30.06.19    Avyakt Bapdada     Assame Murli     19.12.84     Om Shanti     Madhuban


“সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ, সহজ তথা স্পষ্ট মাৰ্গ”


আজি বাপদাদাই বিশেষ স্নেহী, সদায় সান্নিধ্যত থাকোঁতা নিজৰ সংগীসকলক চাই আছেহঁক। সংগী অৰ্থাৎ সদায় লগত থাকোঁতা। প্ৰতিটো কৰ্মত, সংকল্পত লগত থাকোঁতা। খোজে প্ৰতি খোজ দি আগবাঢ়োতা। এটি খোজো মনমত (নিজৰ মত) বা পৰমতত দিওঁতা নহয়। এনেদৰে সদায় সংগীৰ সান্নিধ্যত থাকোঁতাই সদায় সহজ মাৰ্গৰ অনুভৱ কৰে কিয়নো পিতা বা শ্ৰেষ্ঠ সংগীয়ে প্ৰতিটো খোজ দি ৰাস্তা স্পষ্ট আৰু পৰিস্কাৰ কৰি দিয়ে। তোমালোক সকলোৱে কেৱল খোজত খোজ দি চলিব লাগে। ৰাস্তা শুদ্ধনে, সহজ হয়নে, স্পষ্ট হয়নে- এয়া ভবাৰো আৱশ্যকতা নাই। য’ত পিতাৰ খোজ আছে সেয়া হয়েই শ্ৰেষ্ঠ ৰাস্তা। কেৱল খোজ দিয়া আৰু প্ৰতিটো খোজতে পদমগুণ লোৱা। কিমান সহজ হয়। পিতাই সংগী হৈ সংগ দিবলৈ সাকাৰ মাধ্যমৰ দ্বাৰা প্ৰতিটো খোজ ৰূপী কৰ্ম কৰি দেখুৱাবলৈ সাকাৰ সৃষ্টিত অৱতৰিত হয়। এয়াও সহজ কৰিবৰ বাবে সাকাৰক মাধ্যম কৰি লৈছে। সাকাৰক অনুসৰণ কৰা বা খোজে প্ৰতি খোজ দিয়াতো সহজ নহয় জানো। শ্ৰেষ্ঠ সংগীয়ে সংগীসকলৰ বাবে ইমান সহজ মাৰ্গ দেখুৱালে - কিয়নো সংগী পিতাই জানে যে যিসকল সংগীক সংগী কৰি লৈছে, তেওঁলোক বহুত দিগভ্ৰান্ত হোৱাৰ কাৰণে ভাগৰি পৰিছে। নিৰাশ হৈ পৰিছে, নিৰ্বল হৈ পৰিছে। কঠিন বুলি ভাবি আশাহীন হৈ গৈছে সেইবাবে সহজতকৈও সহজ কেৱল খোজে প্ৰতি খোজ দিয়া। এইটোৱে সহজ সাধন (উপায়) শুনায়। কেৱল খোজ দিয়াতো তোমালোকৰ কাম, চলোৱা, পাৰলৈ লৈ যোৱা, খোজে প্ৰতি বল ভৰোৱা, ভাগৰ দূৰ কৰা সেয়া সকলো সংগীৰ কাম। কেৱল খোজ আঁতৰাই নিদিবা। কেৱল খোজ দিয়াতো এয়াতো কঠিন নহয়। খোজ দিয়া অৰ্থাৎ সংকল্প কৰা। সংগীয়ে যি ক’ব, যেনেকৈ চলাব তেনেকৈ চলিম। নিজৰ মতত নচলো। নিজৰ মত চলোৱা অৰ্থাৎ চিঞৰা। গতিকে এনেকৈ খোজ দিব জানা নহয়। কি এয়া কঠিন নেকি? দায়িত্ব লওঁতাই দায়িত্ব পালন কৰি আছে তেন্তে তেওঁৰ ওপৰত দায়িত্ব অৰ্পন কৰি দিব নাজানা নেকি? যেতিয়া সাকাৰ মাধ্যমক মাৰ্গ-দৰ্শক স্বৰূপ কৰালে, উদাহৰণো আগত ৰাখিলে তেন্তে সেই মাৰ্গত চলিবলৈ কঠিন কিয় হয়? সহজ সাধন চেকেণ্ডৰ সাধন হয়। সাকাৰ ৰূপত ব্ৰহ্মাবাবাই যেনেকৈ কৰিলে যি কৰিলে সেয়াই কৰিব লাগে। পিতাক অনুসৰণ কৰিব লাগে।

