10.11.2018 Morning
Assame Murli Om Shanti BapDada Madhuban
" মৰমৰ সন্তানসকল –
তোমালোকৰ সঁচা কথাৰ তীৰ তেতিয়াহে লাগিব যেতিয়া অন্তৰ সত্য আৰু স্বচ্ছ সচ্ছ হ ’ ব ,
তোমালোকে সত্য পিতাৰ সান্নিধ্য পাইছা সেয়েহে সত্য হোৱা ”
প্ৰশ্ন:
তোমালোক সকলোৱে
বিদ্যাৰ্থী হোৱা, তোমালোকে কোনটো কথাৰ প্ৰতি ধ্যান দিব লাগে?
উত্তৰ:
কেতিয়াবা কোনো
ভুল হ’লে সঁচা কথা কৈ দিব লাগে, সঁচা ক’লেহে উন্নতি হ’ব। তোমালোকে নিজৰ সেৱা অন্যৰ
দ্বাৰা কৰাব নালাগে। যদিহে সেৱা লোৱা তেন্তে প্ৰতিদানত কৰিবলগীয়া হ’ব। তোমালোক
বিদ্যাৰ্থীসকলে ভালকৈ পঢ়ি আনকো পঢ়োৱা তেতিয়া পিতাও আনন্দিত হ’ব। পিতা প্ৰেমৰ সাগৰ
হয় তেওঁৰ প্ৰেম এয়াই যে তোমালোক সন্তানসকলক পঢ়াই উচ্চ পদৱী দিয়ে।
গীত:
কোনে এই সকলো
খেল ৰচিলে ..... ( কিসনে য়হ সব খেল ৰচায়া ….)
ওঁম শান্তি।
আজি-কালি গীতা জয়ন্তী উদ্যাপনৰ বাতৰি আহে। এতিয়া গীতাৰ জন্ম কোনে দিলে, এয়া হৈছে
বিষয়। জয়ন্তী বুলি কয় যেতিয়া তেন্তে নিশ্চয় জন্মও হৈছিল। যিহেতু শ্ৰীমদ্ ভাগৱত গীতা
জয়ন্তী বুলি কয় তেন্তে নিশ্চয় তেওঁক জন্ম দিওঁতাও কোনোবা লাগিব নহয় জানো। সকলোৱে কয়
শ্ৰীকৃষ্ণ ভগৱানুবাচ। তেনেহ’লে শ্ৰীকৃষ্ণ প্ৰথমতে আহিব লাগিব, গীতা তাৰ পিছত হৈ যায়।
এতিয়া গীতাৰ ৰচয়িতা নিশ্চয় লাগিব। যদি গীতাৰ ৰচয়িতা বুলি শ্ৰীকৃষ্ণক কোৱা তেন্তে
প্ৰথমতে শ্ৰীকৃষ্ণ তাৰ পিছতহে গীতা অহা উচিত। কিন্তু শ্ৰীকৃষ্ণ শিশু আছিল তেওঁ গীতা
শুনাব নোৱাৰে। এইটো সিদ্ধ কৰিব লাগিব যে গীতাৰ জন্মদাতা কোন? এয়া অতি গূঢ় কথা।
কৃষ্ণইটো মাতৃ গৰ্ভৰ পৰা জন্ম লয়, তেওঁতো সত্যযুগৰ প্ৰথম ৰাজকুমাৰ। তেওঁ স্বয়ং
গীতাৰ দ্বাৰা ৰাজযোগ শিকি ৰাজকুমাৰ পদ পাইছে। এতিয়া গীতাৰ জন্মদাতা কোন? পৰমপিতা
পৰমাত্মা শিৱ নে শ্ৰীকৃষ্ণ? বাস্তৱতে শ্ৰীকৃষ্ণক ত্ৰিলোকী নাথ, ত্ৰিকালদৰ্শী বুলিও
ক'ব নোৱাৰি। ত্ৰিলোকীনাথ, ত্ৰিকালদৰ্শী বুলি এজনকে কোৱা হ’ব। ত্ৰিলোকীনাথ মানে
