22.12.18       Morning Assame Murli        Om Shanti      BapDada       Madhuban


" মৰমৰ সন্তানসকল – এই পঢ়াশালিলৈ আহি লে তোমালো কৰ প্ৰত্যক্ষফল প্ৰাপ্তি হয় , এ টি এ টি জ্ঞান ৰত্ন লাখ - লাখ মূল্যৰ সম্পত্তিৰ সমান , যি পিতাই প্ৰদান কৰে ”

প্ৰশ্ন:
বাবাই যি ৰাগি আনি দিয়ে , সেয়া কিয় কমি যায় ? ৰাগি যাতে সদায় বাঢ়ি থাকে তাৰ উপায় কি ?

উত্তৰ:
ৰাগি তেতিয়া কমি যায় যেতিয়া বাহিৰলৈ গৈ কুটুম্ব পৰিবাৰসকলৰ মুখলৈ চোৱা। নিৰ্মোহী হৈ উঠা নাই। ৰাগি যাতে সদায় বাঢ়ি থাকে তাৰ বাবে সদায় পিতাৰ সৈতে বাৰ্তালাপ কৰিবলৈ শিকা। বাবা, মই আপোনাৰ আছিলো, আপুনি মোক স্বৰ্গলৈ পঠিয়ালা, মই 21 জন্ম সুখ ভোগ কৰিলো, আকৌ পুনৰ দুখী হৈ পৰিলো। এতিয়া মই পুনৰ সুখৰ উত্তৰাধিকাৰ ল’বলৈ আহিছো। নিৰ্মোহী হ’লে ৰাগি লাগি থাকিব।

গীত:
মৰি ব বিচাৰো তোমাৰ দুৱাৰদলি তে ..... ( মৰনা তেৰি গলি মে ……….)

ওঁম্ শান্তি।
এয়া কাৰ কথা শুনিলা? গোপ-গোপীসকলৰ। কাৰ বাবে তেনেকৈ কয়? পৰমপিতা পৰমাত্মা শিৱবাবাৰ কাৰণে। নামটো নিশ্চয় লাগিব নহয় জানো। এনেকৈ কয় – বাবা, আমি আপোনাৰ ডিঙিৰ মালা হ’বলৈ জীৱন্তে আপোনাৰ হৈ যাওঁ। আপোনাক স্মৰণ কৰিলেই আমি আপোনাৰ ডিঙিৰ মালা হ’মগৈ। ৰুদ্ৰ মালাতো প্ৰসিদ্ধ হয়। পিতাই বুজাইছে - সকলো আত্মাই ৰুদ্ৰৰ মালা হয়। এয়া আত্মিক বৃক্ষ। সেয়া হৈছে বংশাৱলী সম্পৰ্কীয় মনুষ্যৰ বৃক্ষ, এয়া হৈছে আত্মাসকলৰ বৃক্ষ। বৃক্ষত শাখাও আছে। দেৱী-দেৱতাৰ শাখা, ইছলামীসকলৰ শাখা, বৌদ্ধিসকলৰ শাখা। এই কথাবোৰ আৰু আন কোনেও বুজাব নোৱাৰে। গীতাৰ ভগৱানেহে শুনায়। তেৱেঁই জন্ম-মৰণ ৰহিত হয়। তেওঁক অজন্মা বুলি ক’ব নোৱাৰি। মাথো তেওঁ জন্ম-মৰণত নাহে। তেওঁৰ স্থূল বা সূক্ষ্ম শৰীৰ নাই। মন্দিৰতো শিৱলিংগকহে পূজা কৰা হয়, তেওঁকেই পৰামাত্মা বুলি কোৱা হয়। দেৱতাসকলৰ আগতহে গৈ মহিমা গায়। ব্ৰহ্মা পৰামাত্মায়ে নমঃ বুলি কেতিয়াও নকয়। শিৱকেই সদায় পৰামাত্মা বুলিবুজে। শিৱ পৰামাত্মা নমঃ বুলি ক’ব। সেয়া হৈছে মুলবতন আৰু সূক্ষ্মবতন আৰু এয়া হৈছে স্থূলবতন।

