19/10/18       Morning Assame Murli        Om Shanti      BapDada       Madhuban


" মৰমৰ সন্তানসকল - পিতাৰ সৈতে সৰ্ব সম্বন্ধ ৰাখিলে বন্ধনমুক্ত হৈ যাবা , মায়াই বন্ধনত বান্ধে আৰু পিতাই বন্ধনৰ পৰা মুক্ত কৰি দিয়ে ”

প্ৰশ্ন:
নিৰ্বন্ধন কাক কোৱা হয়? নিৰ্বন্ধন হোৱাৰ উপায় কি?

উত্তৰ:-
নিৰ্বন্ধন অৰ্থাৎ অশৰীৰী৷ দেহসহিত দেহৰ কোনো সম্বন্ধই যাতে বুদ্ধিক নিজৰ ফালে আকৰ্ষিত নকৰে৷ দেহ-অভিমানতেই বন্ধন আছে৷ দেহী-অভিমানী হ’লে সকলো বন্ধন সমাপ্ত হৈ যাব৷ জীৱন্তে মৰি যোৱা মানেই হৈছে নিৰ্বন্ধন হোৱা৷ বুদ্ধিত যাতে থাকে যে এয়া অন্তিম সময়, নাটক পুৰা হ’ল, আমি পিতাৰ ওচৰলৈ যাওঁ গতিকে নিৰ্বন্ধন হৈ যাম৷

গীত:
যাৰ সংগী হৈছে ভগৱান …… ( জিচকা চাথী হে ভগৱান ……

ওঁম্ শান্তি!!
পিতাই সন্তানসকলক বুজায়৷ ইমানবোৰ সন্তান আছে যেতিয়া নিশ্চয় বেহদৰ পিতাও থাকিব৷ পিতাই বুজায় - কোৱাও হয় নিৰাকাৰ শিৱবাবা৷ ব্ৰহ্মাকো বাবা বুলি কোৱা হয়, বিষ্ণু বা শংকৰক বাবা বুলি কোৱা নহয়৷ শিৱক সদায় বাবা বুলি কোৱা হয়৷ শিৱৰ চিত্ৰ বেলেগ, শংকৰৰ চিত্ৰ বেলেগ৷ গীতো আছে “শিৱায়ে নমঃ”৷ আকৌ কোৱা হয় তুমি মাতা-পিতা…… এইটোও বুজোৱাতো বহুত সহজ যে যথাযথ নিৰাকাৰ শিৱকেই পিতা বুলি কোৱা হয়৷ তেওঁ হৈছে সকলো আত্মাৰ পিতা৷ শংকৰ বা বিষ্ণুতো নিৰাকাৰ নহয়৷ শিৱক নিৰাকাৰ বুলি কোৱা হয়৷ মন্দিৰত এই সকলোৰে চিত্ৰ আছে৷ ভক্তি মাৰ্গত কিমান চিত্ৰ আছে৷ উচ্চৰো উচ্চ চিত্ৰ দেখুওৱা হয় শিৱবাবাৰ, তাৰ পিছত ব্ৰহ্মা, বিষ্ণু, শংকৰৰ চিত্ৰ দেখুওৱা হয়৷ তেওঁলোকৰো ৰূপ আছে৷ জগত অম্বা, জগত পিতাৰো ৰূপ আছে৷ লক্ষ্মী-নাৰায়ণৰো সাকাৰী ৰূপ আছে৷ বাকী একমাত্ৰ ভগৱানেই হৈছে নিৰাকাৰ৷ কিন্তু তেওঁক কেৱল গড বুলি কোৱা বাবে মনুষ্য মূৰ্ছিত হৈ যায়৷ সোধা - ভগৱান তোমাৰ কি হয়, তেতিয়া ক’ব - পিতা হয়৷ গতিকে এইটো সিদ্ধ কৰি শুনাব লাগে যে গড ফাদাৰ হয়৷ ফাদাৰে ৰচনা কৰে যেতিয়া মাদাৰো লাগিব৷ মাদাৰ অবিহনে সৃষ্টি কেনেকৈ ৰচিব৷ সেই ফাদাৰ কেতিয়া আহিব? সকলোৱে আহ্বান কৰে - হে পতিতক পাৱন বনাওতা, আহা৷ এতিয়াতো গোটেই দুনিয়া পতিত৷ পতিত হ’লেহে আহি পাৱন বনাব নহয় জানো৷ ইয়াৰ দ্বাৰা এইটো সিদ্ধ হয় যে পিতা পতিত দুনিয়াত নিশ্চয় আহিব লাগে৷ কিন্তু ড্ৰামা অনুসৰি এয়া কোনেও বুজিব নোৱাৰে৷ নুবুজিলেহে পিতাই আহি বুজাব৷ পিতাই বহি সন্তানসকলক বুজায়৷ ভাৰততেই গোৱা হয় জ্ঞান আৰু ভক্তি, আকৌ কোৱা হয় ব্ৰহ্মাৰ দিন আৰু ব্ৰহ্মাৰ ৰাতি৷ ৰাতি ঘোৰ অন্ধকাৰ হয়৷ গায়নো আছে জ্ঞান অঞ্জন (জ্ঞানৰ মলম) সৎগুৰুৱে দিলে, অজ্ঞান অন্ধকাৰ বিনাশ হ’ল৷ মনুষ্যতো ইমানখিনি অজ্ঞানতাত আছে যাৰ কাৰণে পিতাকো চিনি নাপায়৷ এওঁলোকৰ দৰে অজ্ঞানী আৰু কোনো নাই৷ পৰমপিতা, অ’ গড ফাদাৰ বুলি কৈ যদি তেওঁক নাজানেই তেন্তে তেওঁৰ দৰে অজ্ঞানী আৰু কোনো নহয়৷ সন্তানসকলে পিতা বুলি কৈ যদি আকৌ কয় যে আমি তেওঁৰ পেছা (কৰ্তব্য), নাম, ৰূপ আদি একো নাজানো তেন্তে তেওঁলোকক মূৰ্খ বুলি কোৱা নহ’ব জানো৷ এয়াই ভাৰতবাসীৰ ভুল যে ফাদাৰ বুলি কৈয়ো তেওঁৰ বিষয়ে নাজানে৷ এনেকৈ গায় – অ’ গড ফাদাৰ, আহি পতিতসকলক পাৱন কৰি তোলা, দুখৰ পৰা মুক্ত কৰা, দুখ আতৰাই সুখ দিয়া৷ পিতা এবাৰেই আহে৷ এয়া তোমালোকে ক্ৰমানুসৰি জানা৷ কোনেও নুবুজে যে আমি পিতাৰ পৰা পুৰা উত্তৰাধিকাৰ ল’ব লাগে৷