তিনিও লোকতে ৰাজ্য কৰে। মূল, সূক্ষ্ম আৰু স্থূল এই তিনিওখনক ত্ৰিলোক বুলি কোৱা হয়,
ইয়াক জানোতাজনেই ত্ৰিলোকীনাথ। ত্ৰিকালদৰ্শী হৈছে পৰমপিতা পৰমাত্মা শিৱ। এই মহিমা
পৰপিতাৰ, শ্ৰীকৃষ্ণৰ নহয়। কৃষ্ণৰ মহিমা হৈছে 16 কলা সম্পূৰ্ণ, সৰ্বগুণ সম্পন্ন…।
তেওঁক চন্দ্ৰমাৰ লগত তুলনা কৰা হয়। পৰমাত্মাক চন্দ্ৰমাৰ লগত তুলনা কৰা নহয়। তেওঁৰ
কৰ্তব্য বেলেগ। তেওঁ হৈছে গীতাৰ জন্মদাতা ৰচয়িতা। গীতাৰ জ্ঞান বা ৰাজযোগৰ দ্বাৰাহে
দেৱতাসকলৰ ক্ৰিয়েট (সৃষ্টি) হয়। মনুষ্যক দেৱতা কৰি তুলিবলৈ পিতা আহি জ্ঞান দিবলগীয়া
হয়। এতিয়া এয়া বুজাবলৈ অতি বুদ্ধিমান ব্ৰহ্মাকুমাৰ-কুমাৰীৰ প্ৰয়োজন। সকলোৱে একেধৰণে
বুজাব নোৱাৰে। কন্যাসকলো ক্ৰমানুসৰি। বিষয় বস্তুও এনেকুৱা ৰাখিব লাগে যে শ্ৰীমত
ভগৱত গীতাৰ জন্ম কোনে দিলে? ইয়াৰ বাবে পাৰ্থক্য বুজাব লাগে, ভগৱানটো এজনেই - পৰমপিতা
পৰমাত্মা শিৱ। সেই জ্ঞান সাগৰৰ দ্বাৰা জ্ঞান শুনি কৃষ্ণই এই পদ প্ৰাপ্ত কৰিছিল। সহজ
ৰাজযোগৰ দ্বাৰা এই পদ কেনেকৈ প্ৰাপ্ত কৰিলে সেয়া বুজাব লাগে। ব্ৰহ্মাৰ দ্বাৰাহে
পিতাই প্ৰথমে ব্ৰাহ্মণ ৰচে। সকলো বেদ-শাস্ত্ৰৰ সাৰ শুনায়। ব্ৰহ্মাৰ লগত ব্ৰহ্মা
মুখবংশাৱলীৰো প্ৰয়োজন। ব্ৰহ্মাইহে ত্ৰিকালদৰ্শীৰ জ্ঞান প্ৰাপ্ত কৰে। ত্ৰিলোকী অৰ্থাৎ
তিনিওলোকৰো জ্ঞান প্ৰাপ্ত কৰে। তিনিও কাল আদি, মধ্য, অন্তক একেলগে কোৱা হয় আৰু
তিনিলোক অৰ্থাৎ মূল, সূক্ষ্ম আৰু স্থূলবতন। এই শব্দবোৰ স্মৃতিত ৰাখিব লাগে। বহুত
সন্তানে পাহৰি যায়। দেহ অহঙ্কাৰ ৰূপী মায়াই পাহৰাই দিয়ে। গতিকে গীতাৰ ৰচয়িতা হৈছে
পৰমপিতা পৰমাত্মা শিৱ, কৃষ্ণ নহয়। পৰমপিতা পৰমাত্মাহে ত্ৰিকালদৰ্শী তথা ত্ৰিলোকীনাথ
হৈ গ’ল। কৃষ্ণ বা লক্ষ্মী-নাৰায়ণৰ এই জ্ঞান নাথাকেই। হয়, যিয়ে এই জ্ঞান পিতাৰ পৰা
প্ৰাপ্ত কৰিলে তেওঁ বিশ্বৰ মালিক হয়। সৎগতি পোৱাৰ পিছত এই জ্ঞান বুদ্ধিৰ পৰা হেৰাই
যায়। সকলোৰে সৎগতিদাতা তেওঁ এজনেই। তেওঁ পুনৰ্জন্ম লওঁতা নহয়। সত্যযুগৰ আদিৰ পৰা