এতিয়া তোমালোক সন্তানসকলে জানা যে ইয়াত সেই জ্ঞান নাই যে পৰামাত্মা সৰ্বব্যাপি হয়। যদি তেওঁৰ মাজতো পৰামাত্মা থাকিলহেঁতেন তেনেহ’লে তেওঁকো পৰামাত্মা নমঃ বুলি কোৱা হ’ব। শৰীৰত থাকিলে পৰামাত্মা নমঃ বুলি নকয়। প্ৰকৃততে শব্দবোৰ হৈছেই - মহান আত্মা, পূণ্য আত্মা, পাপ আত্মা...........। মহান পৰামাত্মা বুলি কোৱা নহয়। পূণ্য পৰমাত্মা অথবা পাপ পাৰমাত্মা শব্দও নাই। এয়াতো বুজিবলগীয়া কথা। একমাত্ৰ তোমালোক সন্তানসকলেহে জানা যে এইখন পঢ়াশালীলৈ আহিলে প্ৰত্যক্ষ ফল দিওঁতাজনৰ প্ৰাপ্তি হয়। এই পঢ়াৰ দ্বাৰা আমি ভৱিষ্যতে দেৱী-দেৱতা হ’মগৈ আৰু কোনেও এনেদৰে ক’ব নোৱাৰে। মনুষ্যৰ পৰা দেৱতাতো তোমালোক হোৱা। দেৱতাসকলৰ ভিতৰত প্ৰসিদ্ধ হৈছে লক্ষ্মী-নাৰায়ণ, সেইবাবে সত্য নাৰায়ণৰ কথা বুলি কোৱা হয়। নাৰায়ণৰ সৈতে লক্ষ্মীও নিশ্চয় থাকিব। সত্য ৰামৰ কথা বুলি কোৱা নহয়। সত্য নাৰায়ণৰ কথা বুলি কোৱা হয়। বাৰু, তাৰ দ্বাৰা কি হ’ব? নৰৰ পৰা নাৰায়ণ হ’বাগৈ। বেৰিষ্টাৰৰ কথা শুনিলে বেৰিষ্টাৰ হ’বাগৈ। ইয়াত তোমালোক আহাই ভৱিষ্যত 21 জন্মৰ প্ৰাপ্তিৰ বাবে। ভৱিষ্যত 21 জন্মৰ প্ৰাপ্তিও তেতিয়াহে হয় যেতিয়া সংগমযুগ আহে। তোমালোকে জানা যে আমি আহিছো পিতাৰ পৰা সত্যযুগী ৰাজধানীৰ উত্তৰাধিকাৰ ল’বলৈ। কিন্তু প্ৰথমতে এইটো দৃঢ় নিশ্চয় হ’ব লাগিব যে শিৱবাবা আমাৰ পিতা হয়। এই ব্ৰহ্মাৰো তেওঁ হৈছে পিতা। গতিকে বি.কে. সকলৰ ককা হৈ গ’ল। এই পিতাই (ব্ৰহ্মা) কয় - এয়া মোৰ সম্পত্তি নহয়। ককাৰ সম্পত্তি তোমালোকে লাভ কৰা। শিৱবাবাৰ ওচৰত জ্ঞান ৰত্ন ৰূপী ধন আছে। এটি এটি ৰত্ন লাখ-লাখ মুল্যৰ সম্পত্তিৰ সমান। ইয়াৰ মূল্য ইমানেই বেছি যে 21 জন্মৰ বাবে ৰাজ্য-ভাগ্য কাৰো সপোনতো নাথাকিব। লক্ষ্মী-নাৰায়ণৰ পূজা আদি যদিও কৰি আহিছে কিন্তু এয়া কোনোৱে নাজানে যে এওঁলোকে এই পদ কেনেকৈ লাভ কৰিলে? সত্যযুগৰ আয়ুস লাখ বছৰ বুলি কৈ দিছে সেইবাবে একোৱে বুজিব নোৱাৰে। এতিয়া তোমালোকে জানা যে তেওঁলোকে ৰাজ্য কৰা 5000 বছৰ হ’ল। আকৌ কাহিনী এক চনৰ পৰা আৰম্ভ হোৱা বুলি কোৱা হয়। বহু বছৰ আগতে…….. এই ভাৰততে লক্ষ্মী-নাৰায়ণৰ ৰাজ্য আছিল। ভাৰতক বৈকুন্ঠ, স্বৰ্গ বুলি কোৱা হয়। এয়া কাৰোৱে বুদ্ধিত নাই। এতিয়া তোমালোক সন্তানসকলে জানা যে কল্পৰ আয়ুস হৈছে 5 হাজাৰ বছৰ। এই শাস্ত্ৰবোৰত যি লিখা আছে এই সকলোবোৰো ড্ৰামাত নিৰ্ধাৰিত হৈ আছে। এইবোৰ শুনি একো ফল পোৱা নাযায়। কিমান উদ্যাপন কৰি থাকে। জগত অম্বাতো এগৰাকীয়েই কিন্তু তেওঁৰ কিমান মূৰ্তি সাজে। জগত অম্বা সৰস্বতী হৈছে ব্ৰহ্মাৰ জীয়ৰী। বাকী আঠ-দহ ভূজাতো নাথাকে। পিতাই কয় – এই সকলোবোৰ ভক্তিমাৰ্গৰ বিশাল সামগ্ৰী। জ্ঞানত এয়া একোৱে নাই, মৌন হৈ থাকিব লাগে। পিতাক স্মৰণ কৰিব লাগে। এনেকুৱা বহুত সন্তান আছে যিয়ে কেতিয়াও দেখাও নাই। লিখে যে বাবা আপুনি মোক চিনি নাপায় কিন্তু মই আপোনাক ভালদৰে জানো। আপুনি সেইজনেই পিতা, মই আপোনাৰ পৰা উত্তৰাধিকাৰ লৈহে এৰিম। ঘৰত বহিও বহুতৰে সাক্ষাৎকাৰ হয়। সাক্ষাৎকাৰ নহ’লেও লিখি থাকে। বাবাৰ স্মৃতিত ল’ভলীন হৈ যায়। পিতাই হৈছে সৎগতি দাতা। তেওঁৰ প্ৰতি কিমান মৰম থাকিব লাগে। মাঁ-পিতাৰ সৈতে সন্তানসকল লিপিট খাই থাকে কাৰণ মাঁ-পিতাই সন্তানসকলক বহুত সুখ দিয়ে। কিন্তু আজিকালিৰ মাঁ-পিতাই কোনো সুখ নিদিয়ে আৰু বেছিকৈহে বিকাৰত আৱদ্ধ কৰি দিয়ে। পিতাই কয় - পাষ্ট ইজ পাষ্ট (যি হৈ গ’ল সেয়া অতীত হৈ গ’ল)। এতিয়া তোমালোকে শিক্ষা পোৱা - সন্তানসকল, কাম-কটাৰীৰ কথা এৰি এতিয়া পবিত্ৰ হোৱা, কিয়নো এতিয়া তোমালোক কৃষ্ণপুৰীলৈ যাব লাগিব। কৃষ্ণৰ ৰাজ্য হৈছেই সত্যযুগত। মনুষ্যই কৃষ্ণক দ্বাপৰত দেখুৱাই দিছে। এনেকুৱা জানো হ’ব যে সত্যযুগৰ ৰাজকুমাৰে দ্বাপৰত আহি গীতা শুনাব। তেওঁতো শ্ৰী নাৰায়ণ হৈ সত্যযুগত ৰাজত্ব কৰিব লাগে।