প্ৰতিটো সংকল্পকে পৰীক্ষা কৰা। পিতাৰ সংকল্পই মোৰ সংকল্প হয়নে? নকল (অনুকৰণ) কৰিবও নাজানা নেকি? জগতৰ লোকে নকল কৰাত বাধা দিয়ে আৰু ইয়াততো কেৱল নকলেই কৰিব লাগে। গতিকে সহজ হ’ল নে কঠিন হ’ল? যেতিয়া সহজ, সৰল, স্পষ্ট ৰাস্তা পাই গৈছা তেন্তে অনুসৰণ কৰা। অন্য ৰস্তাৰে যোৱাই বা কিয়? অন্য ৰাস্তা অৰ্থাৎ ব্যৰ্থ সংকল্প ৰূপী ৰাস্তা। কমযোৰ সংকল্প ৰূপী ৰাস্তা। কলিযুগী আকৰ্ষণৰ ভিন্ন-ভিন্ন সংকল্পৰ ৰাস্তা। এই ৰাস্তাবোৰেৰে বেমেজালিৰ জংগলত গুছি যোৱা। য’ৰ পৰা যিমানেই ওলাবলৈ চেষ্টা কৰা সিমানেই চৌপাশে কাঁইট থকা কাৰণে ওলাই আহিব নোৱাৰা। কাঁইট কি হয় বাৰু? ক’ৰবাত, ‘কি’ হ’ব - এই ‘কি’ ৰূপী কাঁইট লাগে। ক’ৰবাত ‘কিয়’ ৰূপী কাঁইট লাগে, ক’ৰবাত ‘কেনেকৈ’ ৰূপী কাঁইট লাগে। ক’ৰবাত নিজৰে কমযোৰী সংস্কাৰৰ কাঁইট লাগে। কেউদিশে মাথো কাঁইটেই দৃষ্টিগোচৰ হয়। তেতিয়া চিঞৰে এতিয়া হে সংগী আহি বচোৱা। তেতিয়া সংগীয়েও কয় - খোজে প্ৰতি খোজ দিয়াৰ সলনি অন্য ৰাস্তাৰে কিয় গুছি গ’লা? যেতিয়া সংগীয়ে নিজেই সংগ দিবৰ বাবে প্ৰস্তাৱ দিছে তেন্তে সংগীক এৰি দিয়া কিয়? কাষৰিয়া কৰা অৰ্থাৎ আশ্ৰয় হেৰুওৱা। অকলশৰীয়া কিয় হোৱা? হদৰ (লৌকিকৰ) সংগৰ আকৰ্ষণ কোনো সম্বন্ধৰেই হওক, নতুবা কোনো সাধনৰে হওক নিজৰ ফালে আকৰ্ষিত কৰে এই আকৰ্ষণৰ কাৰণেই সাধনক বা বিনাশী সম্বন্ধক নিজৰ সংগী কৰি লোৱা বা সাৰথি কৰি লোৱা তেতিয়া অবিনাশী সংগীক কাষৰিয়া কৰি দিয়া আৰু আশ্ৰয় হেৰুৱাই পেলোৱা। আধাকল্প ধৰি এই হদৰ আশ্ৰয়কে আশ্ৰয় বুলি বুজি অনুভৱ কৰি ল’লা যে এয়া আশ্ৰয় নে দলদল (বোকাৰ পুখুৰী)। ফঁচালে, অৱনমিত কৰিলে নে গন্তব্যস্থলত উপনীত কৰালে? ভালদৰে অনুভৱ কৰিলা নহয়নে বাৰু? এটা জন্মৰ অনুভৱীতো নহয়। 63 জন্মৰ অনুভৱী হোৱা। আৰু এটা বা দুটা জন্ম লাগে নেকি? এবাৰ প্ৰৱঞ্চিত হোৱাজনে দ্বিতীয় বাৰলৈ প্ৰৱঞ্চিত নহয়। যদি বাৰে-বাৰে প্ৰৱঞ্চিত হয় তেওঁক ভাগ্যহীন বুলি কোৱা হয়। এতিয়াতো স্বয়ং ভাগ্য বিধাতা পিতা ব্ৰহ্মাই সকলো ব্ৰাহ্মণৰ জন্মপত্ৰিকাত শ্ৰেষ্ঠ ভাগ্যৰ দীঘলীয়া ৰেখা টানি দিলে নহয় জানো। ভাগ্য বিধাতাই তোমালোকৰ ভাগ্য গঢ়িছে। ভাগ্য বিধাতা পিতা হোৱাৰ কাৰণে প্ৰত্যেক ব্ৰাহ্মণ সন্তানক ভাগ্যৰ ভৰপূৰ ভৰালৰ অধিকাৰ দি দিছে। গতিকে ভাবা ভাগ্যৰ ভৰপূৰ ভৰালৰ মালিকৰ বালক তেওঁৰ কিবা অভাৱ থাকিব পাৰে জানো।