পুনৰ্জন্ম আৰম্ভ হয়। কলিযুগৰ অন্তলৈকে 84 জন্ম লয়। এয়া বুজাবলগীয়া হয়। সকলোৱেতো 84
জন্ম নলয়। যিয়ে এই গীতা লিখিলে তেওঁক ত্ৰিকালদৰ্শী বুলি কোৱা নহয়। প্ৰথমতে লিখি দিছে
- শ্ৰীকৃষ্ণ ভগৱানুযাচ। এয়া একেবাৰে ভুল। ভুলো নিশ্চয় হ’বলগীয়া হয়। যেতিয়া সকলো
শাস্ত্ৰই ভুল বুলি পৰিগণিত হ'ব তেতিয়াহে পিতা আহি সত্য কথা শুনাব। যথাযথ ব্ৰহ্মাৰ
দ্বাৰা বেদ-শাস্ত্ৰৰ সত্য সাৰ শুনায় সেয়েহে তেওঁক সৎ বুলি কোৱা হয়। এতিয়া তোমালোকৰ
সত্যৰ লগত সংগ যিয়ে তোমালোকক সৎ কৰি তোলে।
প্ৰজাপিতা ব্ৰহ্মা আৰু তেওঁৰ মুখবংশাৱলী এয়া জগদম্বা সৰস্বতী। প্ৰজাপিতা ব্ৰহ্মাৰ
সকলো সন্তান পৰস্পৰ ভ্ৰাতা-ভগ্নী হৈ হ’ল। য’তে নহওঁক মন্দিৰলৈ গৈ ভাষণ দিব লাগে।
ঘূৰা-ফুৰা কৰিবলৈও তালৈ বহুত আহে। এজনক বুজালে সৎসংগ হৈ যাব। শ্মশানলৈও যাব লাগে।
তাত মনুষ্যৰ বৈৰাগ্য আহে। কিন্তু বাবাই কয় - মোৰ ভক্তসকলক বুজালে তেওঁলোকে তৎক্ষণাত
বুজি পাব। সেয়েহে শিৱবাবাৰ মন্দিৰ, লক্ষ্মী-নাৰায়ণৰ মন্দিৰ আদিলৈ যাব লাগে।
লক্ষ্মী-নাৰায়ণক বাবা-মম্মা বুলি কোৱা নহ’ব। শিৱক বাবা বুলি কয় নিশ্চয় মম্মাও থাকিব,
সেয়া গুপ্ত। শিৱবাবা যি ৰচয়িতা হয় তেওঁক মাতা-পিতা বুলি কেনেকৈ কয় সেয়া গুপ্ত কথা
কোনেও নাজানে। লক্ষ্মী-নাৰায়ণৰ নিজৰ এটিয়ে সন্তান থাকিব। বাকী এওঁৰ নাম হৈছে
প্ৰজাপিতা ব্ৰহ্মা। বিষ্ণু আৰু শংকৰক উচ্চত নাৰাখে। ত্ৰিমূৰ্তি ব্ৰহ্মাক উচ্চত ৰাখে।
যেনেকৈ ৰচয়িতা বুলি শিৱ পৰমাত্মাক কয় তেনেদৰে ব্ৰহ্মাকো ৰচয়িতা বুলি কোৱা হয়। তেওঁতো
অবিনাশী হয়েই। ৰচয়িতা বুলি ক'লে সুধিব - কেনেকৈ ৰচিলে? তেওঁতো ৰচয়িতা হয়েই। বাকী
ব্ৰহ্মাৰ দ্বাৰা ৰচনা কৰে। এতিয়া ব্ৰহ্মাৰ দ্বাৰা পৰমাত্মাই সকলো আত্মাকে সৃষ্টিৰ
আদি, মধ্য, অন্তৰ জ্ঞান দিয়ে। বেদ-শাস্ত্ৰ আদি সকলো হৈছে ভক্তি মাৰ্গৰ সামগ্ৰী।
ভক্তি মাৰ্গ আধা কল্প ধৰি চলে, এয়া হৈছে জ্ঞান কাণ্ড। যেতিয়া ভক্তি মাৰ্গ সম্পূৰ্ণ