ভগৱানুৱাচ - এই সময়ত সকলো মনুষ্যমাত্ৰই আসুৰী স্বভাৱৰ। তেওঁলোকক দৈৱী স্বভাৱৰ কৰি তুলিবলৈ গীতাৰ ভগৱান আহে। সেই পিতাৰ সলনি সন্তানৰ নাম লিখি দিলে যিজন সন্তানক পুনৰ দ্বাপৰত লৈ আহিছে। এয়াও বহুত ডাঙৰ ভুল। যদি তেনে হয় তেতিয়া হ’লে যাদৱ আৰু পাণ্ডৱ সিদ্ধ নহয়। সেয়েহে পিতাই কয় - সন্তানসকল, তোমালোক উচ্চ দৈৱী কূলৰ আছিলা, আকৌ তোমালোকৰ এনে অৱস্থা কিয় হ’ল? এতিয়া পুনৰ তোমালোকক দেৱতা কৰি তোলো। মনুষ্যই মনুষ্যক স্বৰ্গৰ ৰজা কৰি তুলিব নোৱাৰে। মনুষ্যই জানো স্বৰ্গৰ স্থাপনা কৰিব! আত্মাক পাৰামাত্মা বুলি কোৱাটো কিমান ডাঙৰ ভুল। সন্ন্যাসীয়েতো মনুষ্যৰ পৰা দেৱতা কৰি তুলিব নোৱাৰে। এয়াতো পিতাৰেই কাম। আৰ্য সমাজীয়ে আৰ্য সমাজী কৰি তুলিব। খ্ৰীষ্টিয়ানে খ্ৰীষ্টিয়ান কৰি তুলিব। এইদৰে যাৰেই ওচৰত যোৱা তেওঁলোকে তেনেকুৱাই কৰি তুলিব। দেৱতা ধৰ্ম হৈছেই সত্যযুগৰ, সেয়েহে পিতা সংগমযুগত আহিব লাগে। এয়া মহাভাৰতৰ যুদ্ধ, এই যুদ্ধৰ দ্বাৰাই তোমালোকৰ বিজয় হয়। বিনাশৰ পিছত পুনৰ জয়-জয়কাৰ হ’ব। তোমালোকেতো জানা যে বিনাশো নিশ্চয় হ’ব। আজিৰ যুগত কোনোবা সিংহাসনত বহিলে তেওঁক আতৰাবলৈ জানো সময় লাগে। ইয়াক জানো স্বৰ্গ বুলি কোৱা হ’ব? এয়াতো পুৰা নৰক। ইয়াক স্বৰ্গ বুলি কোৱাটো ভুল। মনুষ্য কিমান দুখী হৈ পৰিছে। আজি কোনোবা জন্মিলে আনন্দ-সুখ আৰু মৰিলে দুখ। ইয়াততো সকলোৰে প্ৰতি নিৰ্মোহী হ’ব লাগে। নহ’লে বাবাই সেৱাত যাবলৈ কেতিয়াও নকয়। বাবাই কয় - মইতো নিৰ্মোহী হওঁ। কোনো বস্তুৰ প্ৰতি মোহ কিয় ৰাখিম। মই জানো গৃহস্থী হওঁ!