পিতাৰ সম্পূৰ্ণ পৰিচয় নাই সেই কাৰণে কয় - কি কৰো, বন্ধনত আছো৷ জীৱন্তে মৰি যাবলৈ যদি শিকি যোৱা তেন্তে তোমালোকৰ বন্ধন শেষ হৈ যাব৷ মনুষ্য অকস্মাৎ মৃত্যুমুখত পৰিলে বন্ধন চিঙি যায়৷ এতিয়াতো সকলোৰে বন্ধন চিঙিব৷ তোমালোকে জীৱন্তে নিৰ্বন্ধন অৰ্থাৎ অশৰীৰী হ’ব লাগে৷ পিতাই কয় - এই শৰীৰৰ বন্ধন আদিক পাহৰি যোৱা৷ নিজকে আত্মা বুলি ভাবি মোক পিতাক স্মৰণ কৰা৷ বাকী বন্ধন তেতিয়া আহে যেতিয়া তোমালোকে দেহ-অভিমানী হৈ যোৱা আকৌ কোৱা – কেনেকৈ বন্ধনৰ পৰা মুক্ত হওঁ? পিতাই কয় - গৃহস্থ ব্যৱহাৰতে থাকা কিন্তু বুদ্ধিত যাতে থাকে - আমি উভতি যাব লাগিব৷ যিদৰে নাটকৰ যেতিয়া অন্ত পৰে তেতিয়া ভাওৰীয়াসকল নাটকৰ পৰা উপৰাম হৈ যায়৷ ভূমিকা পালন কৰি থাকোতে বুদ্ধিত থাকে - আৰু অলপ সময় বাকী আছে, এই ভূমিকা পালন কৰি ঘৰলৈ যাম৷ তোমালোকেও এয়া বুদ্ধিত ৰাখিব লাগে - এতিয়া অন্তিম সময়, আমি দৈৱী সম্বন্ধলৈ গৈ আছো৷ এই পুৰণি দুনিয়াত থাকিও বুদ্ধিত থাকিব লাগে যে আমি পিতাৰ ওচৰলৈ গৈ আছো৷ গায়নো কৰে যে মই তোমাৰ প্ৰতি বলিহাৰ হ’ম৷ জীৱন্তে তোমাৰ হৈ যাম৷ বাকী দেহ সহিত দেহৰ যি সম্বন্ধ আছে সেয়া পাহৰি আমি তোমাৰ সৈতেই সম্বন্ধ ৰাখিম৷ সম্বন্ধ আছে যদি স্মৰণ কৰা, মৰম কৰা। পিতাৰ সৈতে অথবা নিজৰ প্ৰিয়তমৰ সৈতে বুদ্ধিযোগ লগোৱা৷ তেতিয়া তোমালোকৰ ওপৰত যি মামৰৰ প্ৰলেপ পৰিছে সেয়া আতৰি যাব৷ যোগৰতো গায়ন আছে নহয় জানো। বাকী সকলো দৈহিক যোগ - মামা, খুৰা, ককা, গুৰু-গোঁসাই আদি সকলোৰে সৈতে যোগ ৰাখে৷ পিতাই কয় - এই সকলোৰে পৰা যোগ আতৰাই মোক এজনক স্মৰণ কৰা৷ যোগ একমাত্ৰ মোৰ সৈতে লগোৱা৷ দেহ-অভিমানত নাহিবা৷ দেহৰ দ্বাৰা কৰ্ম কৰিও এইটো নিশ্চয় কৰা যে আমি ভূমিকা পালন কৰি আছো৷ এই পুৰণি দুনিয়াৰ এতিয়া অন্ত হ’ব, এতিয়া আমি পুণৰ উভতি যাব লাগিব, দেহ সহিত দেহৰ সকলো সম্বন্ধৰ পৰা উপৰাম হ’ব লাগে৷ এইদৰে নিজৰ সৈতে বাৰ্তালাপ কৰিব লাগে৷ এতিয়াতো পিতাৰ ওচৰলৈ যাব লাগিব৷ কাৰোবাৰ স্ত্ৰীৰ বন্ধন আছে, কাৰোবাৰ পতিৰ বন্ধন আছে, কাৰোবাৰ অইন কিবা বন্ধন আছে৷ বাবাইতো উপায় বহুত দিয়ে৷ কৈ দিয়া - আমি পৱিত্ৰ হৈ ভাৰতক নিশ্চয় পৱিত্ৰ কৰি তুলিব লাগে৷ আমি পৱিত্ৰ হৈ তন-মন-ধনেৰে সেৱা কৰো৷ কিন্তু প্ৰথমে নিৰ্মোহী হোৱা উচিত৷ মোহ নষ্ট হ’লে চৰকাৰক পত্ৰ লিখা, তেতিয়া চৰকাৰেও তোমালোকক সহযোগ দিব৷ ভগৱানুবাচ (ভগৱানে কয়)- কাম মহাশত্ৰু, আমি তাৰ ওপৰত জয়লাভ কৰি পৱিত্ৰ হৈ থাকিব বিচাৰো৷ পিতাৰ আদেশ যে পৱিত্ৰ হ’লে স্বৰ্গৰ মালিক হ’বাগৈ৷ আমাৰ বিনাশ আৰু স্থাপনৰ সাক্ষাৎকাৰ হৈছে, এতিয়া পৱিত্ৰ হোৱাৰ ক্ষেত্ৰত এইবোৰে আমাক বাধা প্ৰদান কৰে, প্ৰহাৰ কৰে৷ মইতো ভাৰতৰ সঁচা সেৱাত ব্ৰতী হৈ আছো৷ এতিয়া মোক শৰণ দিয়া৷ কিন্তু দৃঢ় নিৰ্মোহী হ’ব লাগিব৷ সন্যাসীসকলেতো ঘৰবাৰী এৰি থৈ গুছি যায়৷ ইয়াততো একেলগে থাকি নিৰ্মোহী হ’ব লাগে৷ সন্যাসীসকলৰ মাৰ্গ বেলেগ৷ মনুষ্যই কয়ো যে গৃহস্থ্য ব্যৱহাৰত থাকিও আমাক এনেকুৱা জ্ঞান দিয়া যাতে আমি ৰজা জনকৰ দৰে মুক্তি, জীৱনমুক্তি প্ৰাপ্ত কৰো। সেয়াইতো এতিয়া তোমালোকে পোৱা৷