মোৰ ভাগ্য কি - ভবাৰো আৱশ্যকতা নাই কিয়নো পিতাই ভাগ্য বিধাতা হৈ গ’ল তেন্তে সন্তানসকলৰ সম্পত্তিৰ কি অভাৱ হ’ব। ভাগ্য ৰূপী খাজনাৰ মালিক হৈ নগ’লা জানো। এনেকুৱা ভাগ্যৱান কেতিয়াও প্ৰৱঞ্চিত হ’ব নোৱাৰে সেইবাবে সহজ ৰাস্তা হৈছে খোজে প্ৰতি খোজ দিয়া। নিজেই নিজক বেমেজালিৰ মাজলৈ ঠেলি দিয়া, সংগীৰ সংগ এৰি দিয়া। কেৱল এই এটি কথা মনত ৰাখিবা যে আমি শ্ৰেষ্ঠ সংগীৰ লগত আছো। পৰীক্ষা কৰি চোৱা। তেতিয়া সদায় নিজৰ প্ৰতি সন্তুষ্ট হৈ থাকিবা। বুজি পাইছা - সহজ ৰাস্তা। সহজক কঠিন কৰি নিদিবা। সংকল্পতো কেতিয়াও কঠিন অনুভৱ নকৰিবা। এনেকুৱা দৃঢ় সংকল্প কৰিব জানা নহয় নে তালৈ গৈ আকৌ ক’বা যে কঠিন হয়। বপদাদাই দেখিবলৈ পায় যে নাম হৈছে সহজ যোগী আৰু কঠিন অনুভৱ হয়। নিজকে অধিকাৰী হিচাপে মানে কিন্তু অধীন হৈ যায়। ভাগ্যবিধাতাৰ সন্তান আৰু এনেকৈ ভাবে - নাজানো মোৰ ভাগ্য আছে নে নাই। কিজানি এয়াই মোৰ ভাগ্য সেইবাবে নিজেই নিজক জানা আৰু সদায় নিজকে সকলো সময়ৰে সংগী বুলি ভাবি চলা। অচ্ছা!