তোমালোক সন্তানসকলে জানা যে নিশ্চয় এই খেৰৰ জুমুঠি ৰূপী দুনিয়াত জুই লাগিব, বিনাশ হওঁতে জানো সময় লাগে! তোমালোকে কৰ’বাত ভাষণ কৰিলে বুজোৱা যে ইয়ালৈ আহি বেহদৰ পিতাৰ পৰা উত্তৰাধিকাৰ লোৱা। হদৰ পিতাৰ পৰা হদৰ উত্তৰাধিকাৰ পোৱা যায়। তোমালোকে 63 জন্ম এইখন নৰকত লৈছা। মই 21 জন্মৰ বাবে তোমালোকক স্বৰ্গৰ উত্তৰাধিকাৰ দিবলৈ আহিছো। এতিয়া কোৱা ৰাৱণৰ উত্তৰাধিকাৰ ভাল নে ৰামৰ? যদি ৰাৱণৰেই ভাল তেন্তে জ্বলোৱা কিয়? শিৱবাবাক জানো কেতিয়াবা জ্বলোৱা? কৃষ্ণকো জানো জ্বলোৱা। এয়াতো হৈছেই ৰাৱণ সম্প্ৰদায়। বিকাৰৰ দ্বাৰা জন্ম লয়। এয়া হৈছে বেশ্যালয়, বিষয় সাগৰ। সেয়া হৈছে নিৰ্বিকাৰী শিৱালয়, অমৃত সাগৰ। ক্ষীৰ সাগৰত বিষ্ণুক দেখুওৱা হয় নহয় জানো। এতিয়া ক্ষীৰ সাগৰ জানো সঁচাকৈ থাকে। গাখীৰতো বাৰু গৰুৰ পৰা পোৱা যায়। চোৱা, এনেকৈ কয় যে ঈশ্বৰ সৰ্বব্যাপী, আকৌ নিজকে শিব’হম বুলি কয় কাৰণ নিজে পবিত্ৰ হৈ থাকে, আনক জানো এনেদৰে ক’ব - তোমাৰ তাত ঈশ্বৰ আছে, তোমাৰ তাত নাই কাৰণ তুমি পতিত হোৱা। আত্মাই কয় - মই এতিয়া পৰমপিতা পৰামাত্মাৰ দ্বাৰা পাৱন হৈ আছো, তাৰ পিছত পাৱন হৈ পুনৰ ৰাজ্য কৰিম। তোমালোকে অনেক বাৰ উত্তৰাধিকাৰ লৈছা আৰু হেৰুৱাইছা। এই ড্ৰামাৰ চক্ৰ বুদ্ধিত নিশ্চয় হৈ গৈছে। পিতাই বুজায় - তোমালোক সকলো পাৰ্বতী, মই শিৱ। কথা আদি এই সময়ৰেই হয়। সূক্ষ্মবতনততো কথা আদি নাথাকে। অমৰকথা তোমালোকক শুনায় অমৰপুৰীৰ মালিক কৰি তুলিবলৈ। সেয়া হৈছে অমৰলোক, তাততো সুখেই সুখ আছে, মৃত্যুলোকত আদি-মধ্য-অন্ত দুখ। কিমান ভালকৈ বুজোৱা হয়। যিয়ে কল্প আগতে পিতাৰ পৰা উত্তৰাধিকাৰ প্ৰাপ্ত কৰিছিল, তেওঁলোকৰহে এতিয়া পুৰুষাৰ্থ চলে। এই সময়লৈকে যি মিছনেৰী (ধৰ্ম প্ৰচাৰ) চলে, আগতেও ইমানেই চলিছিল। যদিও বাবাই কয় যে তোমালোকে সেৱা ঠাণ্ডা কৰি তুলিছা কিন্তু এইটোও বুজায় যে কল্পৰ আগতে তোমালোকে যি সেৱা কৰিছিলা সেয়াই পুনৰ কৰা। পুৰুষাৰ্থো কৰি থাকিব লাগে। সৰু সৰু দীপকবোৰ ধুমুহাই অস্থিৰ কৰি দিব। নাৱৰীয়াতো সকলোৰে এজনেই পিতা। প্ৰবচনো আছে - নাওঁ মোৰ পাৰ লগোৱা.......... ড্ৰামাত হ’বলগীয়াবিলাক এইদৰেই নিৰ্ধাৰিত হৈ আছে। সকলোৱে সেই পুৰণি দুনিয়াৰ ফালে ধাৱমান হৈ আছে। ইয়াত বহুত কম সংখ্যক আছে। তোমালোক সংখ্যাত কিমান তাকৰীয়া। পিছলৈ যদিও বহুত আহিব তথাপি দিন আৰু ৰাতিৰ পার্থক্য। সেই সকলোবোৰ ৰাৱণ সম্প্ৰদায়ৰ। পিতাই ৰাগিতো বহুত আনি দিয়ে, আকৌ বাহিৰত কুটুম্ব পৰিবাৰৰ মুখ দেখিলে ৰাগি কমি যায়। এনেকুৱা হ’ব নালাগে। আত্মাসকলক কোৱা হয় - তোমালোকে পিতাৰ সৈতে বাৰ্তালাপ কৰা - বাবা, মই আপোনাৰ আছিলো, আপুনি মোক স্বৰ্গলৈ পঠিয়াই দিছিল। 21 জন্ম ৰাজ্য কৰিলো আকৌ 63 জন্ম দুখ পালো। এতিয়া মই আপোনাৰ পৰা উত্তৰাধিকাৰ লৈহে এৰিম। বাবা, আপুনি কিমান ভাল। মই আপোনাক আধাকল্প পাহৰি গৈছিলো। বাবাই কয় - এয়াতো অনাদি পূৰ্ব নিৰ্ধাৰিত ড্ৰামা। মোৰো এয়া কৰ্তব্য। মই কল্পই কল্পই আহি তোমালোক সন্তানসকলক মায়াৰ পৰা মুক্ত কৰি ব্ৰাহ্মণ কৰি সৃষ্টিৰ আদি-মধ্য-অন্তৰ ৰহস্য শুনাও। মই তেতিয়াই আহোঁ যেতিয়া স্বৰ্গ স্থাপনা কৰাৰ সময় হয়। তোমালোক এতিয়া ফৰিস্তা হৈ আছা। পবিত্ৰতাৰো সাক্ষাৎকাৰ কৰায়। তোমালোক নিৰ্মোহী হ’ব লাগিব। বাবাক যদি কোনোবাই কয় - বাবা, মই সেৱালৈ যাওঁনে? তেতিয়া বাবাই ক’ব - যদি তুমি নিৰ্মোহী হোৱা তেন্তে মালিক হোৱা, য’লৈ যাব বিচৰা যোৱা। মূৰ্ছিত কিয় হোৱা। মালিক হোৱা, অন্ধক মাৰ্গ-দৰ্শন কৰাব লাগে। যদি নিৰ্মোহী নহয় তেতিয়া সোধে। নিৰ্মোহী হ’লে তেওঁ ৰৈ থাকিব নোৱাৰে, সেৱাত দৌৰি যাব। লক্ষ্য বহুত উচ্চ। পিতা সেৱাধাৰী সন্তানসকলৰ প্ৰতি বলিহাৰ হয়। প্ৰথম নম্বৰততো এই বাবা (ব্ৰহ্মাবাবা) আছিল নহয় জানো। ত্যাগতো সকলোৱে কৰে কিন্তু তথাপি এওঁ প্ৰথম নম্বৰত আছে।