হয় তেতিয়া সকলো পতিত তমোপ্ৰধান হৈ যায়, তেতিয়া মই পিতা আহো। প্ৰথমে সতোপ্ৰধানৰ পৰা
সতো, ৰজো, তমোলৈ আহে। ওপৰৰ পৰা যিসকল পৱিত্ৰ আত্মা আহে তেওঁলোকে এনেকুৱা কোনো কৰ্ম
কৰা নাই যে দুখ ভুগিবলগীয়া হ’ব। ক্ৰাইষ্টৰ ক্ষেত্ৰত কয় তেওঁক ক্ৰছবিদ্ধ কৰিছিল
কিন্তু এয়াতো হ’ব নোৱাৰে। নতুন আত্মা যি ধৰ্ম প্ৰতিষ্ঠাৰ অৰ্থে আহে তেওঁলোকে দুখ
পাব নোৱাৰে কাৰণ তেওঁতো কৰ্মাতীত অবস্থাপ্ৰাপ্ত বাৰ্তাবাহক ধৰ্ম প্ৰতিষ্ঠা কৰিবলৈ
আহে। যুদ্ধতো যেতিয়া কোনো বাৰ্তাবাহক পঠিয়ায় তেতিয়া তেওঁ বগা পতাকা লৈ আহে যাৰ
দ্বাৰা সেই লোকসকলে বুজি পায় এওঁ কিবা বাৰ্তা লৈ আহিছে, তেওঁক কোনো অসুবিধা নিদিয়ে।
গতিকে যি বাৰ্তাবাহক আহে তেওঁক ক্ৰচবিদ্ধ কৰিব নোৱাৰে। দুখ আত্মাইহে ভোগ কৰে। আত্মা
নিৰ্লেপ নহয় এয়া লিখিব লাগে। আত্মাক নিৰ্লেপ বুলি কোৱাটো ভুল। এয়া কোনে ক’লে? শিৱ
ভগৱানুবাচ। এইটো তোমালোকে টুকি ৰাখিব লাগে, লিখিবৰ বাবেও বিশাল বুদ্ধিৰ প্ৰয়োজন। ধৰি
লোৱা প্ৰদৰ্শনীলৈ খ্ৰীষ্টীয়ান লোক আহিলে তেওঁলোককো ক'ব পাৰা যে ক্ৰাইষ্টৰ আত্মাক
ক্ৰচবিদ্ধ কৰা নাছিল বাকী যাৰ শৰীৰত তেওঁ প্ৰৱেশ কৰিছিল সেই আত্মাইহে দুখ ভোগ
কৰিছিল। এনেকুৱা কথা শুনিলে তেওঁলোকে আশ্চৰ্য প্ৰকাশ কৰিব। সেই পৱিত্ৰ আত্মা আহি
ধৰ্ম প্ৰতিষ্ঠা কৰিলে, গড ফাদাৰৰ নিৰ্দেশ অনুসৰি। এয়াও ড্ৰামা। ড্ৰামাৰ বিষয়ে
কিছুমানে বুজে কিন্তু ইয়াৰ আদি, মধ্য, অন্তৰ বিষয়ে নাজানে। এনেকুৱা কথা শুনি
তেওঁলোকে কিছু বুজিবলৈ চেষ্টা কৰে। কৃষ্ণকো কোনেও গালি দিব নোৱাৰে। গালি এতিয়াহে
শুনিবলগীয়া হৈছে কোনে? শিৱবাবাই নহয়, এই সাকাৰী জনে। শিক্ষকটো হৈছে পিতা, পৱিত্ৰ
আত্মা আৰু এওঁ হৈছে অপৱিত্ৰ, যি পৱিত্ৰ হৈ আছে। যিয়ে বুজি উঠিছে তেওঁ থেৰো-গেঁৰো
নকৰিব। নহ’লে বুজা যাব যে এওঁ এতিয়াও শিকিয়ে আছে। তেতিয়া কথাবোৰ তেওঁলোকে গ্ৰহণ
কৰিবলৈ সমৰ্থ নহ’ব। তীৰ নালাগিব। সত্যতা আৰু স্বচ্ছতাৰ বহুত প্ৰয়োজন। যি নিজে বিকাৰী