এনেদৰে সদায় খোজে প্ৰতি খোজ দিওঁতা, ফলো ফাদাৰ (পিতাক অনুসৰণ) কৰোঁতা, সদায় প্ৰতিটো সংকল্পতে সংগীৰ সান্নিধ্য অনুভৱ কৰোঁতা, সদায় এজনৰ সংগী দ্বিতীয় কোনো নাই, এনেকৈ প্ৰীতিৰ ৰীতি পালন কৰোতা, সদায় সহজ যোগী, শ্ৰেষ্ঠ ভাগ্যৱান বিশেষ আত্মাসকলক বাপদাদাৰ স্নেহপূৰ্ণ স্মৰণ আৰু নমস্কাৰ।

অব্যক্ত বাপদাদাৰ ব্যক্তিগত সাক্ষাৎ- কুমাৰীসকলৰ লগত
1) কুমাৰী অৰ্থাৎ চমৎকাৰ কৰোঁতা। সাধাৰণ কুমাৰী নহয়, অলৌকিক কুমাৰী হোৱা। এই লৌকিক জগতৰ কুমাৰীসকলে কি কৰে আৰু তোমালোক অলৌকিক কুমাৰীসকলে কি কৰা? ৰাতি দিনৰ পাৰ্থক্য আছে। তেওঁলোকে দেহ-অভিমানত থাকি আনকো দেহ-অভিমানত অৱনমিত কৰি দিয়ে আৰু তোমলোকে সদায় দেহী-অভিমানী হৈ নিজেও উৰা আৰু আনকো উৰোৱা- এনেকুৱা কুমাৰী হোৱা নহয়নে। যেতিয়া পিতাক পাই গ’লা তেন্তে সৰ্ব সম্বন্ধ এজন পিতাৰ লগত সদায় আছেই। আগতে কেৱল কৈছিলা এতিয়া প্ৰেক্টিকেলত (বাস্তৱত) হৈ আছে। ভক্তিমাৰ্গতো গায়ন নিশ্চয় কৰিছিলা যে সৰ্ব সম্বন্ধ পিতাৰ লগত কিন্তু এতিয়া প্ৰেক্টিকেলত সৰ্ব সম্বন্ধৰ ৰস পিতাৰ দ্বাৰা প্ৰাপ্ত হয়। এনেকুৱা অনুভৱ কৰোঁতা হোৱা নহয় জানো। যেতিয়া সৰ্ব ৰস এজন পিতাৰ দ্বাৰা প্ৰাপ্ত হয় তেন্তে আৰু অন্য কোনোফালে সংকল্প যাব নোৱাৰে। এনেকুৱা নিশ্চয় বুদ্ধি বিজয়ী ৰতনৰ সদায় গায়ন আৰু পূজা কৰা হয়। গতিকে বিজয়ী আত্মা হোৱা, সদায় স্মৃতিৰ তিলকধাৰী আত্মা হোৱা, এইটো স্মৃতিত থাকেনে বাৰু? ইমান বিলাক কুমাৰীয়ে কেনেকুৱা চমৎকাৰ কৰিবা বাৰু? সদায় প্ৰতিটো কৰ্মৰ দ্বাৰা পিতাক প্ৰত্যক্ষ কৰাবা। প্ৰতিটো কৰ্মতে যেন পিতা প্ৰত্যক্ষ হয়। যি বচনেই উচ্চাৰণ নকৰা কিয় বচন এনেকুৱা হওক যাতে সেই বচনত পিতা প্ৰত্যক্ষ হয়। জগততো বহুত ভাল বচন শুনাওঁতা থাকে। তেতিয়া সকলোৱে কয় এওঁক শিকাওঁতা জন কোন বাৰু? তেওঁৰ ফালে দৃষ্টি গুছি যায়। সেইদৰে তোমালোকৰ প্ৰতিটো কৰ্মৰ দ্বাৰা পিতাৰ প্ৰত্যক্ষতা হওঁক। এনেকুৱা ধাৰণামূৰ্ত দিব্যমূৰ্ত এয়া বিশেষত্ব হয়। ভাষণ কৰোঁতাতো সকলোৱে হয় কিন্তু নিজৰ প্ৰতিটো কৰ্মৰ দ্বাৰা ভাষণ কৰোঁতা সেয়া কৌটিৰ মাজত কোনোৱাহে হয়। গতিকে এনেকুৱা বিশেষত্ব দেখুৱাবা নহয়। নিজৰ চৰিত্ৰৰ দ্বাৰা পিতাৰ চিত্ৰ দেখুৱাবা। অচ্ছা!

2) কুমাৰীসকলৰ সংগঠন হয়। সেনা তৈয়াৰ হৈ আছে। তেওঁলোকেতো লেফ্‌ট-ৰাইট কৰে, তোমালোকে সদায় ৰাইটেই ৰাইট কৰা। এই সেনা কিমান শ্ৰেষ্ঠ, শান্তিৰ দ্বাৰা বিজয়ী হৈ যায়। শান্তিৰ দ্বাৰাই স্বৰাজ্য পাই যায়। কোনো অস্থিৰতাৰ সৃষ্টি কৰিবলগীয়া নহয়। গতিকে দৃঢ় শক্তিসেনাৰ শক্তি হোৱা, সেনা এৰি যোৱা বিধৰ নহয়। সপোনতো কোনেও লৰচৰ কৰাব নোৱাৰে। কেতিয়াও কাৰো সংগদোষত অহা বিধৰ নহয়। সদায় পিতাৰ সংগত থাকোতাই অন্যৰ সংগত আহিব নোৱাৰে। গতিকে গোটেই দলটি বাহাদুৰ হোৱা নহয়নে। বাহাদুৰে কি কৰে বাৰু? খেল-পথাৰত নামে। গতিকে হোৱা সকলোৱে বাহাদুৰ কিন্তু খেল-পথাৰত নমা নাই। বাহাদুৰে যেতিয়া খেল পথাৰত নামে তেতিয়া দেখা পাইছা চাগে বাহাদুৰৰ বাহাদুৰিৰ বাবে বেণ্ড বজায়। তোমালোকো যেতিয়া খেল পথাৰত নামিবা তেতিয়া আনন্দৰ বেণ্ড বাজিব। কুমাৰীসকল সদায় শ্ৰেষ্ঠ ভাগ্যৱান হয়। কুমাৰীসকলৰ সেৱাৰ ভাল সুযোগ আছে আৰু পাবাও কিয়নো সেৱা বহুত আছে আৰু সেৱাধাৰী কম। যেতিয়া সেৱাধাৰী সেৱাত ওলাব তেতিয়া কিমান সেৱা হ’ব। চাম কুমাৰীসকলে কি চমৎকাৰ কৰে। সাধাৰণ কাৰ্য্যতো সকলোৱে কৰে কিন্তু তোমালোকে বিশেষ কাৰ্য্য কৰি দেখুওৱা। কুমাৰীসকল হৈছে ঘৰৰ শৃংগাৰ। লৌকিকত কুমাৰীসকলক যি বুলিয়েই নাভাবক কিন্তু পাৰলৌকিক ঘৰত কুমাৰীসকল মহান হয়। কুমাৰীসকলতো চেন্টাৰৰ শোভা হয়। মাতাসকলৰ বাবেও বিশেষ লিফ্‌ট আছে। প্ৰথমতে মাতা গুৰু হয়। পিতাই মাতা গুৰুসকলক আগত ৰাখিলে সেইবাবেতো ভবিষ্যতে মাতাসকলৰ নাম আগত হয়। অচ্ছা!