বাবাই কয় যে দেহী-অভিমানী হোৱা অৰ্থাৎ নিজকে অশৰীৰী বুলি ভাবা। বেহদৰ পিতাই তোমালোকক 21 জন্মৰ উত্তৰাধিকাৰ দিয়ে। বাৰু, তেওঁ কেনেকৈ আহিল? লিখাও আছে - ব্ৰহ্মাৰ মুখেৰে ৰচনা ৰচে, তেন্তে নিশ্চয় ব্ৰহ্মাৰ শৰীৰতে আহিব। ব্ৰহ্মাকেই প্ৰজাপিতা বুলি কোৱা হয়, সেয়েহে সেই বেহদৰ পিতাৰ পৰা আহি উত্তৰাধিকাৰ লোৱা। এই কথাবোৰ বুজাবলৈ লাজ কৰাৰতো কোনো কথা নাই। বাৰু।

অতি মৰমৰ কল্পৰ পিছত পুনৰাই লগ পোৱা সন্তানসকলৰ প্ৰতি মাতা পিতা আৰু বাপদাদাৰ স্নেহপূৰ্ণ স্মৰণ আৰু সুপ্ৰভাত। আত্মিক পিতাৰ আত্মিক সন্তানসকলক নমস্কাৰ৷

ধাৰণাৰ বাবে মুখ্য সাৰ :-

(1) ব্ৰহ্মাবাবাৰ সমান ত্যাগত আগত নম্বৰ ল’ব লাগে। ৰুদ্ৰৰ ডিঙিৰ মালা হ’বলৈ জীৱন্তে বলিহাৰ হ’ব লাগে।

(2) সেৱাধাৰী হ’বলৈ নিৰ্মোহী হ’ব লাগে। অন্ধক মাৰ্গ-দৰ্শন কৰাব লাগে।

বৰদান:
দোৱা ( আশীৰ্বাদ ) আৰু দৱা ( দৰব ৰ ) দ্বাৰা দেহ আৰু মনৰ বেমাৰ ৰ পৰা মুক্ত হৈ থাকোঁতা সদায় সন্তুষ্ট আত্মা হোৱা

কেতিয়াবা শৰীৰৰ বেমাৰ হ’লেও শৰীৰৰ বেমাৰৰ বাবে মন যাতে অস্থিৰ নহয়। সদায় আন্দদত নাচি থাকা তেতিয়া শৰীৰো ঠিক হৈ যাব। মনৰ আনন্দেৰে শৰীৰক চলোৱা তেতিয়া দুয়োটা কচৰৎ হৈ যাব। সুখ হৈছে দোৱা আৰু কচৰৎ হৈছে দৰব। সেয়েহে দোৱা আৰু দৰবৰ দ্বাৰা শৰীৰ আৰু মনৰ বেমাৰৰ পৰা মুক্ত হৈ যাবা। আনন্দত যন্ত্ৰণাও পাহৰি যাবা। সদায় তন-মনেৰে সন্তুষ্ট হৈ থাকিবলৈ চিন্তা বেছিকৈ নকৰিবা। বেছিকৈ চিন্তা কৰিলে সময় অপচয় হয় আৰু আনন্দ নোহোৱা হৈ যায়।

স্লোগান:
বিস্তাৰতো সাৰ ক চোৱা ৰ অভ্যাস ক ৰা তেতিয়া স্থিতি সদায় একৰস হৈ থাকিব।