বাবাই কয় - এওঁ মোৰ যুগল, এওঁৰ মুখৰ দ্বাৰা মই প্ৰজা ৰচনা কৰো৷ প্ৰজাপিতা ব্ৰহ্মাৰ মুখৰ দ্বাৰাই কয়৷ শিৱবাবাই তোমালোকক কয় - তোমালোক মোৰ নাতি৷ এওঁ (ব্ৰহ্মাই) আকৌ কয় - তোমালোক মোৰ সন্তান হৈ শিৱবাবাৰ নাতি হোৱা৷ উত্তৰাধিকাৰ তেওঁৰ (শিৱ) পৰা পোৱা যায়৷ স্বৰ্গৰ উত্তৰাধিকাৰ কোনো মনুষ্যই দিব নোৱাৰে৷ নিৰাকাৰেই দিয়ে৷ গতিকে ভক্তি বেলেগ আৰু জ্ঞান বেলেগ৷ ভক্তিততো বেদ-শাস্ত্ৰ পঢ়ে, যজ্ঞ-তপ, দান-পুণ্য আদি কৰোতে বহুত খৰচ হয়, এই সকলোবোৰ হৈছে ভক্তিৰ সামগ্ৰী৷ ভক্তি আৰম্ভ হয় দ্বাপৰৰ পৰা৷ দেৱী-দেৱতা যেতিয়া বাম মাৰ্গত আহি পতিত হৈ যায় তেতিয়া আকৌ দেৱী-দেৱতা বুলি ক’ব নোৱাৰে কিয়নো দেৱতাসকলতো সম্পূৰ্ণ নিৰ্বিকাৰী আছিল৷ বাম মাৰ্গত যোৱাৰ বাবে বিকাৰী হৈ পৰে৷ গতিকে এনেকৈ কোৱা হ’ব যে দেৱতা ধৰ্মাৱলম্বীসকল বাম মাৰ্গত আহি পতিত হৈ পৰিছে৷ পতিতক দেৱতা বুলি ক’ব নোৱাৰি, সেয়েহে আকৌ হিন্দু নাম ৰখা হৈছে৷ বেদ-শাস্ত্ৰত আৰ্য নাম ৰাখি দিছে৷ আৰ্য নামটি এই ভাৰতখণ্ডৰ বাবে৷ এতিয়া এই শব্দটি আহিল ক'ৰ পৰা? সত্যযুগততো আৰ্য শব্দটি নাছিল৷ কোৱাও হয় যে যীশুখ্ৰীষ্টৰ তিনি হাজাৰ বছৰ আগতে ভাৰতত দেৱী-দেৱতাসকল বহুত বিচক্ষণ আছিল পিছত সেই দেৱতাসকলেই যেতিয়া দ্বাপৰত বিকাৰী হৈ পৰে তেতিয়া অনা-আৰ্য বুলি কোৱা হয়৷ এজনে আৰ্য বুলি ক’লে আৰু সেই নামেই প্ৰসাৰ হৈ গ’ল৷ যেনেকৈ এজনে কৃষ্ণ ভগবানুৱাচ বুলি ক’লে অথবা লিখি দিলে আৰু সেয়াই মানি ল’লে৷ যদিও গায় যে শিৱায়ে নমঃ, তুমি মাতা-পিতা……কিন্তু তেওঁ কেনেকৈ মাতা-পিতা হয়, কেতিয়া ৰচনা ৰচে এয়া নাজানে৷ নিশ্চয় সৃষ্টিৰ আদিতে ৰচিছিল৷ এতিয়া সৃষ্টিৰ আদি বুলি কোনখিনি সময়ক কোৱা হ’ব? সত্যযুগক নে সংগমযুগক? সত্যযুগততো পিতা নাহে৷ সত্যযুগ আদিত লক্ষ্মী-নাৰায়ণ আহে৷ তেওঁলোকক সত্যযুগৰ মালিক কোনে বনালে? কলিযুগতো নাহে৷ এয়া হৈছে কল্পৰ সংগমযুগ৷ পিতাই কয় - মই প্ৰত্যেক কল্পৰ সংগমযুগত আহো যেতিয়া সকলো আত্মা পতিত হৈ পৰে অথবা সৃষ্টি পুৰণি হৈ পৰে৷ ড্ৰামাৰ চক্ৰ পুৰা হলেহে পিতা আহিব নহয় জানো৷ তোমালোক সন্তানসকল বহুত বুদ্ধিয়ক হ’ব লাগে, ধাৰণা কৰিব লাগে৷ এতিয়া কনফাৰেন্স (আলোচনা চক্ৰ) কৰে যে বেদ পঢ়িলে কি লাভ হয়? বেদ যদি পঢ়িব লাগে তেন্তে কিয় পঢ়িব লাগে? সিদ্ধান্ত একো কৰিব নোৱাৰে৷ পিছত পুনৰ সেই কনফাৰেন্সেই তাৰ পিছৰ বছৰো কৰে৷ সিদ্ধান্ত ল’বলৈ বহে কিন্তু একোৱেই নহয়৷ বিনাশৰ প্ৰস্তুতিও চলি থাকে৷ বোমা সাজি থাকে৷ এতিয়াতো হয়েই কলিযুগ৷ এই কথাবোৰ তোমালোক সন্তানসকলেহে জানা৷ তোমালোকৰ কথাই সুকীয়া৷ তোমালোকে জানা মনুষ্যই মনুষ্যক গতি-সৎগতি দিব নোৱাৰে৷ গায়নো কৰে - পতিত-পাৱন, তেন্তে নিজকে পতিত বুলি কিয় নাভাবে! এয়া হৈছে পতিত দুনিয়া, বিষয় সাগৰ৷ সকলোৱে জানো নাওৰীয়া হ’ব পাৰে!