শিক্ষক সকলৰ লগত:- শিক্ষক অৰ্থাৎ পিতাৰ সমান। যেনেকুৱা পিতা তেনেকুৱা নিমিত্ত সেৱাধাৰী। পিতাও নিমিত্ত তেন্তে সেৱাধাৰীও নিমিত্ত আত্মাসকল হয়। নিমিত্ত বুলি ভাবিলে স্বতঃ পিতাৰ সমান হোৱাৰ সংস্কাৰ প্ৰেক্টিকেলত (বাস্তৱত) আহি যায়। যদি নিমিত্ত বুলি নাভাবা তেন্তে পিতাৰ সমান হ’ব নোৱাৰা। গতিকে প্ৰথমতে নিমিত্ত আৰু দ্বিতীয়তে সদায় উপৰাম আৰু মৰমৰ। এয়া হৈছে বাবাৰ বিশেষত্ব। মৰমৰো হয় আৰু উপৰাম হৈও থাকে। উপৰাম হৈ মৰমৰ হয়। গতিকে পিতাৰ সমান অৰ্থাৎ অতি উপৰাম আৰু অতি মৰমৰ। অন্যৰ পৰা উপৰাম আৰু পিতাৰ মৰমৰ। এয়াই হৈছে সমানতা। পিতাৰ এই দুটি বিশেষত্ব আছে। গতিকে পিতাৰ সমান সেৱাধাৰীও এনেকুৱা হ’ব। এই বিশেষত্বক সদায় স্মৃতিত ৰাখি সহজে আগবাঢ়ি যাবা। পৰিশ্ৰম কৰিবলগীয়া নহ’ব। য’ত নিমিত্ত ভাৱ আছে ত’ত সফলতা আছেই। ত’ত ‘মই’ ভাৱ আহিব নোৱাৰে। য’ত ‘মই’ ভাৱ আছে ত’ত সফলতা নাথাকে। নিমিত্ত ভাৱ হৈছে সফলতাৰ চাবি। যেতিয়া হদৰ লৌকিক “মই ভাৱ” এৰি দিলা তেন্তে অন্য ‘মোৰ’ ক’ৰ পৰা আহিল। মোৰ পৰিৱৰ্তে “বাবা বাবা” বুলি ক’লে সদায় সুৰক্ষিত হৈ থাকিবা। মোৰ চেণ্টাৰ নহয় বাবাৰ চেণ্টাৰ। মোৰ জিজ্ঞাসু নহয় বাবাৰ। ‘মোৰ’ শেষ হৈ ‘তোমাৰ’ হৈ যায়। ‘তোমাৰ’ বুলি কোৱা অৰ্থাৎ উৰা। গতিকে নিমিত্ত শিক্ষক অৰ্থাৎ উৰন্ত কলাৰ উদাহৰণ। যিদৰে তোমালোক উৰন্ত কলাৰ উদাহৰণ হোৱা তেনেদৰে অন্যও হ’ব। নাভাবিলেও যাৰ নিমিত্ত হোৱা তেওঁৰ তাত সেই প্ৰকম্পন স্বতঃ আহি যায়। গতিকে নিমিত্ত শিক্ষক, সেৱাধাৰী সদায় উপৰাম, সদায় মৰমৰ। কেতিয়াবা কোনো পেপাৰ আহিলে তাত পাচ হওঁতা। নিশ্চয় বুদ্ধি বিজয়ী হয়।

পাৰ্টি সকলৰ লগত:- 1) সদায় নিজকে ডবল লাইট ফৰিস্তা অনুভৱ কৰানে? ফৰিস্তা অৰ্থাৎ যাৰ সংসাৰেই এজন পিতা। এনেকুৱা ফৰিস্তা সদায় পিতাৰ মৰমৰ হয়। ফৰিস্তা অৰ্থাৎ দেহ আৰু দেহৰ সম্বন্ধৰ প্ৰতি কোনো আকৰ্ষণ নাই। নিমিত্ত মাত্ৰ দেহত আছে আৰু দেহৰ সম্বন্ধীয়সকলৰ সৈতে কাৰ্য্যত আহে কিন্তু আসক্তি নাই কিয়নো ফৰিস্তাৰ অন্য কাৰো সৈতে সম্বন্ধ নাথাকে। ফৰিস্তাৰ সম্বন্ধ এজন পিতাৰ সৈতে। এনেকুৱা ফৰিস্তা হোৱা নহয়। এতিয়াই দেহত কৰ্ম কৰিবৰ বাবে আহে আৰু এতিয়াই দেহৰ পৰা উপৰাম। ফৰিস্তা চেকেণ্ডত ইয়াত, চেকেণ্ডত তাত, কিয়নো উৰি থাকে। কৰ্ম কৰাৰ বাবে দেহৰ আধাৰ ল’লে আৰু আকৌ ওপৰত। এনেকুৱা অনুভৱ কৰানে? যদি ক’ৰবাত আসক্তি আছে, বন্ধন আছে তেন্তে বন্ধনত থাকোতাই কেতিয়াও উৰিব নোৱাৰে। তেওঁ তললৈ আহি যাব। ফৰিস্তা অৰ্থাৎ সদায় উৰন্ত কলাধাৰী। তল-ওপৰ হওঁতা নহয়। সদায় ওপৰৰ স্থিতিত থাকোতা। ফৰিস্তাৰ সংসাৰত থাকোতা। গতিকে ফৰিস্তা স্মৃতি স্বৰূপ হ’লে সকলো সম্বন্ধ শেষ। এনেকুৱা অভ্যাসী হোৱা নহয়নে। কৰ্ম কৰিলা আৰু পিচত উপৰাম। লিফ্‌টত কি কৰে বাৰু? এতিয়াই তলত, এতিয়াই ওপৰত। তললৈ আহিলা আৰু কৰ্ম কৰিলা পিচত চুইচ টিপিলা আৰু ওপৰত। এনেকুৱা অভ্যাসী। অচ্ছা- ওঁম্‌ শান্তি।