তেওঁ যদি আনক কয় যে কাম মহাশত্ৰু তেন্তে তীৰ নালাগিব। যেনেকৈ পণ্ডিতৰ উদাহৰণ দিয়া
হয় – ৰাম-ৰাম বুলি ক’লে নদী বা সাগৰ পাৰ হৈ যাবা। এয়া এতিয়াৰে কথা। শিৱবাবাই কয় মোক
স্মৰণ কৰিলে তোমালোকে এই বিষয় সাগৰ পাৰ হৈ যাবা। কোনখন সাগৰ। এয়া পণ্ডিতে নাজানে।
বেশ্যালয়ৰ পৰা শিৱালয়লৈ গুছি যাবা। অতি ভাল ৰীতিৰে শ্ৰীমতত চলিব লাগে। এনেকৈ কয় নহয়
যে বাবা আপুনি মৰমেই কৰক বা উপেক্ষাই কৰক……..। ইয়াত কেৱল বুজনিহে দিয়া হয়, তথাপিও
কিছুমান মৃতকৰ দৰে হৈ যায়। সন্তানেতো লিখা-পঢ়া কৰিব লাগে। পিতা হ’ল মৰমৰ সাগৰ অৰ্থাৎ
পঢ়াই উচ্চ পদবী প্ৰাপ্ত কৰায়। এয়াই মৰম। পিতাই যিহেতু পঢ়ায় গতিকে আমি পঢ়ি উঠি আনকো
পঢ়াব লাগে। পিতাক আনন্দিত কৰিব লাগে। পিতাৰ সেৱাত তৎপৰ হৈ থাকিব লাগে। পিতাৰ এয়াই
সেৱা যে নিজৰ তন-মন-ধনেৰে ভাৰতৰ সঁচা সেৱা কৰা। তোমালোকেতো উচ্চ স্বৰত বুজাব লাগে।
সকলো ক্ৰমানুসৰি হোৱা, ৰাজধানীতো ক্ৰমানুসৰি হ’ব। শিক্ষকে বুজি পায় এওঁ দৈৱী
ৰাজধানীত কি নম্বৰ ল’বগৈ। সেৱাৰ পৰা বুজিব পাৰে, কোন কোন মুখ্য হ’বগৈ। নিজেও বুজি
পায় যে মই বাবা-মম্মাৰ নিচিনাকৈ সেৱা নকৰিলে দাস-দাসী হ'ব লাগিবগৈ। আগলৈ তোমালোক
সকলোৱে বুজি পাবা। আমি শ্ৰীমতত নচলিলো সকলো স্পষ্ট হৈ যাব। তোমালোক সন্তানসকল এতিয়া
বিদ্যাৰ্থী হোৱা, এই সময়ত তোমালোকে আনক নিজৰ দাসী বনালে নিজেও দাসী হ'বগৈ লাগিব।
ইয়াত মহাৰাণী হোৱাৰ অৰ্থ হৈছে দেহ-অভিমান। সঁচা ক'ব লাগে যে বাবা এইটো ভুল হ'ল।
এতিয়া কোনেও সম্পূৰ্ণ হোৱাগৈ নাই। যেতিয়া পৰীক্ষাত অনুত্তীৰ্ণ হয় তেতিয়া লজ্জাবোধ
হয়।
বাবাৰ ৰাতি চিন্তন চলিল যে মনুষ্যই 21 জন্ম বুলি কয়, গায়নো কৰে, এতিয়াৰ এই এটা
ঈশ্বৰীয় জন্মৰ কথা সুকীয়া। 8 (আঠ) জন্ম সত্যযুগত, 12 জন্ম ত্ৰেতাত, 21 জন্ম দ্বাপৰত,
42 জন্ম কলিযুগত। তোমালোকৰ এইটো ঈশ্বৰীয় জন্ম সকলোতকৈ উচ্চ জন্ম হয় যেতিয়া তোমালোক
তোলনীয়া হোৱা। তোমালোক ব্ৰাহ্মণসকলৰহে এইটো সৌভাগ্যশালী জন্ম। অচ্ছা!