এতিয়াও তোমালোক সন্তানসকলৰ সেই শক্তি অহা নাই যে সম্পুৰ্ণকৈ বুজাব পাৰা৷ এতিয়াও তোমালোক ইমান বুদ্ধিয়ক হৈ উঠা নাই৷ যোগো ইমান নাই৷ এতিয়ালৈকে সৰু কেচুৱাৰ দৰে কান্দি থাকা৷ মায়াৰ ধুমুহাত স্থিৰ হৈ থাকিব নোৱাৰা৷ দেহ-অভিমান বহুত আছে৷ দেহী-অভিমানী হ’ব পৰা নাই৷ বাবাইতো বাৰম্বাৰ কয় - নিজকে আত্মা বুলি বুজা৷ এতিয়া আমি উভতি যাব লাগিব৷ সকলো ভাওৰীয়া যিয়ে নিজৰ নিজৰ অভিনয় কৰি আছে সকলোৱে শৰীৰ এৰি ঘৰলৈ উভতি যাব৷ তোমালোকে সাক্ষী হৈ চোৱা৷ দেহধাৰী সম্বন্ধত, দেহৰ প্ৰতি মোহ কিয় ৰাখা? বিদেহী নোহোৱা৷ সেয়েহে বিকৰ্ম বিনাশ নহয়৷ পিতাক স্মৰণ কৰি থাকিলে অপাৰ সুখ প্ৰাপ্তি হ’ব৷ আমাক শিৱবাবাই পঢ়ায় তাৰ পিছত আমি দেৱী-দেৱতা হ’মগৈ গতিকে অপাৰ সুখত থাকিব লাগে৷

