন্তা উদ্ৰেক নকৰিব। পুনৰ তেওঁলোকৰ বুদ্ধিত ভালকৈ বহুৱাব লাগিব। লক্ষ্মী-নাৰায়ণৰ মন্দিৰলৈ বহুত আহে। তেওঁলোকক লক্ষ্মী-নাৰায়ণ, ৰাধা-কৃষ্ণৰ ৰহস্য বুজাব পাৰা। তেওঁলোকৰ পৃথক-পৃথক মন্দিৰ হ'ব নালাগে। কৃষ্ণ জয়ন্তীত তোমালোকে কৃষ্ণৰ মন্দিৰলৈ গৈ বুজাবা- কৃষ্ণই সুন্দৰ, কৃষ্ণই শ্যাম বুলি কিয় কোৱা হয়? কয় - গাঁৱৰ ল'ৰা। গাঁৱততো গৰু ছাগলী চৰাব, নহয় জানো। বাবাই অনুভৱ কৰে ময়োতো গাঁৱৰে আছিলো। টুপি নাই, জোতা নাই। এতিয়া স্মৃতিলৈ আহে মই কি আছিলো আকৌ বাবা আহি প্ৰৱেশ কৰিলে। গতিকে পিতাৰ এইটো লক্ষ্য যাতে সকলোৱে পায় যে শিৱবাবাক স্মৰণ কৰা তেওঁৱেই সৎগতি দাতা হয়। তোমালোকে ৰামচন্দ্ৰৰো জীৱন কাহিনী বুজাব পাৰা। কেতিয়াৰ পৰা তেওঁৰ ৰাজ্য আৰম্ভ হ'ল, কিমান বছৰ হ'ল। এনেকুৱা-এনেকুৱা চিন্তন চলিব লাগে। শিৱৰ মন্দিৰত শিৱৰ জীৱন চৰিত শুনাবলগীয়া হয়। লক্ষ্মী-নাৰায়ণৰ মন্দিৰত লক্ষ্মী-নাৰায়ণৰ মহিমা কৰিবলগীয়া হয়। ৰামৰ মন্দিৰলৈ গ’লে ৰামৰ জীৱন কাহিনী শুনোৱা হ’ব। এতিয়া তোমালোকে দেৱী-দেৱতা ধৰ্ম প্ৰতিষ্ঠা কৰিবলৈ পুৰুষাৰ্থ কৰি আছা। হিন্দু ধৰ্মটো কোনেও প্ৰতিষ্ঠা কৰা নাই। বাকী হিন্দু কোনো ধৰ্ম নহয় – এনেকৈ পোনপটীয়াকৈ শুনালে বিতুষ্ট হৈ যাব। বুজি ল’ব এওঁলোক খ্ৰীষ্টিয়ান হয়। তোমালোকে ক’বা - আমি আদি সনাতন দেৱী-দেৱতা ধৰ্মৰহওঁ যাক আজিকালি হিন্দু বুলি কৈ দিয়ে। ভালবাৰু!

অতি মৰমৰ কল্পৰ পিছত পুনৰাই লগ পোৱা সন্তানসকলৰ প্ৰতি মাতা-পিতা বাপদাদাৰ স্নেহপূৰ্ণ স্মৰণ আৰু সুপ্ৰভাত। আত্মিক পিতাৰ আত্মিক সন্তানসকলক নমস্কাৰ।

ধাৰণাৰ বাবে মুখ্য সাৰ :
(1) শিৱজয়ন্তী ধুমধামেৰে উদ্যাপন কৰা, শিৱ বাবাৰ মন্দিৰত শিৱৰ আৰু লক্ষ্মী-নাৰায়ণৰ মন্দিৰত লক্ষ্মী-নাৰায়ণৰ অথবা ৰাধা-কৃষ্ণৰ জীৱন বৃত্তান্ত শুনোৱা। সকলোকে যুক্তিৰে বুজোৱা।

(2) অজ্ঞান অন্ধকাৰৰ পৰা পৰিত্ৰাণ পাবৰ বাবে আত্মাৰূপী দীপকক জ্ঞান ঘৃতেৰে সদায় প্ৰজ্বলিত কৰি ৰাখিব লাগে। আনকো অজ্ঞান অন্ধকাৰৰ পৰা মুক্ত কৰিব লাগে।

বৰদান:
শ্ৰেষ্ঠ স্মৃতিৰ দ্বাৰা শ্ৰেষ্ঠ স্থিতি আৰু শ্ৰেষ্ঠ বায়ুমণ্ডল গঢ়ি তোলোঁতা সকলোৰে সহযোগী হোৱা

যোগৰ অৰ্থই হৈছে শ্ৰেষ্ঠ স্মৃতিত থকা। মই শ্ৰেষ্ঠ আত্মা শ্ৰেষ্ঠ পিতাৰ সন্তান হওঁ, যেতিয়া এনেকুৱা স্মৃতি থাকিব তেতিয়া স্থিতি শ্ৰেষ্ঠ হৈ যায়। শ্ৰেষ্ঠ স্থিতিৰ দ্বাৰা শ্ৰেষ্ঠ বায়ুমণ্ডল স্বতঃ গঢ়ি উঠে যিয়ে অনেক আত্মাক নিজৰফালে আৰ্কষিত কৰে। য'তেই তোমালোক আত্মাসকলে যোগত থাকি কৰ্ম কৰা তাৰ বাতাৱৰণ, বায়ুমণ্ডলে আনকো সহযোগ দিয়ে। এনে সহযোগী আত্মাই পিতাৰ আৰু বিশ্বৰ প্ৰিয় হৈ পৰে।

স্লোগান:
অচল স্থিতিৰ আসনত স্থিত হ ’ লেহে ৰাজ্য সিংহাসন প্ৰাপ্ত কৰি বা ।