অতি মৰমৰ কল্পৰ পিছত পুনৰাই লগ পোৱা সন্তানসকলৰ প্ৰতি মাতা-পিতা আৰু বাপদাদাৰ
স্নেহপূৰ্ণ স্মৰণ আৰু সুপ্ৰভাত। আত্মাৰ পিতাৰ আত্মিক সন্তানসকলক নমস্কাৰ৷
ধাৰণাৰ
বাবে মুখ্য সাৰ :-
(1) প্ৰেমৰ
সাগৰ পিতাৰ প্ৰেমৰ প্ৰতিদান দিব লাগে। ভালদৰে পঢ়ি আকৌ আনক পঢ়াব লাগে। শ্ৰীমতত চলিব
লাগে।
(2) সত্যতা আৰু স্বচ্ছতাৰে প্ৰথমতে নিজৰ মাজত ধাৰণা কৰি আনকো ধাৰণা কৰাব লাগে। এজন
পিতাৰ সান্নিধ্যত থাকিব লাগে।
বৰদান:
হদৰ সীমা
অতিক্ৰম কৰি সকলোকে আত্মীয়তাৰ অনুভৱ কৰাওঁতা অনুভৱী মূৰ্ত হোৱা
যেনেকৈ
প্ৰত্যেকৰে মনৰ পৰা উচ্চাৰিত হয় - 'মোৰ বাবা' তেনেকৈ সকলোৰে মনৰ পৰা এইটো উচ্চাৰিত
হওঁক যে এয়া মোৰ বেহদৰ ভ্ৰাতা বা ভগ্নী, দীদী, দাদী হয়। য'তেই নাথাকা কিয় বেহদৰ
সেৱাৰ নিমিত্ত হোৱা। হদৰ সীমাৰ অতিক্ৰম কৰি বেহদৰ ভাৱনা, বেহদৰ শ্ৰেষ্ঠ কামনা ৰখা –
এয়াই হৈছে পিতাক অনুসৰণ কৰা। এতিয়া ইয়াৰ বাস্তৱিক অনুভৱ কৰা আৰু কৰোৱা। এনেও অনুভৱী
বয়োজেষ্ঠজনক “পিতা জী”, “কাকা জী” বুলি কোৱা হয়, সেইদৰে বেহদৰ অনুভৱী অৰ্থাৎ সকলোৱে
যাতে আত্মীয়তাৰ অনুভৱ কৰে।
স্লোগান:
উপৰাম স্থিতি
ৰ দ্বাৰা উৰন্ত কলাত উৰি থাকিলে কৰ্মৰূপী ডালৰ বন্ধনত বান্ধ নোখোৱা।
মাতেশ্বৰীজীৰ মধুৰ
মহাবাক্য – “ মনুষ্যৰ 84 জন্মহে হয় , 84 লাখ যোনি নহয় ”
আমি এনেকৈ কওঁ যে প্ৰভু আমাক সন্তানসকলক সিপাৰলৈ লৈ যোৱা, ‘সিপাৰ’ৰ অৰ্থ কি? মানুহে
ভাবে ‘সিপাৰ’ৰ অৰ্থ হৈছে জন্ম-মৰণৰ চক্ৰলৈ নহা অৰ্থাৎ মুক্ত হৈ যোৱা। এয়াতো হৈছে
মনুষ্যই কোৱা কথা। কিন্তু তেওঁ কয় – সন্তানসকল, সঁচাকৈ য'ত সুখ শান্তি আছে, দুখ
অশান্তিৰ পৰা দূৰৈত, সেইখনক কোনো দুনিয়া বুলি কোৱা নহয়। যেতিয়া মনুষ্যই সুখ বিচাৰে
তেন্তে সেয়াও এই জীৱনতে পোৱা উচিত। এতিয়া সেয়াতো সত্যযুগী বৈকুণ্ঠ দেৱতাসকলৰ দুনিয়া
আছিল য'ত সদায় সুখী জীৱন আছিল, সেই দেৱতাসকলক অমৰ বুলি কোৱা হৈছিল। এতিয়া অমৰৰো কোনো
অৰ্থ নাই। এনেকুৱাও নহয় যে দেৱতাসকলৰ আয়ুস ইমান বেছি যে কেতিয়াও তেওঁলোকৰ মৃত্যুয়েই
নহৈছিল। গতিকে এনেকৈ কোৱাটো ভুল কাৰণ এনেকুৱা নহয়। তেওঁলোকৰ আয়ুস সত্যযুগ ত্ৰেতালৈকে