তোমালোকে জানা যে ভাৰতবাসী যেতিয়া সুখত আছিল তেতিয়া বাকী সকলো মনুষ্য নিৰ্বাণধাম, শান্তিধামত আছিল৷ এতিয়াতো কিমান কৌটি মনুষ্য আছে৷ এতিয়া তোমালোকে পুৰুষাৰ্থ কৰি আছা, জীৱনমুক্তিৰ বাবে৷ বাকী সকলো পুনৰ উভতি যাব৷ পুৰণি দুনিয়া সলনি হৈ নতুন দুনিয়া হ’ব৷ নতুনকৈতো পিতায়ে গঢ়িব৷ কলম লগাই আছে৷ এয়া হৈছে দৈৱী ফুলৰ কলম৷ কাঁইটৰ পৰা তোমালোক ফুল হোৱা৷ বাগিচা পুৰা তৈয়াৰ হৈ গ’লে এই কাঁইটৰ জংঘল শেষ হৈ যাব৷ ইয়াত জুই লাগিব৷ তাৰ পিছত আমি ফুলৰ বাগিচালৈ গুছি যাম৷ আমি কিয়নো মম্মা-বাবাক অনুসৰণ নকৰো৷ গায়নো আছে ফল’ ফাদাৰ-মাদাৰ (মাতা-পিতাক অনুসৰণ কৰা)৷ জানা যে এই মম্মা-বাবা, লক্ষ্মী-নাৰায়ণ হ’বগৈ৷ এওঁলোকেই 84 টা জন্ম পাৰ কৰিছে৷ তোমালোকৰো একেই৷ এওঁলোকৰ মূখ্য ভূমিকা৷ লিখাও হয় যে পিতা আহি সূৰ্যবংশী-চন্দ্ৰবংশী স্বৰাজ্য পুনৰ স্থাপনা কৰি আছে৷ কিমান বুজোৱা হয়, তথাপিও দেহ-অভিমান আতৰি নাযায়৷ মোৰ পতি, মোৰ সন্তান…… হেৰ’ এয়াতো পুৰণি দুনিয়াৰ পুৰণি সম্বন্ধ নহয় জানো৷ মোৰতো কেৱল এজন শিৱবাবা দ্বিতীয় কোনো নাই৷ সকলো দেহধাৰীৰ পৰা মমত্ব আতৰ কৰাটোও বহুত কঠিন হয়৷ পিতাই বুজি পায় - এওঁৰ মমত্ব আতৰ হোৱাতো কঠিন যেন লাগে৷ চেহেৰাই এনেকুৱা দেখিবলৈ পোৱা যায়৷ কুমাৰীসকল ভাল সহযোগী হয়৷