2) সকলো আত্মিক গোলাপ হোৱা নহয়নে! মুকুতা হোৱা নে গোলাপ? যিদৰে গোলাপ ফুল সকলো ফুলৰ ভিতৰত শ্ৰেষ্ঠ বুলি গায়ন কৰা হয় এনেদৰে আত্মিক গোলাপ অৰ্থাৎ শ্ৰেষ্ঠ আত্মাসকল। আত্মিক গোলাপ সদায় আত্মিকতাত থাকোঁতা, সদায় আত্মিক নিচাত থাকোঁতা। সদায় আত্মিক সেৱাত থাকোঁতা- এনেকুৱা আত্মিক গোলাপ হোৱানে। আজিকালি সময় অনুসৰি আত্মিকতাৰ আৱশ্যকতা আছে। আত্মিকতা নথকাৰ বাবেই এই সকলো কাজিয়া-পেচাল হয়। গতিকে আত্মিক গোলাপ হৈ আত্মিকতাৰ সুৱাস বিলাওঁতা হোৱা। এয়াই ব্ৰাহ্মণ জীৱনৰ অকুপেশ্বন (পেচা)। সদায় এইটো অকুপেশ্বনতে ব্যস্ত হৈ থাকিবা।

বৰদান:
পিতা ব্ৰহ্মাৰ সমান জীৱন মুক্ত স্থিতিৰ অনুভৱ কৰোঁতা কৰ্মৰ বন্ধনৰ পৰা মুক্ত হোৱা

পিতা ব্ৰহ্মাই কৰ্ম কৰিও কৰ্মৰ বন্ধনত আৱদ্ধ নহ’ল। সম্বন্ধ পালন কৰিও সম্বন্ধৰ বন্ধনত বান্ধ নাখালে। তেওঁ ধন আৰু সাধনৰ বন্ধনৰ পৰাও মুক্ত হৈ থাকিল, দায়িত্ব পালন কৰিও জীৱন মুক্ত স্থিতিৰ অনুভৱ কৰিলে। এনেদৰেই ফলো ফাদাৰ কৰা। কোনো ধৰণৰ অতীতৰ হিচাপ-নিকাচৰ বন্ধনত বান্ধ খাব নালাগে। সংস্কাৰ, স্বভাৱ, প্ৰভাৱ আৰু হেঁচাৰ বন্ধনতো নাহিবা তেতিয়া কৰ্মবন্ধন মুক্ত, জীৱনমুক্ত বুলি কোৱা হ’ব ।

স্লোগান:
নিজৰ আত্মিক বৃত্তিৰ দ্বাৰা প্ৰবৃত্তিৰ সকলো পৰিস্থিতিক সলনি কৰি দিয়া।