নচলে, কিন্তু দেৱী-দেৱতাৰ জন্ম সত্যযুগ ত্ৰেতাত বহুত হয়। 21 জন্ম তেওঁলোকে ভালদৰে
ৰাজ্য চলায় আকৌ 63 জন্ম দ্বাপৰৰ পৰা কলিযুগৰ অন্তলৈকে সৰ্বমুঠ তেওঁলোকৰ জন্ম আৰোহণ
কলাৰ 21 আৰু অধঃপতিত কলাৰ 63 বাৰ হ’ল। মনুষ্যই সৰ্বমুঠ 84 বাৰ জন্ম লয়। বাকী
মনুষ্যই যেনেকৈ ভাবে যে মনুষ্যই 84 লাখ যোনিত জন্ম লয় এনেকৈ কোৱাটো ভুল। যদি
মনুষ্যই নিজৰ যোনিতে সুখ-দুখ দুয়োটা পাৰ্ট ভোগ কৰিব পাৰে তেন্তে জীৱ-জন্তুৰ যোনিত
ভোগ কৰাৰ প্ৰয়োজনেই বা কি! এতিয়া মনুষ্যৰ এই জ্ঞানেই নাই, মনুষ্যইটো 84 জন্ম লয়,
বাকী সৃষ্টিত জীৱ-জন্তু, পশু-পক্ষী আদিৰ সৰ্বমুঠ 84 লাখ যোনি অৱশ্যে হয়। অনেক
প্ৰকাৰৰ প্ৰাণী আছে তাৰ ভিতৰত মনুষ্যই মনুষ্য যোনিতে নিজৰ পাপ-পূণ্য ভোগ কৰি আছে।
আৰু জীৱ-জন্তুৱে নিজৰ যোনিত ভোগ কৰি আছে। মনুষ্যই জীৱ-জন্তুৰ যোনি নলয় আৰু
জীৱ-জন্তুৱেও মনুষ্যৰ যোনিত নাহে। মনুষ্যই নিজৰ যোনিতে ভুগিবলগীয়া হয়, গতিকে
সুখ-দুখৰ অনুভৱ হয়। তেনেকৈ জীৱ-জন্তুৱেও নিজৰ যোনিত সুখ-দুখ ভোগ কৰিব লাগে। কিন্তু
জীৱ-জন্তুৰ বুদ্ধি নাই যাৰ দ্বাৰা এইটো বুজিব পাৰে যে কি কৰ্মৰ কাৰণে এয়া ভুগিবলগীয়া
হৈছে? জীৱ-জন্তুৰ কৰ্মভোগ মনুষ্যই অনুভৱ কৰে কাৰণ মনুষ্য বুদ্ধিবান। বাকী এনেকুৱা
নহয় যে মনুষ্যই 84 লাখ যোনিত ভোগ কৰে। জড় বৃক্ষইও যোনি লয়, এয়াটো সহজ আৰু বিবেকৰ কথা
যে জড় বৃক্ষ জোপাই কি কৰ্ম-অকৰ্ম কৰিলে যাৰ বাবে হিচাব-নিকাচ হ'ল। যেনেকৈ চোৱা
গুৰুনানক চাহাবে এনেকুৱা মহাবাক্য উচ্চাৰণ কৰিছে - অন্তকালত যিয়ে পুত্ৰৰ কথা চিন্তা
কৰে এনে চিন্তাত মৃত্যু হ'ব তেওঁ গাহৰিৰ যোনিত জন্ম ল'ব……..। কিন্তু এনেকৈ কোৱাৰ
অৰ্থ এইটো নহয় যে মনুষ্যই গাহৰিৰ যোনিত জন্ম ল’ব, গাহৰিৰ অৰ্থ এয়াই যে মানুহৰ
কাৰ্যও এনেকুৱা হয় যেনেকুৱা জীৱ জন্তুৰ। বাকী এনেকুৱা নহয় যে মনুষ্যই জীৱ-জন্তু হয়।
মনুষ্যক ভয় খুৱাবৰ কাৰণেহে এনেদৰে শিক্ষা দিয়া হয়। গতিকে এই সংগমৰ সময়ত নিজৰ জীৱনৰ
পৰিৱৰ্তন কৰি পাপ আত্মাৰ পৰা পূণ্য আত্মা হ’ব লাগে – অচ্ছা - ওঁম্ শান্তি।