অচ্ছা, অতি মৰমৰ কল্পৰ পিছত পুনৰাই লগ পোৱা সন্তানসকলৰ প্ৰতি মাতা পিতা আৰু বাপদাদাৰ স্নেহপূৰ্ণ স্মৰণ আৰু সুপ্ৰভাত। আত্মাৰ পিতাৰ আত্মিক সন্তানসকলক নমস্কাৰ৷

ধাৰণাৰ বাবে মু খ্য সাৰ :-

(1) দেহ সহিত সকলোৰে পৰা মোহ আতৰাই বিদেহী হোৱাৰ পুৰুষাৰ্থ কৰিব লাগে৷ প্ৰত্যেক ভাওৰীয়াৰ ভূমিকা সাক্ষী হৈ চাব লাগে৷ বন্ধন-মুক্ত হ’ব লাগে৷

(2) এই পুৰণি দুনিয়াৰ পৰা উপৰাম হ’ব লাগে, নিজৰ সৈতে বাৰ্তালাপ কৰিব লাগে যে আমিতো এতিয়া উভতি যাব লাগিব৷ এতিয়া পুৰণি দুনিয়াৰ অন্তৰ সময়, আমাৰ পাৰ্ট পুৰা হ’ল৷

বৰদান:
ডবল লাইট স্থিতি ৰ দ্বাৰা উৰন্ত কলাৰ অনুভৱ কৰোতা সৰ্ব বন্ধনমুক্ত হোৱা

চলোতে-ফুৰোতে এইটোৱে স্মৃতিত থাকিব লাগে যে মই ডবল লাইট স্থিতিত থাকোঁতা ফৰিস্তা হওঁ৷ ফৰিস্তা অৰ্থাৎ উৰি থাকোঁতা, পাতল বস্তু সদায় ওপৰলৈ যায়, তললৈ নাহে৷ আধাকল্পতো তলতেই থাকিলা এতিয়া উৰাৰ সময় সেয়েহে পৰীক্ষা কৰা যে কোনো বোজা বা বন্ধনতো নাই? নিজৰ দুৰ্বল সংস্কাৰৰ, ব্যৰ্থ সংকল্পৰ, দেহ-ভাৱৰ বন্ধন বা বোজা বহুত সময় ধৰি চলিল গতিকে অন্তিমত তললৈ লৈ আহিব, সেয়েহে বন্ধনমুক্ত হৈ ডবল লাইট স্থিতিত থকাৰ অভ্যাস কৰা৷

স্লোগান:-
মনৰ দ্বাৰা সেৱা তে ৱেঁ ই কৰিব পাৰে যাৰ ওচৰত শুদ্ধ সংকল্পৰ শক্তি জমা আছে৷